Συλλέγοντας σταγόνες

(δια-βροχο) Οι οθόνες ούρλιαζαν για τη λαίλαπα που θα χτυπούσε - λαίλαπα που έμενε μόνο στα μυαλά των οθονών. Αντί της συντριβής, βροχή, ένας ουρανός που δάκρυζε από τα γέλια και δεν μπορούσε με τίποτε να σταματήσει να γελά. Μεγάλα μαύρα και άλλα χρωματιστά μανιτάρια στους δρόμους πηγαινοέρχονται στους βηματισμούς των ανθρώπινων μίσχων και σκύβουν στο πέρασμα του αέρα, φερμουάρ κλειστά ως επάνω, χέρια στις τσέπες... Να σου κρατά στα χέρια του το πρόσωπο ο χειμώνας και να σου ψιθυρίζει τα παραμύθια του Βορρά... Αλλά να μην πέσεις στα υδροφοβικά νύχια των δρόμων... Μόνο ένα παράθυρο - σπιτιού, αυτοκινήτου, για να γράφουν οι σταγόνες τα γράμματά τους, αυτά που δεν σκέφτηκες ίσως ποτέ πως υπάρχουν.

Θυμάται κανείς εκείνο το ορχηστρικό με ένα ξυλόφωνο (;) σε μια παλιά διαφήμιση του J&B;

Καλημέρα...