Στη θέση του παραμυθιού

(αποσιωπώντας) Ιστορίες όσες θέλεις αλλά τι τραγούδι να σου πω... Από ξύλινα ξεσκέπαστα πατάρια, ως ανακατεμμένα βότσαλα πάνω από τα δάχτυλα και ξεκομμένους πάγους ποτηριών και τσαλακωμένα σεντόνια... Γράμματα που βούτηξαν σε θάλασσες, χειρόγραφα, χιλιόμετρα ανά νύχτα, να προσέχεις τι άραγε, δρόμος όσο φτάνουν τα φώτα, στιγμιαίες αντανακλάσεις... Οχι πως δεν υπάρχει έπαρση στο Les jours tristes που έφτιαξαν μαζί ή σχεδόν μαζί ή καθόλου μαζί ο Yann Tiersen και ο Neil Hannon, καλό είναι να αφήνεις πίσω σου το μέτριο μέτρο της μετριοφροσύνης - αυτό που (ξανα-) σκεφτόμουν ήταν ότι όλα τα όνειρα την ίδια μοναδική αξία έχουν. Είναι δύσκολο, Δύσκολο να μην κάθεσαι στα χέρια σου να θάβεις το κεφάλι σου στην άμμο Δύσκολο να μην κάνεις άλλα σχέδια και να λες πως έκανες όσα μπορούσες Και πως η ζωή πρέπει να προχωρήσει. Είναι δύσκολο, Δύσκολο να υπερασπίζεσαι το σωστό και να γυρίζεις το βράδυ σπίτι με ψωμί Δύσκολο να μην καταρρεύσεις και να βάλεις τα κλάματα Οταν κάθε ιδέα που δοκίμασες ήταν λάθος μα πρέπει να συνεχίσεις. Είναι δύσκολο μα ξέρεις πως αξίζει τον κόπο γιατί ξέρεις πως η αλήθεια είναι μαζί σου Οταν οι κατηγορίες πετούν, κρατήσου. Μη φοβάσαι για το τι θα πουν Αλλωστε ποιος νοιάζεται για όσα οι δειλοί σκέφτονται μια μέρα θα καταλάβουν, μια μέρα. Είναι δύσκολο, Δύσκολο όταν είσαι εδώ μόνος και όλοι οι άλλοι έχουν πάει σπίτια τους Ακόμη πιο δύσκολο να ξεχωρίζεις το σωστό από το λάθος όταν όλη η αντικειμενικότητα χάνεται και χάνεται. Αλλά συνεχίζεις επειδή είσαι ο μόνος που απέμεινε και πρέπει να συμμαζέψεις αυτό το χαμό ξέρεις πως θα καταλήξεις όπως όλοι οι άλλοι πικραμένος εκτός και αν σταθείς δυνατός και συνεχίσεις Καλημέρα...