D.Y.K.T.M.

(της φωτιάς τα παιχνίδια)

Do You Know This Men Did You Kill This Man

Ψάχνω να βρω το νήμα για να σου πω κάτι περισσότερο και πέφτω στα απόνερα άλλης μιας πτυχής της φρίκης και άλλης μίας και, αν θέλω να κρατήσω ένα ελάχιστο επικαιρότητας, φοβάμαι πως τις επόμενες μέρες πρέπει να σου δώσω περισσότερα links με θανάτους που στο μόνο που θα διαφέρουν μεταξύ τους είναι οι γεωγραφικές συντεταγμένες. Σε αυτό το πανηγύρι αίματος, το κάτι διαφορετικό έδωσε ο Ελληναράς που ζητούσε από τηλεοράσεως ένα αεροπλάνο της Ολυμπιακής να τον φέρει στην Αθήνα με έξοδα του κράτους. Δεν του είπαν, βλέπεις, πως αν το κράτος έπρεπε (για μένα, έπρεπε αποκλειστικά για λόγους αρχής - και πάλι) σώνει και καλά να τον φέρει πίσω θα μπορούσε πάρα πολύ ωραία να το κάνει με ένα C-130. Ξεχνάω πως ως μπαμπακόκωλον έθνος απαιτούμε να ταξιδέψουμε στην business class από την εστία της οποιασδήποτε κρίσης και μετά να την πούμε και στην εταιρεία γιατί η σαμπάνια που εσερβιρίστηκε δεν ήταν επαρκώς παγωμένη. Αν εξαιρέσω αυτό το ηλίθια χαριτωμένο συμβάν η πραγματικότητα δεν έχει όρεξη για πλάκες... Ο φουκαράς ο Βραζιλιάνος που έπεσε νεκρός από τις σφαίρες των Βρετανών αστυνομικών δεν είναι παρά η έκφραση της αντίληψης που έχει η Δύση γι' αυτό τον "πόλεμο με την τρομοκρατία". Πόσο διαφέρει άραγε αυτή η αντίληψη από τον αφορισμό "πρώτα πυροβολάμε και μετά ρωτάμε" ή το "ελάτε να δείτε τη δίκη και την καταδίκη του Λούκι Λουκ"; Τον κυνισμό της παράπλευρης απώλειας τον ακούσαμε για πρώτη φορά στα μισά της δεκαετίας του '90, ούτε καν στο βομβαρδισμό της Δρέσδης στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο δεν ακούστηκε τόσο στεγνή δικαιολογία. Κατά βάθος η Δύση δεν είναι σε πόλεμο με το ακροδεξιό Ισλάμ αλλά με τον ίδιο της τον εαυτό. Η οποιαδήποτε Αλ Κάιντα είναι ο καταλύτης για να μετρήσουμε τη δύναμη των αξιών μας, τις ατομικές μας ελευθερίες απέναντι στην εγγενή βία του κράτους, την ενστικτώδη μας συμπαράσταση στον άνθρωπο απέναντι στις ευαίσθητες σκανδάλες. Είναι ο πόλεμος μεταξύ αυτού που είμαστε και αυτού που μας απαιτούν να είμαστε. Είναι ο πόλεμος που καλύτερα απ' όλους περιέγραψαν οι Clash σε εξαιρετικά ανύποπτο χρόνο:

Οταν σου σπάσουν την εξώπορτα πώς θα βγεις έξω με τα χέρια πίσω απ' το κεφάλι ή με το δάκτυλο στη σκανδάλη Οταν εισβάλει ο νόμος πώς θα προχωρήσεις πυροβολώντας στο πεζοδρόμιο ή περιμένοντας στη σειρά των μελλοθανάτων (Guns of Brixton, Clash)

Οι ευαίσθητοι δείκτες των Ελλήνων συνοριοφυλάκων, λιμενικών ή αστυνομικών εναι εξίσου ευαίσθητοι με εκείνες των Βρετανών συναδέλφων τους και σε επίπεδο επιχειρηματολογίας θα πρέπει να αναζητήσουμε τις ρίζες του φαινομένου κάπου κοντά στα αρχιτεκτονικά σχέδια των φυλακών του Μανχάιμ (ψάξε, διάβασε, μην τα θέλεις όλα μασημένα, ξέρεις κατά πού πέφτει το Google). Η πιο ακραία φωνή της αντίπερα όχθης μας έφερε απέναντι σε όσα αφήσαμε να γίνουν. Και κάπου εδώ θα μετρήσουμε είτε την ήττα μας ως πολίτες της Δύσης είτε τη νίκη μας ως πολίτες του κόσμου. Για την ώρα, πάντως, είμαστε στην άμυνα με την εξουσία των κυβερνήσεών μας και τον εξτρεμισμό των απέναντι να μας έχουν βάλει στη μέση.Βοήθειά μας...