Στη γειτονιά του Avalon

(όμορφα παραμύθια, ομορφότερα παραθύρια)

Μακάρι ο Θεός να σ' ευλογεί και πάντα να σε φυλάει Μακάρι όλες σου οι ευχές να βγουν αληθινές Μακάρι να κάνεις κάτι για τους άλλους Και ν' αφήνεις τους άλλους να κάνουν κάτι για σένα Μακάρι να χτίσεις μια σκάλα για τ' αστέρια Και ν΄ανεβείς κάθε σκαλί της Και, μακάρι, να μείνεις νέος για πάντα (Forever Young, Bob Dylan)

Μου φαίνεται πως σαν το ρολόι να πήγαινε πίσω, με την γιγαντοοθόνη να προβάλλει παλιούς μου ήρωες. Sunday Bloody Sunday οι U2 και ο Bono πολύ πριν κάνουν Κολιάτσου-Παγκράτι τη διαδρομή από το Λευκό Οίκο στο Νταβός. Touch too much, οι AC/DC με τη φωνή του Bon Scott. Rock 'n' Roll οι Led Zeppelin με τον John Bohnam στα ντραμς. Shadow Play, o Rory Gallagher. Guns of Brixton οι Clash στη φωνή του Joe Strammer. Σχεδόν 24 ώρες μετά, Hush οι Deep Purple και μετά Temple of Love με Sisters of Mercy και πιο μετά τη σκυτάλη έπαιρναν και έδιναν Evanescence, Nightwish, Green Day… Επιστρέφοντας, υποκλίνομαι στο ραδιοφωνικό παραγωγό του Δίεση. Avalon με Brian Ferry, δεν νομίζω πως υπάρχει κάτι καλύτερo... Ενα τραγούδι με τίτλο που σε ταξιδεύει σε ένα μέρος που μπορεί και να μην υπάρχει καν, να 'ναι μια απάτη ή μια ψευδαίσθηση, αλλά τόσο ωραία ψευδαίσθηση που δεν υπάρχει λόγος να τη χαλάσεις.

(το ίδιο το τραγούδι πάλι, μιλά για άλλα πράγματα, ή όχι;)

Εκτός και αν μου πεις πως δεν βλέπεις πια όνειρα. Εκτός και αν κάνεις πως δεν βλέπεις όνειρα μην τυχόν και σου χαλάσουν τα προσχήματα. Μπα, δεν (θέλεις να) είσαι τέτοιος άνθρωπος και γι' αυτό ακριβώς σου φιλάω μια καλημέρα απέναντι από τον άνεμο...