42 στα ξάρτια

(Καλά και Πολλά) Αγαπητέ, Δεν θυμάμαι να σου είπα πόσο χάρηκα που σε βρήκα σε αυτή τη γειτονιά μετά από τόσα χρόνια - στο λέω τώρα... Τώρα, λοιπόν, που βρήκες και την απάντηση για τη ζωή, το σύμπαν και τα πάντα, ποιος σε πιάνει... Οσο για την αυτοαφιέρωσή σου, ως αντίβαρο...

Την ανεξήγητη γραφή να λύσω πολεμώ Που σου χαράξαν πειρατές Κινέζοι στις λαγόνες. Γυμνοί με ξύλινους φαλλούς τριγύρω απ΄ το λαιμό, Μας σπρώχναν προς τη θάλασσα με τόξα οι Παταγόνες. Κόκαλο ρίξε στο σκυλί το μαύρο που αλυχτά Και στείλε τη " φιγούρα " μας στον πειρατή ρεγάλο. Πες μου, που βρέθηκε η στεριά στου πέλαου τ' ανοιχτά Και το δεντρί με το πουλί που κρώζει το μεγάλο; Για τ' άστρο της Ανατολής κινήσαμε μικροί. Πουλί, πουλάκι στεριανό, θάλασσα δε σου πρέπει! Και σε που σε φυτέψαμε, παιδί, στο Κονακρί, Με γράμμα συμβουλευτικό της μάνας σου στην τσέπη. Του ναύτη δώσ' του στη στεριά κρεβάτι, και να πιει. - Όλο τον κόσμο γύρισες, μα τίποτα δεν είδες... Μες στο μετάξι κρύβονταν της Ίντιας οι σκορπιοί Κ' έφερνε ο αγέρας της νοτιάς στην πλώρη άμμο κι ακρίδες. Σημάδι μαύρο απόμεινε κι ας έσπασε ο χαλκάς. Στην αγορά του Αλιτζεριού δεμένη να σε σύρω - Και πήδηξ' ο μικρός θεός μια νύχτα, των Ινκάς, Στου Αιγαίου τα γαλανά νερά, δυο μίλια όξω απ' τη Σκύρο. Μεσάνυχτα και ταξιδεύεις δίχως πλευρικά! Σκιάζεσαι μήπως στο γιαλό τα φώτα σε προδίνουν, Μα πρύμα πλώρα μόνο εσύ πατάς στοχαστικά, Κρατώντας στα χεράκια σου το λύχνο του Αλαδδίνου. (Λύχνος του Αλαδδίνου, Νίκος Καββαδίας)

Καλές σου θάλασσες...