Είναι αριστερός ο Πιανίστας του Κεντ;

(είναι όλα πολιτική;) Για τον Πιανίστα του Κεντ δεν έχει υπάρξει κάποια σημαντική εξέλιξη στην υπόθεσή του. Ο νεαρός εξακολουθεί να επικοινωνεί με το περιβάλλον μόνον όταν παίζει πιάνο, αλλά αυτό δεν εμποδίζει τους "φυσιολογικούς" να καταναλώνουν μελάνι και bits αναφερόμενοι στην "περίπτωσή του". Για τον Ολλανδό Hans Steketee του Open Democracy ο Πιανίστας του Κεντ αγγίζει μια πολιτική πτυχή σε ένα πρόβλημα που τελευταία ταλανίζει τους Βρετανούς - το θέμα των ταυτοτήτων που δεν έχει καμία σχέση με το δικό μας προ ετών χριστοδουλικό ανένδοτο. Γράφει: "... Ο Πιανίστας μπορεί να είναι ένας φαρσέρ ή πραγματικά να πάσχει από αμνησία. Εχει όμως ταυτότητα: αντιπροσωπεύει τη φυγή από το σύστημα... Αντιπροσωπεύει την ελευθερία, μέχρι τη στιγμή τουλάχιστον που κάποιος θα τον αναγνωρίσει ή θα αρχίσει να μιλά..." Μπαίνω στο τριπάκι. Ο Πιανίστας του Κεντ αντιπροσωπεύει με τον τρόπο του, νομίζω, μια αριστερή προσέγγιση. Λένε πως σήμερα τα αγαθά, οι επιχειρήσεις και οι άνθρωποι (λιγότερο οι τελευταίοι) κινούνται χωρίς περιορισμούς , πως η ροή της πληροφορίας είναι ανεξέλεγκτη και πως πρέπει να κινηθούμε με ακόμη μεγαλύτερο ενθουσιασμό προς αυτό το πλαίσιο που θα λύσει κάθε μας πρόβλημα. Ερχεται λοιπόν ένας τύπος από το πουθενά και αποδεικνύει πως αυτό το σύστημα έχει βαριές ελλείψεις. Εχουν περάσει περισσότερες από δέκα ημέρες, η φωτογραφία και η ιστορία του έχουν κάνει κάμποσες φορές το γύρο του κόσμου σε όλα τα (συμβατικά ή ηλεκτρονικά) μέσα ενημέρωσης/επικοινωνίας, αλλά το αποτέλεσμα είναι μηδέν στο πηλίκο. Η σκούπα της παγκοσμιοποιημένης ροής πληροφορίας βολοδέρνει τον πλανήτη και δεν έχει καταφέρει να εντοπίσει το ψήγμα που μας ενδιαφέρει. Γιατί αυτός ο μηχανισμός, που εύκολα μπορεί να σου πει πόσοι είναι οι συνδρομητές κινητής τηλεφωνίας στο Ουζμπεκιστάν (αν το ζορίσεις μπορεί να σου δώσει ονοματεπώνυμα και διευθύνσεις), ποια είναι η διαχρονική εξέλιξη του ΑΕΠ του Περού, ποια ήταν το 1996 η παραγωγή σίκαλης στη ΝΑ Ρωσία και ποιο είναι το καλύτερο καφέ στο Πόρτλαντ δεν μπορεί να βρει την ταυτότητα του Πιανίστα; Νομίζω πως συμβαίνει διότι το σύστημα έβαλε στο κέντρο του τους αριθμούς, χωρίς αριθμούς δεν μπορεί να λειτουργήσει και ο Πιανίστας δεν κουβαλάει επάνω του αριθμούς διαβατηρίου ή ταυτότητας - δεν έχει μια ΙΡ ή έστω μια ΜΑC διεύθυνση. Είναι όμως ένας άνθρωπος που χάρη σε αυτή την έλλειψη μπορεί να σταθεί οπουδήποτε στον κόσμο, δεν περιορίζεται από εμπάργκο ή άλλες διακρατικές προστριβές είναι ένας πραγματικός πολίτης του κόσμου (παγκοσμιοποιημένος λοιπόν) αλλά δεν είναι ταξινομημένος. Και αυτό, νομίζω (πάντα), τον φέρνει απέναντι από τους (νεοφιλελεύθερους ή μη) καθεστωτικούς μηχανισμούς που τον κοιτούν αμήχανα μην ξέροντας πώς να τον αντιμετωπίσουν. Εχουν λυσσάξει οι κρατικές υπηρεσίες να του δώσουν ένα όνομα και στο τέλος μπορεί να του δώσουν ένα ψεύτικο, τους χαλάει σήμερα το στόρι - είναι σαν το πετραδάκι ανάμεσα στις φακές. Εν γνώσει ή εν αγνοία του ο Πιανίστας έχει δέσει κόμπο το σύστημα θυμίζοντας πως το μέτρο δεν είναι αριθμός μα άνθρωπος, αλλά το σύστημα δεν αναγνωρίζει ανθρώπους...