Ο ταρίφας ο ρεμπέτης

(να 'χαμε και έναν αργιλέ...) Μεσημέρι γύρω στη μία, στο φανάρι παρόδου της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, κάτω από τη Μουστοξύδη... Δεξιά μου ένα ταξί με επιβάτη στη θέση του συνοδηγού. Ολοι περιμένουμε το φανάρι να ανάψει, το θέμα είναι πώς το περιμένουμε. Εγώ, για παράδειγμα, μιλάω στο τηλέφωνο. Ο τύπος στο πίσω αυτοκίνητο χαζεύει τον τοίχο της πολυκατοικίας, ίσως να έχει εντοπίσει κάτι ενδιαφέρον, δεν ξέρω. Ο ταξιτζής τι κάνει;

α. Μιλάει με τον επιβάτη (τσου) β. Παίζει κομπολόι (τσου, τσου) γ. Ανασκάπτει το ορυχείο της μύτης του (μπλιαχ, τσου στον κύβο) δ. Αλλο.

Το βρήκες, το δ. είναι το σωστό και για να στο εξειδικεύσω ο τύπος, ο θεός, ο γουστόζικος αυτός άνθρωπος κάνει μια κίνηση προς το πίσω κάθισμα, πιάνει ένα μπουζούκι και ρίχνει δυο πενιές. Στο λόγο της τιμής μου, σου λέω. Δεν ξέρω αν το μπουζούκι είναι δικό του ή του επιβάτη, δεν ξέρω τι έλεγαν νωρίτερα (αν έλεγαν βέβαια), το θέμα είναι πως όσοι είδαμε τη σκηνή (δύο αυτοκίνητα στα σίγουρα και 2-3 πεζοί) το απολαύσαμε. Ελπίζω να τον έχω δίπλα μου στο επόμενο μποτιλιάρισμα...