Εχεις ένα δεκάρικο;

(restore...) Η ιστορία του Αλεξ... το λακριντί στα ΜΜΕ... flashback:

Το σχολείο μου ήταν σχολείο σχεδόν ολοήμερο, άνοιγε το πρωί έκλεινε μετά τις 9-10 το βράδυ, φύλακα για τη νύχτα δεν είχε. Δυο βήματα από την πλατεία Βάθη, Βάθης πώς σκατά τη λένε... Δυο νηπιαγωγεία, άλλα τόσα δημοτικά, ένα κανονικό αλλά απογευματινό λύκειο, ένα εσπερινό γυμνάσιο δηλαδή νυχτερινό, σε κοινή αυλή με δύο κτίρια που το παλαιότερο είχε και μαρμάρινη επιγραφή. Θεμελιώθηκε (ή εγκαινιάστηκε;) από τον Γ. Παπανδρέου, υπουργό Παιδείας το 1931 στην κυβέρνηση Βενιζέλου. Στους σεισμούς του ’81 γλίτωσε στο παρατσάκ την κατεδάφιση, για ένα χρόνο περίπου τη βγάλαμε στο δεύτερο κτίριο του συγκροτήματος, από το υπόγειο ως τον τρίτο όροφο. Τσιμεντωμένη αυλή με έναν τεράστιο καλοθρεμμένο ευκάλυπτο στη μια άκρη, μάλλον είχαν διαρροές οι αποχετεύσεις από τις διπλανές τουαλέτες, είχε γίνει το δέντρο θηρίο. Μας είχε γράψει και η «Πρώτη» ξέρεις, όχι για τον ευκάλυπτο... Εγραφε περίπου ότι σε ένα σχολείο στην Αθήνα 2.000 μαθητές (τόσους μας είχε βγάλει) κινούνται σε έκταση 2.000 τετρ. μέτρων, σε κάθε κεφάλι αναλογούσε λιγότερος χώρος από εκείνο που παραχωρεί το ελληνικό κράτος στους νεκρούς. Νομίζω πως το είχε γράψει ο Παύλος ο Τσίμας, για μάς έγραφε... Είχαμε κάνει και πορείες, είχαμε βάλει μπροστά τα Κνιτάκια γιατί δεν ξέραμε πώς διάολο πάνε στο υπουργείο Παιδείας. Περπατούσαμε μέσα στους δρόμους, κάμερες δεν μας ακολουθούσαν, μετά από χρόνια έμαθα πως βρήκε ο οργανισμός σχολικών κτιρίων ένα γειτονικό κτίριο. Τέλος πάντων χαλάλι ο ποδαρόδρομος... Δεκαετία ’80, τρία χρόνια στο γυμνάσιο απέναντι από το πηγμένο συγκρότημα, ο θεός να το κάνει συγκρότημα. Μια παρέα πιτσιρικάδων χάνονταν στις τουαλέτες. Σακούλες με βενζινόκολλα άλλαζαν χέρια, έλεγαν, χάπια, συμπλήρωναν. Πρέζα το σχολείο δεν είχε, είχε η πλατεία δίπλα. Τους γονείς μας φρόντιζε να τους τρομοκρατήσει ο Δαλιανίδης. Η ΕΡΤ/ΥΕΝΕΔ έδειχνε ένα βράδυ μια άλλη ταινία με έναν τζάνκι να ετοιμάζει τη δόση του. Επαθαν overdose οι τηλεθεατές, δεν άντεξαν τη φρίκη φάτσα κάρτα στο σαλόνι τους, έσπασαν τα τηλέφωνα στην Αγία Παρασκευή, ειδοποίησαν τον εισαγγελέα, η προβολή έμεινε στη μέση. Ο υπεύθυνος προγράμματος έλαβε το μήνυμα, το ‘ριξε στο Δαλιανίδη... Τρόμαξε και η γυμνασιάρχης είπε να λάβει μέτρα προστασίας, έβαλε λαμαρίνες στα κάγκελα που χώριζαν το γυμνάσιο. Τα βάψανε στο χρώμα των κάγκελων, σκούρο πράσινο. Για ένα χρόνο κάθε διάλειμμα ξεκινούσε με το βαθύ πράσινο της λαμαρίνας να σου σκάει στα μούτρα... Να αποκόψουμε τους εξωσχολικούς, δικαιολογήθηκε η γυμνασιάρχης και άντε να της πεις πως το μόνο που ήθελες ήταν να βλέπεις στο δρόμο... Τους εξωσχολικούς που ποτέ δεν είδαμε μέσα. Ιστορίες με δράκους για σύριγγες φορτωμένες ηρωίνη που οι άγνωστοι πετούσαν σε παρέες παιδιών για να τα εθίσουν...

Τα άλλα παιδιά πάντως χάνονταν στις τουαλέτες. Οταν έφευγαν από το σχολείο τους έβρισκες συνήθως στη Βικτώρια, κυρίως, με μια φαλτσέτα ή με κάτι σαν φαλτσέτα στο χέρι. Ψευτοπέτσινα μπουφάν. Τσαμπουκάδες στις καφετέριες με κανένα ποτήρι να σπάει στις βρώμικες πλάκες πάνω στην αντάρα.... Χάνονταν για δυο τρεις ημέρες εμφανίζονταν ξανά σαν να μην έτρεχε τίποτα. Στην αρχή απαιτούσαν «δώσμου ένα δεκάρικο», με τον καιρόο τόνος της φωνής άλλαζε «ρε φίλε, έχεις να μου δώσεις ένα δεκάρικο» και στα μάτια ένα «βλέμμα απλανές» όπως είχαν πεις στους καθηγητές να περιγράφουν το βλέμμα του εξαρτημένου όταν μιλούσαν στα παιδιά για «τις ολέθριες επιπτώσεις του χασίς και των άλλων ναρκωτικών»... Ενας ένας άρχισαν να εξαφανίζονται. Κάτι απόηχοι να μιλάνε για κλινικές, για αποτοξίνωση, για φυλακές και αναμορφωτήρια, παιδιά 13, 14, 15 χρονών τότε. Εμειναν (μείναμε, μάλλον) οι άλλοι οι λιγότερο θυμωμένοι, δαρβινικό ίσως... Το λύκειο, στο σχολείο ρεφενέ, αν το τελειώσαμε οι μισοί απ’ όσοι είχαμε πρωτοβρεθεί έξι χρόνια πριν είναι ζήτημα. Νεκρό από τσαμπουκά δεν άκουσα να είχαμε ποτέ, ψέματα, σβήσε το άκουσα, δεν είχαμε, όχι, ποτέ... Είχαμε από νοθευμένες δόσεις όχι όμως στην πλατεία Βάθη, Βάθης πώς σκατά τη λένε. Στις φυλακές μπορεί, στα αναμορφωτήρια ίσως, τι να σου πω. Συμμορίες ανηλίκων λες... Αστα να πάνε στο διάολο, τα θυμήθηκα και δεν ξέρω και αν αξίζει που τα θυμήθηκα...