31.5.05

Αντίσταση κατά της αρχής

(random acts of disobedience, ωραίος τίτλος για blog) Σταματημένος στον παράδρομο της Κατεχάκη μπροστά από την πρεσβεία του Ισραήλ. Δύο πραιτωριανοί αραγμένοι στη γωνία, έχουν ζωστεί την κουμπούρα χιαστί στην πλάτη και έχουν πιάσει την κουβέντα. Το ραδιόφωνο έπαιζε (αν είναι δυνατόν, πόσο καιρό έχω να τ' ακούσω αυτό;) το Island of Wonder με την Nelly Furtado, μια μυρωδιά από Ατλαντικό και από μια χώρα που δεν είχα τη χαρά να επισκεφθώ σαν να βγαίνει από τους αεραγωγούς, οι μπάτσοι γυρνούν το κεφάλι. Το φανάρι ακόμη κόκκινο, ένα κλικ στην ένταση, άλλο ένα, άλλο ένα. Ο ένας μπάτσος ξαναγυρίζει, αγριοκοιτάζει, αν είναι να κάνεις έτσι κακομοίρη μου για μια σχεδόν-μπαλάντα πού να σου έβαζα και AC/DC... Δεν είπε τίποτε (σαν τι θα μπορούσε να πει δηλαδή, σε παρακαλώ χαμήλωσε τη μουσική γιατί δεν ακούω τα 120 ντεσιμπέλ από τον ανισόπεδο;)... Πολλά ημίωρα πιο πριν, ένα σμήνος από περιστέρια ανέβαινε τη Βαλτετσίου (μάλλον) ανάμεσα στα ψηλά των πολυκατοικιών και έστριβε, τρόπος του λέγειν, ανάποδα στην Ασκληπιού... Πολλές ώρες μετά, ο Λυκαβηττός και ο Παρθενώνας από ανυποψίαστες οπτικές γωνίες, μέσα σε ένα λαμπερό πορτοκαλί και κίτρινο -βοηθούσε και η υγρασία- έπαιζαν κρυφτό ανάμεσα στα τσιμέντα... Λίγα λεπτά πιο πριν, διαδρομές σε περιφερειακές λεωφόρους με λίγο από το γκρίζο του Craig Armstrong να σβήνει ανάμεσα στις λωρίδες, καθώς τα συνεργεία των δήμων βάφουν δρόμους, πλένουν πεζοδρόμια, μαζεύουν παρατημένα αυτοκίνητα και παρακολουθούν βουβά μέσα σε ένα σούρουπο που ψάχνει για μια παγωμένη μπίρα και ένα παγκάκι να πάρει μια ανάσα. Τι να κάνουν άραγε οι Groove Armada; Πορτοκαλί; Ε; Α καλά, πορτοκαλί... Ενα στενό πιο πέρα απ' όλ' αυτά, τα γέλια της χθεσινής παρέας, της σημερινής, τασάκια να γεμίζουν, ποτήρια να αδειάζουν... Μια πόλη δίπλα, τα καράβια ξανοίγονται με βαριά καρδιά που τη βάρδια της θα 'ρθει αργότερα ν' αλλάξει ένας γρήγορος χτύπος στη φλέβα. Κανένα δεν έχει διάθεση να πάρει την εμπύρετη Δευτέρα μου που σκάει σαν πυροτέχνημα πίσω από τα μάτια, τα αντισώματα της ξενυχτισμένης μου (και εξαιρετικά δύσκολης) Τρίτης θα αναλάβουν την υπόθεση, το 'χουν ξανακάνει άλλωστε... Στο φως του πρωινού μια σταγόνα που ακροβατεί στην άκρη του κάγκελου, πέφτει σφυρίζοντας για να βρει τα φύλλα των δέντρων...
Island of wonder Where do you come from Is it the way the sun hits my face Or is it your memory which I cannot trace (Island of wonder, Nelly Furtado)
... και φεύγει μια ανάσα μπροστά σου -ωραία πράγματα θα συμβαίνουν πάντα θες δεν θες, το σκέφτηκες ποτέ;- αφήνοντας πίσω της τη μουσική μιας ζεστής καλημέρας...

Δεν υπάρχουν σχόλια: