Κοίτα κάτω από το δέντρο

(και αν με βρεις γράψε μου) - Ρούχα για το κρύο πήρες; - Πήρα. - Αλυσίδες για το αυτοκίνητο; - Πήρα. - Ξέρεις πώς να τις βάλεις; - Νομίζω. - Μουσική πήρες μαζί σου; - Πήρα. - Βιβλία; - Ωπ, παραλίγο να το ξεχνούσα, ευχαριστώ. - Παρακαλώ, και θα 'σαι πίσω κατά τα Χριστούγεννα; - Ναι, μάλλον, ίσως, δεν ξέρω, έτσι νομίζω τι να σου πω. - Μα γιατί φεύγεις από τώρα; - Για να μην φύγω με όλη τη χλαπαταγή μαζί και όταν γυρίσω να έχει φύγει η χλαπαταγή. Εχεις δει πώς είναι η Αθήνα την τελευταία βδομάδα πριν τις γιορτές; Δυο φορές τρελοκομείο... - Θυμάσαι πώς φτιάχνονται οι χιονάνθρωποι; - Ναι βρε, δεν ξεχνιέται η τέχνη... Φιλιά σου...

Πσστ! Παραμύθι;

(περίπου) Είναι μουγκό ρε γαμώτο το δίκτυο, δεν μπορώ να σου ψιθυρίσω ένα σκοπό που τον άκουσα ξανά σήμερα -πού; αν είναι δυνατόν- στο Χίλτον. Το Παραμύθι της Νέας Υόρκης όχι στην εκτέλεση των Pogues, μία πιο μελωμένη ήταν, τι διάολο στα υπερλούξ ξενοδοχεία οι πρώτοι ήχοι μασκαρεύονται για να μπουν μέσα, ίσως σε κανένα δωμάτιο να ξαναβρίσκουν τον εαυτό τους αλλά στους διαδρόμους και στα καφέ κυκλοφορούν με μαύρα γυαλιά και μακριά παλτά που κρύβουν τα ξεφτίσματα στο παντελόνι και τα βαθιά γδαρσίματα στα παπούτσια. Εστω και έτσι...

You were handsome You were pretty Queen of New York City When the band finished playing They howled out for more Sinatra was swinging, All the drunks they were singing We kissed on a corner Then danced through the night The boys of the NYPD choir Were singing "Galway Bay" And the bells were ringing out For Christmas day (Fairytale of New York, Pogues)

Στην Wikipedia θα βρεις περισσότερα. Πες πως είναι κάτι σαν κάλαντα... Καλή σου μέρα...

Απορία ημέρας

(εξυπνάδες) Τρεις ΜΑΤατζήδες συζητούσαν απέναντι από την κλούβα τους πίσω από το Μουσείο με χειρονομίες που έδειχναν πως διαφωνούσαν σε κάτι. Σε τι όμως; Για τις τεχνολογικές εξελίξεις στα γκλομπ ή για το ποια είναι η καλύτερη λαβή για να ακινητοποιήσεις διαδηλωτή;

Βασανιστικές ιστορίες

(τροφή για σκέψη) Το αρχιπέλαγος της CIA διαδέχεται το αρχιπέλαγος των γκούλαγκ, η Ευρώπη γίνεται διαμετακομιστικός σταθμός "υπόπτων για τρομοκρατική δραστηριότητα" που ακολούθως γνωρίζουν τη φιλοξενία των αιγυπτιακών, ιορδανικών ή συριακών πραιτωριανών και την ίδια στιγμή πολλοί Ευρωπαίοι βάζουν νερό στο κρασί των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ευλογούν τη χρήση των βασανιστηρίων...

Να μην ξεχάσω (to-do δηλαδή)

(dobedobedo) Μικρά βουνά ζεστής άσφαλτου στη γωνιά του δρόμου και μεταλλικά σημάδια έξω από τις πόρτες των πολυκατοικιών κανονίζουν πού θα πέσει ο ιδρώτας της επόμενης ημέρας... Το πρωί, με τα κομπρεσέρ και τα σκαπτικά να τσακώνονται από κάτω θα ανοίξω το παράθυρο και θα φωνάξω τα Χριστούγεννα να καθήσουμε στο περβάζι με τα πόδια να κρέμονται απ' έξω και να μετράμε τα κορναρίσματα μασουλώντας κουλουράκια... Καλημέρα...

Γλωσσικά ζητήματα (αλήθεια σου λέω)

(μακαρόνι το σημείωμα, δεν φταίω απολύτως) Πρόκειται για μια ανακοίνωση που κατέφτασε στο email μου, τρέχα γύρευε πώς βρήκαν τη διεύθυνσή μου και έχει να κάνει με τη γλώσσα των Βλάχων. Προέρχεται από την Εταιρεία Αρωμανικού-Βλάχικου Πολιτισμού (στοιχεία επικοινωνίας στον πάτο του σημειώματος, εδώ είσαι ακόμα στην κορφή) που λέει: (...)Δεν είναι η βλάχικη γλώσσα η καλύτερη, η πιο πλούσια, η γλυκύτερη γλώσσα στον κόσμο. Είναι απλώς μια γλώσσα ακόμη ζωντανή, πράγματι περισσότερο προφορικής παράδοσης. Ως γλώσσα όμως αξίζει, όπως όλες οι γλώσσες, να συνεχίσει να μιλιέται, να υπάρχει. Και αυτό το δικαιούται εξίσου όσο τα ελληνικά και τα αγγλικά. Γιατί κάθε γλώσσα μεταφέρει έναν μοναδικό πολιτισμό. Είναι μοναδική και για μας που συνδεθήκαμε με αυτήν τη γλώσσα, είτε γιατί τη μιλάμε είτε γιατί την κατανοούμε, είτε ακόμη γιατί τη μιλούσαν οι πατεράδες και ο παππούδες μας. Σήμερα, που η γλωσσική και η πολιτισμική ενοποίηση είναι μια διαδικασία που δεν λαμβάνει χώρα σε επίπεδο κρατών αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο, η χρήση διαφορετικών γλωσσών μπορεί να αποτελέσει μιαν απάντηση σε μια διαφορετικού τύπου προσέγγιση για το μέλλον της ανθρωπότητας. Η παραπάνω διαπίστωση δεν συνιστά και δεν πρέπει να συνιστά σε καμιά περίπτωση ένα αντιδραστικό επιχείρημα ενάντια σε μια διαδικασία εξέλιξης που λαμβάνει χώρα είτε αυτή μας αρέσει είτε όχι. (...) Για εμάς η διάσωση και διατήρηση των λιγότερο ομιλούμενων γλωσσών είναι μια διαφορετική πρόταση, όχι μόνο, πολιτισμού, αλλά και διαχείρισης του πλανήτη μας συνολικά. Συχνά ακούμε το επιχείρημα ότι οι μικρές γλώσσες είναι καταδικασμένες να πεθάνουν και η διατήρησή τους μόνο βάρος συνιστά, και για τους ομιλητές και για το κράτος. Ακόμα κι αν είναι έτσι, απαντάμε «αφήστε τις να πεθάνουν μόνες τους». Γιατί δυστυχώς στην Ελλάδα κυριαρχεί ακόμη η αντίληψη, σε όλη την κοινωνία, ότι οι άλλες γλώσσες μόνο κακά επιφέρουν, ότι είναι ζιζάνια που πρέπει να εξοντωθούν. Κυριαρχεί η απαξιωτική αντίληψη και η εχθρική στάση. Από τον κρατικό λειτουργό που θεωρεί ότι είναι προδότης όποιος παλεύει για την διατήρηση της γλώσσας, μέχρι την μητέρα που πιστεύει ότι το παιδί της αν μάθει την γλώσσα της γιαγιάς μπορεί να μη μάθει καλά ελληνικά (ενώ τον... ίδιο κίνδυνο δεν έχει το παιδί του γείτονα που πηγαίνει από 4 χρονών αγγλικά). Η ελληνική ιστορία και κοινωνία έχει φορτώσει τους ομιλητές αυτών των γλωσσών με ένα αίσθημα ενοχής, φόβου και απόκρυψης. Πόσοι άραγε είναι αυτοί που «αρνήθηκαν» ότι μιλάνε ή καταλαβαίνουν μια γλώσσα που μάλιστα μπορεί να μοιάζει με μια από αυτές τις «παρακατιανές βαλκανικές γλώσσες»; Πόσοι είναι αυτοί που ντράπηκαν όταν στην Αθήνα, έξω στον κόσμο, ο ηλικιωμένος πατέρας τους απευθύνθηκε στη γλώσσα του χωριού που θελαν να ξεριζώσουν από τη μνήμη τους; Ο κοινωνικός δαρβινισμός, η φυσική επιλογή, δεν έχουν θέση στα κοινωνικά φαινόμενα, και ένα από αυτά είναι η γλώσσα. Οι απόψεις του τύπου «ο πιο αδύνατος πεθαίνει» δεν έχουν θέση στις κοινωνίες, δεν έχουν θέση όταν αναφερόμαστε σε γλώσσες, σε πολιτισμούς. (...) Δεν ερχόμαστε να παρακαλέσουμε. Ερχόμαστε να καλέσουμε και να πληροφορήσουμε την πολιτεία και την κοινωνία. Δηλώνουμε τη βούλησή μας να προσπαθήσουμε για τη διάσωση και διατήρηση της βλάχικης γλώσσας και αξιώνουμε το να μην αντιμετωπίζεται αρνητικά η κάθε προσπάθεια μας. Γι’ αυτό ζητούμε από την Πολιτεία όπως η Σύσταση 1333/1997 της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία αφορά την Αρωμουνική-Βλάχικη γλώσσα να γίνει νόμος του Ελληνικού Κράτους. Επί πλέον να καταρτιστεί σοβαρό πρόγραμμα, από την Ελληνική Πολιτεία, για την διάσωση και διατήρηση της Βλάχικης γλώσσας με την οικονομική ενίσχυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Τα πράγματα είναι τόσο απλά όσο δείχνουν και αυτοί που επαγγελματικά... ανησυχούν είναι καιρός να αλλάξουν επάγγελμα. Η διεύθυνση της Εταιρείας είναι Βασ. Ηρακλείου 22 10682 Αθήνα, τηλ. 2108220564.

Προκάνω;

(στο παρα κάτι) Γαμώτο, ξέχασα, γιορτάζει το νησί μου και δεν είπα μια κουβέντα. Βεβαίως, χρόνια καλά σε όσους γιόρταζαν (ξέρω και κάτι γραμματιζούμενους που το λένε "εορταζούμενους" αλήθεια σου λέω, να φάω λεξικό άμα σου λέω ψέματα...)

Κόψε επανάσταση

(και βγάλε συμπέρασμα...) Ρε παπάρες άλλο googlebomb και άλλο σκέτο bomb, το φελέκι μου μέσα...

Το λυσάρι του καλού Googlebomber

(τώρα αυτό θεωρείται κατέβασμα γραμμής;) Από τον Old Boy στον ANemo και το Gloria Mundi, ναι, γιατί όχι, Googlebomb, που θα μπορούσε να πάει κάπως έτσι: σκυλού ληστές εργατοπατέρες έμπορος ψεύτες λαμόγια βδέλλες άχρηστοι

Απορία της ημέρας

(ε, ε, ε;) Εχεις τρεις ορόφους πάρκιν με τη χρέωση στο 0,5 ευρώ ανά ώρα (ναι σου λέω, μισό ευρώ την ώρα, τσάμπα πράμα). Εχεις ένα σκασμό διαθέσιμες θέσεις στο πάρκιν. Εχεις μισό στρατό κόσμο μέσα στο πάρκιν που σε κατευθύνουν πού να πας να αφήσεις το ρημάδι το αυτοκίνητο. Εχεις, να μη στα λέω πολλά, όλα όσα θα επιθυμούσες ως οδηγός, μόνο φραπόγαλο μη ζητήσεις. Γιατί στο διάολο πας και παρκάρεις γύρω γύρω καβάλα στα πεζοδρόμια και γιατί στο διάολο δεν βγαίνει μια τροχαία με μολότοφ να μην αφήσει κολυμπυθρόξυλο πες μου σε παρακαλώ... Πού γιορτάζει η καφρίλα; Στο ναό που άνοιξε πριν λίγες μέρες στο Μαρούσι... Αλλες απορίες έχουν να κάνουν με το πώς τυλίγονται οι κλωστές στ' αδράχτι που τραγουδάει ο Παπάζογλου... Καλημέρα...

Τροχιά των ανέμων

(κατηφορικά) Χτυπάνε την πόρτα τα τραγούδια, έρχεται κρύο λένε, βάλε λίγο καφέ να σε χαρώ... Καλημέρα...

ΔΕΚΑρα..

(και φραγκοδίφραγκα αν τα θυμάσαι) Να μην στα λέω, in.gr και reporter.gr αναφέρθηκαν στο θέμα της αθώωσης των κατηγορουμένων για την υπόθεση της ΔΕΚΑ, όπου αν δεν ξέρεις πρόκειται για τη Δημόσια Επιχείρηση Κινητών Αξιών (σωστά;) και μέσα σε όλα τα άλλα που κάνει παίζει και σε μετοχές και είχε κατηγορηθεί σε γενικές γραμμές για "στήσιμο" του γενικού δείκτη του Χρηματιστηρίου στο "βρώμικο '99"... Τώρα, εγώ με τα φτωχά γιάπικα που έχω υπόψιν μου είχα την εντύπωση πως την υπόθεση των επενδύσεων θα την έκανε το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, γιατί τυπικά είναι και ο εκπρόσωπος του Δημοσίου-μετόχου. Αθώοι οι κατηγορούμενοι λόγω α) παραγραφής και β) επειδή η ΔΕΚΑ δεν είναι δημόσια υπηρεσία αλλά Α.Ε. στην οποία το Δημόσιο είχε μεταβιβάσει περιουσιακά του στοιχεία (τις μετοχές ντε). Αν το Δημόσιο θεωρούσε ότι ζημιώθηκε θα μπορούσε να κάνει κάτι σε αγωγή, να επικαλεστεί μια ρήτρα, να πάει και να κατασχέσει τη μηχανή του εσπρέσο βρε αδερφέ. Μπα, τίποτε τέτοιο, οπότε σου λέει χοντρικά ο δικαστής, αφού δεν κουνιέται το Δημόσιο για να ζητήσει τα χαμένα από την Α.Ε. τι δουλειά έχω εγώ εδώ; Και κάπως έτσι, κατηγορούμενοι και κατήγοροι πήγαν όλοι μαζί για πίτσες και η υπόθεση θα πάει για τα αρχεί(δι)α όπου είναι καταγεγραμμένες και κάτι ιστορίες με υποκλοπές που είχαν φτάσει ως τη Βουλή αλλά τελικώς ουδέν ευρέθη - τι θυμήθηκα τώρα... Ε, αυτά τα λίγα, βάλε τώρα τηλεόραση να μορφωθούμε...

Σπολάτη και να τους/μας χαίρεστε

(party time) 6 Δεκεμβρίου στη Γερμανία ήταν (ακόμα θα είναι θέλω να νομίζω) η χαρά των παιδιών. Θυμάμαι τους σωσίες του Αγίου Νικολάου να τριγυρνούν τις γειτονιές, κάπου στην εικόνα υπάρχει ένα μάτσο με ξερόκλαδα (για τα κακά παιδιά, αλλά όπως όλοι ξέρουμε πια οι λέξεις "κακά" και "παιδιά" δεν βρίσκονται ποτέ σε τέτοια ανησυχητική γειτνίαση - γειτνίαση, άλλη λέξη δεν είχα;) και ένα (τι ένα δηλαδή) σακούλι γεμάτο απίστευτα γλυκά... Ο Αγιος Νικόλαος των Καθολικών είναι ότι είναι για τους Ορθόδοξους ο Αγιος Βασίλειος όσον αφορά τη γαλαντομία τουλάχιστον και, τελικά, μια οικουμενική ημέρα με τους δύο αγίους να γιορτάζουν ταυτόχρονα θα έλυνε πολλές παρεξηγήσεις... Γιορτή των παιδιών... Γιορτή των ανθρώπων της θάλασσας... Α ναι, γιορτή και της ΔΕΗ όπως διαβάζω (βρε πώς τα φέρνει ο καιρός). Η μέρα από την οποία και μετά η Βασιλίσσης Σοφίας γίνεται ο αγαπημένος μου κατάφωτος δρόμος. (Αντ)εύχομαι...

Προβλέψιμων αιφνιδιασμών...

(της ακρόασης) Πώς θα μπορούσε να είναι κάτι λιγότερο από τρυφερά χυδαίο ή χυδαία τρυφερό, εξαρτάται από τη σημασία που δίνεις στα επιρρηματικά και πώς θα μπορούσε να φέρνει στο μυαλό ερωτήσεις διαφορετικές από εκείνες που ψάχνουν για τη γεύση που έχει η φλούδα γύρω από τα τραγούδια. Στους δρόμους βάφουν παραμονές χειμώνα τις λωρίδες και σιγά σιγά τα καμμένα φώτα παραμερίζουν για όλες αυτές τις απίστευτες κατασκευές από λαμπιόνια στα μπαλκόνια που αν τις δεις από ψηλά νομίζεις πως κουδουνίζει η πόλη.

It's funny how things go around But go around they do (This place is empty, Rolling Stones)

Οχι βέβαια πως οι εν λόγω δεν ήταν μάστορες στις μπαλάντες, αλλά με τον Κιθ σε ρόλο πρώτης φωνής πότε είχε ξανασυμβεί αυτό; Καλοδεχούμενοι αυτοί οι αιφνιδιασμοί, όπως ελπίζω και η καλημέρα μου...

Ενα τραγούδι για καλό μήνα (X)

(μα τι ώρα είναι αυτή;) Θέλω ένα έλκηθρο και να το σέρνουν μερικά μεθυσμένα σκυλιά του Αγ.Βερνάρδου και… να δεις τι άλλο, θέλω φώτα στα δέντρα, στις ταράτσες, στα μπαλκόνια και βόλτες με τα πόδια στο κέντρο και τον αέρα να μου παγώνει τη μύτη και να γελάμε και να πάρουμε τα βουνά και να γεμίζουν οι τσέπες μας χιόνια και να ψήνουμε στο τζάκι και να ανοίγουμε μπουκάλια και να μας βρει η άνοιξη ξέπνοους και από τα αυτοκίνητα να ανεβαίνουν μουσικές στα παράθυρα και να τσουλάνε στους δρόμους...

Do nothing till you hear from me, Pay no attention to what's said. Why people tear the seams of anyone's dreams Is over my head. Do nothing till you hear from me, At least consider our romance. If you should take the words of others you've heard, I haven't a chance. True, I've been seen with someone new, But does that mean that I've been untrue? When we're apart, The words in my heart Reveal how I feel about you. Some kiss may cloud my memories, And other arms may hold a thrill, But please, do nothing till you hear it from me-- And you never will. Some kiss may cloud my memories, And other arms may hold a thrill, But please, do nothing till you hear it from me-- And you never will. (Do nothing till you hear from me, Nat King Cole)

Τι με κοιτάς; Καλημέρα… υποσημείωσις: Στην παρένθεση του τίτλου βλέπεις α) το 10 στα λατινικά, β) ένα μεγάλο φιλί, γ) σήμανση ακατάλληλου

Ενα πράγμα τη φορά

(μονόδρομος) Μεσημέρι και το ρολόι που είδα κρεμασμένο σ' έναν τοίχο φώναζε αλλά χαμπάρι δεν έπαιρνα. "Μαλάκα, θ' αργήσεις" έσκουζε, στον κόσμο μου εγώ που μιας και το 'φερε η κουβέντα δεν είναι και ο κόσμος του marlboro οπότε δεν έχει και πολλά εξοχικά και λοιπά countryside εφέ, αλλά εν πάση περιπτώσει αυτόν έχω τι να σου κάνω. Πού ήμουν; Α ναι στο ρολόι που το 'λεγε πως θ' αργήσω, άνοιξα λίγο το βήμα. Δεν ήταν ότι αν το άνοιγα (το βήμα, το 'παμε αυτό) θα έφτανα στην ώρα μου, μεσολαβούσε και ένα μετρό στην πορεία (ένα ένα θα στα πω), αλλά όταν έχεις ήδη ξεκινήσει με ένα χάντικαπ 5 λεπτών από την ώρα του προκαθορισμένου ραντεβού υποτίθεται πως πρέπει να κάνεις ό,τι περνά από το χέρι σου για να μη φτάσεις μεθαύριο. Παίρνω τηλέφωνο, συγγνώμη και τα λοιπά, άργησα να παρκάρω (μια πλευρά της αλήθειας), σε δέκα λεπτάκια (ως γνωστόν το υποκοριστικό εδώ βοηθάει) θα 'χω φτάσει, πράγμα που στο αυτί του έμπειρου συνομιλητή μεταφράζεται σε πιες μια μπίρα και 'ρχομαι. Η κουβέντα γίνεται ταυτόχρονα με το κατέβασμα στις σκάλες του σταθμού του μετρό και επειδή οι άντρες έχουμε βγάλει και αυτό το ρημάδι το κακό όνομα ότι δεν μπορούμε να κάνουμε ταυτόχρονα δύο πράγματα προσέχω ιδιαιτέρως μην γκρεμοτσακιστώ. Εδώ που τα λέμε υπάρχει εν μέρει δίκιο σε αυτή τη διαπίστωση / αφορισμό, σε ποια ταινία ήταν που στη διάρκεια του σεξ εκείνη κάπνιζε τσιγάρο; Ε, φαντάζεσαι στην ίδια κατάσταση ν' ανάψει τσιγάρο άντρας; Δεν γίνεται, πρακτικά δηλαδή δεν γίνεται ή θα γεμίσει τον τόπο στάχτες ή θα του μείνει η καρδιά στο χέρι. Ναι υπάρχει και εκείνο το γυναικείο οι άντρες δεν μπορούν να σκέφτονται και να μασούν τσίχλα μαζί, αιδοιοκρατικές αντιλήψεις τι να πεις δύσκολος ο κόσμος για τ' αρσενικά. Πού ήμουν; Α ναι, κατεβαίνω λοιπόν τις σκάλες μιλάω στο τηλέφωνο και παράλληλα πάω να αγοράσω εισιτήρια. Παίρνω τα εισιτήρια φεύγω, ακούω τον υπάλληλο να κοπανάει τα ρέστα σε εκείνη τη μεταλλική υποδοχή, γυρίζω πίσω, ευχαριστώ του λέω, τι μ' ευχαριστάς ρε μου λέει ο άλλος στο τηλέφωνο, όχι εσένα τον υπάλληλο του απαντάω, ποιον υπάλληλο με ρωτάει, ώρα να μου κάνεις και σκηνή... Συνεχίζω την κουβέντα-αράδιασμα δικαιολογιών / παπαρολογία φτάνω στην κυλιόμενη σκάλα τσουλάει η σκάλα τσουλάω και 'γω σε αρμονία μαζί της. Κλείνω το τηλέφωνο, όχι ρε γαμώτο ξέχασα να ακυρώσω (κανονικά επικυρώσω είναι) το εισιτήριο. Και τώρα; Πρέπει να περιμένω να φτάσω στο τέρμα της σκάλας και μετά να ανεβώ την απλή σκάλα, ξέρεις, τη μονοκόμματη, αυτή που δεν κουνάει ρούπι. Αντ' αυτού γυρίζω και ανεβαίνω την κυλιόμενη ανάποδα. Μια κυρία που μιλάει με μια φίλη της στην κορυφή και ετοιμάζεται να κατεβεί βλέπει με ένα βλέμμα τρόμου ανάμεικτου με συμπόνοια έναν τρελό να κάνει το χάμστερ από περίπου το 1/3 της σκάλας. Οχι, προσπάθησε να πας ανάποδα μια κυλιόμενη σκάλα. Πρώτα πρώτα δεν μπορείς να πιάσεις ρυθμό, αν δεν κοιτάς και τα σκαλιά έτοιμος είσαι για σαβούριασμα. Μετά, αν κοιτάς τα σκαλιά κάπως σαν ν' αρχίζεις να τα χάνεις και γρήγορα καταλαβαίνεις πως ο ρυθμός που πρέπει να πιάσεις για να πας με επιτυχία κόντρα στο ρεύμα πρέπει να είναι λιγότερο από διπλάσιος από εκείνον που τσουλάνε τα σκαλιά. Αλλιώς, κάνεις το χάμστερ. Με δυο τρία μεγάλα βήματα πουμπορώ να στα περιγράψω και σαν πήδους αλλά δεν ήταν ακριβώς πήδοι σε δρασκελιές έφερναν φτάνω στην κορυφή και εκεί υπάρχει άλλος κίνδυνος, όταν φτάσεις στο σταθερό σημείο υπάρχει μια περίεργη λειτουργία της αδράνειας κάπως σαν να σε ρίχνει μπροστά. Τόσο απορροφημένος που ήμουν δεν πρόλαβα να δω αν οι δύο κυρίες είχαν πέσει τανάσκελα γελώντας. Πάντως τα κατάφερα, μάλλον γιατί δεν μιλούσα στο τηλέφωνο...

Τι να το κάνεις το encore...

(αλλά, πάλι...) Δύο ώρες και βάλε... Τραγούδια πολλά, παρωδίες, στο φόντο ένα μπουζούκι σαν να το 'γραψε ο Θεόφιλος, φιγούρες στη σκηνή, καμιά φορά καρικατούρες, ένα θέατρο σκιών ποτισμένο στο χρώμα, φωνές που φτάνουν στο όριο... Αιώνες παγωμένη... Το κοινό προσεύχεται πάνω από δυο τρία γαρύφαλλα που προσγειώθηκαν ανάμεσα στις καρέκλες... Κι άμα μεθύσω, παρηγόρα με... Η παράσταση στο τέλος της... Ολος ο θίασος σε έναν παλιό ψαλμό με το μπουζούκι -ναι, αυτό το σαν του Θεόφιλου- στον κρυμμένο του ρόλο... Σαν fade out με τα φώτα να χαμηλώνουν και τη γλώσσα την παλιά να κατεβαίνει στους ώμους... Μοναδικό...

Η ουρά

(του ζώου) Κηφισίας. Παράδεισος. Στο Μαρούσι. Βρέχει. Με το τουλούμι. Καρεκλοπόδαρα. Τραπεζοκαθίσματα. Κυριως καρεκλοπόδαρα. Πρωί. Καθημερινής. Ρίχνει. Το 'φχαριστιέται. Σκοτάδι. Μαύρο. Φώτα. Μαύρος ουρανός. Αλλά πρωί. Μια ουρά. Εκατό. Ανθρωποι. Ολοι τους. Περιμένουν. Ομπρέλες. Αδιάβροχα. Πόρτα. Κλειστή. Περιμένουν. Βροχή. Κι άλλη βροχή. Αέρας. Διακόσιοι. Ανθρωποι. Και αυτοί. Κοντά στους άλλους. Αδημονούν. Νάτος. Ερχεται. Υπάλληλος. Κλειδοκράτορας. Πόρτα που ανοίγει. Χωνεύει την ουρά. Ζήτω. Παράδεισος. Και μέσα. Ο Ναός. [12 ώρες μετά] Κηφισίας. Παράδεισος. Στο Μαρούσι. Αυτοκίνητα. Ουρές. Χορτάτα parking. Οδηγοί. Βρίζουν. Παρκαδόροι. Βρίζουν. Περαστικοί. Το ίδιο. Σειρήνες περιπολικών. Βρέχει. Ακόμα. Σακούλες. Φουσκωμένες. Με κουρασμένα πόδια. Τις πάνε σπίτι. Βρεγμένες. Χορτάτες. Φώτα. Σκοτάδι. Νύχτα. Βρέχει. Ταξί. Λεωφορείο. Αυτοκίνητο. Για το σπίτι. (οι τελείες που σου έκλεψα) Καλή σου μέρα, καλή σου εβδομάδα...

Αστινησία και άγγελοι

(ακούγεται και σαν ασυναρτησία...) Μια θάλασσα σύννεφα πάνω από τις ταράτσες έκανε το Λυκαβηττό να μοιάζει για άλλη μια φορά με νησί, ένα βουνό που έπρεπε τελικά να ήταν φυτρωμένο ανάμεσα στα κύματα είναι ν' αναρωτιέσαι τι γυρεύει ανάμεσα στους δρόμους... Ο νοτιάς ταξιδεύει τα φύλλα και μαλακώνει λίγο τη δύναμη της βροχής. Αλήθεια, το μερίδιο των αγγέλων το ξέρεις; Οταν ένα αλκοολούχο ωριμάζει μέσα στα βαρέλια, μια μικρή ποσότητα οινοπνεύματος εξαχνώνεται μέσα από τα ανοίγματα του ξύλου - φεύγει, ταξιδεύει. Μπορεί να νοστιμίζει τον αέρα ή τις σταγόνες της βροχής, να ανοίγει τα πέταλα στις νιφάδες του χιονιού - πολλά μπορεί να γίνονται. Κάποιοι λένε ότι η ποσότητα που χάνεται πηγαίνει στους αγγέλους, είναι το μερτικό τους, πώς και γιατί δεν νομίζω πως ξέρει κανείς... Πώς μου ήρθε αυτός ο συνειρμός δεν ξέρω...

In the future where will I be? (Talk, Coldplay)

Συνεχίζουν τα τρελά κορδόνια του μυαλού... Καλημέρα...

Η πορδή της ρέγγας

(θαλασσινή αύρα σου λένε μετά) Και έρχεται η πουτάνα η επιστήμη και σου λέει ότι όχι μόνο βρήκε από πού κλάνει η ρέγγα αλλά και γιατί κλάνει η ρέγγα. Είναι μέσο επικοινωνίας, διαπιστώνει, και δεν το λέει στην τύχη, όχι κύριε (και κυρία), η κυρά επιστήμη τα βάζει όλα κάτω, μετράει από ‘δω, μετράει από κει, ψάχνει, καταγράφει (ενίοτε τισκαταγράφει). Στη συγκεκριμένη δε υπόθεση, μελετήθηκαν οι ρέγγες του Ειρηνικού και του Ατλαντικού, μήπως υπήρχαν διαφορές. Λογικόν, υπάρχουν γκαμήλες με δυο καμπούρες και γκαμήλες με μία (επίσης υπάρχουν γκαμήλες χωρίς καμπούρα και γαϊδούρια ξεσαμάρωτα αλλά αυτά σε μια άλλη εκπομπή μας), γιατί να μην υπάρχουν ρέγγες κλάνουσες και ρέγγες μη κλάνουσες που από το άχτι τους (μας) κλαίνε αλλά ευτυχώς δεν (μας) κλάνουν. Το πείραμα, σ’ εσένα τα λέω άπιστε Θωμά και άπιστη Θωμαϊδα, έδειξε ότι οι ρέγγες δεν κλάνουν (μέντες) όταν νιώσουν απειλή, αλλά κυρίως τη νύχτα όταν η φύσις ησυχάζει (όχι στο σύνολό της όπως προκύπτει). Επίσης οι ρέγγες κλάνουν όταν είναι παρέα με άλλες ρέγγες, ενδεχομένως να ακολουθεί διαγωνισμός ρεψίματος και μπυροκοιλιάς, θέματα που θα αναλύσουν επόμενες μελέτες. Οπωσδήποτε αναμένω και την απάντηση στο αρχαίο ερώτημα "από πού κλάνει το μπαρμπούνι" διότι η θέσις "δεν κλάνει και ζορίζεται γι’ αυτό και είναι κόκκινο", φοβούμαι ότι δεν αποδεικνύεται επιστημονικώς... [το σχετικό]

Συλλέγοντας σταγόνες

(δια-βροχο) Οι οθόνες ούρλιαζαν για τη λαίλαπα που θα χτυπούσε - λαίλαπα που έμενε μόνο στα μυαλά των οθονών. Αντί της συντριβής, βροχή, ένας ουρανός που δάκρυζε από τα γέλια και δεν μπορούσε με τίποτε να σταματήσει να γελά. Μεγάλα μαύρα και άλλα χρωματιστά μανιτάρια στους δρόμους πηγαινοέρχονται στους βηματισμούς των ανθρώπινων μίσχων και σκύβουν στο πέρασμα του αέρα, φερμουάρ κλειστά ως επάνω, χέρια στις τσέπες... Να σου κρατά στα χέρια του το πρόσωπο ο χειμώνας και να σου ψιθυρίζει τα παραμύθια του Βορρά... Αλλά να μην πέσεις στα υδροφοβικά νύχια των δρόμων... Μόνο ένα παράθυρο - σπιτιού, αυτοκινήτου, για να γράφουν οι σταγόνες τα γράμματά τους, αυτά που δεν σκέφτηκες ίσως ποτέ πως υπάρχουν.

Θυμάται κανείς εκείνο το ορχηστρικό με ένα ξυλόφωνο (;) σε μια παλιά διαφήμιση του J&B;

Καλημέρα...

Ανάσα Μεσαίωνα

(Iron Maiden) Ολες οι επιχειρήσεις που προσέγγισε το Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας για να γίνουν χορηγοί σε μια έκθεση αφιερωμένη στον Κάρολο Δαρβίνο σφύριξαν αδιάφορα. Δεν ήταν το κόστος, 3 εκατ. δολάρια δεν είναι και τίποτε τρελό για τα δεδομένα των αμερικανικών πολυεθνικών, αλλά ο φόβος τους μήπως θεωρηθούν πολέμιοι της θεωρίας της "ευφυούς σχεδίασης" που εσχάτως κερδίζει έδαφος έναντι της θεωρίας της εξέλιξης στη φονταμενταλιστικά χριστιανική Αμερική. Το 51% των Αμερικανών, λέει δημοσκόπηση του CBS, πιστεύει στην παπαριά περί "ευφυούς σχεδίασης" την οποία όμως ακόμη και το Βατικανό απορρίπτει. Σκοτεινιά;

Ηθική της ζυγαριάς

(να τ' αφήσω;) Σε δελτία ειδήσεων τρία κανάλια έδειξαν σκηνές ερωτικού περιεχομένου και μπήκε με τις μπάντες το ΕΣΡ, so far so good. Σε καθένα από δύο κανάλια (Star και Alter) οι σκηνές προβλήθηκαν σε δύο δελτία ειδήσεων και το ΕΣΡ επέβαλε σύσταση (μάλλον θα τους είπε επίσης πως θα τους βάλει πιπέρι στα μικρόφωνα αν το ξαναματακάνουν άλλη φορά, η είδηση στο τέλος αυτού εδώ). Στο τρίτο (στον ΑΝΤ1) έπεσε πρόστιμο 20.000 ευρώ (σιγά, θα το ρίξετε το μαγαζί έξω) διότι οι ίδιες σκηνές προβλήθηκαν σε έξι δελτία ειδήσεων, δηλαδή 3.333,333 ευρώ πρόστιμο ανά δελτίο. Ισως γι' αυτό οι του ΕΣΡ να απέφυγαν το χρηματικό πρόστιμο στα άλλα δύο κανάλια θα τους έβγαινε κανένα νούμερο 6.666,666 ευρώ και άντε να ξεμπερδέψουν με το χριστοδουλοπαπαριό μετά, αλλά δεν μου καλύπτει όλες τις απορίες. Αν την επόμενη φορά δείξουν π.χ. στο ένα κανάλι ένα πήδημα ολόκληρο με surround sound 5.1 και στο άλλο το ίδιο πήδημα σε απλό φορμά (τι γλώσσα είναι αυτή μον ντιέ) το δεύτερο θα τιμωρηθεί με μπάτσισμα στο κωλαράκι... Κάτι λογικές...

Καιρός...

(... ήταν) Το πρώτο φιλί του χειμώνα - επιτέλους... Καλημέρα...

Πόλη με 80% λιπαρά (ΙΙ)

(και η άλλη πλευρά) Οσο, λοιπόν, φέγγει το λούστρο των πολυκαταστημάτων και των γκλαμουράτων εμπορικών κέντρων που κουβαλάνε τη μάνα τους και τον πατέρα τους, στην άλλη άκρη η πλήρης εγκατάλειψη. Δεν ξέρω αν έχεις βρεθεί τελευταία στη μεριά της εσπλανάδας, δίπλα στο γήπεδο του Ταεκβοντο απέναντι από τον παλιό Ιππόδρομο. Εκεί, που λες, πριν από ένα χρόνο γίνονταν της ωραίας πουτάνας. Κόσμος που σουλατσάριζε στην προκυμαία, τραγούδια, οι φωνές του κόσμου από το διπλανό γήπεδο (του μπιτς βόλεϊ), το 'κανες χάζι. Βέβαια όπως και με σχεδόν (understatement) όλες τις ολυμπιακών αφορμών κατασκευές το ψηλότερο δεντρί συναγωνίζονταν σε ύψος τον άνιθο, άστο αυτό, πέρασες πρόσφατα; Δεν θα μιλήσω αυτή τη φορά για το σκουπιδομάνι, κομμάτι και αυτό του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού, ούτε για τη συνωμοσία των κρυμμένων σκουπιδοτενεκέδων. Θα σου πω για τα φρεάτια. Ανοιχτά σε διάφορα τρελά σημεία. Με το καπάκι τους βγαλμένο και τοποθετημένο κατά πλάτος για να κρύψει το λάκουρα στο μεγαλύτερο μέρος του. Να πιαστεί το ποδάρι σου και να γκρεμοτσακιστείς, μη σου πω τι θα πάθει κανένα πιτσιρίκι που άμα τη γλιτώσει εδώ το περιμένει το λάστιχο που είναι παρατημένο πιο κάτω και διασχίζει τα φαρδιά περάσματα των πεζών. Λεπτομέρεια, το λάστιχο έχει τσακίσει στη μέση, έχει να περάσει νερό από τα μισά του λάστιχου από πριν αρρωστήσει η Γιάννα και ο Σημίτης γράψει τη δεύτερη σελίδα του βιβλίου του. Ωραία; Φάε γκλάμουρ τώρα...

Πόλη με 80% λιπαρά (Ι)

(η μια πλευρά του νομίσματος) Ανοίγει, που λες, στο τέλος αυτού του μήνα το The Mall στο Μαρούσι με το βαρύ πυροβολικό της λιανικής. Fnac και Media Markt ετοιμάζονται και να σου πω κάτι, δεν με νοιάζει που στην Fnac πουλάνε 40.000 τίτλους βιβλίων, 60.000 τίτλους CD / DVD, 54.000 σχέδια σε καλτσοδέτες ανδρικές και γυναικείες και 200 τύπους χοιρινής σπαλομπριζόλας. Γαμώτο, αυτό με τα νούμερα καταντάει σαν το πασχαλινό τραπέζι, δυο αρνιά κομματιασμένα σε τεράστιες πιατέλες, δυο στρέμματα πρασινάδα και άλλοι τόσοι κουβάδες τζατζίκι, χώρια τις πατάτες και τα λοιπά συμπαρομαρτούντα, καταλαβαίνεις; Μπούχτισα θέλω σαρδέλεεεες, θέλω και μαγαζιά που να μη μοιάζουν με τους δρόμους της πόλης νωρίς το απόγευμα, ο ένας πάνω στον άλλο μες στη χλαπαταγή.

Μια κλήση της Τροχαίας

(η δημοτική ανθρωπογεωγραφία των καφέδων) Μεσημεριανή επίσκεψη στο δημαρχείο της Καλλιθέας για την πληρωμή μιας απλήρωτης κλήσης (παράνομο παρκάρισμα μπροστά στο Πάντειο, πήγαινα γυρεύοντας). Στο ισόγειο δυο άνθρωποι (ίσως υπάλληλοι) στο κυλικείο πάνω από ένα μπρίκι. Στο τραπεζάκι του θυρωρείου μια άδεια καρέκλα με κοιτά μελαγχολικά. "Πού θα πάω να πληρώσω μια κλήση;" τη ρωτάω και η πλάτη της μου γνέφει αδιάφορα στον πίνακα με τις υπηρεσίες κατανεμημένες ανά όροφο. Πρώτος όροφος: "Μπλα, μπλα, μπλα, Δημοτικό Ταμείο" όπα εδώ είμαστε. Ανεβαίνω τα σκαλιά (σιγά μην περιμένω το ασανσέρ για έναν όροφο), φριτ, φριτ, φριτ (εγώ είμαι νέος). Φάτσα κάρτα με το κλασικό γκισέ τυπάκος γεματούλης διαβάζει εφημερίδα (να ρε παιδιά που λέτε ότι δεν πουλάνε οι εφημερίδες). Ω ρε πούστη μου μπλέξαμε τώρα, μέχρι να τελειώσουμε ξημερώσαμε, ας το πάμε μαλακά και βλέπουμε. - Καλημέρα, μια απλήρωτη κλήση θα την πληρώσω εδώ; Σηκώνει τα μάτια, με κοιτά, κλείνει την εφημερίδα (ρε πέσαμε σε προκομμένο), ζητάει το όνομά μου του το δίνω. Πληκτρολογεί, κοιτάζει στην οθόνη, περιμένει. Γυρίζει, μου λέει τη λυπητηρή. - 29 ευρώ και κάτι ψιλά (δεν είπε κάτι ψιλά, το λέω για να μην μπλέξουμε στα δεκαδικά). - Αποκλείεται, είναι τουλάχιστον 60 ευρώ (μη βιαστείς που μ' έπιασε και καρφώθηκα υπάρχει λόγος). - Μα δεν είστε ο Τάδε; - Ναι ο Τάδε είμαι (τα 'παμε αυτά χρυσέ μου άνθρωπε). - Και το αυτοκίνητό δεν είναι το Υ... - Οχι, όχι είναι το Ζ... (σ' έπιασα μπαγασάκο). - Δηλαδή δεν είστε ο Τάδε που μένει στη Ρήγα Φεραίου (βρε επιμονή που την έχεις χρυσέ μου άνθρωπε); - Οχι... - Και μετά δεν μετακομίσατε στη Θεσσαλονίκης (κοίτα μαγκιές ο δήμος Καλλιθέας και δεν του φαίνονταν); - Οχι... - Δεν μένατε ποτέ στη Θεσσαλονίκης (να δεις που κάτι ξέρει ο τύπος που δεν το 'ξερα); - Νομίζω πως το 'παμε αυτό. - Σίγουρα; - Ε, για σίγουρο το έχω. - Μα το υπουργείο Συγκοινωνιών μου δίνει μόνο αυτό το αυτοκίνητο για το όνομά σας (δεν είναι και κακή ιδέα να φύγω από το δήμο Καλλιθέας και με άλλο ένα αυτοκίνητο, αλλά θα μπλέξει η ιστορία και δεν αξίζει). - Ναι αλλά δεν είναι δικό μου το αυτοκίνητο και βέβαια δεν έμενα ποτέ στη Θεσσαλονίκης (στο ξαναλέω μην το ξεχάσεις και έχουμε άλλα). Δεν το ψάχνετε και με τον αριθμό κυκλοφορίας (έλα μεγάλε, σου 'δωσα ιδέα); - [μετά από ψάξιμο με τον αριθμό] 61 ευρώ και κάτι... - Τώρα μάλιστα (και μιας και τα βρήκαμε, κερνάω και άλλες 10 κλήσεις) Οση ώρα κράτησε αυτό το λακριντί έπεσε το μάτι μου σε μια ραφιέρα ανάμεσα στα γραφεία των υπαλλήλων. Μέτρησα μια καφετιέρα εσπρέσο, μία φίλτρου, ένα επίπεδο χτυπητήρι (φραπεδιέρα) και έναν βραστήρα (για κανένα τσάι ή για την ντροπή των καφέδων, τους στιγμιαίους), χώρια το κυλικείο του ισογείου. Μετά σου λένε ότι οι δημόσιες/δημοτικές υπηρεσίες είναι καφενεία, μαλακίες, coffee shops είναι...

Λεφτεριά στο σύντροφο ΟΤΕ

(παντοτινά) Εχουν γραφτεί δεκάδες για την ιστορία του ΟΤΕ με τις αυξήσεις στις χρεώσεις του ΕΠΑΚ, δεν έχω να συνεισφέρω πολλά πέρα από μια παρατήρηση στη χθεσινή ανακοίνωση του κατηγορουμένου (σόρι, πολύ Μάκη θα 'χω δει τελευταία, οργανισμού ήθελα να πω). Λέει, που λες, ο ΟΤΕ. "Από το 1999 μέχρι σήμερα ο ΟΤΕ επιδότησε συνολικά τους χρήστες internet με πάνω από 400 εκατ. ευρώ, λόγω υποκοστολόγησης της υπηρεσίας από 55% ως και 78%". Και πιο κάτω "ο ΟΤΕ χρειάζεται να λαμβάνει τα νόμιμα κόστη των υπηρεσιών του. Ειδάλλως θα υποστεί αδικαιολόγητες και παράνομες ζημίες αφού είναι Ανώνυμη Εταιρεία και όχι δημόσια υπηρεσία". Δηλαδή εδώ και 6 χρόνια ο ΟΤΕ κλέβει τον εαυτό του και δεν έχει βρεθεί μωρέ ένας εισαγγελέας, ένας Μάκης, ένας μητροπολίτης έστω να τον τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί και να τον στείλει σούμπιτο στον Κορυδαλλό ως καταδικασμένο τουλάχιστον για απιστία και εξαπάτηση των μετόχων του; Αφού το Δημόσιο έχει το 38% των μετοχών του ΟΤΕ, προκύπτει το απίστευτο ο ΟΤΕ τόσα χρόνια να τ' αρπάζει και από το κράτος και να μοιράζει στους μη προνομιούχους που αλλιώς δεν θα μπορούσαν να μπουν στο Idερνέτ. Μπράβο μάγκες, πώς το κρύβατε τόσα χρόνια ότι υπήρχε αριστεριστική φράξια στο Μαρούσι ένας Κάρολος το ξέρει. Επίσης, μην ξεχάσω ότι τόσες φορές η λέξη ADSL στην ενημέρωση από τον (έστω αναπληρωτή) κυβερνητικό εκπρόσωπο δεν έχει ακουστεί, δείγμα προόδου δεν είναι αυτό; Συνιστώ μια επίσκεψη στον Αστέρη που έχει και εκτενή κατάλογο με παραπομπές σε διάφορες πηγές και σε σημειώματα άλλων bloggers.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς Αϊνστάιν

(I like this guy) Γράφει ο Αγγελος Στάγκος στο reporter.gr:

Κάποια στιγμή, τα δύο κόμματα εξουσίας θα πρέπει να αποφασίσουν ότι δεν μπορούν να ικανοποιούν τους πάντες τα προγράμματά και οι πολιτικές τους. Κυρίως όμως θα πρέπει να αποφασίσουν ότι κοινωνική πολιτική δεν σημαίνει ανοχή στην αργομισθία ή στις απατηλές συντάξεις αναπηρίας, υπέρογκα λειτουργικά έξοδα και ρουσφετολογία. Σημαίνει παροχή κοινωνικής ασφάλειας, αλλά ταυτόχρονα και μηχανισμούς ελέγχου. Το νομοσχέδιο για τις ΔΕΚΟ που ετοιμάζει η κυβέρνηση προσφέρεται για πεδίο δοκιμής. Αρκεί να ξεκαθαρισθεί πλήρως ποιες εταιρίες νοούνται πλέον ως ΔΕΚΟ.

Χε, χε, χε, ειδικά η τελευταία περίοδος έγραψε, αλλά πριν φτάσει εκεί άλλες πέντε ωραιότατες επί των οικονομικών παραγράφους για τους νοσταλγούς της ψυχραιμίας... Εδώ βέβαια...

ΜΜΕ και Ιράκ: Κάτι διαφορές

(παιχνίδια με τους τίτλους) NY Times: Η Γερουσία απαιτεί τακτική ενημέρωση από το Λ. Οίκο για το Ιράκ... Al Jazeera: H αμερικανική Γερουσία μπλοκάρει τη στρατηγική εξόδου από το Ιράκ... London Times: Οι σύμμαχοι του Μπους στη Γερουσία απαιτούν τώρα στρατηγική εξόδου... Λιγότερο ή περισσότερο διαφορετικές οπτικές στο ίδιο θέμα που έχει στοιχίσει στη δημοτικότητα του Αμερικανού προέδρου (στο 36% σύμφωνα με την τελευταία εφημερίδα). Πώς; Α ναι και μερικές χιλιάδες ζωές, πώς μου διέφυγε, βέβαια, μερικές χιλιάδες ζωές. 'Ντάξει μωρέ, πώς κάνεις έτσι, σε μερικές τετραετίες ένας πρόεδρος ως άλλος Κλίντον θα κάνει το γύρο του κόσμου μοιράζοντας συγγνώμες σε κάθε στάση που θα κάνει...

Στη θέση του παραμυθιού

(αποσιωπώντας) Ιστορίες όσες θέλεις αλλά τι τραγούδι να σου πω... Από ξύλινα ξεσκέπαστα πατάρια, ως ανακατεμμένα βότσαλα πάνω από τα δάχτυλα και ξεκομμένους πάγους ποτηριών και τσαλακωμένα σεντόνια... Γράμματα που βούτηξαν σε θάλασσες, χειρόγραφα, χιλιόμετρα ανά νύχτα, να προσέχεις τι άραγε, δρόμος όσο φτάνουν τα φώτα, στιγμιαίες αντανακλάσεις... Οχι πως δεν υπάρχει έπαρση στο Les jours tristes που έφτιαξαν μαζί ή σχεδόν μαζί ή καθόλου μαζί ο Yann Tiersen και ο Neil Hannon, καλό είναι να αφήνεις πίσω σου το μέτριο μέτρο της μετριοφροσύνης - αυτό που (ξανα-) σκεφτόμουν ήταν ότι όλα τα όνειρα την ίδια μοναδική αξία έχουν. Είναι δύσκολο, Δύσκολο να μην κάθεσαι στα χέρια σου να θάβεις το κεφάλι σου στην άμμο Δύσκολο να μην κάνεις άλλα σχέδια και να λες πως έκανες όσα μπορούσες Και πως η ζωή πρέπει να προχωρήσει. Είναι δύσκολο, Δύσκολο να υπερασπίζεσαι το σωστό και να γυρίζεις το βράδυ σπίτι με ψωμί Δύσκολο να μην καταρρεύσεις και να βάλεις τα κλάματα Οταν κάθε ιδέα που δοκίμασες ήταν λάθος μα πρέπει να συνεχίσεις. Είναι δύσκολο μα ξέρεις πως αξίζει τον κόπο γιατί ξέρεις πως η αλήθεια είναι μαζί σου Οταν οι κατηγορίες πετούν, κρατήσου. Μη φοβάσαι για το τι θα πουν Αλλωστε ποιος νοιάζεται για όσα οι δειλοί σκέφτονται μια μέρα θα καταλάβουν, μια μέρα. Είναι δύσκολο, Δύσκολο όταν είσαι εδώ μόνος και όλοι οι άλλοι έχουν πάει σπίτια τους Ακόμη πιο δύσκολο να ξεχωρίζεις το σωστό από το λάθος όταν όλη η αντικειμενικότητα χάνεται και χάνεται. Αλλά συνεχίζεις επειδή είσαι ο μόνος που απέμεινε και πρέπει να συμμαζέψεις αυτό το χαμό ξέρεις πως θα καταλήξεις όπως όλοι οι άλλοι πικραμένος εκτός και αν σταθείς δυνατός και συνεχίσεις Καλημέρα...

Μια καλή ιδέα, όσο να 'ναι...

(γιατί όχι) Δικαίωμα ψήφου στους μετανάστες για τις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές προτείνει ο Συνασπισμός, αν δεν κάνω λάθος το ίδιο είχε ψιλοσυζητηθεί και το 2002 στις προηγούμενες τοπικές εκλογές. Ασχέτως που ώρες ώρες ο Αλαβάνος μου προκαλεί μια ναυτία όσο να 'ναι, η συγκεκριμένη ιδέα δεν είναι κακή, όχι, δεν είναι εξ αντανακλάσεως μετά απ' όσα έγιναν στη Γαλλία. Αν μένεις σε μια πόλη, πληρώνεις φόρους, στέλνεις το παιδί σου στο σχολείο, διάολε, δεν έχεις και ένα δικαίωμα να επιλέξεις ποιος θα συγκεντρώνει τα δημοτικά τέλη και, ακόμη πιο απλά, ποιος θα μαζεύει τα σκουπίδια;

Αντίστοιχα, ποτέ δεν κατάλαβα το θεσμό του ετεροδημότη στις τοπικές εκλογές. Μένω π.χ. στην Αθήνα και έχω ξαφνικά λόγο για το ποιος θα βγει δήμαρχος στην Καλαμάτα ή τα Γρεβενά, όπου πηγαίνω μια δυο φορές το χρόνο για όχι περισσότερο από δέκα μέρες κάθε φορά. Μαλακία δεν είναι όλο αυτό;

Μαλακία δεν είναι να μην έχουν όλοι οι κάτοικοι μιας πόλης δικαίωμα στην εκλογή του δημάρχου τους; Οχι, η ιδέα του Συνασπισμού όσο την ξανακοιτάζω μου φαίνεται καλή ιδέα, αν υλοποιηθεί μπορεί να μας κάνει να δούμε τις πόλεις μας με άλλο μάτι (το παρατράβηξα, κάτσε να γυρίσω πλευρό)...

Αίολε;

(αναμένοντας) Το κεντρί της βροχής αργεί και το φθινόπωρο πορεύεται παραπατώντας... Αναποφάσιστες διαδρομές του αέρα με τα βουνά να τραβάνε προς τα πάνω τους βαριά συννεφένια σεντόνια. Αναπνοή από μια αναπάντεχη επιστροφή...

Could you see the aisles of women? Could you see them screaming and weeping? Could you see the storm rising? (King of the mountain, Kate Bush)

Ευχάριστη έκπληξη σε καλημερίζει...

1 Μακαριώτατος, 1 Σεβασμιώτατος, 1 βρακί σκισμένο

(η συνταγή της σίγουρης επιτυχίας) Είπε, λέει, ο Καλαβρύτων τον Σημίτη κοντό, σύμφωνοι, κοντός είναι ο άνθρωπος τι να γίνει τώρα. Μετά τον είπε και μικρόψυχο, γούστο του και καπέλο του να τον λέει έτσι, αν ενοχλείται ο Σημίτης μπορεί να γυρίσει και να τον πει αξύριστο (σαμπως δεν είναι) και - ξέρω 'γω- κεφτέ ή ανεπρόκοπο. Ως εδώ ας πούμε καλά, όχι πως είναι ωραίο πράγμα να βλέπεις ένα μητροπολίτη και έναν πρωθυπουργό να το ρίχνουν σε προσωπικούς χαρακτηρισμούς, σε λίγο θα φάνε τα μουστάκια τους και επειδή του Σημίτη είναι ανύπαρκτα ό,τι φάνε θα είναι από του Καλαβρύτων (κλεψιμέικο από ταινία). Να σου πω πως και αυτές οι αναφορές του Αμβρόσιου (Αμβροσίου, δεν είναι κανονικά;) περί των μοναχών εναντίον του Ιμπραήμ που του θυμίζουν τον εαυτό του, δεν γαμιέται, μπορεί αύριο και ένας αρχιδιακονος να ξυπνήσει και να πει ότι αποτελεί ενσάρκωση του Μεγάλου Πέτρου, ή να ξυπνήσει ο Μαντούβαλος και να πει ότι νιώθει σαν το Σωκράτη (τόσο γέρος δηλαδή). Τώρα, επειδή σε αυτή τη μάχη εναντίον του Ιμπραήμ ο Αμβρόσιος θεωρεί ότι υπερασπίζεται την πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένεια, τι να του πεις του ανθρώπου, μήπως να 'κοβε το λιβάνι, μήπως να βγάλει το σκασμό, μήπως να του δώσει κάποιος επιτέλους τα υπογλώσσιά του. Anyway και bottom line αυτή τη μαλακία να μην είχε η Δημοκρατία που μπορεί να έχουν λόγο και οι εχθροί της, θα μου πεις από την άλλη... Ναι, εντάξει, αυτό όμως που δεν μπορώ να χωνέψω είναι η ατάκα Χριστοδούλου (ναι, τούτου πάλι) ότι δεν ασχολείται με τα γήινα, όπου "γήινα" οι θέσεις Αμβροσίου. Μια ερμηνεία μπορεί να είναι ότι ο Χριστόδουλος το 'ριξε στην αστρονομία και τα μυστήρια του Σύμπαντος, μια άλλη ότι ο Αμβρόσιος λέει διόλου υπερβατικά πράγματα (παπαριές;) και μια τρίτη ότι ο αρχιεπίσκοπος έχει πιάσει λακριντί με τον ύψιστο, από τον οποίο παίρνει ως γνωστό γραμμή και ο Μπους. Νομίζω πως το μεγαλύτερο πρόβλημα που 'χουμε τον τελευταίο καιρό είναι ότι δεν βρέχει να μουλιάσουν οι σανίδες στην αγκαλιά της φύσης... Γράφουν επίσης: Gloria Mundi, Καλτσόβρακο

Lorem ipsum

(για να δούμε) Ο Παναγιώτης κάνει ένα ενδιαφέρον πείραμα. Μιας και το 'φερε η κουβέντα και αν έχεις απορία για τον τίτλο περνάς μια βόλτα από εδώ ή στο σχετικό λήμμα της Wikipedia...

Σπασμένο γυαλί

(και φέρνοντας βόλτες) Κόλλησε από το πρωί στο μυαλό και το άφησα ως το βράδυ να το εντυπώσουν οι μνήμες των δαχτύλων...

Απόψε ήρθα για να πιω λιγάκι παραπάνω Τέτοια που είναι η ζωή τέτοια και 'γω της κάνω...

Κάτι στο μυαλό κάνει τα πλήκτρα να θέλουν να νομίζουν πως αντιστέκονται στις ευθείες... Μα όταν η Παρασκευή θα αγκαλιάζει τα όχι, μην, ίσως, δεν και θα ζωγραφίζει το βαρύ της λόγο, οι ίδιες ευθείες θα γίνονται ακμές σε σχήματα τριών διαστάσεων που θα ανοίγουν το δρόμο στους εξόριστους του χρώματος... Να είσαι εκεί, να μου πεις τι βλέπεις, να σου δώσω γραφή... Καλημέρα...

Για κάτι γραμμές

(όχι τέτοιες) Δυο φωτογραφίες τραβηγμένες με κάτι λιγότερο από δέκα χρόνια ανάμεσά τους. Η μία με κάτι υποψίες γραμμών στο δέρμα που έγιναν σιγουριά στην επόμενη, περίεργο πράγμα... Οχι, λάθος, δεν είναι περίεργο, μια άλλη λέξη. Ενδιαφέρον - ίσως, μπα... Παράξενο – αποκλείεται. Νομοτελειακό - γραφικά αυστηρό. Πλάκα έχει – δεν είναι μία λέξη αυτό. Ζωντανό – περισσότερο αλαζονικό απ' όσο θέλω. Μοιραίο – τίποτε άλλο; Αναπόδραστο – βάρυνε πολύ. Σαν πολύ να το βασανίζω. Ωραία δουλειά νυχτιάτικο. Ωραία; Τι φταις τώρα και 'συ, αλλά τουλάχιστον αν βαρεθείς εδώ θα πας λίγο πιο κάτω, εμένα πάλι θα μου μείνει το κυνήγι της λέξης... Ωραία; Να ξαναδώ τις γραμμές. Ωραίο πράγμα. Λες; Τώρα που κοιτάζω πάλι το θέμα...

Τρομοκράτες με λευκά πουκάμισα

(και γραβάτες και γραβάτες) Εχουν τη δυνατότητα να απειλούν. Τα όπλα δεν τα πήραν μόνοι τους, τους δόθηκαν μέσα από δεκαετίες αδιαφορίας και κανακέματος. Χτυπούν όταν θέλουν, όπως θέλουν και τη γλιτώνουν. Δεν είναι ζωσμένοι με εκρηκτικά δεν προσευχήθηκαν σε κανένα Κοράνι πριν τραβήξουν το φιτίλι, δεν παγιδεύουν αυτοκίνητα που τα ανατινάζουν στις αγορές, τους σταθμούς και τα ξενοδοχεία της Βαγδάτης, του Αμμάν, του Μπαλί, του Λονδίνου, της Μαδρίτης... Οι επικεφαλής της Exxon, της Chevron, της Conoco και των αμερικανικών παραρτημάτων της ΒΡ και της Shell κατέθεσαν σε επιτροπή της αμερικανικής Γερουσίας για τις τιμές των καυσίμων. Μετά από ένα οικονομικό τρίμηνο με επιδόσεις-ρεκόρ (30 δισ. δολάρια συνολικά τα κέρδη) οι 5 εταιρείες ένιωθαν σε θέση ισχύος και το έδειξαν. Την ίδια στιγμή που οι ΗΠΑ αναζητούν τρόπους για να μειώσουν το έλλειμμα του ομοσπονδιακού προϋπολογισμού (γύρω στα 50 δισ. $), οι εταιρείες πετρελαιοειδών θα απολαύσουν φοροαπαλλαγές και κίνητρα ύψους 14,5 δισ. Τι λένε οι εταιρείες γι' αυτό; Οτι τα λεφτά είναι τρίχες. “Αν συνυπολογιστούν όλα, το αποτέλεσμα αυτού του νόμου είναι μηδενικό για την Exxon” λέει ο Lee Raymond, διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας. Μερίδα των γερουσιαστών σκέφτεται να προτείνει νόμο ώστε οι εταιρείες να καταβάλουν με τη μορφή εφάπαξ φόρου μέρος των υπερκερδών τους (σωστό, πότε το κέρδος είναι κέρδος και πότε υπερκέρδος;). “Η ιστορία έχει δείξει ότι κυρώσεις που διαμορφώνονται βιαστικά σε απάντηση των βραχυπρόθεσμων διακυμάνσεων της αγοράς έχουν αρνητικές επιπτώσεις” είπε ο Raymond που μάλλον θα ήταν καλύτερα να 'βαζε από ένα μασουράκι δυναμίτη στον κώλο κάθε γερουσιαστή, λιγότερο θα τους έτσουζε. Μια πρόταση των Ρεπουμπλικανών να τσοντάρουν οι εταιρείες με το 10% των κερδών τους σε ένα ομοσπονδιακό ταμείο που θα επιδοτήσει την αγορά πετρελαίου από τις λιγότερο προνομιούχες ομάδες του πληθυσμού έτυχε παρόμοιας αντιμετώπισης. “Θεωρούμε πως θα αποτελεί κακό προηγούμενο η υποστήριξη του ιδιωτικού τομέα σε πρόγραμμα ομοσπονδιακά χρηματοδοτούμενο” είπε ο διευθύνοντας της Conoco, James Mulva. Σημείωσε ότι λόγω των γνωστών αυξήσεων το κόστος θέρμανσης στις περιοχές των ΗΠΑ που πλήττονται περισσότερο από το χειμώνα αναμένεται να αυξηθεί ως και 50%. Α, η ομοσπονδιακή επιτροπή ανταγωνισμού έχει στείλει κάμποσες κλητεύσεις στις εταιρείες στο πλαίσιο έρευνας που διεξάγει για τις τιμές των καυσίμων. Η έρευνα αναμένεται να ολοκληρωθεί την άνοιξη (μπουχαχαχα). Ξεκίνα από εδώ και θα τη βρεις την άκρη είμαι σίγουρος...

Της απορίας μου το κάγκελο

(γιατί μαμά; γιατί μπαμπά;) Πότε ακριβώς άρχισε το Βέλγιο να παράγει ελαιόλαδο και να το εξάγει στην Ελλάδα;

Μεσάνυχτοι ήχοι

(με ελαφρές παρηχήσεις) Αυτές οι ήσυχες φωνές στα νυχτερινά μικρόφωνα... Μιλάνε λίγο πριν το τέλος της μουσικής, πάντα ήσυχες, ακόμη και αν έχει παίξει το ισοδύναμο ψηφιακού τυφώνα... Γραμμή αντίστασης στη φούρια των φωτισμένων ωρών, αυτών που σε κάνουν να τρέχεις χάνοντας χρώματα, και άλλα πράγματα μα περισσότερο χρώματα. Δεύτερη γραμμή και με σαφώς μικρότερες αντιστάσεις το ακριβές στίγμα της στιγμής στην πρώτη επαφή των χειλιών με τον καφέ πριν καλά καλά τραβήξεις τις γρίλιες για να σκεφτείς τη νυσταγμένη σου καλημέρα στον κόσμο που βέβαια εκείνη τη στιγμή είναι απασχολημένος με σοβαρότερα θέματα και δεν προλαβαίνει να ασχοληθεί... Τρίτη γραμμή δεν έχει, μόνο περιστασιακά γεγονότα. Οπως χθες που ένα βιαστικό αστέρι πέρασε πάνω από την πόλη, γύρω στις έξι το απόγευμα. Ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός στην τακτική του περαντζάδα πάνω από τις άνυδρες ταράτσες... ... Καλημέρα

ΕΣΡιάδα: Αν η βλακεία είναι ανίκητη…

(αν λέμε) … Η αγκίστρωση στην εξουσία και η πεποίθηση ότι μπορείς να βλέπεις τους πάντες αφ’ υψηλού τι μπορεί να είναι; Λέει, λοιπόν, ο αντιπρόεδρος του αγαπητού μας συμβουλίου Δ. Χαραλάμπης: εάν το ΕΣΡ που σύμφωνα με το Σύνταγμα είναι μία ανεξάρτητη Διοικητική Αρχή υφίσταται πίεση κριτικής τότε δεν θα είναι ποτέ ανεξάρτητο στην έκδοση των αποφάσεών του. [επίσης, δες και το τηλεγράφημα του ΑΠΕ στον Ναυτίλο] Ελα μου; Πω πω ρε συ, τι είπε ο θεός… Ξεκινά με μια υπόθεση (αν το ΕΣΡ υφίσταται πίεση κριτικής) για να καταλήξει σε ένα συμπέρασμα (τότε δεν θα είναι ποτέ ανεξάρτητο). Επιτέλους, μπορώ άνετα να ισχυριστώ πως αν εμφανιστούν φώκιες στον Υμηττό κινδυνεύουν να χαθούν τα μπρόκολα από την Αθήνα. Για την ουσία, και τη θέση του συμβουλίου να αυτοεξαιρείται από την άσκηση κριτικής επί των αποφάσεών του, οι υποψήφιες απαντήσεις (το φάκελο παρακαλώ):

α. ποιος τους ρώτησε; β. μωρέ δεν γαμιομάσταινε με τον κάθε παπάρα που θα μας πει και τι θα σχολιάζουμε; γ. πω πω ξύλο που πάει χαμένο!

Απάντησε τώρα, τηλεφώνησε στο 90-90-9876351 και μπες στην κλήρωση για μία τσάντα μεταχειρισμένα παγάκια…

Είμαστε όλοι... Αλήθεια, τι είμαστε;

(Αφρικανοί; Ανθρωποι; Ευρωπαίοι; Πλούσιοι; Γάλλοι; Επαναστάτες;) Ζωές που χάνονται... Απαγόρευση της κυκλοφορίας... Ψίθυροι για χρήση του στρατού κάτι όμως που η κυβέρνηση απορρίπτει. Για την ώρα... Σύγκρουση πολιτισμών λένε κάποιοι, όπως ο Ερντογάν για παράδειγμα, μόνο που εδώ είναι οι περιθωριοποιημένοι, οι παρίες των λαμπερών φώτων που δεν έχουν τίποτα και δεν ζητούν τίποτα, εκτός από το να ζήσουν ίσως... Για άλλη μια φορά ο τόπος μας (η Ευρώπη είναι ο τόπος μας και οποιανού τ' αρέσει) στέκεται απέναντι από τον ίδιο τον εαυτό του και όλα όσα πρεσβεύει, αν επικρατήσει η γραμμή της πυγμής με στρατιωτικές δυνάμεις να παίρνουν θέση στο Παρίσι ή την Τουλούζη ή τη Νίκαια χαμένοι δεν θα βγουν μόνο οι εξεγερμένοι με τις μολότοφ αλλά όλοι μας. Ισχύει η απουσία αδιεξόδων στη Δημοκρατία; Εδώ σε θέλω στα δύσκολα.

Ολα Καλά και Ομορφοι Κώλοι

(πιπέρι θα βάλω στο πληκτρολόγιο) Διαβάζω για την κωστοπουλική εκδοχή του ΟΚ σύμφωνα με την οποία η λέξη προέρχεται από το Ολα Καλά. Αν κρίνω και από την πολυετή πολιτεία του εκδότη/δημοσιογράφου/celebrity/[βάλε ό,τι άλλο γουστάρεις] ΟΚ θα μπορούσε εξαιρετικά εύκολα να σημαίνει Ομορφος Κώλος Ουράνιος Κώλος Ολοστρόγγυλος Κώλος κ.ο.κ. Ωστόσο θα ήταν και κομματάκι άδικο να κατηγορήσει κανείς μόνο τον Π.Κ. (που στο προκείμενο δεν σημαίνει ούτε Πεσμένος Κώλος ούτε Πιασμένος Κώλος) από τη στιγμή που στο Δίκτυο θα διαβάσεις διάφορα για την ιστορία της λέξης, που όμως δεν καταλήγουν σε κοινό συμπέρασμα. Στο Google η φράση "origin of OK" (ερώτηση από το control: οι εκγλωβισμένοι στον Internet Explorer βλέπουν το link;) δίνει 1.660 αποτελέσματα και στην Wikipedia το σχετικό λήμμα είναι υπό αμφισβήτηση... Από την άλλη η μανία των Ελλήνων να βρίσκουν σε ο,τιδήποτε μια ελληνική καταγωγή έχει πλάκα, στην ταινία Γάμος αλά ελληνικά νομίζω ο πατέρας της νύφης εξηγεί στις φίλες της κόρης του ότι το ιαπωνικό κιμονό έχει τη ρίζα του στο “χειμώνας”. Επίσης πλάκα (κακόγουστη) έχει η βίαιη προσαρμογή στα ελληνικά της ξένης τεχνικής ορολογίας κυρίως στην πληροφορική, όπου το φουκαριάρικο το modem αποδίδεται ως και διαποδιαμορφωτής (χάριν συντομίας και αναλογικότητας θα έπρεπε να λέγονταν διαποδιο και να ξεμπερδεύαμε), ενώ το motherboard έγινε μητρική (η δε φράση “μου κάηκε η μητρική” υποκρύπτει ένα είδος οιδιποδείου ή εμένα μου φαίνεται;), ωστόσο όσο και να ξεκοιλιάσεις έναν υπολογιστή δεν πρόκειται πουθενά να βρεις πατρική κάρτα, πράγμα που επιβεβαιώνει το παλαιό περί γνωστών μητέρων όχι όμως και γνωστών πατεράδων. Ασε για εκείνο το debate αν η serial θύρα θα έπρεπε να αποδίδεται ως σειριακή ή σειραϊκή. Ευτυχώς με τα USB πέρασαν οι εν λόγω πόρτες στην ιστορία και βρήκαμε τη γλωσσική ησυχία μας. Αλλά το ΟΚ από το Ολα Καλά, τραβηγμένο από τα κωλομέρια δεν είναι;

Φωτιά αλά γαλλικά

(στιγμές Ιστορίας ίσως) Παρίσι, Νίκαια, Ορλεάνη, Νάντη, η Γαλλία σε κατάσταση πολιορκίας και, τελικά, το να ρωτάει κανείς γιατί η φωτιά που ξεκίνησε από τις φτωχογειτονιές του Παρισιού εξαπλώνεται γύρω γύρω, είναι σαν να ρωτάς γιατί καίγεται ένα δάσος που είχε χρόνια να καθαριστεί. Ζήτημα χρόνου να αρπάξουν οι ξεχασμένες πευκοβελόνες... Αν βασιστείς σε όσα γνωρίζουμε ως τώρα θα δεις πως σε αυτή την εξέγερση (πες το και αναταραχή, δεν θα αλλάξουν τα γεγονότα) δεν υπάρχει κάποιας μορφής ηγεσία ή, τουλάχιστον, δεν εμφανίζεται μια τέτοια. Αν και έχουν περάσει 10 ημέρες δεν έχουμε δει το πρόσωπο των επαναστατών, έναν Ντανιέλ κον Μπεντίτ (στο συνεπέστερό του ίσως) που θα πει σ' εμάς και σε όλους τους καλοζωισμένους τι συμβαίνει. Μπορεί αυτό να σημαίνει πως σε μερικά βράδια η θερμοκρασία στο καζάνι θα βρεθεί πάλι κάτω από το σημείο βρασμού και ο νόμος που επικαλέστηκε ο Σιράκ θα γλιστρήσει από πάνω για να εφαρμόσει σαν αεροστεγές καπάκι – αγαπημένη προσωρινή λύση. Αν, όμως, πραγματικός ηγέτης σε αυτή την υπόθεση είναι η Οργή και, κυρίως, η Απελπισία (ο Dylan ακούγεται από μακριά: όταν δεν έχεις τίποτα, δεν έχεις τίποτα να χάσεις) οι φλόγες θα σαρώσουν σύντομα όλο το μήκος της λεωφόρου των Ηλυσίων Πεδίων και τις ανηφόρες της Μονμάρτης. Πόσο δύσκολο να σκάσουν τα κουκουνάρια και να μεταφέρουν την αναταραχή στο Λονδίνο, το Βερολίνο, τη Ρώμη, τη Μαδρίτη, την Αθήνα; Καθόλου και αν πρόκειται να κλειστώ στα δικά μας σύνορα ποια είναι η στάση της Ελλάδας έναντι των μεταναστών της; Εχουμε εξασφαλίσει την ομαλή ενσωμάτωσή τους (πες το και αφομοίωση, δεν είναι αμαρτία) ή τους κρατάμε σε απόσταση, οδηγώντας τους να ζουν στις "δικές τους" γειτονιές και στα "δικά τους" μαγαζιά; Μπορεί να υπάρχουν αρκετές διαφορές σε σύγκριση με τη Γαλλία, αλλά είμαστε σίγουροι πως έχουμε κάνει όλα όσα θα έπρεπε (για το δικό μας συμφέρον αν θες) να έχουμε κάνει; Μία παρατήρηση: Ειρωνεία ή όχι η Γαλλία είναι μαζί με τη Βρετανία οι κατεξοχήν χώρες που στήριξαν μεγάλο μέρος της σημερινής τους ευημερίας στην αποικιοκρατία. Δεν είναι καθόλου άσχετο με αυτά που διαδραματίζονται... Μία σκέψη: Η Ευρώπη μας δεν είναι εκείνη που "βλέπουν" οι κεντρικές κυβερνήσεις και η υπερκεντρική της Ε.Ε. Η απομόνωση από τους κατά τόπους πολλούς μικρόκοσμους αποδεικνύεται τελικά ότι οδηγεί νομοτελειακά στη βία. Ειρωνεία για μια ήπειρο που αιματοκυλίστηκε πριν από 60 χρόνια αρνούμενη ένα ρατσιστικό καθεστώς που είχε συγκεκριμένες θέσεις για το “μέλλον” αυτών των μικροκόσμων. ΥΓ: "Κλυδωνίζεται αλλά δεν βυθίζεται" είναι το motto του Παρισιού. Να δούμε...

Στο βάθος του κάδρου

(ζήτημα προ-οπτικής) Με τη μυρωδιά της θάλασσας στα δάχτυλα και χρώματα της γης τριγύρω σαν το μεθυσμένο νησί ενός τραγουδιού που αγγίζει την άκρη του πρωινού και φυσάει δυο γραμμές χειλιών την ώρα που ένας μπάσος άνεμος κάνει το μετρονόμο στην τελευταία και μεγάλη μουσική των δέντρων...

There’s no reason To feel all the hard times To lay down the hard lines It’s absolutely true (Absolute Beginners, David Bowie)

Στο τέλος της κατηφόρας μιας περίεργης εβδομάδας και ούτε τελείες ούτε κόμματα βάζουν φρένο... Καλημέρα...

Και όσο εμείς παιδιαρίζαμε (ΙΙ)

(συνέχεια προηγουμένου, σαφές νομίζω) Μυστικές φυλακές της CIA στην Πολωνία και τη Ρουμανία "φιλοξένησαν" συλληφθέντες για τους οποίους υπήρχαν υποψίες ότι ήταν μέλη της Αλ-Κάιντα. Οχι, δεν μου 'ρθε επιφοίτηση, έτσι γράφει εδώ και εδώ. Το Παρίσι καίγεται και η κατάσταση αρχίζει να θυμίζει το Μάη του '68 (τηρουμένων των αναλογιών). Τα επεισόδια άρχισαν όταν δύο νεαροί, Αφρικανικής καταγωγής, που κατά μία ερμηνεία τους κυνηγούσε η αστυνομία, μπήκαν σε έναν υποσταθμό της τοπικής ΔΕΗ και έπαθαν ηλεκτροπληξία με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους. Η αστυνομία λέει τα δικά της, τα επεισόδια στις φτωχογειτονιές της γαλλικής πρωτεύουσας (ναι έχει και το Παρίσι φτωχογειτονιές), στις οποίες ζουν κυρίως Αφρικανοί μετανάστες συνεχίζονται για 8η ημέρα και η κυβέρνηση δεν νιώθει και πολύ καλά. Ξανά η γρίπη των πουλερικών και σε αυτή τη χλαπαταγή η Google ανακοινώνει τη λειτουργία της ψηφιακής της βιβλιοθήκης, μια κίνηση που μπορεί να σημαίνει πολλά μπορεί και τίποτα.

Και όσο εμείς παιδιαρίζαμε (Ι)

(μαλακιζόμασταν, πιο σωστά, κοίτα τι παθαίνεις αν ομφαλοσκοπείς για πολύ καιρό) Κοίτα να δεις τι μπορεί να γίνεται στον κόσμο... Μπράβο φουρνιά στο /. σήμερα Το φεγγάρι είναι κόκκινο, το ποτάμι είναι βαθύ και δεν ξέρω για το ποτάμι, το φεγγάρι τώρα σε 3-D στην οθόνη σου από μια εφαρμογή της NASA που καλύπτει και το δικό μας φουκαρά τον πλανήτη. Θα το κατεβάσω (το πρόγραμμα) και θα σου πω, εκτός και αν με προλάβεις. Η αλεπουδίτσα στο 11,5% και δεν στο λέω για να καμαρώνεις ή να τρέχεις να κάνεις download, οι αριθμοί δεν σημαίνουν σώνει και καλά πάντα κάτι. Αν ρωτάς, κάντο το download δοκίμασε και κρίνε (αν μετά γυρίσεις στην ντροπή της Microsoft, δικό σου καπέλο). Μάλλον έρχεται ο καιρός για να κουνήσουμε το μαντίλι στην Silicon Graphics... ... και να στείλουμε στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό τις ευχές μας. Πέντε χρόνια είναι αυτά (μου θυμίζει το "πέντε χρόνια δικασμένος" άσχετο)...

Ετσι πάει

(έτσι πήγαινε) Στενοχωρήσου όσο θες αν το θες, μα δεν χρειάζεται. Ολη τη βαριά σκιά θα έρθει η μέρα που θα τη μαζέψει σε ένα σωρό και θα τη μεταμορφώσει σε φωτιά που θα κάνει τους πάγους θυμωμένους αφρούς.

Αμα το ανεχτείς τα παιδιά σου θα πάρουν σειρά (If you tolerate this, Manic Street Preachers)

Κήρυκες; Οσους δεν θα τολμούσες να φανταστείς. Κρυμμένους ζηλωτές; Οσους θα φοβόσουν ποτέ να σκεφτείς. Εχει κι άλλο δρόμο μπροστά; Ισως. Εχουν σημασία όλες αυτές οι κρυφές προσευχές σε αριθμούς; Ούτε μία. Χρειάζεται κάτι; Εσύ, εγώ... Καλημέρα...

Ελα Κάρολε στον τόπο σου

(και στην κορφή κυβερνητικός εκπρόσωπος) Πηγαίνει ο Κάρολος Παπούλιας στους Αγιους Σαράντα, πέφτει πάνω σε καμιά διακοσαριά διαδηλωτές και φεύγει όπως όπως. Πολύ σωστά αναρωτιέται ο Naftilos τι έπρεπε -με την ίδια λογική- να κάνει ο Κλίντον όταν είχε έρθει στην Αθήνα και οι δρόμοι είχαν πάρει φωτιά από τις συμπλοκές διαδηλωτών και αστυνομικών. Η κυβέρνησή πήγε να μπαλώσει τα αμπάλωτα, απόλαυσε δηλώσεις Μ. Αντώναρου. Η ελληνική κυβέρνηση θεωρεί, όπως ειπώθηκε άλλωστε χθες από το Υπουργείο Εξωτερικών, ότι δεν ελήφθησαν εκείνα τα μέτρα τα οποία ήταν απαραίτητα, ώστε να πραγματοποιηθεί απρόσκοπτα η προγραμματισμένη συνάντηση των δύο Προέδρων στους Αγίους Σαράντα. (Δεν βγήκαν οι αλβανικές 'αύρες' στους δρόμους να λιώσουν κάθε σκουλήκι διαδηλωτή; Μα τι στον πούτσο μαθαίνουν τόσα χρόνια που τους έχουμε στα πόδια μας; Δηλαδή κύριε Αντώναρε ο Πρόεδρός μας ήταν εκτεθειμένος;) “Εγώ δεν μίλησα για θέμα ασφαλείας” (μια ασφάλεια κάηκε στο σπίτι το πρωί και δεν μπόρεσα να πάρω το καυτό μπάνιο μου, σας παρακαλώ μην προσπαθείτε να προκαλέσετε σύγχυση) Σημασία έχει ότι η αλβανική πλευρά δεν έλαβε εκείνα τα μέτρα που επιβάλλονται σε τέτοιες περιπτώσεις, ώστε να αποφεύγονται τέτοιου είδους ακραίες εκδηλώσεις. (τι σκατά μέτρα γαμώ το φελέκι μου ρε Αντώναρε, μέτρα και μέτρα που να σε φάνε τα χιλιόμετρα. Ρε μπας και έπρεπε να φτιάξουν μπουγάτσες και να μπουκώσουν τους διαδηλωτές; Ακραίες εκδηλώσεις ε; Δηλαδή αν έρθει κανένας Μπους από εδώ μου λες να μην κατεβώ σε διαδήλωση, αν ισχύουν δηλαδή τα πράγματα κατ' αναλογία. Μέγκλα θα περάσουμε εκείνη τη μέρα να μου το θυμηθείς).

ΕΣΡ και τα δεκανίκια της δημοκρατίας

(μια πρώτη καταγραφή) Το Σύνταγμα αναγνωρίζει 5 ανεξάρτητες διοικητικές αρχές που δεν σχετίζονται οργανικά με την κυβέρνηση αλλά διορίζονται από τη Βουλή (με πλειοψηφία των 4/5 της διάσκεψης των προέδρων της αν ενθυμούμαι σωστά). Δημιουργήθηκαν με αρχικό σκοπό να ενισχύσουν τη λειτουργία της Δημοκρατίας, πέντε σωματοφύλακες κατά κάποιον τρόπο των συμφερόντων του πολίτη, αυτό τουλάχιστον μας έλεγαν. Τι συνέβη; ΕΣΡ: Μπατσόγλανοι μετά και από τα τελευταία. Μια ματιά στις αποφάσεις του σώματος και κυρίως του αιτιολογικού τους θα σου προκαλέσει εντυπώσεις και απορίες. Γιατί, π.χ. το ύψος του προστίμου που επιβάλλεται σε έναν τηλεοπτικό σταθμό εξαρτάται από την τηλεθέασή του, τη διαφημιστική του δαπάνη και τις επενδύσεις που έχει κάνει. Αρχή Προστασίας Δεδομένων: Τουλάχιστον αμφιλεγόμενη για μια σειρά αποφάσεων, εσχάτως για τις απαλλαγές celebrities από τη στρατιωτική τους θητεία. Συνήγορος του Πολίτη: Φιλότιμη προσπάθεια που έχει γράψει στα παλιοπάπουτσα η κεντρική κυβέρνηση. Οι ετήσιες εκθέσεις του περιγράφουν με μελανά χρώματα την κατάσταση σε μια σειρά δημοσίων υπηρεσιών. Εκτός της περιγραφής δεν γνωρίζω να συμβαίνει κάτι άλλο... Αρχή Διασφάλισης Απορρήτου Επικοινωνιών: Φρέσκο, σχετικώς, πράγμα, άσε να το δούμε λίγο πρώτα. ΑΣΕΠ: Η υπόσχεση της διαφάνειας για το διορισμό στο Δημόσιο. Με πολλά ναι μεν αλλά, οι προσωπικές συνεντεύξεις του Παυλόπουλου ήταν το τελευταίο φρούτο. Ξαναβλέποντας τις πέντε (μωρές;) παρθένες. Σαν να παραδέχονται η Δημοκρατία και οι θεσμοί της πως αδυνατούν να ελέγξουν τη διαφθορά, αδυνατούν να αντισταθούν στις πιέσεις των ισχυρών που θέλουν τα ΜΜΕ, δεν μπορούν να βοηθήσουν και πολύ στη διαπλοκή ψηφοφόρου-πολιτευτή. Σαν η Δημοκρατία να θέλει τελικά να πει πως μπορεί η ίδια να υπάρξει χωρίς τη συμμετοχή των πολιτών. Βλέπεις, οι τελευταίοι είναι καιρός τώρα που έχουν εγκαταλείψει το άθλημα και στέκονται στις κερκίδες της αρένας περιμένοντας το επόμενο θύμα,όποιο και αν είναι αυτό, ακόμα και αν είναι οι ίδιοι. Και αυτή η παραίτηση ανοίγει το δρόμο στους σωτήρες του εκάστοτε ΕΣΡ. Τα αποτελέσματα μας περιμένουν λίγο πιο κάτω και δεν κάνουν τσιγάρο αραγμένα στις ερπύστριες που μουγκρίζουν στο ρελαντί των κινητήρων. These are so 60's darling...

Επάγγελμα λογοκριτής (aka, αυτά τα παιδιά)

(Λάθος μήνα διάλεξαν, δεν είναι Απρίλης, Νοέμβρης είναι) Αυτά τα παιδιά θέλουν να σε μάθουν... ... να σκέφτεσαι πως και σε σένα μπορεί να σου συμβεί μια ιστορία παρόμοια με εκείνες που περιγράφουν οι μεσημεριανές τηλεοπτικές εκπομπές. Ξέρεις, χώρισα από τον άντρα μου για χάρη του γκόμενου που τώρα μου τα φοράει με τον κολλητό του τύπου που 'χει την ΕΒΓΑ της γωνίας και μου ξεχειλώνει τις κιλότες... ... να σκέφτεσαι πως και εσύ μπορείς να φορέσεις μια μίνι κάμερα για να δώσεις στεγνά έναν πολιτευτή που δεν σου 'κανε το ρουσφέτι ή απλώς να στήσεις μια ιστορία σε κάποια δημόσια υπηρεσία, όποια και να 'ναι αυτή αρκεί να πουλάει... ... να σκέφτεσαι πόσο εύκολο θα είναι να στήνεις ραδιο-τηλε/δίκες κατ' επιθυμία του αφεντικού σου, κανείς δεν θα σε ελέγξει. ... να σκέφτεσαι πως όλα όσα πιστεύεις χρήζουν νομικής προστασίας, λες και αυτά που σου λέει η ψυχή σου θα μπορούσε ποτέ να τα πάρει χαμπάρι ο οποιοσδήποτε νομικός κώδικας. ... να σκέφτεσαι πως ευτυχώς υπάρχουν αυτοί που θα φυλάνε για σένα και κατ' αποκοπήν την παρθενιά των κοριτσιών σου, την αγνότητα των αγοριών σου και θα σου χαρίζουν την άνεση να ονειρεύεσαι βαριά φορτωμένα ράφια σουπερμάρκετ απ' όπου θα παίρνεις όλα όσα θες – ακόμη και κεράσια το Δεκέμβρη και ανακυκλωμένες καπότες και καρπούζια το Νοέμβρη και δονητές με αλκαλικές μπαταρίες και, και, και... Με 48 (π)άτοκες δόσεις... Αυτά τα παιδιά θέλουν το καλό σου, μοχθούν για σένα, θέλουν να καταργήσουν ο,τιδήποτε θα σ' έκανε ακόμη και κατά λάθος να σκεφτείς. Ξέρεις, αυτό δεν είναι δική σου δουλειά, είναι δικιά τους, συνέχισε εσύ να κάνεις αυτά που ξέρεις και αν ποτέ αποκάμεις άναψε μια τηλεόραση για να ξεχαρμανιάσεις - κατά προτίμηση εκεί κοντά στο μεσημέρι. Ενα μίνι, ένα τοπ, μερικοί κοιλιακοί θα σου δείξουν το δρόμο, άσε τα υπόλοιπα σε αυτούς, ξέρουν. Ξέρουν; Ελα τώρα, όλοι το λέμε. Αυτά τα παιδιά θα έπρεπε να πάνε να γαμηθούν αυτοκρατορικώς πριν αυτοεξοριστούν στη λήθη και μας απαλλάξουν από την παρουσία τους και το στείρο, ημιθανές εγώ τους. Αλλά πρώτα πρώτα θα έπρεπε να πάνε να γαμηθούν - αυτοκρατορικώς και μετά βλέπουμε... (ακόμη και οι πραιτωριανοί χιτώνες πρέπει να δοκιμάζουν το ενδεχόμενο της διακόρευσης n' est pas?)

Το ΕΣΡ ξαναχτυπά (κάποιος να τους σταματήσει)

(λευτεριά στα φυλακισμένα μικρόφωνα) Και αποφασίζει το κλείσιμο του Best με το αιτιολογικό της χαμηλής ποιοτικής στάθμης (;;;!!!). Το σχετικό ειδησάριο βγήκε στη Ναυτεμπορική (εδώ με ώρα δημοσίευσης 16:42) και σύντομα, υποθέτω και στα υπόλοιπα ειδησεογραφικά sites. Η απόφαση δεν έχει ακόμη βγει στο ίδιο το ΕΣΡ, αλλά η είδηση είναι γεγονός και κάπως έτσι το ΕΣΡ για άλλη μια φορά ανάγεται σε θεματοφύλακα της ηθικής. Οσο για τη χαμηλή ποιοτική στάθμη, ο χαρακτηρισμός υποθέτω πως αφορά σε εκπομπές του Γρηγόρη Ψαριανού στις οποίες πότε πότε πέφτει και καμιά λαϊκή έκφραση, αλλά αν είναι όντως έτσι (κρατάω μια πισινή) το ΕΣΡ πρέπει να κλείσει σούμπιτο τα μεγαλύτερα ιδιωτικά κανάλια τηλεόρασης (ναι καλά, κάνε όρεξη). Μπάτσο στ' αυτιά μας πότε βάλαμε γαμώ την ξεφτίλα μας μέσα; -- UPDATE 1-- Η είδηση και στο in.gr -- UPDATE 2-- Η ανακοίνωση της ιδιοκτησίας του σταθμού λέει τα προφανή, θα τη βρεις βέβαια και στο site του Best, αλλά επειδή δεν ξέρεις ποτέ ...

"... Με ιδιαίτερη έκπληξη πληροφορηθήκαμε την απόφαση που έλαβε το ΕΣΡ εις βάρος του ραδιοφωνικού σταθμού BEST 92,6. Πρόκειται για μια πρωτοφανή απόφαση λογοκρισίας στην ελληνική και διεθνή ιστορία του ραδιοφώνου. Οσο κι αν διαφωνεί κανείς με το ιδιαίτερο ύφος και το περιεχόμενο της κριτικής που ασκεί ένας δημοσιογράφος, το κλείσιμο του μέσου ενημέρωσης στο οποίο εργάζεται ο δημοσιογράφος αυτός είναι εκτός οποιασδήποτε κυρωτικής λογικής. Πολύ περισσότερο που μέχρι σήμερα ο ραδιοφωνικός σταθμός BEST 92,6 ουδέποτε είχε απασχολήσει το ΕΣΡ ούτε του είχε επιβληθεί η οποιαδήποτε κύρωση, έστω μια απλή σύσταση. Προκαλεί βέβαια εύλογα ερωτηματικά το γεγονός ότι ούτε σε άλλο ραδιοφωνικό σταθμό έχει ποτέ επιβληθεί η δρακόντεια αυτή κύρωση για το περιεχόμενο δημοσιογραφικής εκπομπής. Η απόφαση του ΕΣΡ παραβιάζει κατάφωρα τη συνταγματική αρχή της αναλογικότητας. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι το ΕΣΡ θα επανεξετάσει την απόφασή του και θα κινηθεί αυτή τη φορά ακριβοδίκαια στα πλαίσια του νόμου και της λογικής. Σε κάθε περίπτωση, η εταιρεία μας μόλις λάβει την λογοκριτική απόφαση θα ασκήσει όλη τα διοικητικά και ένδικα μέσα που προβλέπονται στο νόμο"

Ενα τραγούδι για καλό μήνα (IX)

(μετρώντας)

Πώς είναι όταν έχεις χρόνο για να θυμηθείς; Γυμνά κλαδιά, όπως τα δέντρα το Νοέμβριο (Man in the rain, Mike Oldfield)

Φθινόπωρο ή αλλιώς, εποχή αριθμών. Ο τελευταίος μήνας αντιστρέφει την επανάσταση του πρώτου, ντύνεται τη μαγεία ενός πρώτου αριθμού και το όνομά του ένας άλλος, αυτή τη φορά, τετραγωνισμένος πρώτος... Καθρεφτίσματα σε απόπειρες αρμονίας... Πρεμιέρα σε απόλυτο σκοτάδι, βροχή σκορπισμένη, βήματα δίνουν το ρυθμό σε σφιχτά τυλιγμένα παλτά που βιάστηκαν να βγουν από τις ντουλάπες. Σκούρο πράσινο για λίγο καιρό ακόμα και σκούρες αποχρώσεις αντί σκεπής που ψιθυρίζουν πως τα πράγματα δεν είναι τόσο θλιβερά όσο θα μας παρηγορούσε να νομίζουμε – κάθε άλλο, αφορμή γυρεύουμε και είμαστε, οι μεγάκυκλοι τον τελευταίο καιρό συμφωνούν...

Lights will guide you home And ignite your bones (Fix you, Coldplay)

... Φώτα στη μολυβένια μεγαλοπρέπεια του Νοέμβρη – καλημέρα...

Απόγευμα Κυριακής στα ξένα

(και ποτέ με άδεια χέρια) Αυτοκίνητα που βγήκαν γυαλιστερά από το εργοστάσιο πριν 15 ή 20 χρόνια, σήμερα με φανερά στο μάτι και το αυτί τα σημάδια της ζωής τους. Με έναν Αφρικανό στο τιμόνι, κάπου στα 30 με 40 μου φαίνεται ο ίδιος, δεν ξέρω ακριβώς. Μάλλον είναι που σχετικά πιο δύσκολα υπολογίζεις την ηλικία στις άλλες φυλές. Σε τρία τέσσερα τετράγωνα θα σταματήσει για να πάρει τον κολλητό του που ήρθε πριν από λίγα χρόνια από τη Νιγηρία. 'Η την Κένυα. 'Η το Πράσινο Ακρωτήρι, τη Σιέρρα Λεόνε... Στην επόμενη γωνία τον περιμένει μια συμπατριώτισσά του, με ένα παιδί στην αγκαλιά και ένα λίγο πιο μεγάλο που την κρατά από το φουστάνι. Ο άντρας της θα εμφανιστεί τρέχοντας κουτρουβαλώντας τις σκάλες της πολυκατοικίας, κρατώντας, όχι κρατώντας, ανεμίζοντας μια παραφουσκωμένη σακούλα με το δώρο για τους οικοδεσπότες που μένουν στην άλλη άκρη του λαβύρινθου... Θα στριμωχτούν στις πίσω θέσεις και το αυτοκίνητο θα ξεκινήσει, με λίγη δυσκολία αλλά θα ξεκινήσει... Οι ξένοι της γειτονιάς τα απογεύματα τις Κυριακές πηγαίνουν βόλτες. Και επισκέψεις. Φοράνε τα καλά τους και μπαίνουν ανά 4, 5 ή 6 σε αυτοκίνητα απομεινάρια μιας παλιάς ευρωπαϊκής γενναιοδωρίας ή λειτουργικής ανακύκλωσης όπως κανονικά θα έπρεπε να λένε το κύκλωμα εμπορίας των υπερμεταχειρισμένων. Τα χρώματα των ρούχων λάμπουν πάνω τους, όμως τίποτε δεν φαίνεται τόσο πολύ όσο το χαμόγελό τους, η χαρά τους που θα τα πουν με φίλους και ίσως θα τραγουδήσουν στη γλώσσα τους, γελώντας στις Δευτεριάτικες σκιές...

Για κρατήσεις στο τηλεστιατόριο: 9011....

(θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας, ο σεφ έχει κέφια) Εχουμε λοιπόν στο Πρώτο Θέμα δημοσκόπηση της Alco που περίπου αθωώνει τις υποκλοπές και τις κρυφές κάμερες. Ρωτά ο γκαλοπάριος αν πρέπει να αποκαλύπτονται από τα ΜΜΕ περιπτώσεις αδιαφάνειας και σκανδάλων έστω και με υπερβολικό τρόπο που ενδεχομένως παραβιάζει προσωπικά δεδομένα. Ενα ουρανομήκες ΝΑΑΑΑΑΙΙΙΙ ακούγεται από το πλήθος του 78,4% του δείγματος(*). Στην Ελευθεροτυπία η έρευνα της VPRC. Το 71% λέει ότι οι ενημερωτικές εκπομπές και ορισμένα δελτία ειδήσεων σκοπεύουν στη δημιουργία εντυπώσεων (**). Εμμ, μήπως είναι λίγο αντιφατικά αυτά τα δύο; Εκ πρώτης όψεως ναι, εκ δευτέρας (τρίτης, πέμπτης, σαββάτου, ποτέ την κυριακή) όχι και τόσο. Συνδυάζοντας τις απαντήσεις προκύπτει ότι ναι μεν αυτό που βλέπουν σκοπεύει στη δημιουργία εντυπώσεων αλλά το βλέπουν ευχαρίστως και στα παπάρια τους πώς προέκυψε στην οθόνη τους... Θαυμάσια και υπέροχα - μια αναγούλα με πιάνει... (*) Ψιτ, εσύ του 78,4% η αδιαφάνεια είναι πάρα πάρα πολύ σχετική, το σκάνδαλο δεν είναι κατ' ανάγκη παράνομο, όταν όμως έρθουν στην πόρτα σου με το άλλοθι που τους δίνεις εγώ πάλι δεν θα είμαι εκεί. (**) Ε, εσύ του 71% πόσες τέτοιες εκπομπές βλέπεις σήμερα; Γιατί; Στα παιδιά σου τι λες;

Reality check

(αυτά τα αγγλοειδή να μην είχα) Επάγγελμα; Μαθητευόμενος πεντικιουρίστας ελεφάντων που θέλει να γίνει ΩΡΛ ρινοκέρων Δημιουργός προτάσεων που η πρώτη δεύτερη λέξη είναι το “αλλά” Οπαδός κατοικημένων κήπων Αμετρος Δανειολήπτης ήχων Και τι θέλετε; Τώρα που και το γιασεμί χασμουριέται, νομίζω είναι μια καλή ώρα για χειμώνα... Θα δούμε... Κάτι άλλο; Λίγο χιόνι στην οθόνη και μια κιθάρα στο φόντο του ραδιοφώνου, ευχαριστώ...

Σαν επίσκεψη ζεστού αέρα

(συνήθεις ύποπτοι) Με χαμηλές μεταμεσονύχτιες εντάσεις στη φωνή και πινελιές τζαζ να δίνουν χρώματα μαζί με τα κρουστά, Calexico και Iron & Wine φτιάχνουν αυτό που το Rolling Stone περιγράφει σαν μια έκδοση του Nebraska του Springsteen από ανεξάρτητο παραγωγό κάπου 300 μίλια πιο νοτιοδυτικά και πάει κάπως έτσι

How do you bust the clouds Head on the ground and feeling what you've seen I wanna scope you out I wanna be your eyes and show you me (Burn that broken bed, Iron & Wine / Calexico)

Απλώς...

Γιατί όταν λείπεις εσύ...

(ραδιοφονικές ανησυχίες, κλισέ κλισέ) Η διαφήμιση για το στεγαστικό δάνειο της Novabank με τον τύπο που σκούζει ψάχνοντας το νοίκι ή μια γκόμενα που τη λένε Νίκη (ραδιοσκηνοθετική σοφία το λένε αυτό) μου σπάει τα νεύρα. Περισσότερο όμως μου σπάει το νευρικό σύστημα ένα τραγούδι της Ευσταθίας που συμμετείχε στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης και λέει ότι “χωρίς εσένα η ζωή θα ήταν ένα βαρετό σερφάρισμα στο Internet”, όπως επίσης ότι χωρίς τον περί ου ο λόγος η ζωή θα ήταν μέσα στ' άλλα ζαμπόν με χαμηλά λιπαρά (ή χωρίς καθόλου λιπαρά;), χάζεμα των ριάλιτι, ειδύλλια του κώλου. Επίσης η τραγουδίστρια μας πληροφορεί πως όταν εκείνος λείπει την επισκέπτεται μια χύμα κατάσταση και διάφορα άλλα καταθλιπτικά, όπως η εφορία για να της κάνει έλεγχο αλλά αυτό δεν το λέει. Τώρα, δεν ξέρω πως ένα σερφάρισμα στο Internet μπορεί να είναι βαρετό ή και γαμώ τις εμπειρίες. Δεν θυμάμαι ποτέ να φώναξα τα κολλητάρια και να στηθήκαμε γύρω από μια οθόνη χτυπώντας URLs, μαλακία και μόνο που το σκέφτομαι. Από την άλλη δεν θυμάμαι να 'πα ποτέ “πω ρε πούστη μου τώρα πρέπει να πάω στο Google και βαριέμαι, άσε θα κατεβάσω από το πατάρι τον 16ο τόμο της Πάπυρος Λαρούς”. Σε όλα αυτά βάλε και ένα ξεκούδουνο σόλο κιθάρα δεκαετίας του '80 που ακολουθεί κάτι βιολιά σε ενορχήστρωση ελληνικής ταινίας του Κλέαρχου Κονιτσιώτη. Τραγούδι που εικονογραφείται με άνδρα/γυναίκα που έχει δέσει τα χέρια γύρω από τον αστράγαλο του άλλου μισού που εκείνη την ώρα κατεβαίνει τις σκάλες. Μπορεί το θύμα να αφήνει από ένα δόντι σε κάθε σκαλί, αλλά έχει το κουράγιο να σκούζει διαρκώς “Σάκηηηηη/Κούλααααα, μη μ' αφήηηηηηνεις τι θ' απογίνω μοναχούλι μουουουουου (μούξινος και ξερός)”. Ερωτας νταντά με μουσικό χαλί που το βούτηξαν από αίθουσα αναμονής ή σουπερμάρκετ. Α, για το τραγουδάκι, όταν ο τύπος είναι παρών η ζωή μάλλον θα είναι ζαμπόν με πλούσια λιπαρά, κάτι σαν μπέικον, ψητό γουρουνόπουλο, μουσακάς, μακαρονάδα με κιμά και τριμμένο κεφαλοτύρι συνοδευόμενη από καρβέλι φρέσκου ψωμιού (ολοκληρώσαμε με τη γουρουνιά ή να το συνεχίσω;) Καλά που λείπει, θα 'χε γίνει το κορίτσι τρίκωλο.

Και ενώ το τηλεδικείο βαράει διπλοβάρδιες...

(ψιλοκόβει τον πατσά;) ... και διάφοροι απίστευτοι θέλουν να μονοπωλήσουν τη ζωή μας μέσω του καθοδικού σωλήνα, ο Αγγελος Στάγκος στο reporter.gr στρέφει (άκουσον άκουσον) το βλέμμα στην Ευρώπη (μα είναι ποτέ δυνατόν; Πού νομίζει ότι ζει ο άνθρωπος;) και στην άτυπη σύνοδο κορυφής που συγκάλεσε η Βρετανία (η Βρετανία; Και ο Μαντούβαλος πού είναι;)

"... άγνωστη είναι και η θέση της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία ως σήμερα δεν μας έχει δείξει τι είδους Ευρώπη προτιμά και οραματίζεται, έστω και παίζει πλέον ελάχιστο ρόλο στη διαμόρφωση των αποφάσεων. Για να τη βοηθήσουμε πάντως, αν η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση εξελιχθεί σε απλή ζώνη ελεύθερων συναλλαγών, θα είναι καταστροφή για μας..."

Μα γιατί κάθομαι και κάνω copy paste; Εδώ είναι...

Σκιά κουκίδας

Αητός εβγήκε να κυνηγήσει, να κυνηγήσει και να γυρίσει Με γυρίσματα στον άνεμο, το πρέπει παίρνει αγκαλιά το μολυβένιο του εαυτό και σπάει σε χίλια εκατομμύρια δεκάδες κομμάτια που γίνονται φωνή νομάδων....

Το γαλαντόμο -1,5%;

(το αφεντικό τρελαίνεται) Ηρθε το εκκαθαριστικό της Εφορίας που με καταδικάζει να πληρώσω όλο το φόρο σε μια δόση διότι, αν δεν το ξέρεις, μια φούξια Φεράρι, μια κίτρινη Καγιέν και ένα τσαγαλί Χάμερ που έχεις δει κατά καιρούς στο δρόμο εγώ τα 'χω και τα τρία και τα κυκλοφορώ εναλλάξ μαζί με μια σκουροπράσινη χειροποίητη Μπέντλεϊ που την ψώνισα επειδή μου την έδωσε το χρώμα. Τέλος πάντων (συνεχίζω να επιμένω πως πρόκειται για χαζή έκφραση) το πρώτο καλό νέο είναι πως το ελληνικό δημόσιο θεωρεί ότι είμαι ακόμα ζωντανός σαν ροκ συγκρότημα (π.χ. οι Rolling Stones) και σε αυτό δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω, τυχόν αμφισβήτηση αυτής της θέσης θα προκαλούσε μια σειρά από δυσάρεστες παρενέργειες. Σκέψου μόνο πόσο κοστίζει ένα αξιοπρεπές μνημόσυνο, θα ξεπενταριαζόμουν και δεν θα είχε και πλάκα γιατί άλλο να είσαι τέζα και να το απολαμβάνεις και άλλο κάθετος προς το έδαφος και να πληρώνεις τα κόλυβα. Ενα δεύτερο καλό είναι ότι το ελληνικό δημόσιο θεωρεί πως μπορώ να καταβάλω τον οβολό μου με την πρώτη και χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία και το τρίτο και καλύτερο (που δεν είναι και μακρύτερο) είναι ότι οι αρμόδιοι για την είσπραξη μού κάνουν σκόντο 1,5% επειδή θα πληρώσω το φόρο. θέλοντας και μη, εφάπαξ. Γλέντι τρελό, έχω τρελαθεί από τη χαρά μου, δεν ξέρω τι να το κάνω αυτό το περίσσευμα, μάλλον θα βάλω βενζίνη σε όλα μου τα αυτοκίνητα και θα ψωνίσω πετρέλαιο για τη γειτονιά... Γιούπι...

Μισοφέγγαρο

(ίσαλος κορυφογραμμή) Κούνια μωρού παιδιού, το μόνο που έλειπε ήταν δυο ασημένιες κλωστές στις άκρες που αν τραβούσες τη μία ή την άλλη θα έκαναν τις άκρες των βλεφάρων σου να τρεμοπαίξουν ανήσυχες για λίγο, όσο χρειάζεται για να βρει το όνειρο της νύχτας σου το δρόμο...

There's so many different worlds So many different suns (Brothers in arms, Dire Straits)

... για να πάρει τον κατήφορο ακολουθώντας το φως μιας νέας μέρας. Καλής – εύχομαι...

Η έκτη ημέρα της Δημιουργίας

(γιατί όχι έτσι;) Το περιοδικό New Yorker απαντά στην θεωρία της ευφυούς σχεδίασης, το απόσπασμα είναι σε σχετικά ελεύθερη απόδοση: "Λοιπόν, σήμερα θα είμαι καταπληκτικός" είπεν ο Κύριος ο Θεός. "Και ξέρω πως δεν θα είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στην αρχή και όλοι θα λέτε πως είναι η Γη του Κυρίου του Θεού, αλλά σε μερικά εκατομμύρια χρόνια..., λοιπόν, θα σχεδιάσω έναν άνθρωπο". Και όλοι είδαν τον άνθρωπο που ο ο Κύριος ο Θεός σχεδίασε. "Εχει τα μάτια σου” είπε ο Δίας στον Κύριο το Θεό. "Ξεγελιέται στην τράπουλα;" αναρωτήθηκε ο Αλλάχ. "Εχει μια αφελή αίσθηση του στιλ το-έφτιαξα-μονάχος-μου"είπε ο Βούδας. Ο θεός του ήλιου των Ινκας, απλώς πρόσθεσε. "Βαρετό. Εξέλιξη. Μια ξυρισμένη μαϊμού". "Μου αρέσει" διαμαρτυρήθηκε ο Βούδας. "Αλλά δεν μπορεί να φορέσει στράπλες φουστάνι". Ολοι συμφώνησαν σε αυτό και έτσι ο Κύριος ο Θεός δήλωσε "εντάξει, τι θα λέγατε αν του έδινα ωραία στρόγγυλα στήθη και του αφαιρούσα το πέος;" "Ναι", απάντησαν αμέσως οι θεοί. "Τώρα είναι έξυπνο" είπε η Αφροδίτη "Και τι θα λέγατε αν το έκανα ξανθό;" είπε γελώντας ο Κύριος ο Θεός. "Εσύ τι θα έλεγες αν σε έκανα μια φωνή με ηχώ σε πολλές κακές κινηματογραφικές ταινίες;" ρώτησε η Αφροδίτη.

Βοηθείας

(που δεν κατηγορείς εύκολα) Το πάρκο μιας άλλης πόλης, πολύ μακριά από τα μέρη που περπατάω, το διατρέχει ένα φαρδύ ρυάκι και το ακολουθούν στην ανηφορική του πορεία ψηλά σύρματα σαν φύλακες στις δυο του όχθες. Είναι για τους σολωμούς, λέει ο ξεναγός, που καμιά φορά ξεστρατίζουν και όπως προσπαθούν ν' ανεβούν φεύγουν δεξιά και αριστερά από το δρόμο τους. Παλιά, αρκετοί πέθαιναν πάνω στο κοντοκουρεμένο γρασίδι όσο προσπαθούσαν με εναγώνιους χορούς να ξαναβρεθούν στο νερό. Απ' όταν μπήκαν τα σύρματα απλώς αναπηδούν σ' αυτά και ξαναπέφτουν στο νερό για να συνεχίσουν, να φτάσουν στην κορυφή και εξαντλημένοι να αφήσουν τα αυγά τους και, μαζί, να αφήσουν αυτό τον κόσμο ικανοποιημένοι που έκαναν αυτό που που έπρεπε να κάνουν.

Δύο ώρες χωρίς χάρτη

(πήγε κ' ήρθε) Δεν έχουν σκιά οι δρόμοι. Οι γέφυρες έχουν, οι ανισόπεδοι έχουν, οι δρόμοι όχι. Μπορεί να πηγαίνουν όσο μακριά μπορείς να φανταστείς, ο ένας με τον άλλο να σε βγάλουν στην ακτή που θες, όλοι οι δρόμοι όσο πολύπλοκοι και αν είναι κάποια στιγμή ψάχνουν να αγγίξουν το νερό... Αλλά δεν έχουν δικιά τους σκιά, το παράπονό τους.

Follow me down to the valley below You know Moonlight is bleeding from out of your soul (Lazarus, Porcupine Tree)

Ισως γι' αυτό οι μουσικές να κυλάνε πιο εύκολα πάνω τους... Καλή σου μέρα...

Το μπαρ στην άλλη άκρη του Σύμπαντος

(απ' όπου πραγματικά άρχισαν όλα) Ξεκρέμασε το πωλητήριο έσπρωξε την πόρτα και στο θέαμα που είδε άφησε την απογοήτευση να τον πλημμυρίσει. Το μέρος είχε τα χάλιά του, οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες το είχαν αφήσει σε ελεεινή κατάσταση. Το πάτωμα ή ό,τι ήταν αυτό που έπαιζε το ρόλο του πατώματος ήταν σκεπασμένο από σκουπίδια. Ανάμεσα σε αναποδογυρισμένες καρέκλες, σπασμένα μπουκάλια και ποτήρια, τα βήματά του κόλλησαν σε αποξηραμένα περιγράμματα παλιών μικρών λιμνών που είχαν αφήσει γλυκά ποτά, άγνωστο πότε. Ο μισός καθρέφτης που παρέμενε όρθιος ήταν σχεδόν αδιαφανής από τη σκόνη και δεν χρειάστηκε παρά μόνο ένα άγγιγμα για να κατηφορίσει και να συναντήσει με σαματά το άλλο μισό που εξαπλώνονταν σε μερικές δεκάδες μικρότερα κομμάτια. “Κακή αρχή κάναμε” σκέφτηκε. Η διάθεσή του ήταν διφορούμενη, όχι τόσο εξαιτίας του ατυχήματος με τον καθρέφτη δεν ήταν δα και τόσο προληπτικός, αλλά αυτή η βαριά συννεφιά έξω με τις περαστικές ψιχάλες δεν τον βοηθούσε να σκεφτεί πιο καθαρά. Σήκωσε ένα λιπόθυμο μπουκάλι από το τραπέζι για να δει αν υπήρχε κάτι μέσα που να ήταν ακόμα άξιο λόγου. Αδειο. Το άφησε να κυλήσει στο πάτωμα. Το είχε ξαναδεί αυτό το έργο. Στην αρχή χάος, μερικές ημέρες έντασης για να νοικοκυρευτεί το μέρος, μετά η μορφή όλων άλλαζε προς το καλύτερο και εκεί που έλεγε πως είχε έρθει πια η ώρα να κάνει αυτό που αγαπούσε, να παίζει ξεχασμένα τραγούδια στο πιάνο για τους πιο καλούς του πελάτες κατά τις 3 το πρωί και να μην κάνει τίποτε άλλο, κάτι συνέβαινε. Μια έξωση, μια φωτιά που ξεκίναγε από εκεί που δεν την υπολόγιζε, μια παρέα βανδάλων, ό,τι πιο παλαβό βάλεις με το νου σου τον έφερνε στην αρχή. Σε ένα σκωροφαγωμένο πάτωμα με σπασμένα γυαλιά και κορνίζες και την αναπνοή του να κάνει αντίλαλο. Γέλασε στη σκέψη της εικόνας που θα έδινε αν τον έβλεπε κανείς, τώρα στα γεράματα με μια σκούπα στα χέρια να πολεμάει με το χάος. Στάθηκε στη μέση της αίθουσας, χαϊδεύοντας αφηρημένος τα γένειά του, είχαν μακρύνει πάλι και αν δεν πετύχαινε αυτή τη φορά, δεν θ' άγγιζε ξυράφι το μάγουλό του, το 'χε υποσχεθεί στον εαυτό του. Στην κορυφή του σωρού με τα σκουπίδια ένα ημερολόγιο ξεχασμένο σε μια παλιά Τετάρτη 23 Οκτωβρίου. Συμπτωματικά ήταν και σήμερα 23 Οκτωβρίου, του φάνηκε καλός οιωνός... Αυτή τη φορά σίγουρα θα τα κατάφερνε. Εψαξε για τον πίνακα, βρήκε το γενικό διακόπτη και τον γύρισε. Το φως έβηξε λίγο όπως έβγαινε και πάλι από τις λάμπες φθορίου... (με έμπνευση μια ιδέα που θέλει το Σύμπαν να δημιουργήθηκε στις 23 Οκτωβρίου του 4004 π.Χ., όπως ανακάλυψε αυτός ο καλός άνθρωπος πριν πολλά πολλά χρόνια)

Γράφουν οι λεπτοδείχτες γράμματα;

(χωρίς φάκελο και γραμματόσημο) Το σκεφτόμουν και το ξανασκεφτόμουν αν τελικά έπρεπε να γράψω, τελικά, όπως βλέπεις, το πήρα απόφαση. Ολοι με βλέπουν σαν τον άρχοντα που ορίζει τις ζωές τους και ταυτόχρονα μου ρίχνουν όλες τις ευθύνες σαν να είμαι ο τελευταίος δούλος του σπιτικού τους. Με κατηγορούν πως πάντα έρχομαι πιο νωρίς ή πιο αργά όταν πρόκειται να ερωτευτούν, να σπουδάσουν, να κάνουν οικογένεια, να δουλέψουν, να αγοράσουν σπίτι - για ένα μυστήριο λόγο πάντα με κατηγορούν πως είμαι ασυνεπής, λες και είχα ραντεβού μαζί τους και τους έστησα ή τους έτρεξα! Ελα στη θέση μου, θα είχες ποτέ όρεξη να κουμαντάρεις τόσους ανθρώπους; Είμαι, λέει, υπεύθυνος που πέρασε η ζωή από δίπλα τους και δεν πήραν μυρωδιά. Είχαν τα διαόλια τους; Χτύπησε το τηλέφωνο και δεν το πρόλαβαν; Πάντα φταίω εγώ, ήμουν, λέει, ακατάλληλος. Ακούς εκεί ακατάλληλος. Νομίζεις πως τα βράδια κάθομαι σκυφτός πάνω από χαρτιά με σημειώσεις σε ένα σκωροφαγωμένο τραπέζι και μετράω τη ζωή του καθενός; Παραμύθια, τις νύχτες κάνω ό,τι και τις ημέρες, απλώς υπάρχω και λιώνω δίπλα τους, μαζί τους. Αντί να με δουν σαν φίλο με βλέπουν για τον απόλυτο εχθρό τους, με ξορκίζουν να φύγω μακριά και να μην τους ξανακοιτάξω, να εξαφανιστώ μαζί με όλα όσα δεν έκαναν ή όλα όσα έκαναν και δεν τους άρεσαν. Δεν μπορώ να φύγω, κάποιος πρέπει να μετράει και μου κληρώθηκε να το κάνω, τίποτε άλλο δεν κάνω, μόνο μετράω και υπάρχω, Χρόνος

Αρχοντα, τα ουίσκια

(παρακμιώδες) Ηταν η πρώτη μου που είδα παχιά κοκκινωπή μοκέτα να ξεκινά από τη γωνία τοίχου-ταβανιού, να κατεβαίνει στο πάτωμα,να συνεχίζει μονοκόμματα ως την άλλη πλευρά και ν' ανεβαίνει πάλι ως την ακμή του ταβανιού. Δυο τρεις καθρέφτες πεταμένοι κάπου στο ενδιάμεσο, στη μέση μια σχετικά μεγάλη πίστα για τα δεδομένα του χώρου με την ορχήστρα, την οποία πρέπει να την είχαν νοικιάσει με τη νύχτα διάφοροι τύποι που πρώτη φορά τους έβλεπα και ούτε επρόκειτο να τους ξαναματαδώ αργότερα. Χρόνια πίσω, κάπου στην εθνική οδό, εκεί είδα και το Chivas να παίρνει φωτιά βάζοντας στον κύκλο του έναν από τους τακτικούς επισκέπτες του μαγαζιού, στον ήχο ενός βαρύτατου λαϊκού που ηλιθίως χαμογελαστά τραγουδούσε ο βάρδος - εκεί είδα και ένα εφιαλτικά πανέμορφο τσιφτετέλι και όλα αυτά τα υπερόχως παρακμιακά στα οποία συμμετείχα από ένα σημείο και μετά με περίσσια χαρά θυμήθηκα εκείνο το σκυλάδικο με τούτο το μεταγενέστερο...

Θέλω αλλά δεν μπορώ δεν μπορώ κωλύομαι φεύγω και διαλύομαι μα θα ξαναγυρίσω. Θέλω αλλά δεν μπορώ δεν μπορώ τρελαίνομαι όταν ερωτεύομαι και όταν αγαπήσω (Δεν μπορώ κωλύομαι, 667)

Του σαλονιού και του αλωνιού, παντού πάντως ίδια η καλημέρα...

Ο Μεϊμααράκης, το μπουρδέλο και τα σίριαλ

(ξέχασα τίποτα;) Θα αποτελούσε τεράστια υποκρισία να επιχειρήσεις να αντικρούσεις το σχόλιο / επισήμανση / αναφορά σε άλλον / υπενθύμιση του Βαγγέλη Μεϊμαράκη ότι η Ελλάδα είναι μπουρδέλο. Τα έλεγε στο Mega και εκεί που είχα αρχίσει να τον συμπαθώ τον τυπάκο που μου θυμίζει πάρα πολύ συνοικιακό ιχθυοπώλη άρχισε να κλαίει τον πούτσο του σαν να του 'χε ψοφήσει από τη γρίπη των πουλερικών. Το παράπονο του Βαγγέλα ήταν ότι τα διάφορα talk show στα οποία συμμετέχει ο ίδιος ξεκινάνε κατά τα μεσάνυχτα και πως όσες φορές έχει πει στο κατά περίπτωση κανάλι να το πάνε λίγο νωρίτερα (γιατί έχει και γυναίκα ο άνθρωπος και δεν τον πιστεύει όταν της λέει ότι πάει στον Χατζηνικολάου, νομίζει ότι πάει στις πουτάνες) του λένε πως δεν γίνεται διότι πιο νωρίς έχει σίριαλ και έναν πόλεμο τηλεθέασης στο prime-time, οπότε τι να σου κάνει το talk-show. Εκεί ακριβώς με χάλασε ο καλός μου ο ψαρέμπορας. Σε τελική ανάλυση αν ένα σίριαλ όπου ο παντρεμένος γιός του μεγαλοβιομήχανου ερωτεύεται τη γραμματέα του πατέρα του που είναι όμως κρυφολεσβία και προσπαθεί να τη φέρει στον ίσιο του κρεβατιού δρόμο τη στιγμή που η ερωμένη της συμπράττει με έναν μεγαλοεκδότη για να καταστρέψει τον πατέρα του ή ένα άλλο σίριαλ όπου ένας Κούρδος λαθρομετανάστης που πουλάει χαρτομάντηλα στα φανάρια περιμένοντας να του εγκριθεί η αίτηση χορήγησης πολιτικού ασύλου ερωτεύεται τον ταρίφα που περνά κάθε μέρα από τα ίδια φανάρια με τρεις κούρσες ή ένα άλλο σίριαλ όπου μια 25χρονη δικηγόρος (υπάρχουν 25χρονες δικηγόρες;) ερωτεύεται τον καφετζή του μαγαζιού αποκάτω που όμως έχει κρυφό νταλκά με το Λενάκι που δουλεύει κορδελιάστρα στη θέση της Αντζελας Δημητρίου και έχει καλύτερη φωνή, όμως το Λενιό έχει μείνει έγκυος από τον αφεντικό της δικηγορίνας (που έφεγγε και κένταγε η κόρη το καντίλι, ντίλι, ντίλι, ντίλι) ή το αμέσως πιο κάτω σίριαλ όπου ένας Τούρκος μαχαραγιάς που αντιστέκεται στο κοσμικό κράτος που ίδρυσε ο Κεμάλ προσπαθεί να χτίσει γέφυρες φιλίας με τον Βόλο γιατί έχει πάθος με το τσίπουρο, στο οποίο τον έσπρωξε η γυναίκα του όταν καψουρεύτηκε το Μήτσο από τον Τύρναβο, μπορούν να ρίξουν (ουφ, ξαναθυμήθηκα τι ήθελα να πω) στην 851η θέση τηλεθέασης το γραμματέα του κυβερνώντος κόμματος, μήπως φταίει ο γραμματέας και οι παπαριές που λέει και όχι τα σίριαλ; Α ρε Βαγγέλη, καλά το ξεκίνησες, τα σκάτωσες μετά ρε γαμώτο...

Γενιά Χ

(βρε λες να;) Τηλεόραση; Ναι, εντάξει, όχι φανατικά, μάλλον περιστασιακά, μου αρέσουν τα τρέιλερ των ελληνικών σίριαλ και αν προσέξεις λίγο ως πολύ μιλούν για κάποιους και κάποιες που είναι στο λίγο πλην στο συν ή στο προχωρημένο συν των 30. Δεν πέφτεις και από την καρέκλα από την έκπληξη, είμαστε η ηλικιακή ομάδα που δεν είναι μόνο στην παραγωγή, καταναλώνει κιόλας και καταναλώνει μπόλικα. Αν το συγκρίνεις και με τις προηγούμενες γενιές έχω την αίσθηση πως είμαστε η πιο ανύπαντρη φουρνιά, συγγενές θέμα αυτό ίσως, τι έλεγα; Α ναι, για τις σειρές, θεωρητικά προσπαθούν να κολλήσουν τη δικιά μου γενιά στο γυαλί, σε γενικές γραμμές μπορεί και να το καταφέρνουν, μην ξεχνάς πως είμαστε η πρώτη γενιά στην Ελλάδα που μεγάλωσε μαζί με την τηλεόραση για πολλούς είναι και θέμα συνήθειας πια. Οπως θα περίμενες οι διαφημίσεις προσαρμόζονται στο αντίστοιχο κοινό, που θεωρητικά τουλάχιστον θα επηρεαστεί σχετικά. Το αστείο είναι ότι παρ' όλη αυτή την απίστευτη ροή προτάσεων για το ιδανικό lifestyle πάμε για παράδειγμα στο σουπερ-μάρκετ και είμαστε κομματάκι αψυχολόγητοι, αγοράζουμε για παράδειγμα το λιγότερο διαφημισμένο γάλα απ' όλα, το “Ολυμπος” και στέλνουμε τη Δέλτα και τη Φάγε να κάνουν μαγικά στις συσκευασίες. Λίγο πολύ συμβαίνει αυτό σε πολλά, παρά το φουλ των διαφημίσεων και των εφευρέσεων του marketing υπάρχει τελικά πολύς χώρος για την πληροφορία που πάει από τον έναν στον άλλο. Βρε λες να...;

Αγρια των άστρων μουσική (Γ. Αγγελάκας)

Σε κάθε περίπτωση, χρειάζεται μια καλημέρα...

Να (μας) φάν' και οι κότες (δε σίκουελ)

(εντάξει με τα πουλερικά, μπορείς να μου πεις αν οι τσιπούρες οι αλανιάρες κολλάνε ανεμοβλογιά;) Γουστάρω, έχει γίνει το μπάχαλο της μαϊμούς και δεν το 'χουμε πάρει χαμπάρι. Από αυτή την μπερδεμένη ιστορία με τις γαλοπούλες στις Οινούσσες (όσο και αν βαριέσαι διάβασε την είδηση όπως την περιγράφει το in.gr) δεν θα μου 'κανε εντύπωση αν στο τέλος έρθουν τα αποτελέσματα των εργαστηριακών εξετάσεων από το Λονδίνο και μάθουμε ότι η χοληστερίνη του πτηνοτρόφου είναι στα 220 (εννοείται πως θα του κόψει κλήση η Τροχαία) και ότι η γυναίκα του περιμένει δίδυμα. Αν έχω καταλάβει σωστά κάτι δείγματα από γαλοπούλες πήραν μεν οι αρμόδιοι αλλά δεν είμαστε και απολύτως σίγουροι τι διάολο δείγμα έχουμε στείλει για ανάλυση, μπορεί να έχουμε πακετάρει και τα ούρα του υπουργού να δούμε πώς πάει το ουρικό οξύ, ποτέ δεν ξέρεις... Ασε και το άλλο, η ύποπτη φάρμα απολυμάνθηκε η μισή την Τρίτη και η άλλη μισή την Τετάρτη γιατί στο μεταξύ είχε τελειώσει το απολυμαντικό. Γέλα γιατί αν δεν γελάσεις σε βλέπω να παίρνεις κανένα τούβλο και ν' αρχίσεις να σπας κεφάλια... ΥΓ1: Το μόνο καλό ως τώρα είναι ότι τα δικά μας κοκόρια βγήκαν από τη γιάφκα τους και έχουν και καλή διάθεση :) ΥΓ2: Δεν πάει το παπάκι στην ποταμιά (ο προφητικός Τζιμάκος περιγράφοντας τη ζωή ενός πτηνού στην παρανομία) ΥΓ3: Τελικά σε κάποια πράγματα οι Αμερικανοί είναι χρόνια μπροστά, σκέψου πόσα χρόνια πουλάνε τις γαλοπούλες τους με θερμόμετρο σφηνωμένο στον πισινό τους (των γαλοπούλων μωρέ, τι ρωτάς τώρα). ΥΓ4: Με αυτές τις μαλακίες στο τέλος θα την πληρώσουν τα κουνέλια. ΥΓ5: Τελικά κολλάνε ανεμοβλογιά οι αλανιάρες τσιπούρες ναι ή όχι;

Να (μας) φάν' και οι κότες

(φτερά και πούπουλα) Η σημερινή πρώτη φουρνιά ενημέρωσης μετά την έρμη τη γαλοπούλα στις Οινούσσες και με την κλασική δραματική μουσική για υπόκρουση έβγαλε τον υπουργό Μπασιάκο πόσες φορές να λέει πως η κυβέρνηση έχει λάβει όλα τα μέτρα. Αμέ, ψώνισε μεζούρες (αλλιώς πώς θα 'παιρνε τα μέτρα), ασβέστη, δισκοπότηρα, ταφόπλακες, έκανε και τα τάματά της, η φτερού στην Αθήνα πουλάει ξεσκονόπανα και όποιο περιστέρι μπαίνει στον εθνικό εναέριο χώρο χωρίς να έχει υποβάλει σχέδιο πτήσης θα καταρρίπτεται. Αν πήρε καλά τ' αυτί μου οι δικοί μας κόκορες εδώ λίγο πιο κάτω έχουν βγει στην παρανομία μπας και γλιτώσουν το λεπίδι του χασάπη Μπασιάκου. Σκέψου τώρα πως όλα αυτά γίνονται χωρίς καλά καλά να ξέρουμε αν η γαλοπούλα από τις Οινούσσες (που λόγω περιοχής για κρασάτη πρέπει να πήγαινε, ας όψονται όμως οι κακές παρέες) είχε όντως το κακό χτικιό, αυτό θα το μάθουμε σε καμιά βδομάδα. Ως τότε έχεις όλο το χρόνο στη διάθεσή σου για να πανικοβληθείς, πάντως το Κράτος τα είχε κάνει τα κουμάντα του από το καλοκαίρι κιόλας. Κάθε πότε πιάνει καράβι στις Οινούσσες; Ε, είδες, πώς θα φύγει η ινφλουέντσα από το νησί, να έρθει εδώ με φαξ δεν γίνεται. Ναι, σιγά μην κάνει όλη τη διαδρομή το γλαρόνι από τις Οινούσσες στην Αθήνα και μας χέσει όλους με ΗΝ51, μωρέ σαν μεγάλη ιδέα έχεις για την πάρτη μας. Ασε που ακόμη και αν αρρωστήσουμε όλοι (πες πως είμαστε γύρω στα 5 εκατομμύρια πια εδώ) θα πάει να συναντήσει τη γαλοπούλα το πολύ το 2% (μη με υπολογίζεις στο ποσοστό, έχω το Δία στην υγεία μου 'πε μια φορά μια αστρολόγα με ντοκτορά, όχι καμιά τυχαία), γύρω στους 100.000 δηλαδή. Χαζομάρες δηλαδή, δεν λύνεις έτσι το κυκλοφοριακό. Σοβαρότερα τώρα, το πρωί που πήγα για χέσιμο και διάβαζα τους NY Times αναδημοσιευμένους στην IHT έπεσε το μάτι μου σε ένα ενδιαφέρον άρθρο, στα μισά της δεύτερης σελίδας το θέμα έγινε πιο ενδιαφέρον. Οι φαρμακοβιομηχανίες δεν επενδύουν στην ανάπτυξη φαρμάκων για τη θεραπεία της γρίπης και η μπάλα της κριτικής παίρνει κυρίως την Glaxo και την Roche. Δεν έχω ιδέα τι λες και εσύ, πάω να ξεχαστώ με τους Raveonettes... ... Καλημερίζω (Πληροφοριακό υλικό για τη γρίπη θα βρεις μπόλικο, ξεκίνα από τον WHO και κάνε μια περαντζάδα από Wikipedia μεριά, τη συνέχεια σίγουρα θα τη βρεις χωρίς ιδιαίτερη βοήθεια.)

Ενα bug στο Internet

(ένα; τέλος πάντων...) Αυτό που λείπει από το Δίκτυο ξέρεις τι είναι; Να του σιγοψιθυρίζεις ένα σκοπό και εκείνο να τρέχει να σου βρει όλη την υπόλοιπη μουσική, τα λόγια, τα ακόρντα, τα πάντα (όχι μωρέ τα αρκουδοειδή, τα άλλα πάντα λέω). Του λείπει, επίσης, να του περιγράφεις όσο καλύτερα μπορείς μια μυρωδιά και να τρέχει να σου φέρει τη συνταγή, αλλά γι' αυτό δεν είμαι και τόσο σίγουρος, τώρα που το ξαναβλέπω γραμμένο νομίζω πως είναι πιο καλό να μένεις με την ανάμνηση της μυρωδιάς, να μην μπορείς να την αναπαράγεις αλλά να είσαι σχεδόν καταδικασμένος να ξυπνάει η ανάμνησή κάθε φορά που η ίδια μυρωδιά σε επισκέπτεται, εντάξει ίσως να μην είναι ακριβώς η ίδια, αυτό το συν πλην κάτι τέλος πάντων... Στο πιο συχνό που ξυπνούν αναμνήσεις είναι με τις μυρωδιές του φθινοπώρου, του καλοκαιριού και της άνοιξης, κάθε εποχή έχει το δικό της ίχνος στον αέρα εξαιρείται ο χειμώνας, δεν ξέρω μπορεί να κάνω και λάθος αλλά έτσι μου φαίνεται, είναι μια τόσο φτωχή περίοδος που θέλει μάτια για να την αντέξεις – και αφή, αλλά κυρίως μάτια, ίσως γιατί χρειάζεται πιο πολύ φως. Αλλά, τώρα που το ξαναβλέπω γραμμένο, μήπως θέλει περισσότερη αφή, να αγγίζεις τους παγωμένους τοίχους για παράδειγμα ή ένα κρύο μάγουλο ή ένα χνώτο – μάλλον αυτοκαταραστήκαμε ως είδος όταν χρίσαμε τα μάτια μας για βασιλιά. Τι έλεγα λοιπόν; Α, για τις μυρωδιές, όχι, νωρίτερα, α ναι, για τα λειψά του Δικτύου. Ετσι που λες, ένα ακουστικό Internet, εντάξει και οπτικό αν το θέλεις τόσο πολύ πια, αυτό έχει αρχίσει να γίνεται σχετικά εύκολα, αν έχω καταλάβει καλά bandwidth να 'χεις και τα υπόλοιπα βρίσκονται, οι αλγόριθμοι είναι στη γωνία και περιμένουν να τους φωνάξεις, αλλά τη φωνή, τον ήχο των πνευστών και των εγχόρδων, άντε να βάλεις όλα τα σύνολα μαζί και τα υποσύνολά τους επίσης και να τα κάνεις κώδικα για να βρίσκουν οι περιπλανώμενοι την επόμενη έμπνευση για το ξενύχτι, τη βόλτα, το μουσικό χαλί για το όνειρο που είδαν χθες ή αυτό που θα δουν αύριο...

Hope you're feeling better now Hope you got my letter, how? Is my stormy weather now gonna change? (Stormy weather, Echo and the Bunnymen)

Ε, αφού επέστρεψαν και αυτοί με τα διφορούμενα ντυσίματα στις μουσικές τους... Καλή σου μέρα...

Αλμυρισμένο μέλι

(απόπειρα) Θέλω μια μέρα οι προτάσεις μου να γεμίσουν με ρηματικούς τύπους, ουσιαστικά, επιρρήματα, αντωνυμίες, προθέσεις, άρθρα, να γίνουν μια πολύβουη παρέλαση λέξεων που θα σπάσουν τις στενές τέσσερις γωνίες της οθόνης σου και θα πλημμυρίσουν το πληκτρολόγιο, παρασέρνοντας μαζί τους εικονίδια, προγράμματα και αρχεία. Ολα μαζί να κατρακυλήσουν ως την άκρη του γραφείου και να πέσουν στο πάτωμα αφήνοντας φλούο χρώματα στα παλιά μωσαϊκά, γεμίζοντας τα κενά ανάμεσα στις πλάκες, τις σανίδες του παρκέ, τους κόμπους των χαλιών.

Καλοκαίρι στην Πράγα, Μιχάλης Γκανάς

Κοντινοί μου άνθρωποι σε σταυροδρόμια, άλλοι επιλογής άλλοι ανάγκης, ερωτηματικά και αποφάσεις στρίβουν χέρι χέρι στη γωνία – ζωή είναι εκείνο που μας συμβαίνει όσο εμείς κάνουμε σχέδια και είναι αυτά τα σχέδια που μας εμπνέουν να φυτέψουμε τα δέντρα που όταν μεγαλώσουν θα κόψουμε για να φτιάξουμε τη σχεδία (προβλέψιμο, συμφωνώ) και να σταθούμε αναποφάσιστοι πάνω από μια θάλασσα την ύπαρξη της οποίας ως τότε θα αγνοούμε.

Μια τρομπέτα του Miles Davis

Η ελπίδα είναι ένα κακομαθημένο κορίτσι που καπνίζει στις αίθουσες εντατικής, πίνει παίρνοντας τη δεξιά φουρκέτα στο δρόμο με τις σπασμένες μπαριέρες, πηδάει πάνω από φωτιές στην πιο χιονισμένη νύχτα του χρόνου και αμολά ματωμένους χαρταετούς τη μέρα που στα αμπέλια γιορτάζουν τον περσινό τρύγο...

Διάσημο μπλε αδιάβροχο, Leonard Cohen

Θα ήταν ωραία μια φορά στο τόσο να επαναστατεί το φως και να ανακατεύει τα χρώματά του, αφήνοντας αναπάντεχες τροχιές στο ψέμα του ουρανού. Ετσι κι αλλιώς, το άσπρο και το μαύρο είναι από παλιά τα χρώματα των τεμπέληδων και αν το σκεφτείς έτσι, νύχτα δεν -χρειάζεται να- υπάρχει... Ούτε μεσημέρι...

Κυματοδρομώντας, Mike Oldfield

Οπως ακριβώς όταν η σκέψη αγγίζει την άκρη των νεύρων και φέρνει τα χείλη έτοιμα στην άκρη της έκφρασης.

Κάποιος μου είπε, Carla Bruni

Ακροπατούν οι βιτρίνες γράφοντας την καλημέρα τους...

Ιστορία ρεφενέ με τίτλο Ο Κυνηγός

(μου έταξαν πως θα γράψουν και σίκουελ) Τέσσερις φίλοι γράφουν ο καθένας από μια σελίδα. Το αποτέλεσμα, μια ιστορία με έναν κυνηγό, μια σέξι νεράιδα και μερικούς βατράχους (ο αριθμός στην αρχή κάθε παραγράφου δηλώνει, αντί ονόματος, το συγγραφέα της) - παλαβιάρα ιστορία:

Ο κυνηγός

1 Το τραυματισμένο ελάφι σταμάτησε μπροστά σ' ένα νερόλακο. Μ' ένα τεράστιο άλμα, ο ξαναμμένος κυνηγός που το ακολουθούσε το άρπαξε από τα κέρατα, αλλά ένα κοράκι που πέταγε από πάνω τον χτύπησε στο κεφάλι. Η βροχή που έπεφτε ξέπλενε το αίμα, το ελάφι ικανοποιημένο χάθηκε στην ομίχλη. 2 Ωρες πέρασαν η δροσοσταλίδα της αυγής που έπεσε στα μάτια του κυνηγού τον επανέφερε στην ψυχρή πράσινη πραγματικότητα του δάσους. Ζαλισμένος, σηκώνει το βλέμμα “θα το πηδήξω το πούστικο”... Ξάφνου, σα μια οπτασία βλέπει μια πανέμορφη - Ποια είσαι εσύ μωρό μου; - Η νεράιδα του δάσους γλυκέ κυνηγέ... - Μπορείς να με κάνεις καλά; - Ναι, αλλά εσύ τι θα μου δώσεις; - Αν μου φέρεις το ελάφι μπορείς να ζητήσεις ό,τι θέλεις 3 Ξαφνικά η γυναίκα εξαφανίζεται και πριν περάσουν πέντε λεπτά, εμφανίζεται με το ελάφι στα χέρια της. - Και τώρα υποθέτω πως θα σου ζητήσω ό,τι θέλω... Πετάγεται από το κρεβάτι του συνειδητοποιώντας ότι έβλεπε όνειρο και σκέφτεται καθισμένος πια ότι πρέπει να κόψει το πολύ κρέας, πρέπει οπωσδήποτε να βρει γυναίκα και να μην ξαναπάρει τα χάπια που πήρε γιατί μάλλον ήταν ληγμένα 4 Κοιτάζει το ρολόι, είναι πολύ νωρίς για να σηκωθεί για να πάει στη δουλειά και γυρίζει πλευρό για να διαπιστώσει ότι έχει αφήσει την τηλεόραση ανοιχτή. Καθώς προσπαθεί να πιάσει το τηλεκοντρόλ και την ίδια στιγμή ακούγεται ένας εκκωφαντικός θόρυβος. Ανοίγει την πόρτα της κρεβατοκάμαρας και μια λάμψη τον τυφλώνει. Μετά το πρώτο σοκ διακρίνει μια πανέμορφη γυναίκα που μιλάει στο μυαλό του: “Με θυμάσαι γλυκέ κυνηγέ;” 1 Τα τεράστια στήθη της λούζονταν στο φεγγαρόφωτο, την κοίταζε βαθιά στα μάτια και ο ανδρισμός του εκτοξεύθηκε στα ύψη. Η πτήση ήταν σύντομη. Η γυναίκα έτρεξε στο σκοτάδι, το γάργαρο νερό της βρύσης σταμάτησε τους στεναγμούς της. Ο γλυκός της γείτονας που τόσα χρόνια παρακολουθούσε κρυφά από το μπαλκόνι της, αποδείχθηκε ένας παρανοϊκός με πρόβλημα πρόωρης εκσπερμάτωσης. Η δυστυχία της ήταν απόλυτη. Χτύπησε το κουδούνι. Ετρεξε να ανοίξει. 2 Το θέαμα που αντίκρυσε ήταν εξωπραγματικό. Εξω από την πόρτα είχαν παραταχθεί 22 μικροί βάτραχοι σε αναπηρικά καροτσάκια . - Πού είναι ο κυνηγός έξαλλο πορνίδιο, τη ρώτησε ο αρχηγός της ομάδας. Αλαλη η κοπέλα θέλει να ξεφύγει. Ο αρχηγός των βατράχων πλησιάζει τον κυνηγό που στο μεταξύ έχει αρχίσει να συνέρχεται - Εσύ είσαι ο πούστης που του αρέσουν τα βατραχοπόδαρα; Πριν προλάβει να απαντήσει ο κυνηγός, μια φωνή ακούγεται απ' έξω. Κυνηγέ, είσαι μόνος; 3 Εντρομη και έκπληκτη βλέπει την πόρτα να ανοίγει, το φως του ήλιου δεν είναι παρά το φως από την εξώπορτα του γείτονά της, που στέκεται μπροστά της. - Βλέπω πως δεν μου 'φερες το ελάφι άρα δεν μπορείς να μου ζητήσεις ό,τι θέλεις αλλά εγώ μπορώ να σου κάνω ότι θέλω. Αυτή, έκπληκτη ακόμη, το μόνο που κατορθώνει να ψελλίσει είναι: 4 – Θα μπορούσα να σε τιμωρήσω και να μαρτυρήσω ποιος τρώει βατραχοπόδαρα. Ο αρχηγός βάτραχος κάνει νόημα στη νεράιδα να σκύψει για να της πει κάτι στο αυτί. Οταν αυτή σηκώθηκε το βλέμμα της είχε πια αλλάξει. Τα βατράχια έφυγαν, η συμφωνία είχε γίνει. Ενας καλπασμός ακούστηκε, τρία δυνατά και ρυθμικά χτυπήματα στην πόρτα και την ώρα που η πόρτα άνοιγε από μόνη της, ένας κεραυνός έσκισε τον ουρανό. Το ελάφι μπήκε στο δωμάτιο. 1 Στα μάτια του καθρεφτίζονταν η αγωνία και η προσμονή μιας αναπάντεχης αλλά τόσο μοιραία προσδιορισμένης αναχώρησης. Από δέκα μίλια μακριά ακούγονταν ένα κοπάδι μάστανγκ. 3 Ο ήχος της μηχανής του Ford Mustang με τα 200 άλογα τον επανέφερε στην πραγματικότητα. Καθώς επέστρεφε με ιλιγγιώδη ταχύτητα στο σπίτι του σκέφτονταν πως την προτομή του ελαφιού που είχε κρεμασμένη πάνω από το τζάκι πρέπει να την πάει στην αποθήκη γιατί του προκαλεί εφιάλτες. Επίσης, πολύ θα ήθελε να καλέσει τη γειτόνισσά του να τον συνοδέψει στο κυνήγι το επόμενο Σαββατοκύριακο και, τελικά, μάλλον θα αποφεύγει από εδώ και πέρα να τρώει βατραχοπόδαρα γιατί τον πειράζουν. Καθώς σκέφτεται όλα αυτά ακούει τον ήχο των βατράχων από τα χωράφια και κοιτά ένα κοράκι που κάθεται στα εναέρια καλώδια. Ακόμη και αν η γειτόνισσα αρνηθεί να έρθει μαζί του στο κυνήγι θα του έχουν τελικά μείνει τα όνειρα, τα οποία θα πρέπει να τα κάνει καλύτερα. Επίλογος (δια πέμπτου χεριού): 6 μήνες μετά Η νεράιδα παντρεύεται τον αρχηγό των βατράχων που της είχε ψιθυρίσει ότι μπορεί να της κάνει έρωτα για 5 ώρες χωρίς ανάπαυλα. Από τα υπόλοιπα βατράχια 3 σκοτώθηκαν σε τροχαία ατυχήματα 2 περπάτησαν 10 έπαιξαν μπάσκετ στους παραολυμπιακούς 6 έκαναν το συγκρότημα The Quack Cribles