Συνάντηση στο ράφι

(ταξίδι στο Νότο) Από το πρωί τα κλιματιστικά είχαν ιδρώσει να δουλεύουν. Οι μικρές γραμμές νερού έξω από το κτίριο μαρτυρούσαν ότι μέσα υπήρχε ένα βαρομετρικό που καμία απολύτως σχέση είχε με αυτό που είχε για τα καλά σταθεί πάνω από τους δρόμους. Με το που μπήκα χάρηκα που είχα δίκιο, μαζί άρχισα να φτερνίζομαι σαν γατί από την απότομη αλλαγή της θερμοκρασίας. Σε αναζήτηση ενός χώρου όπου τα πράγματα από κλιματικής πλευράς θα ήταν κάπως πιο κοντινά στα καζάνια που έβραζαν έξω βρέθηκα σε μια μικρή βιβλιοθήκη, σε ελαφρώς αστεία κατάσταση (εγώ, όχι η βιβλιοθήκη) με μια μύτη να έχει χαλαρώσει από τα διαδοχικά φτερνίσματα προσπαθώντας παράλληλα να εξηγήσω πως όχι δεν είναι κρύωμα ούτε λοιμώδης μονοπυρήνωση ούτε σούρντισι. Εριξα μια ματιά στα βιβλία και τότε ακριβώς συναντηθήκαμε - Ιπποφορβείο γυναικών του Αλγερινού Αμίν Ζαουί, οι σκιές των καμηλιέρηδων με τις καμήλες τους στον ίσκιο ενός αμμόλοφου και στο πάνω μισό του εξωφύλλου ένα, όμορφο δεν θα το έλεγα γοητευτικό όμως ναι, γυναικείο πρόσωπο, μετά σου λένε να μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του. Στο οπισθόφυλλο:

Σας αφηγήθηκα την ιστορία μιας γης, εκεί όπου το χιόνι με τα τέσσερα χρώματα φύτρωνε σαν βαμβάκι, όπου οι άνθρωποι έκαναν σκι σε λόφους κίτρινης άμμου με χρυσαφένιους κόκκους, όπου οι άντρες ψάρευαν στην άμμο και οι γυναίκες μιλούσαν την ωραία γλώσσα των μελισσών, κι άλλες μιλούσαν τη γλώσσα των πουλιών

Εννοείται πως φύγαμε μαζί...