Μια κλήση της Τροχαίας

(η δημοτική ανθρωπογεωγραφία των καφέδων) Μεσημεριανή επίσκεψη στο δημαρχείο της Καλλιθέας για την πληρωμή μιας απλήρωτης κλήσης (παράνομο παρκάρισμα μπροστά στο Πάντειο, πήγαινα γυρεύοντας). Στο ισόγειο δυο άνθρωποι (ίσως υπάλληλοι) στο κυλικείο πάνω από ένα μπρίκι. Στο τραπεζάκι του θυρωρείου μια άδεια καρέκλα με κοιτά μελαγχολικά. "Πού θα πάω να πληρώσω μια κλήση;" τη ρωτάω και η πλάτη της μου γνέφει αδιάφορα στον πίνακα με τις υπηρεσίες κατανεμημένες ανά όροφο. Πρώτος όροφος: "Μπλα, μπλα, μπλα, Δημοτικό Ταμείο" όπα εδώ είμαστε. Ανεβαίνω τα σκαλιά (σιγά μην περιμένω το ασανσέρ για έναν όροφο), φριτ, φριτ, φριτ (εγώ είμαι νέος). Φάτσα κάρτα με το κλασικό γκισέ τυπάκος γεματούλης διαβάζει εφημερίδα (να ρε παιδιά που λέτε ότι δεν πουλάνε οι εφημερίδες). Ω ρε πούστη μου μπλέξαμε τώρα, μέχρι να τελειώσουμε ξημερώσαμε, ας το πάμε μαλακά και βλέπουμε. - Καλημέρα, μια απλήρωτη κλήση θα την πληρώσω εδώ; Σηκώνει τα μάτια, με κοιτά, κλείνει την εφημερίδα (ρε πέσαμε σε προκομμένο), ζητάει το όνομά μου του το δίνω. Πληκτρολογεί, κοιτάζει στην οθόνη, περιμένει. Γυρίζει, μου λέει τη λυπητηρή. - 29 ευρώ και κάτι ψιλά (δεν είπε κάτι ψιλά, το λέω για να μην μπλέξουμε στα δεκαδικά). - Αποκλείεται, είναι τουλάχιστον 60 ευρώ (μη βιαστείς που μ' έπιασε και καρφώθηκα υπάρχει λόγος). - Μα δεν είστε ο Τάδε; - Ναι ο Τάδε είμαι (τα 'παμε αυτά χρυσέ μου άνθρωπε). - Και το αυτοκίνητό δεν είναι το Υ... - Οχι, όχι είναι το Ζ... (σ' έπιασα μπαγασάκο). - Δηλαδή δεν είστε ο Τάδε που μένει στη Ρήγα Φεραίου (βρε επιμονή που την έχεις χρυσέ μου άνθρωπε); - Οχι... - Και μετά δεν μετακομίσατε στη Θεσσαλονίκης (κοίτα μαγκιές ο δήμος Καλλιθέας και δεν του φαίνονταν); - Οχι... - Δεν μένατε ποτέ στη Θεσσαλονίκης (να δεις που κάτι ξέρει ο τύπος που δεν το 'ξερα); - Νομίζω πως το 'παμε αυτό. - Σίγουρα; - Ε, για σίγουρο το έχω. - Μα το υπουργείο Συγκοινωνιών μου δίνει μόνο αυτό το αυτοκίνητο για το όνομά σας (δεν είναι και κακή ιδέα να φύγω από το δήμο Καλλιθέας και με άλλο ένα αυτοκίνητο, αλλά θα μπλέξει η ιστορία και δεν αξίζει). - Ναι αλλά δεν είναι δικό μου το αυτοκίνητο και βέβαια δεν έμενα ποτέ στη Θεσσαλονίκης (στο ξαναλέω μην το ξεχάσεις και έχουμε άλλα). Δεν το ψάχνετε και με τον αριθμό κυκλοφορίας (έλα μεγάλε, σου 'δωσα ιδέα); - [μετά από ψάξιμο με τον αριθμό] 61 ευρώ και κάτι... - Τώρα μάλιστα (και μιας και τα βρήκαμε, κερνάω και άλλες 10 κλήσεις) Οση ώρα κράτησε αυτό το λακριντί έπεσε το μάτι μου σε μια ραφιέρα ανάμεσα στα γραφεία των υπαλλήλων. Μέτρησα μια καφετιέρα εσπρέσο, μία φίλτρου, ένα επίπεδο χτυπητήρι (φραπεδιέρα) και έναν βραστήρα (για κανένα τσάι ή για την ντροπή των καφέδων, τους στιγμιαίους), χώρια το κυλικείο του ισογείου. Μετά σου λένε ότι οι δημόσιες/δημοτικές υπηρεσίες είναι καφενεία, μαλακίες, coffee shops είναι...