Στο φως της ανταρσίας

(αντι-γραφή) Ain't no love in the heart of the city, τραγουδούσε το ηχείο με την ίδια φωνή που έκανε το soldier of fortune να είναι αυτό που είναι - και μετά... "Μα δε νυστάζω, ξαγρυπνώ... Πρόβαλε φέξη τ' ουρανού..." σε ένα σκοπό πάνω στη φωνή της Αρβανιτάκη... Στην επιστροφή; Το χαστούκι σε ένα μαγαζί που στον τόπο μας το έχουμε κάνει σχεδόν θεό μας. Είπα στην αρχή να γράψω δυο αράδες παραπάνω, αλλά εξυπνοσύνη (ναι, εξυπνοσύνη) έχεις, άσε που θα έρθει η ώρα για χορό πάνω στους τάφους τους - αν τυχόν δεν είμαι απο το πρωί εκεί ελπίζω να με ειδοποιήσεις για να έρθω εγκαίρως με μια αγκαλιά ξύδια, μουσικές και όνειρα, ωραία θα περάσουμε. Και ύστερα, μια απορία. Γιατί κάθε φορά που ακούω ένα ζεϊμπέκικο σαν αυτό που λέει...

Αδεια τοπία ξημερώνουνε στα μάτια μου ποια ουτοπία με κρατάει ζωντανό, άλλα τοπία ξεκινούν μέσα απ' τα μάτια σου πάρε με, πάρε με στα αθώα μονοπάτια σου

... θέλω να σηκώσω το χειρόφρενο, να μείνω καταμεσίς, αυθάδης στρίβοντας τσιγάρο με τα αλάρμ να κρατάνε το ίσο σε μια προσευχή που ακούγεται ολόκληρη μόνον αφού η τελευταία νότα της φύγει για τον αέρα; Στην ομορφιά του ήλιου, που μάλλον κρύβεται πίσω απ' τα σύννεφα σήμερα, η συνέχειά σου...