Θεία Χάρις, οποία έκπληξις

(σεντονιάδας το ανάγνωσμα)

Και γιατί μου εκπλήσσεσαι που ένας θα-ήθελα-να-ήμουν-και-ενωμοτάρχης γυμνασιάρχης μισο-απαγόρευσε και μετά μισο-επέτρεψε την είσοδο των μαθητών σε έκθεση με τα χαρακτικά του Πικάσο; Πρώτη φορά είναι που οι γνήσιοι απόγονοι των Αρχαίων (και των αρχαίων) τα βάζουν με την Τέχνη; Δεν θυμάσαι εκείνα τα κλαμπανίκια (άσχετο: μη γράφεις στο Word, δεν ξέρει τη λέξη «κλαμπανίκι» και τη βγάζει λάθος, μαλάκες Αμερικάνοι που όταν εμείς κτλ κτλ κτλ...) με την έκθεση Outlook που του αλλουνού (ή ήταν αλληνή;) δεν της άρεσε που ένας τύπος γαμούσε ένα καρπούζι (σχετικό: λοιπόν λέω μια μέρα να κατεβάσω τα βρακιά μου και να χέσω μέσα στην πλατεία Συντάγματος και θα φωνάξω και το Σκάι να το καλύψει, μιας και θα βαφτίσω το θέαμα «εικαστική παρέμβαση οικολογικού χαρακτήρα», να μην ξεχάσω να πάρω κωλόχαρτο μαζί μου) και το έκανε πουτάνα το μαγαζί; Ναι, στην ίδια έκθεση που έτερος καλλιτέχνης έβαλε ένα καβλί να χύνει ένα σταυρό και κόντεψαν να ανοίξουν μονομιάς και οι 7 σφραγίδες της Αποκάλυψης και όχι τίποτε άλλο θα έβγαινε και ψιλο-άκυρος ο Ιωάννης της Πάτμου. Ναι ρε φίλε (φιλενάδα) δεν γουστάρουμε τα χαρακτικά του Πάμπλο και τα ξεβράκωτά του και να μας πείτε και «φχαριστούμε πάρα πολύ» που δεν βάλαμε μπουρλότο στο Τελλόγλειο να μη μείνει κολυμπηθρόξυλο (ούτε το κολυμπηθρόξυλο ξέρει το Word, άρα η λέξη κλαμπανίκι υπάρχει) και μετά να ρίξουμε αλάτι στην καμμένη ερειπωμένη γης να μείνει έτσι αιώνιο έρημο μνημείο της ιστορικής μας απόφασης. Και γιατί μου εκπλήσσεσαι; Μόνο άμα είναι για καμιά έκθεση και για κανένα έργο (ή «έργο» αυτά είναι ανάλογα με το γούστο του καθενός, εγώ π.χ. δεν γουστάρω τις μπάμιες ούτε ζωγραφιστές δεν τις θέλω και άμα μάθεις για κανένα χαρακτικό του Πικάσο με μπάμιες πες μου το να πάω να το κάμω κομμάτια) όλο και κανένας βρίσκεται να πει τη μαλακία του. Αμα είναι για τις 800 χιλιάδες εκατομμύρια ώρες μαλακίας στην ελληνική τηλεόραση των οποίων γίνεται κοινωνός ο τρυφερός εφηβικός ή προεφηβικός βλαστός του έθνους κανείς δεν κουνιέται. Μόνο για κανένα μουσείο, άντε και για κανένα blog άντε και για κανένα site να γίνει ντόρος. Αντιστοίχως, άμα είναι να γίνει κανένα κέντρο επανένταξης ψυχοπαθών, τοξικομανών ή ό,τι άλλο παρόμοιο στη γειτονιά «μας», κλείνουμε δρόμους και τρέχουμε ως το Συμβούλιο τσι Επικρατείας, άμα όμως πέφτουν κορμιά τρυπημένα στα πεζοδρόμια δίπλα μας ούτε που μας καίγεται καρφί. Τι εκπλήσσεσαι, ε; Και καλά εσύ που εκπλήσσεσαι, εγώ πάλι;