Απολογητικό υπόμνημα

(ίσως φταίνε τα τραγούδια...) Κύριε πρόεδρε, σεβαστοί δικαστές και ένορκοι, δεν θα ζητήσω δικαιολογίες ούτε τον οίκτο και το έλεός σας αν έσφαλα. Θα σας πω την αλήθεια και τα γεγονότα όπως συνέβησαν. Ξεκίνησα να γυρίσω σχετικά νωρίς, κατά βάση ήθελα να γυρίσω νωρίς, περιμένουν πολλά για να γίνουν από το πρωινομεσήμερο και μετά. Είχα κάθε καλή διάθεση να ακολουθήσω τη φωνή της λογικής που έλεγε πως 6-7 ώρες ύπνο θα μου 'καναν καλό και πως θα 'ταν ό,τι ακριβώς έπρεπε. Ολα αυτά τα είχα στο νου μου όταν γύριζα το κλειδί στη μίζα και μαζί άνοιξε και το ραδιόφωνο. Δεν έχω αποδείξεις, αλλά νομίζω πως όλοι οι παραγωγοί της μεταμεσονύχτιας ζώνης στα FM μου είχαν στήσει καρτέρι. Στην αρχή ο Κάρλος Σαντάνα. Ανέβασα την ένταση του ήχου, ανέβασα και τα παράθυρα για να μην ενοχλώ το διπλανό μου στο φανάρι που άκουγε κάτι ακαθόριστα. Αλλαξα σταθμό, ο Μητροπάνος, πιο κάτω ο Ξυλούρης, σε μια στιγμή της ευθείας η Αρβανιτάκη, πιο κάτω οι παλιοί Stranglers, οι Doors και οι Joy Division... Οσο περνούσε η ώρα το πόδι ξεμάκραινε από το γκάζι ήταν και το γλέντικο φεγγάρι, η διαδρομή άρχισε να γίνεται πιο πολύπλοκη. Ismael Lo, Calexico, Lynyrd Skynyrd, Μάλαμας, Πυξ Λαξ, Θ. Παπακωνσταντίνου, Νικόλας Ασιμος, Marianne Faithfull, Αλίμου, Κατεχάκη, Κηφισίας, Αλεξάνδρας, Μεσογείων να γίνονται κουβάρι και να μη θέλω να το ξεδιαλύνω όταν, πια, τραγούδησε ο Johnny Cash. Μετά, σαν ήρθε και ο Dylan με το "one more cup of coffee" ήξερα πως θα βρεθώ εδώ μπροστά σας... Ανεξαρτήτως της απόφασης που μπορεί να βγάλετε... καλή σας μέρα...