Της σκιάς απέναντι

(πείτε της ό,τι θέλετε...) Χαίρομαι τόσο με τα ξαφνικά σκοτάδια της νύχτας αν και, με τη λογική της ασφάλειας, δεν θα 'πρεπε. Μια γραμμή φωτός που ξαφνικά διακόπτεται, μου αρέσει να το βλέπω έτσι, τουλάχιστον είναι καλύτερο από το να το βλέπεις σαν πολλές γραμμές σκοταδιού που τις διακόπτει που και που μια ευθεία από τον αντίποδα... Ανεξάρτητα από το πώς το βλέπεις, ειδικά το καλοκαίρι αυτές οι μικρές περιπτώσεις όπου το φως υποχωρεί κάτω από τα στηθαία των δρόμων μου φαίνονται, πώς να στο πω, κάπως σαν να ξεκουράζουν. Κάπως σαν να σου δίνουν μια αφορμή να γυρίσεις το κεφάλι για τον ουρανό και να μιλήσεις με το 50% του φεγγαριού - εκείνου που δεν φαίνεται όχι του άλλου που στέκεται ακόμη μέσα στο φως περιμένοντας την ολοκλήρωση του κύκλου. Αν το δεις από μια άλλη οπτική...

Είναι η δίψα που σε κρατάει ζωντανό (Δίψα, Ν. Πορτοκάλογλου)

... Που λες, να πιτσίλιζε την οθόνη σου αλμυρό νερό αυτή η καλημέρα, ωραία θα 'ταν....