Τι’ ν’ η πατρίδα μου

(και φάσκοντας)

Τι είναι η πατρίδα μου, μην είναι οι μπάτσοι (cut: Los Angeles) μην είναι τα φώτα των αυτοκινήτων που περνώντας μπροστά από το Χίλτον αντανακλούν για δευτερόλεπτα στο Δρομέα (cut: ζωή με δανεικά), μην είναι ο Μπαλάσκας και ο Πρετεντέρης, ο Βύρων και ο Βενιζέλος, ο Μάκης και ο Νίκος, οι χαρωποί και χαρωπές της πρωινής μου τηλεόρασης;

Βρε μπας και είναι η πατρίδα μου οι συμπολίτες μου που ψάχνουν για κάρτα στάθμευσης στη Σόλωνος διπλοπαρκάροντας στο Κολωνάκι (cut: thank u 4 nothing), ο γείτονας με το σκύλο εξορισμένο στο μπαλκόνι, εγώ που πέταξα τη γόπα από το παράθυρο, τα σπασμένα πεζοδρόμια που άφησαν πίσω τους οι κομάντο της ΔΕΗ...

Μωρέ μην είναι η πατρίδα μου το πέλαγος των blogs, η Athens Voice και η Lifo (cut: Espresso), ένα ρέγκε πεντάλεπτο βράδυ στο Σταυρό του Νότου (κάτι είναι μες στ’ αμπάρι / μήπως είναι γιοματάρι / δεν μπορώ να πω / άμα δεν το πιω), τα ιδρωμένα φώτα στη γενική πρόβα σε μια σκηνή θεάτρου...

Λες να’ ναι η πατρίδα μου οι δυο ξένοι εργάτες στην οικοδομή που οι σλάβικες και ελληνικές λέξεις τους ανάκατες χορεύουν στο γιαπί, ο Νανόπουλος και ο Γραμματικάκης και ο Παπαδημητρίου του Μπρέκλεϊ...

Μην είναι πατρίδα μου τα παιδιά του Second Life που όταν κάνουν logoff γράφουν στίχους σε Java, με τον αέρα του Δικτύου να φέρνει κάπου στου Γκύζη νότες της Καλιφόρνια...

Ασε, νομίζω πως ξέρω...