Μπροστά στις Ρόδες

(δεν είναι μόνο λόγια) Τι ακριβώς κάνεις όταν σε μια σκηνή περνούν από μπροστά σου περαστικοί η Nancy Sinatra, οι Clash, ο Bob Marley, o Σωκράτης Μάλαμας και ο Grover Washington Jr, ενώ παράλληλα οι Ενδελέχεια είναι ωσεί παρόντες και έρχονται στιγμές που νομίζεις πως σου ψιθυρίζουν στο αυτί οι Nirvana ή οι Rage Against the Machine; Δεν ξέρω τι κάνεις εσύ, πάντως επειδή ήμουν εκεί όταν συνέβαινε το απόλαυσα, ακούγοντας και κυρίως βλέποντας (μήπως το 'γραψα ανάποδα; γουατέβερ...) Ρόδες στο House of Art. Δυνατός, απενοχοποιημένος ήχος που δεν ντρέπεται να ντυθεί το ρούχο και την ψυχή του πανκ ή ακόμη και του γκαράζ, κέφι και καλή διάθεση στη σκηνή που στη χειρότερη περίπτωση δεν σου 'κανε καρδιά να μην τα χαρείς... Αν από Ρόδες έχεις ακούσει ως σήμερα μόνο τα Λόγια και την οπωσδήποτε ιντριγκαδόρικη συνεργασία με την Αρβανιτάκη στο Φοβάμαι, δεν μπορείς να φανταστείς τι έρχεται για μετά. Μπορούν να πάρουν ένα κλασικό κομμάτι σαν το Just the two of us, να το πλάσουν και να του δώσουν μια νέα αναπνοή, δεν είναι λίγο, κάθε άλλο... Βγαίνοντας συμφωνήσαμε - μακάρι να συνεχίσουν έτσι. Μάλλον όχι τυχαία και, επίσης, καθόλου τυχαία...

You can crush us you can bruise us but you 'll have to answer to... (Guns of Brixton, Clash)

Μια ρυθμική με ένα θανατερά επίμονο ριφ και με τα κρουστά της να παίρνουν φωτιά καλημέρα, είναι το λιγότερο, να μπορούσα να σου περάσω και τη μυρωδιά της μουσικής...