Blogατζής όπως νταβατζής

(μια δραμαμίνη γρήγορα)

«Ενας blogger μιλάει με σκληρή γλώσσα, χρησιμοποιεί κακά παραδείγματα, προσελκύει αναγνώστες με ανορθόδοξους τρόπους και κάνει πράγματα τα οποία ο απλός κόσμος κατακρίνει». Τι λες καμάρι μου, αυτό είναι ο blogger; Και γιατί να μην είναι blogger μια καμήλα με 8 καμπούρες και 14 γλώσσες, έτσι να χαρεί και η έρμη η ελευθερία της έκφρασης τον πλουραλισμό της; Ε; Γιατι όχι;

Σε blogs (το πιο γνωστό παράδειγμα) άνθρωποι ξεμπροστιάζονται και λοιδωρούνται χωρίς κανείς να λογοδοτεί σε κανένα, η κιτρινίλα συμβατικών ΜΜΕ σκανάρεται και σερβίρεται στις οθόνες για να πάρει και ο netizen (τρομάρα μας) την τζούρα του σε αίμα και σπέρμα. Για χάρη της ελευθερίας του λόγου και του τύπου, σου λένε μετά οι blogατζήδες και καμαρώνουν σαν γύφτικα σκεπάρνια για την επισκεψιμότητά τους. Σωστό το κριτήριο, άμα έχεις 50.000 επισκέψεις την ημέρα γαμάς και δέρνεις, είσαι ο σωστός και ο άρχοντας, πάνω απ’ όλα είσαι ο αστυνόμος και ο δικαστής, έχεις (πώς άραγε;) το δικαίωμα να βγάζεις ανθρώπους στη σέντρα. Ε, να κάνουμε πρόεδρο των ΗΠΑ την Μαντόνα, άμα το παράσημο της ελευθεροστομίας κερδίζεται με 50.000 επισκέψεις, του πούστη, το δικαίωμα του κυβερνείν θα το κερδίζεις με 4-5 πλατινένιους δίσκους. Είμαστε οι blogατζήδες και την έχουμε μεγάλη (την επισκεψιμότητα πάντα), έχουμε το ελεύθερο να βγάλουμε κουπόνι στοιχήματος για τις ζωές των ανθρώπων (όχι όμως των δικών μας ανθρώπων, των άλλων, των ξένων), να γαργαλήσουμε τα εθνικιστικά μουστάκια των Ελλήνων, να αναμεταδώσουμε ό,τι μυρίζει ανθρώπινα υγρά...

Ο Γκέμπελς κάνει πάρτι στον τάφο του και είμαστε όλοι καλεσμένοι...