19.5.05

Το παρασκήνιο της παραίτησης Παυλόπουλου

(του ανταποκριτή μας) Ο ασπρομάλλης κύριος έκανε δεξιά, άναψε τα αλάρμ και βγήκε εμφανώς αγχωμένος από το αυτοκίνητο για να διασχίσει το δρόμο με ταχύτητα. Ο αστυνομικός που στέκονταν στην πόρτα αποχαυνωμένος από τη μεσημεριάτικη ζέστη δεν πρόλαβε καν να τον χαιρετίσει. Εκείνος, κρατώντας σφιχτά στο χέρι του ένα λευκό φάκελο, ανέβηκε τρέχοντας τις μαρμάρινες σκάλες. Μπροστά στην κλειστή πόρτα κοντοστάθηκε να πάρει μια ανάσα και έφτιαξε πρόχειρα τη φράντζα που είχε αρχίσει να κατεβαίνει κατά τα φρύδια. Με ένα χαρτομάντηλο που βρήκε στην τσέπη σκούπισε βιαστικά τον ιδρώτα που κυλούσε στο μάγουλο, χτύπησε το κουδούνι. Σιωπή. Ξαναχτύπησε. Τίποτα. Τρίτη φορά. Μια βραχνή βαριεστημένη φωνή ακούστηκε από το θυροτηλέφωνο.
- Δεν ανοίγουμε σε πλασιέ και διαφημιστές. - Μισό λεπτό, παρεξήγηση, δεν είμαι πλασιέ. - Και ποιος είσαι; - Ο Προκόπης. - Ελα ρε ξαδερφάκι… - Ποιος ξαδερφάκι; - Ο Προκόπης απ’ το χωριό δεν είσαι; Τι κάνεις ρε θηρίο, κάτσε να σ’ ανοίξω… - Ναι, ανοίξτε μου αλλά ξέρετε δεν είμαι αυτός ο Προκόπης. - Και ποιος είσαι; - Ο Προκόπης ο υπουργός, θα μου ανοίξετε τώρα; - Δεν ξέρω κανένα Προκόπη Υπουργό. - Παυλόπουλος είναι το επώνυμό μου - Α! Ελα μωρέ, ναι, είπα και ‘γω, ο Προκόπης απ’ το χωριό στην Αθήνα. Τι θες; - Τον πρόεδρο. - Σόρι μαν, ο πρόεδρος δεν είναι εδώ. - Και πού είναι; - Πήγε μέχρι το σουπερμάρκετ να πάρει γάλα για τα παιδιά, η Νατάσα είναι πάλι σε ένα συνέδριο με κάτι νομπελίστες, καταλαβαίνεις, του ‘χουν πέσει όλα πάνω του του έρμου. - Θ’ αργήσει; Ξέρετε έχω παρκάρει παράνομα στην Ηρώδου Αττικού, μη μου πάρουν και τις πινακίδες. - Τι να σου πω φιλαράκι. Δεν μπορώ να τον πάρω και στο κινητό, στο σουπερμάρκετ δεν έχει σήμα. Είναι κάτι επείγον; - Θέλω να του αφήσω την παραίτησή μου. - Χμμ, ναι, κοίτα. Εδώ απέναντι λίγο πιο πάνω, μέσα στον Εθνικό Κήπο έχει ένα καφενεδάκι. Κάτσε, πιες έναν καφέ και όταν έρθει θα βγω να σε φωνάξω... - Και τ’ αυτοκίνητο τι να το κάνω; - Πτι ρε γαμώτι, δεν μπορώ να σου πω να το βάλεις και μέσα, περιμένει ο πρόεδρος το φορτηγάκι με τις φαρίν λακτέ… - Ποιες; - Τις φαρίν λακτέ. Στο ‘πα καλέ μου άνθρωπε, Νατάσα σε συνέδριο, τι θα φαν’ τα παιδιά, τα λυσσακά του πατέρα τους; - Ναι, δίκιο έχετε και εσείς. Θα του πείτε πως πέρασα και πως θα ξανάρθω αύριο τέτοια ώρα; - Ναι μαν, νο γουόριζ μπατ τουμόροου ο πρόεδρος θα πάει τα παιδιά στο Attica και μετά νομίζω έχει ραντεβού με κάτι παλιά φαντάρια για μπίρες. - Μπίρες; Ο πρόεδρος μπίρες; - Δεν καταλαβαίνεις μου φαίνεται, δεν σου ‘πα; Νατάσα εγουέι, τα ίδια θα λέμε; - Και ‘γω πότε θα παραιτηθώ; - Ακου τι θα κάνουμε. Τράβα σπίτι σου και θα κανονίσω να πουν τα κανάλια πως υπέβαλες την παραίτησή σου και πως ο πρόεδρος δεν τη δέχτηκε. - Λες να το κάνουμε έτσι; - Σουρ. - Θενκς μαν, στο χρωστάω, μπάι δε γουέι, πώς σε λένε είπαμε; - Θόδωρο, τζαστ Θόδωρο, σε πόρτα Καραμανλή χτύπησες τι περίμενες.. Να σου απαντήσει Φώντας; - Θενκς Θόδωρα, τα λέμε. - Μπάι δε γουέι τρέχα για τ’ αμάξι, ο τροχονόμος ετοιμάζεται να σε γράψει...

Δεν υπάρχουν σχόλια: