Εκκρεμές

(ζωντανός, ευτυχώς, μάλλον) Κομματάκι άδικο τώρα να στο πω αν περνάς από εδώ τακτικά και σε ψιλονοιάζει, αλλά μέχρι να καθίσω να σου γράψω αυτές τις γραμμές πέρασα το τελευταίο δίωρο μια δύσκολη ταλαιπωρία που θέλω να τη μοιραστώ με κανέναν. Γιατί στο γράφω λοιπόν και δεν το πνίγω; Ελα μου ντε... Ηθελα όσο περισσότερο σήμερα να καθίσω να κάψω ένα CD για το δρόμο, είχα αρχίσει σιγά σιγά να βάζω στο μυαλό μια λίστα με εκλεκτούς. U2 σε κάποια από τα παλιά τους, Moby σε παλαιότερα και νεώτερα, Bob Marley κλασικά, Clannad χωρίς δεύτερη συζήτηση, Deep Purple και Rainbow γιατί έτσι, Leonard Cohen και Archive σε ένα συνδυασμό που θα έκανε τον έρμο τον Eric Clapton να κοιτά απορημένα και κάπου εκεί θα εμφανίζονταν η Cesaria Evora, να πετά πάσα στους Dire Straits, που με τη σειρά τους θα λοξοκοιτούσαν απορημένοι τους Calexico, που κάνοντας σαν να μη συμβαίνει τίποτε θα άφηναν τη σκηνή για τους Pink Floyd. Η παρέλαση θα συνέχιζε με Manu Chao και ό,τι άλλο έρχονταν μετά... Τελικά έκαψα κανένα CD, δεν κατέβασα κάποιο από τα τραγούδια που μου κόλλησαν στη διάρκεια της προηγούμενης ημέρας. Είναι που μετά από πολλά βρήκα σε μια στροφή του δρόμου παλιές καραβάνες, καίγομαι να μεταφράσω αλλά ας μείνει και αυτό έτσι.

A man walks away when every muscle says to stay How many yesterdays - they each weigh heavy Who says what changes may come? Who says what we call home? (The Outsiders, REM)

Ενας ήλιος περιμένει σήμερα που θα τον βρω σχετικά νωρίς, ίσως να 'μαστε παρέα ως αργά, θα του πω κάτι αν θες...