Ο Μέγας Ρυθμιστής και οι Τέσσερις Ανεμοι

(ή πώς εξελίσσεται η αναμονή στο φανάρι) Στιγμή απ' αυτές που χαρακτηρίζεις ως αδιάφορες. Φρέσκο τσιγάρο, η νύχτα βαριά, λίγη κίνηση μπροστά, το ραδιόφωνο ανοιχτό λαλάει διαφημίσεις (γαμώ την τρέλα μου γιατί συντονίζονται όλοι οι σταθμοί και παίζουν τις ίδιες διαφημίσεις την ίδια στιγμή;)... Παύση δεκάτων του δευτερολέπτου και μετά μια κιθάρα σε ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Στίχοι. Πιάνο. Από την αρχή ένας ήχος που παραπέμπει σε μετρονόμο. Ρυθμικά ντραμς. Παλιό, καλό, σκονισμένο ροκ που μόλις έφτασε στα μέρη μας, φορτωμένο μια έρημο και πολλά χρόνια περιπάτου. Διάλεξε μια νύχτα με σπάταλο φεγγάρι που σκόρπιζε τη γοητεία του απλόχερα στη θάλασσα, τρύπωσε στο μυαλό και δεν ήθελε να βγει με κανένα τρόπο. Ασε που κανείς δεν ενοχλήθηκε με την παρουσία του...

if you're troubled send your mind out on vacation let it wonder like the wild geese in the west (Mighty Rearranger, Robert Plant)

Ωστόσο ο δρόμος είχε και κάτι άλλο να πει, κάτι σαν ένα είδος συνέχειας στο Stairway to Heaven των Led Zeppelin να σερβίρεται με μια σταγόνα Deep Purple (με David Coverdale). Ο,τι και να σου πω φρόντισε να ακούσεις το Let the Four Winds Blow... Καλή σου μέρα σε αυτή την ξέφρενα φεγγαρόπληκτη μέρα...