Πλαστική όαση

(στη γωνία δεξιά) Δυο σκύλοι, αδέσποτοι, έδειχναν να σιγοκουβεντιάζουν πάνω από έναν πλαστικό κεσέ γεμάτο νερό που κάποιος άφησε στον πεζόδρομο δίπλα στο σπίτι... Αδειοι δρόμοι, πολυκατοικίες που ιδρώνουν από το βάρος των κλιματιστικών, μια νύχτα που αν ήσουν λίγο πιο μακριά από τα φώτα και αν ήσουν τυχερός και αν συνέβαινε την ώρα που θα χάζευες τον ουρανό (πολλά αν μαζεύτηκαν), μπορεί -αν ήσουν και λίγο παρατηρητικός- να έβλεπες κάποιο διάττοντα να αφήνει τη σιωπηλή του λάμψη... Τα σκυλιά, πάντως, δεν είχαν ιδιαίτερη όρεξη για να χαζέψουν τον ουρανό, διψούσαν. Διψούσαν τόσο που δεν μου 'δωσαν καμία σημασία όταν πέρασα σχεδόν ξυστά δίπλα τους. Η ουρά του ενός χόρευε στον αέρα χαρούμενη για το εύρημα του νερού που υποθέτω πως κάποιος πονόψυχος άφησε στη γωνία. Ο χαρούμενος ήταν μαυριδερός, το τρίχωμα του άλλου, του πιο σοβαρού, που ήταν και αρκετά πιο μικροκαμωμένος έφερνε σε κάτι σε γκρι μπεζ - παρά τη διαφορά διαστάσεων (και αναγκών σε νερό) δεν υπήρξε θέμα κυριαρχίας ή πρωτιάς, έπιναν ταυτόχρονα, βιαστικά και λαίμαργα. Οσο για αύριο, όλο και κάπου θα βρεθεί ένα γεμάτο μπολ ή κάτι παρόμοιο...

Like the flower and the scent of summer Like the sun and the shine Well the truth may come in strange disguises Send the message to your mind (Tattva, Kula Shaker)

Πίσω από τη ζαλάδα, που στα γιάπικα μετράνε σε μεγαβάτ και στις περγουλιές τη μετρούν με τα σταφύλια που μέρα τη μέρα βαραίνουν, μια καλημεριάτικη βεντάλια ανοίγει...