Τι να το κάνεις το encore...

(αλλά, πάλι...) Δύο ώρες και βάλε... Τραγούδια πολλά, παρωδίες, στο φόντο ένα μπουζούκι σαν να το 'γραψε ο Θεόφιλος, φιγούρες στη σκηνή, καμιά φορά καρικατούρες, ένα θέατρο σκιών ποτισμένο στο χρώμα, φωνές που φτάνουν στο όριο... Αιώνες παγωμένη... Το κοινό προσεύχεται πάνω από δυο τρία γαρύφαλλα που προσγειώθηκαν ανάμεσα στις καρέκλες... Κι άμα μεθύσω, παρηγόρα με... Η παράσταση στο τέλος της... Ολος ο θίασος σε έναν παλιό ψαλμό με το μπουζούκι -ναι, αυτό το σαν του Θεόφιλου- στον κρυμμένο του ρόλο... Σαν fade out με τα φώτα να χαμηλώνουν και τη γλώσσα την παλιά να κατεβαίνει στους ώμους... Μοναδικό...