20.7.05

Σταγόνες ζαφειριού

(ποτέ κοτλέ) Με το Bombay Sapphire καταλαβαίνεις πόσο απίστευτα επικίνδυνο είναι το τζιν. Πιθανό να το 'χεις δοκιμάσει με τόνικ αλλά δεν σου μιλάω για κάτι τέτοιο, περσινά ξινά σταφύλια είναι αυτός ο συνδυασμός, σκέτο με λίγο πάγο είναι σαν να ισορροπείς ξυράφια στη μέσα μεριά του καρπού. Η μυρωδιά του παραπέμπει σε κάτι σαν αιθέρια έλαια, μου φέρνει στο μυαλό κίτρο αλλά δεν ξέρω αν θα συμφωνούσαμε σε αυτό. Χωρίς να είναι γυναικείο έχει κάτι το θηλυκό αυτή η μυρωδιά, πάλι μπορεί να μη συμφωνούσαμε όμως. Η γεύση άλλο μυστήριο. Εχει την ξηρότητα των λευκών αλλά, πάλι, δεν έχει τη σκληράδα που θα συναντήσεις για παράδειγμα στην τεκίλα ή, κάπως λιγότερο, στη βότκα. Δεν κατεβαίνει - επελαύνει δεν ζητά χώρο αλλά τον αποκτά και, λέω, πως αυτό είναι που το κάνει γοητευτικά μεν επικίνδυνο, αλλά επικίνδυνο. Αν ήταν μουσική θα είχε κάτι γλυκό, κάτι ίσως αρμένικο στον ήχο της, αν ήταν χρώμα θα είχε την κρυφή προειδοποίηση του κίτρινου μέσα του, το πράσινο μιας απίστευτης χαράς - το ξανασκέφτομαι, όχι, θα είχε το πρώτο βαθύ μπλε του ουρανού μετά το τέλος της νύχτας. Ούτε αυτό, το χρώμα της καρδιάς του πιο θυμωμένου ήλιου θα 'χε, ναι αυτό μου κάνει σωστότερα και χίλια συγγνώμη που σκέφτομαι γραφτά...

1 σχόλιο:

mindstripper είπε...

...χίλια συγγνώμη;

Εγώ ένα έχω να πω: δεν ξέρω πώς γράφεις, αλλά πάντως σκέφτεσαι πολύ ωραία. ;)