Της φωτιάς το ανάγνωσμα

(αφιερώσεων στιγμές) Ξεκινάω από τη Σοφία. Θυμήθηκε τη γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού - δεν μοιραζόμαστε την ίδια ρίζα αλλά κάτι μου κάνει. Αντιγράφω από το σημείωμα που συνοδεύει τα Ριζίτικα του Ψαραντώνη (παραγωγή της "Λύρα", εξώφυλλο μαλακό στα μαύρα, θα το βρεις εύκολα, προειδοποίηση, είναι δύσκολα κομμάτια): "Το ριζίτικο τραγούδι 'Τα χελιδόνια της Βλαχιάς' αναφέρεται στο κούρσος της Ανδριανούπολης το 1361 από τους Τούρκους του Μουράτ Α' και θεωρείται το αρχαιότερο ιστορικό ριζίτικο της στράτας...

Τα χελιδόνια τση βλαχιάς και τα πουλιά τση Δύσης κλαίσιν την Αντριανούπολη την πολυκουρσεμένη"

Λεβεντιά και λιτός πόνος, άνθρωποι που ζούνε τη λύπη γιατί κατά βάθος -λέω πως- ξέρουν ή θέλουν να ζήσουν τη χαρά... Στο μεταξύ, σε μια άλλη γειτονιά... Παρών ο μουσικός κριτής...

δεν μας συγχωρώ, από φόβο χάσαμε

μα σαν να μετάνιωσε και λίγο αργότερα, στην πρώτη ευκαιρία επανήλθε απολογητικός

Βουτάω βαθειά κι όταν θα αναδυθώ στον ήλιο θα παραδοθώ και ας καώ

Λοιπόν, το ξανασκέφτηκα, νομίζω πως υπάρχουν δυο ζωές. Η πρώτη εγγυάται εκατονταετίες ζωής σε μια παγωμένη σπηλιά. Η δεύτερη προσφέρει την εμπειρία δίπλα αλλά και μέσα στη φλόγα. Αν και πόσο θα ζήσεις εξαρτάται τελικά περισσότερο από σένα και λιγότερο από την πείνα της φωτιάς... Διαλέγεις ζωή και όσο παλεύεις με αυτό το δίλημμα, αν το παλεύεις βέβαια, καλημέρα...