Ξέρεις....

(αρμύρα...) Γυμνή γυναικεία πλάτη σε θέση που παραπέμπει στην εμβρυακή στάση. Σκούρα χρώματα... Το αριστερό χέρι ίσιο πίσω, με τα δάχτυλα να ψάχνουν για σημείο στήριξης σε ένα αόρατο έδαφος. Κοκκινωπό φόντο... Κεφάλι γερμένο μπροστά, μια θάλασσα μαλλιά κρύβει το πρόσωπο. Χαλκόχρυσο περίγραμμα... Χαζεύω τον πίνακα κάμποση ώρα - σε λίγο ίσως και να μου μιλήσει... Πριν απ' αυτό, ένας δρόμος στρωμένος με νότες... Και πιο πριν - για μισό λεπτό, δεν ξέρω αν έχεις [(...) εδώ βάζεις ρήμα] τον καπνό του Talisker, την ντροπαλή γλύκα του μαυροτράγανου, τη λάμψη δυο ματιών, το κουράγιο μιας anejo, τη ζέστη του Matusalem, τον Υμηττό στην ανατολή, το κόκκινο του αγιωργίτικου, τη θάλασσα στους Αντίπαξους, τον ήλιο στο Κάστρο της Σίφνου... Ασε να σου πω κάτι πιο εύκολο, βάλε εσύ το ρήμα, αλλά όποιο και να 'ναι...

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα (Γυναίκα, Νίκος Καββαδίας)

... καλημέρα σου.