Απλώς απέναντι

(ασκήσεις) Δεν ξέρω τι του είπες του φεγγαριού, αλλά το είδα στην αρχή να πορτοκαλίζει και όσο περνούσε η ώρα, αν και το φως έπεφτε πάνω του ασύμμετρα, τα μάγουλά του κοκκίνισαν και έτρεξε να κρυφτεί πίσω από τους λόφους, μάλλον για να γελάσει ή να τραγουδήσει μόνο του, έτσι λέω τώρα, τι να σου πω δεν το 'δα κιόλας. Δεν ξέρω, θέλω να πω, δεν είμαι και σίγουρος μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά υπάρχουν κάποια τραγούδια που είναι οι πιο γερές γέφυρες ανάμεσα σε κόσμους που εκ πρώτης όψεως μοιάζουν απολύτως ξένοι. Πάρε ας πούμε αυτό...

Πριν χαθεί το όνειρό μας και ξαναβραδιάσουμε, άσε με να σ' αγαπάω κι όπου φτάσουμε (Πριν χαθεί το όνειρο, Τόλης Βοσκόπουλος)

Ωραίο κομμάτι, νομίζω πως κάπου κυκλοφορεί μια εκτέλεση με Μητροπάνο χωρίς να κόβω και το κεφάλι μου πάντως. Αυτό το "κι όπου φτάσουμε" πόσο μακριά είναι από αυτό ας πούμε:

Through the eons, and on and on Oh yes we’ll keep on tryin’... Till the end of time (Innuendo, Queen)

Μεγάλη η απόσταση; Οχι και τόσο, άσε που αφού ήρθαμε εδώ δεν χρειάζεται να κάνουμε και μεγάλη διαδρομή.

Try now we can only lose And our love become a funeral pyre (Light my fire, Doors)

Το οποίο αφού επιβεβαιώνει τη νοηματική του συγγένεια με τα προηγούμενα μας οδηγεί με τη σειρά του (αν θέλουμε πάντα) σε κάτι σαν...

Να μην αργήσεις, κι όταν μ’ αφήσεις να τάξεις της φωτιάς πως θα γυρίσεις (Δεκατρείς Φωτιές, Χάρις Αλεξίου)

Που με τη δική του σειρά μπορεί πάρα πολύ εύκολα και όμορφα να μας ξαναγυρίσει στο "κι όπου φτάσουμε" που σου 'λεγα λίγο πιο πριν. Οχι, το φεγγάρι δεν άκουσε τίποτε, μάλλον ήταν απασχολημένο με το να παρατηρεί τη χαμηλή πτήση της ζέστης. Ελα τώρα, το αμόνι της Δευτέρας δεν είναι η πρώτη φορά που το βλέπεις, άντε και καλή σου μέρα...