Τι έσιαξε ο μάστορης

(τεχνουργήματα...) Μπορεί να με θεωρήσεις βάρβαρο, βάνδαλο, βαζιβουζούκο (έχουμε διαθέσιμη κύριε καθηγητά άλλη παρόμοια λέξη από “β” ή να προχωρήσω στο παρασύνθημα;) αλλά αδυνατώ να το καταλάβω. Πέρασα για πολλοστή φορά από μια μικρή πλατεία μεταξύ τέρματος Αμπελοκήπων και Π. Ψυχικού, στην προέκταση της οδού Δάφνης και για πολλοστή φορά (επίσης) παρατήρησα μια σκαλωσιά που είναι στη μέση του παρτεριού στο κέντρο της πλατείας που δεν είναι πλατεία αλλά κυκλικός κόμβος. Υποτίθεται πως είναι τέχνη. Χμμ, α ναι, τέχνη είναι και οι ομπρέλες του (μακαρίτη) Ζογγολόπουλου που θα βρεις στο μετρό στο Σύνταγμα στο Φάρο στη λεωφόρο Κηφισίας, έξω από τον ΟΤΕ (λάθος;) και να δεις πού αλλού πού αλλού, νομίζω στη Σαλονίκη, πατριώτες βοηθάτε. Τι να σου πω, δεν την αντιλαμβάνομαι τέτοια τέχνη, δυο παλούκια όρθια και κάτι ομπρέλες κολλημμένες πάνω τους ή απλώς μια μεγάλη σκαλωσιά με κάτι κεραίες να εξέχουν στην κορυφή λες και περιμένουμε να μαζέψουμε κάνα φράγκο για το πανωσήκωμα. Μπα, δεν το πιάνω, μένω στην ίδια τάξη αν χρειαστεί αλλά μάλλον δεν θα κερδίσει κανείς τίποτα. Στο Λονδίνο μια καλογυαλισμένη πέτρα έξω από ένα νοσοκομείο κόστισε 70.000 λίρες (κάτι στα 120.000 ευρώ χοντρικά;) και βεβαίως έγινε σχετικός σαματάς. Πώς είπες; Η πέτρα κόστισε τόσο, όχι το νοσοκομείο, τι να σου πω, το ξέρω πως αν ξεκινήσει κουβέντα μπορεί εύκολα να καταλήξει σε flame war, αλλά σκέφτηκα πως ίσως να έχεις παρόμοιες απορίες... Μωρέ μήπως να ξαναθυμηθώ την οξυγονοκόλληση;