Στο δευτερολεπτοδείκτη

(ούτε καν) Είναι η ώρα που ο καπνός του τσιγάρου στέκεται καταμεσίς του δωματίου, σαν να σκέφτεται αν θα τραβήξει για το άγνωστο του παραθύρου ή αν θα ανακατευτεί με τη μυρωδιά του χώρου. Ανεβαίνει λίγο πιο ψηλά για να πάρει μια καλύτερη εικόνα, τριγυρίζει γύρω από το σβηστό φωτιστικό, μαγνητίζεται για λίγο από την ασθενική λάμψη ενός κεριού, λίγο πιο πρίν έχει ξετυλίξει τη μακρινή του ουρά μπροστά από την οθόνη... Εξω ένας ασθενικά ζεστός αέρας κουβεντιάζει στη γωνία με τις σκιές του καλοκαιριού και καληνυχτίζει το φεγγάρι που κουρασμένο από το φετεινό του encore γλιστράει πίσω από τον Υμηττό...

Πόσες φορές ξύπνησες και ευχήθηκες να βρέχει; (Always the sun, Stranglers)

Καλή σου μέρα στην κατηφόρα της Παρασκευής...