Στενόχωρα

(ανείπωτα)

Από τα πρώτα βήματα που έκανε μπαίνοντας φάνηκε πως ήταν στην κατάσταση που λέμε με τα μυαλά πάνω από το κεφάλι. Τακτοποίησε νευρικά τα πράγματά του, κάθισε, έβαλε το κεφάλι του σε περιπολία ψάχνοντας το σερβιτόρο, παρήγγειλε.

- Δύσκολα ε;

Δεν πήρε την πάσα της ερώτησης, το πόδι έπαιζε σε ένα δικό του ρυθμό όσο το στόμα μασούσε την απάντηση. Και μετά, αφού γέμισε από την απάντηση την έφτυσε...

- Ναι δύσκολα αλλά στο τέλος πέρασε το δικό μας.

- Σαν να λέμε δηλαδή;

- Σαν να λέμε, τι να λέμε τώρα; Αστο, άμα με πιάσεις και με γυρίσεις ανάποδα δεν θα πέσει τίποτα, σαν άδειος νιώθω αδερφέ.

Σαν άδειος... Σαν όταν με κόπο φτάνεις στο σημείο που λες πως κόβεις το νήμα πριν από τους άλλους και πως είναι και πάλι σειρά σου να σηκώσεις τα χέρια σου ψηλά και να τρομάξεις το Θεό, σου γυρίζει αυτός έναν καθρέφτη και το μόνο που προλαβαίνεις να δεις είναι ένα μισοτελειωμένο βλέμμα της εξάντλησης. Χαίρεσαι τόσο μα τόσο που έφτασες ως εδώ με τα ντεπόζιτα να χάσκουν ερημιά αλλά μαζί σε πιάνει και μια λύπη, μα μια λύπη, χωρίς να ξέρεις γιατί.

Εκεί που λες πως σε μια αγκαλιά θα πνίξεις όλο τον κόσμο έρχεται αυτό που λέμε το είναι σου να σου πει πως δεν μπορεί άλλο και πως έχει αποκάμει και πως το μόνο που θέλει είναι να στραγγίξει και να απλωθεί σε ένα κομμάτι μωσαϊκό που όλη μέρα το χαϊδολογάει η μέρα και δεν ξέρει τι να κάνει με δαύτο.

Σκέφτεσαι τα λόγια του ποιητή για τα αδειανά πουκάμισα και αν συνεχίσεις να τα σκέφτεσαι, λίγο ακόμη και θα σου λυθούν οι κόμποι στα μάτια. Δεν μπορεί, θα λες, κάποιο όνομα θα έχουν βρει για όλο αυτό οι γιατροί αλλά, και έτσι αν είναι, για σένα είναι μια βαριά θλίψη, σαν εκείνη της άγκυρας που πιάστηκε κάπου. Και σαν να μη έφτανε αυτό δεν τη θες και την παρηγοριά... Ναι, κάτι έχω ακούσει...