Σαν απόπειρα πρωινού παραμυθιού

(επίσης, φεγγάρι μάγια μου ΄κανες) Λοιπόν, ένα γενναιόδωρο φεγγάρι βγήκε στην αρχή κάπου πάνω από τον Υμηττό και μετά έκανε την περαντζάδα του πάνω από τα σπίτια με μια διάθεση ξέγνοιαστης σπατάλης και ωραίου ξοδέματος. Μα λίγο σαν να ασήμισε λίγο ο τόπος, μα λίγο σαν να 'κανε το γέλιο να βγαίνει απ' τις καρδιές, τι να σου πω, σαν το φεγγάρι να 'χε κάθε καλή όρεξη να καθίσει στο πρώτο βαγόνι του rollercoaster και να μεθύσει από τον ίλιγγο του ανηφοροκατήφορου. Γνώριζε πως σε ένα φεγγάρι δεν πρέπουν τέτοιες συμπεριφορές μα δεν στενοχωρήθηκε, στάθηκε σε ένα από τα ακριβά πετράδια στην κορυφή της πόλης, αναστέναξε με κρυμμένη χαρά και έλυσε το καπάκι από το μπουκάλι για να πιει μια αχόρταγη και γενναία γουλιά. Ισως αυτό το πράγμα να το λένε ζωή και να 'ναι όμορφο, σκέφτηκε. Στην αρχή ο λαιμός του κάηκε απ' το οινόπνευμα και τρόμαξε. Τράβηξε απότομα μακριά το μπουκάλι, πήρε μια βαθιά ανάσα και μετά από λίγα δέκατα σκέψης το ξανάφερε στα χείλη ... Ο καπνός ενός τσιγάρου ήρθε να κάνει στη ζάλη παρέα και να της ψιθυρίσει πως το λένε ζωή και είναι όμορφο πράγμα. Το φεγγάρι χάζεψε για λίγο το χορό της ζάλης του με τον καπνό, έβγαλε από την τσέπη του γιλέκου του λίγη ακόμη ασημόσκονη και τη σκόρπισε στις στέγες και τις ταράτσες. Εμεινε για λίγο για να δει πώς φαίνονταν το φως του πάνω στα πράγματα των ανθρώπων, έστειλε το φιλί του κατά τη θάλασσα που του το γύρισε ψιθυρίζοντας πως το λένε ζωή και είναι όμορφο πράγμα. Βλέποντας όλα αυτά ο άνεμος γέλασε κάτω απ' τα μουστάκια του, κατέβηκε κατά το κύμα, του ζωγράφισε ένα δρόμο και αυτό με χαρά έτρεξε να το διαβάσει για να το πει μετά στο βράχο της ακτής. Αυτός, ανταριασμένος από το ξαφνικό της νυχτερινής επίσκεψης, γύρισε κατά το φεγγάρι. Ρώτα και τον ήλιο αν πρέπει, του 'πε, το λένε ζωή και είναι όμορφο πράγμα. Κουρασμένο το φεγγάρι άκουσε το βράχο, γέλασε βραχνά, βρήκε το πρώτο βουνό στο δρόμο του και έτρεξε να ξαπλώσει στην πλαγιά του και να κοιμηθεί - να κοιμηθεί στα όνειρα του ήλιου. Καλή σου μέρα...