Φωτιά αλά γαλλικά

(στιγμές Ιστορίας ίσως) Παρίσι, Νίκαια, Ορλεάνη, Νάντη, η Γαλλία σε κατάσταση πολιορκίας και, τελικά, το να ρωτάει κανείς γιατί η φωτιά που ξεκίνησε από τις φτωχογειτονιές του Παρισιού εξαπλώνεται γύρω γύρω, είναι σαν να ρωτάς γιατί καίγεται ένα δάσος που είχε χρόνια να καθαριστεί. Ζήτημα χρόνου να αρπάξουν οι ξεχασμένες πευκοβελόνες... Αν βασιστείς σε όσα γνωρίζουμε ως τώρα θα δεις πως σε αυτή την εξέγερση (πες το και αναταραχή, δεν θα αλλάξουν τα γεγονότα) δεν υπάρχει κάποιας μορφής ηγεσία ή, τουλάχιστον, δεν εμφανίζεται μια τέτοια. Αν και έχουν περάσει 10 ημέρες δεν έχουμε δει το πρόσωπο των επαναστατών, έναν Ντανιέλ κον Μπεντίτ (στο συνεπέστερό του ίσως) που θα πει σ' εμάς και σε όλους τους καλοζωισμένους τι συμβαίνει. Μπορεί αυτό να σημαίνει πως σε μερικά βράδια η θερμοκρασία στο καζάνι θα βρεθεί πάλι κάτω από το σημείο βρασμού και ο νόμος που επικαλέστηκε ο Σιράκ θα γλιστρήσει από πάνω για να εφαρμόσει σαν αεροστεγές καπάκι – αγαπημένη προσωρινή λύση. Αν, όμως, πραγματικός ηγέτης σε αυτή την υπόθεση είναι η Οργή και, κυρίως, η Απελπισία (ο Dylan ακούγεται από μακριά: όταν δεν έχεις τίποτα, δεν έχεις τίποτα να χάσεις) οι φλόγες θα σαρώσουν σύντομα όλο το μήκος της λεωφόρου των Ηλυσίων Πεδίων και τις ανηφόρες της Μονμάρτης. Πόσο δύσκολο να σκάσουν τα κουκουνάρια και να μεταφέρουν την αναταραχή στο Λονδίνο, το Βερολίνο, τη Ρώμη, τη Μαδρίτη, την Αθήνα; Καθόλου και αν πρόκειται να κλειστώ στα δικά μας σύνορα ποια είναι η στάση της Ελλάδας έναντι των μεταναστών της; Εχουμε εξασφαλίσει την ομαλή ενσωμάτωσή τους (πες το και αφομοίωση, δεν είναι αμαρτία) ή τους κρατάμε σε απόσταση, οδηγώντας τους να ζουν στις "δικές τους" γειτονιές και στα "δικά τους" μαγαζιά; Μπορεί να υπάρχουν αρκετές διαφορές σε σύγκριση με τη Γαλλία, αλλά είμαστε σίγουροι πως έχουμε κάνει όλα όσα θα έπρεπε (για το δικό μας συμφέρον αν θες) να έχουμε κάνει; Μία παρατήρηση: Ειρωνεία ή όχι η Γαλλία είναι μαζί με τη Βρετανία οι κατεξοχήν χώρες που στήριξαν μεγάλο μέρος της σημερινής τους ευημερίας στην αποικιοκρατία. Δεν είναι καθόλου άσχετο με αυτά που διαδραματίζονται... Μία σκέψη: Η Ευρώπη μας δεν είναι εκείνη που "βλέπουν" οι κεντρικές κυβερνήσεις και η υπερκεντρική της Ε.Ε. Η απομόνωση από τους κατά τόπους πολλούς μικρόκοσμους αποδεικνύεται τελικά ότι οδηγεί νομοτελειακά στη βία. Ειρωνεία για μια ήπειρο που αιματοκυλίστηκε πριν από 60 χρόνια αρνούμενη ένα ρατσιστικό καθεστώς που είχε συγκεκριμένες θέσεις για το “μέλλον” αυτών των μικροκόσμων. ΥΓ: "Κλυδωνίζεται αλλά δεν βυθίζεται" είναι το motto του Παρισιού. Να δούμε...