Πόσα θες για να μας τρελάνεις;

(και μετά πες μου αν δέχεσαι πιστωτικές)

Πουρνό πουρνό με τα κομπρεσέρ του φυσικού αερίου να σακατεύουν για τρίτη φορά στα τελευταία δύο χρόνια το δρόμο που μένω (δηλαδή, το δρόμο στον οποίο βρίσκεται η είσοδος της πολυκατοικίας στην οποία μένω, δεν μένω στο δρόμο, όχι ακόμα, πού θα πάει όμως, θα φτάσουν ως τα θεμέλια και θα βρεθώ με το μπαλκόνι να αγναντεύει τη σχάρα της ΕΥΔΑΠ), περνάω μπροστά από το ψιλικατζίδικο που έχει ήδη κρεμάσει τις απογευματινές εφημερίδες τις οποίες δεν καταλαβαίνω γιατί τις λέμε απογευματινές αφού είναι ψημένες από τις εννιά το πρωί, κάτσε να βάλω και καμιά τελεία δεν θα σου μείνει ανάσα στο τέλος και θα σε χάσω από αναγνώστη.

Καλύτερα τώρα; Προχωράω...

Εχει, λοιπόν, ένα πρωτοσέλιδο η Ελευθεροτυπία, σκέτος Χάρος σου λέω, "Χάνουμε 10 χρόνια ζωής!" διαβάζω, ρε λες να ήταν αυτά που έπεσαν προχθές κάτω από τον καναπέ, να θυμηθώ όταν γυρίσω σπίτι να τα πιάσω με το σκουπόξυλο, αλλά ένας διάολος με τριβέλιζε. Ρε γαμώτο, ρε γαμώτο, κάτι άλλο είχε γράψει κάποτε, από εδώ από εκεί, ε καλά, δεν τα 'παιξα κιόλας από την κούραση, βρε κοίτα να δεις που το βρήκα... Για ρίξε μια ματιά σε παρακαλώ...