Πόλη με 80% λιπαρά (ΙΙ)

(και η άλλη πλευρά) Οσο, λοιπόν, φέγγει το λούστρο των πολυκαταστημάτων και των γκλαμουράτων εμπορικών κέντρων που κουβαλάνε τη μάνα τους και τον πατέρα τους, στην άλλη άκρη η πλήρης εγκατάλειψη. Δεν ξέρω αν έχεις βρεθεί τελευταία στη μεριά της εσπλανάδας, δίπλα στο γήπεδο του Ταεκβοντο απέναντι από τον παλιό Ιππόδρομο. Εκεί, που λες, πριν από ένα χρόνο γίνονταν της ωραίας πουτάνας. Κόσμος που σουλατσάριζε στην προκυμαία, τραγούδια, οι φωνές του κόσμου από το διπλανό γήπεδο (του μπιτς βόλεϊ), το 'κανες χάζι. Βέβαια όπως και με σχεδόν (understatement) όλες τις ολυμπιακών αφορμών κατασκευές το ψηλότερο δεντρί συναγωνίζονταν σε ύψος τον άνιθο, άστο αυτό, πέρασες πρόσφατα; Δεν θα μιλήσω αυτή τη φορά για το σκουπιδομάνι, κομμάτι και αυτό του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού, ούτε για τη συνωμοσία των κρυμμένων σκουπιδοτενεκέδων. Θα σου πω για τα φρεάτια. Ανοιχτά σε διάφορα τρελά σημεία. Με το καπάκι τους βγαλμένο και τοποθετημένο κατά πλάτος για να κρύψει το λάκουρα στο μεγαλύτερο μέρος του. Να πιαστεί το ποδάρι σου και να γκρεμοτσακιστείς, μη σου πω τι θα πάθει κανένα πιτσιρίκι που άμα τη γλιτώσει εδώ το περιμένει το λάστιχο που είναι παρατημένο πιο κάτω και διασχίζει τα φαρδιά περάσματα των πεζών. Λεπτομέρεια, το λάστιχο έχει τσακίσει στη μέση, έχει να περάσει νερό από τα μισά του λάστιχου από πριν αρρωστήσει η Γιάννα και ο Σημίτης γράψει τη δεύτερη σελίδα του βιβλίου του. Ωραία; Φάε γκλάμουρ τώρα...