21.3.08

Μια καμένη ασφάλεια...

(ασφάλεια; όχι αντίσταση;)

Και τι να σου γράψω; Αντε πες πως στρώνω τον κώλο μου και σου γράφω τον καημό μου για το ασφαλιστικό. Μα και τι να σου πω και τι να σου γράψω; Πως είμαι 38 και πως με νοιάζει όχι πότε θα πάρω σύνταξη αλλά άμα γίνει κανένα λάθος και με δείξει ο Θεός να μπω σε ένα δημόσιο νοσοκομείο και να βγω ορθός και όχι κόκορος; Πως θέλω η αδερφή μου, η φίλη μου, η συνάδελφός μου στο απέναντι γραφείο να μην τρέμει η ψυχή της τι θα γίνει όταν λήξει το 12μηνο της ψευτο-ασυλίας που της δίνουν στον ιδιωτικό τομέα (ε, ψιτ, ξέρεις, υπάρχει και τέτοιος μη νομίζεις δηλαδή πως όλοι είναι στο στενό δημόσιο τομέα που τον εκπροσωπεί η ΑΔΕΔΥ ή στον πιο φαρδύ που τον εκπροσωπεί κυρίως η ΓΣΕΕ) γιατί έκαμε το λάθος να γεννήσει. Πως θέλω ο καθένας να κάνει τη ζωή του βρε αδερφέ όπως την καταλαβαίνει καλύτερα και να ξέρει πως τα γαμισιάτικα που πληρώνει στην εφορία ή στο ασφαλιστικό του ταμείο γίνονται σχολεία, δρόμοι, παιδικοί σταθμοί, γιατροί, φάρμακα και άλλα τέτοια κέρατα. Και εσύ μου λες τι θα γίνει όταν είναι να βγω στη σύνταξη. Ρε δεν θέλω να βγω στη σύνταξη, κολλάω τα ένσημα το ένα μετά το άλλο με μανία, θέλω να έχω δικαίωμα στη ζωή μου, όχι να περιμένω να την πέσω στο παγκάκι. Δεν είναι πως θέλω να δουλεύω μια ζωή γιατί τάχα μου έχω χάψει το χάπι της καριέρας, τσου, δεν είναι αυτό, αλλά να... Να στο πω αλλιώς...

Είναι σαν να λέω τώρα, παίρνω το αυτοκίνητο από την Αθήνα για να σου 'ρθω επίσκεψη ξαφνική στη Σαλονίκη, δεν είμαι ούτε καν στον Αγιο Στέφανο και μ' έχει πιάσει μια ανησυχία αν θα βρω να παρκάρω στην Προξένου Κορομηλά. Κάτσε ρε φίλε, έχει κοτζαμάν ταξίδι, Μαλιακούς και τα ρέστα, Πλαταμώνα, κάμπους και ποτάμια, βουνά ανέβα κατέβα, αυτοκινητόδρομο και κατσικόδρομο τίγκα στην νταλίκα. Δεν σου λέω, θέλω να υπάρχει και η Προξένου Κορομηλά και η Σαλονίκη όταν φτάσω με το καλό αλλά τώρα προέχει η διαδρομή, καταλαβαίνεις φαντάζομαι. Αδικία τώρα να 'ναι ο άλλος στα Μάλγαρα και να του λένε "ξέρεις, τον πούλο, θα πας πίσω 200 χιλιόμετρα και θα ξανάρθεις", κακό ριζικό αυτά τα πράγματα, αλλά τι να σου πω και εγώ, σάμπως ξέρω; Το μόνο που ξέρω, ψέματα, υποψιάζομαι είναι πως θα δουλεύω ως τα 150 μου. Σκατά, τίγκα στην παράκαμψη τον έκαναν το δρόμο...

Δεν υπάρχουν σχόλια: