Γαμώ τ' αυτιά του τα πέτσινα (*)

(είπα πως θα 'βγαζα τον Ιούλιο ψευτοκυριλέ, αλλά...) Βρετανός επιστήμονας προτείνει την ωτοσκόπηση (το 'πα σωστά άραγες;) ως βιομετρικό στοιχείο επειδή, λέει, το εσωτερικό του αυτιού είναι μοναδικό σε κάθε άνθρωπο και δεν αλλοιώνεται με το πέρασμα του χρόνου. Με τη φόρα που 'χουν πάρει σε λίγα χρόνια θα εισηγηθούν κολονοσκόπηση (είναι "κο-" ή "κω-" ;) στο διαβατηριακό έλεγχο και η μαλακία δεν είναι που θα το προτείνουν η μαλακία είναι που θα την εφαρμόσουν - όπα, αφρός βγαίνει από την άκρη του στόματος, επιστρέφω αργότερα...

Κοντά στο νήμα

(α-τέλεια) Σε ασφάλτινα μονοπάτια, με καταπέλτες πλοίων μπροστά και πιο πέρα μια θάλασσα, τα πάντα όμως γίνονται όλο και πιο βαριά στην κατηφόρα του Ιουλίου και αν η φόρα μας φτάσει για να περάσουμε την πρώτη στροφή του Αυγούστου ωραία θα 'ναι, αλλιώς -δεν ξέρω για σένα- θα κατεβώ και θα συνεχίσω με τα πόδια, άλλωστε κοντά είναι η άμμος και όσο θα υπάρχουν οι μικρές ψευδαισθήσεις των Παρασκευών καλώς θα έχουν τα πράγματα, μετά το πολύ πολύ να γυρίσει όλη η ζωή σε μια Παρασκευή αλλά επειδή αρχίζω να χάνω την ισορροπία των λέξεων,

I drive on her streets ’cause she’s my companion I walk through her hills ’cause she knows who I am She sees my good deeds and she kisses me windy I never worry Now that is a lie (Under the bridge, Red Hot Chili Peppers)

καλή σου Παρασκευή... (στο 'πα, α-τέλεια)

Καβάλα στο καλάμι

(και στο παραγάδι) Εχεις δει την πραμάτεια των μικροπωλητών στα φανάρια το καλοκαίρι; Γενικώς πουλάνε πράγματα που έχουν σχέση με το αυτοκίνητο ή την ώρα της ημέρας, από παγωμένα νερά ως σκίαστρα και δεν ξέρω τι άλλο και ως εδώ εντάξει. Αυτά τα καλάμια ψαρέματος μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει με ποια λογική τα πουλάνε; Κάποιος θα τους έχει πει ότι στον ελεύθερο χρόνο μας πάμε στη λίμνη Μαραθώνα ή στη λίμνη Κουμουνδούρου και στηνόμαστε μπας και τσιμπήσει καμιά πέστροφα αλλά αν είναι έτσι τότε γιατί ρε γαμώτο δεν πουλάνε και δολώματα; Οχι μη μου πεις για το ανέκδοτο...

Ξόρκι

(από τα πολλά)

There ain’t no more, you’ve taken everything from my believe in mother earth how can you ignore my faith in everything when I know what faith is and what it’s worth away, away, and don’t say maybe you’ll try Come up and see me, make me smile or do what you want, run on wild (Make me smile, Steve Harley & Cockney Rebel)

Ενας τρόπος απάντησης σε τμήματα του προηγούμενου σημειώματος (αυτή η λέξη 'post' γιατί μου θυμίζει ταχυδρομείο;), ένα ωραίο σιγοντάρισμα στα ψηλά του στροφομέτρου και στα αργά της σκέψης και μια τουλάχιστον ενδιαφέρουσα εισαγωγή στην καλημέρα της Πέμπτης, τι λες και 'συ;

Αριθμομαγειρέματα

(δες το αλλιώς) Λοιπόν σου έχω κατά βάθος καλά νέα. Το 43% των Ελλήνων δεν πιστεύει στο Σατανά, το 34,8% θεωρεί πως ανοίγει μόνο το δρόμο της ζωής του και το 28,6% θεωρεί πως το μάτι είναι μια κακή ιδέα για τη διακόσμηση του κεντρικού καθρέφτη του αυτοκινήτου. Μήπως είναι χειρότερα τα πράγματα στους νέους; Οχι. Το 43% δεν πιστεύει στην ύπαρξη των πνευμάτων και το 61,5% στην ύπαρξη των φαντασμάτων. Και οι Αριστεροί; Κάποτε άθεοι και ορθολογιστές τώρα δεν πιστεύει στο Θεό το 17,3%, στις υπερφυσικές δυνάμεις το 42,3%, στους εξωγήινους το 57,7% και στη μετεμψύχωση το 63,5%. Επειδή η στατιστική είναι μυστήρια επιστήμη (αν εγώ ξεκοκκαλίσω δύο αρνιά και εσύ με κοιτάς, βάσει της στατιστικής έχουμε πέσει και οι δύο τ' ανάσκελα και ψάχνουμε να βρούμε γιατρό ή συμβολαιογράφο ή και τους δύο μαζί) και επειδή χρησιμοποιείται πολλές φορές για να στηρίξει την άποψη του οποιουδήποτε για το ο,τιδήποτε, παίρνω λίγο ανάποδα την παρατήρηση του Νίκου Δήμου (χωρίς τα σχόλια) την οποία αναδημοσιεύουν τα Κοκόρια και να με συμπαθάς έχω και μερικές ακόμη παρατηρήσεις. Πρώτα πρώτα τι σχέση έχουν οι εξωγήινοι με τις μεταφυσικές υποθέσεις καθενός; Τι σχέση αν πιστεύω στο μάτι ή στα φαντάσματα ή στα δεκαεξάκτινα νομιστεράκια της Βεργίνας που κοιμούνται κάτω από το χαλί με τον κάτοικο του Μπελτεγκέζ που έχει επικηρύξει τον Φορντ Εσκορτ γιατί του χρωστάει 5 μπύρες από ένα παλιό στοίχημα και δυο νοίκια (αν έχεις άγνωστες λέξεις, σε παραπέμπω στα έργα του μακαρίτη Douglas Adams); Αρτίκολον (από το article είν' αυτό) δεύτερο. Ενα ευνομούμενο κράτος δεν είναι ούτε θρήσκο ούτε άθεο, στην ερώτηση "σε τι θεό πιστεύετε" απαντά "μπλε" εννοώντας την κατάσταση στην οποία ένα τυρί είναι 101% σίγουρο πως είναι ή βρωμερό ή ακατάλληλο προς βρώση (και επιτέλους ένα ευνομούμενο κράτος δεν ξεκινά τον καταστατικό του χάρτη επικαλούμενο μια θεότητα ). Ενας Δεξιός είναι Δεξιός διότι α - β - γ (ζητείται Δεξιός να εισάγει επιχειρήματα αντιστοίχως το ίδιο να πράξει και ένας Κεντρώος και ένας Αριστερός). Ο πολίτης δεν έχει θρησκευτική συνείδηση αλλά πολιτική, δεν μας νοιάζει λοιπόν αν ένας Αριστερός ανάβει κερί στην εκκλησία, τώρα αν η εκκλησία λειτουργεί ως πολιτικός μηχανισμός ανοίγουμε άλλη ιστορία. Εχω γνωρίσει και άθεους Δεξιούς είναι στραβό αυτό ορές παιδιά καημένα; Αρτίκολον τρίτον, το τι πιστεύει ο καθένας είναι δικός του καβγάς. Δεν μπορείς με έναν πιστό να επιχειρηματολογήσεις επί της πίστης του (ή επί της δικής σου), μπορείς απλώς να περάσεις λίγη ώρα ωραιότατης κουβεντούλας πάνω από ένα πιάτο και ένα ποτήρι (κατά προτίμηση γεμάτα και τα δύο με κάτι καλό). Δεν θα καταλήξεις ποτέ κάπου που θα συμφωνήσετε και οι δύο, απλώς θα έχεις ίσως περάσει μερικούς σκοπέλους άχαρης σιωπής.

Της σκιάς απέναντι

(πείτε της ό,τι θέλετε...) Χαίρομαι τόσο με τα ξαφνικά σκοτάδια της νύχτας αν και, με τη λογική της ασφάλειας, δεν θα 'πρεπε. Μια γραμμή φωτός που ξαφνικά διακόπτεται, μου αρέσει να το βλέπω έτσι, τουλάχιστον είναι καλύτερο από το να το βλέπεις σαν πολλές γραμμές σκοταδιού που τις διακόπτει που και που μια ευθεία από τον αντίποδα... Ανεξάρτητα από το πώς το βλέπεις, ειδικά το καλοκαίρι αυτές οι μικρές περιπτώσεις όπου το φως υποχωρεί κάτω από τα στηθαία των δρόμων μου φαίνονται, πώς να στο πω, κάπως σαν να ξεκουράζουν. Κάπως σαν να σου δίνουν μια αφορμή να γυρίσεις το κεφάλι για τον ουρανό και να μιλήσεις με το 50% του φεγγαριού - εκείνου που δεν φαίνεται όχι του άλλου που στέκεται ακόμη μέσα στο φως περιμένοντας την ολοκλήρωση του κύκλου. Αν το δεις από μια άλλη οπτική...

Είναι η δίψα που σε κρατάει ζωντανό (Δίψα, Ν. Πορτοκάλογλου)

... Που λες, να πιτσίλιζε την οθόνη σου αλμυρό νερό αυτή η καλημέρα, ωραία θα 'ταν....

Ο ταρίφας ο ρεμπέτης

(να 'χαμε και έναν αργιλέ...) Μεσημέρι γύρω στη μία, στο φανάρι παρόδου της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, κάτω από τη Μουστοξύδη... Δεξιά μου ένα ταξί με επιβάτη στη θέση του συνοδηγού. Ολοι περιμένουμε το φανάρι να ανάψει, το θέμα είναι πώς το περιμένουμε. Εγώ, για παράδειγμα, μιλάω στο τηλέφωνο. Ο τύπος στο πίσω αυτοκίνητο χαζεύει τον τοίχο της πολυκατοικίας, ίσως να έχει εντοπίσει κάτι ενδιαφέρον, δεν ξέρω. Ο ταξιτζής τι κάνει;

α. Μιλάει με τον επιβάτη (τσου) β. Παίζει κομπολόι (τσου, τσου) γ. Ανασκάπτει το ορυχείο της μύτης του (μπλιαχ, τσου στον κύβο) δ. Αλλο.

Το βρήκες, το δ. είναι το σωστό και για να στο εξειδικεύσω ο τύπος, ο θεός, ο γουστόζικος αυτός άνθρωπος κάνει μια κίνηση προς το πίσω κάθισμα, πιάνει ένα μπουζούκι και ρίχνει δυο πενιές. Στο λόγο της τιμής μου, σου λέω. Δεν ξέρω αν το μπουζούκι είναι δικό του ή του επιβάτη, δεν ξέρω τι έλεγαν νωρίτερα (αν έλεγαν βέβαια), το θέμα είναι πως όσοι είδαμε τη σκηνή (δύο αυτοκίνητα στα σίγουρα και 2-3 πεζοί) το απολαύσαμε. Ελπίζω να τον έχω δίπλα μου στο επόμενο μποτιλιάρισμα...

Οι Μούσες κάνουν πάρτι

(δεξιά κατηφορική τρίτη) Μου αρέσουν πάρα πολύ οι δρόμοι του κέντρου τα βράδια του καλοκαιριού. Σχεδόν άδειοι, ο ζεστός αέρας μπαίνει από τα ανοιχτά παράθυρα χωρίς να 'ναι το ίδιο ενοχλητικός με το μεσημέρι... Πότε πότε όταν η υγρασία αρχίζει να κολλάει σαν άσχημη σκέψη λύνω το πρόβλημα είτε με το αιρκοντίσιον είτε στρίβοντας για τον πλησιέστερο λόφο, την αραιοκατοικημένη συνοικία, τη λεωφόρο δίπλα από το πάρκο - η αλήθεια είναι ότι προτιμώ τη δεύτερη λύση ασχέτως αν πολλές φορές υποκύπτω στην ευκολία της πρώτης (με την εσωτερική μου αντιπολίτευση να αποχωρεί με έντονες διαμαρτυρίες)... Γύρω γύρω από τις φωτισμένες λεωφόρους, στενότεροι δρόμοι, σαν κλωστές που κρατάνε σε συνοχή αυτό το χάος και που αφήνουν τη μουσική να βγαίνει από τα ηχεία ένα κάτι πιο δυνατά. Και τον τελευταίο καιρό φρέσκα πράγματα αναμειγνύονται με μερικά παλιά... Οι Mando Diao κάθονται απέναντι από τους Stranglers, οι Tindersticks κατεβαίνουν αγκαζέ με την Isabella Rossellini, οι τιμιότατοι REM βρίσκουν τον Q-Tip, οι Levellers επανακάμπτουν όπως και οι Madness (!, δεν είμαι απολύτως σίγουρος πως αυτό είναι καλό), για τους White Stripes ή τους Coldplay ή τους Green Day τι να σου πω... Ωραία πράγματα...

God knows - I 've got nothing so accept my time God knows - it ain΄t easy to behave in this spotlight Oh brother can you help me out (God Knows, Mando Diao)

Ενα ποτήρι παγάκια μάλλον θα σου χρειαστεί, το ίδιο και η καλημέρα μου ελπίζω...

Αρχίζει να μου αρέσει αυτός

(λόγια για σκέψεις...) Θα συμφωνήσεις, νομίζω, μαζί μου στην παρατήρηση ότι η Ελλάδα έχει κομματάκι παράταιρες εθνικές επετείους. Γιορτάζουμε την έναρξη δύο πολέμων (με συμβατικές ή όχι ημερομηνίες, άλλο καπέλο αυτό) αλλά όσον αφορά τη λήξη τους κάνουμε μια τελετή και όξω από την πόρτα. Αλήθεια, θυμάσαι / ξέρεις πότε έφυγαν οι ναζί από την Αθήνα ή ποια είναι η ημερομηνία ίδρυσης του νεοελληνικού κράτους; Την 21η Απριλίου του 1967 λίγο πολύ οι περισσότεροι γνωρίζουμε τι συνέβη, αλλά αν ρωτήσεις πότε έπεσε η χούντα και πότε ορκίστηκε η πρώτη κυβέρνηση πολιτικών μετά την επταετία δεν νομίζω πως είναι σε θέση να σου πει και πολύς κόσμος. Τέλος πάντων, το θέμα είναι ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας που στην πρώτη του ομιλία στη δεξίωση για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας (τι αποστειρωμένη εκδήλωση ειρήσθω εν παρόδω) είπε μερικά ενδιαφέροντα πράγματα:

"Το Σύνταγμά μας κατοχυρώνει την ισότητα των πολιτών απέναντι στο νόμο, ορίζει την εργασία ως δικαίωμα και την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος ως υποχρέωση της Πολιτείας. Αναφέρομαι ενδεικτικά σε τρεις πρόνοιές του, για να αναλογισθούμε πόση απόσταση έχουμε ακόμη να διανύσουμε προκειμένου να φθάσουμε στο συνταγματικά ορθό". "Ολόκληρη η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη με το ερώτημα, αν οι πολιτικές ηγεσίες καταλαβαίνουν και εκφράζουν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, αν ακούνε τη φωνή και τις αγωνίες τους. Ολόκληρη η Ευρώπη προβληματίζεται για τη συρρίκνωση της εξουσίας της πολιτικής από εξωθεσμικά κέντρα, που δεν έχουν την απαιτούμενη δημοκρατική νομιμοποίηση".

Το κείμενο της ομιλίας του Κ. Παπούλια εδώ...

D.Y.K.T.M.

(της φωτιάς τα παιχνίδια)

Do You Know This Men Did You Kill This Man

Ψάχνω να βρω το νήμα για να σου πω κάτι περισσότερο και πέφτω στα απόνερα άλλης μιας πτυχής της φρίκης και άλλης μίας και, αν θέλω να κρατήσω ένα ελάχιστο επικαιρότητας, φοβάμαι πως τις επόμενες μέρες πρέπει να σου δώσω περισσότερα links με θανάτους που στο μόνο που θα διαφέρουν μεταξύ τους είναι οι γεωγραφικές συντεταγμένες. Σε αυτό το πανηγύρι αίματος, το κάτι διαφορετικό έδωσε ο Ελληναράς που ζητούσε από τηλεοράσεως ένα αεροπλάνο της Ολυμπιακής να τον φέρει στην Αθήνα με έξοδα του κράτους. Δεν του είπαν, βλέπεις, πως αν το κράτος έπρεπε (για μένα, έπρεπε αποκλειστικά για λόγους αρχής - και πάλι) σώνει και καλά να τον φέρει πίσω θα μπορούσε πάρα πολύ ωραία να το κάνει με ένα C-130. Ξεχνάω πως ως μπαμπακόκωλον έθνος απαιτούμε να ταξιδέψουμε στην business class από την εστία της οποιασδήποτε κρίσης και μετά να την πούμε και στην εταιρεία γιατί η σαμπάνια που εσερβιρίστηκε δεν ήταν επαρκώς παγωμένη. Αν εξαιρέσω αυτό το ηλίθια χαριτωμένο συμβάν η πραγματικότητα δεν έχει όρεξη για πλάκες... Ο φουκαράς ο Βραζιλιάνος που έπεσε νεκρός από τις σφαίρες των Βρετανών αστυνομικών δεν είναι παρά η έκφραση της αντίληψης που έχει η Δύση γι' αυτό τον "πόλεμο με την τρομοκρατία". Πόσο διαφέρει άραγε αυτή η αντίληψη από τον αφορισμό "πρώτα πυροβολάμε και μετά ρωτάμε" ή το "ελάτε να δείτε τη δίκη και την καταδίκη του Λούκι Λουκ"; Τον κυνισμό της παράπλευρης απώλειας τον ακούσαμε για πρώτη φορά στα μισά της δεκαετίας του '90, ούτε καν στο βομβαρδισμό της Δρέσδης στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο δεν ακούστηκε τόσο στεγνή δικαιολογία. Κατά βάθος η Δύση δεν είναι σε πόλεμο με το ακροδεξιό Ισλάμ αλλά με τον ίδιο της τον εαυτό. Η οποιαδήποτε Αλ Κάιντα είναι ο καταλύτης για να μετρήσουμε τη δύναμη των αξιών μας, τις ατομικές μας ελευθερίες απέναντι στην εγγενή βία του κράτους, την ενστικτώδη μας συμπαράσταση στον άνθρωπο απέναντι στις ευαίσθητες σκανδάλες. Είναι ο πόλεμος μεταξύ αυτού που είμαστε και αυτού που μας απαιτούν να είμαστε. Είναι ο πόλεμος που καλύτερα απ' όλους περιέγραψαν οι Clash σε εξαιρετικά ανύποπτο χρόνο:

Οταν σου σπάσουν την εξώπορτα πώς θα βγεις έξω με τα χέρια πίσω απ' το κεφάλι ή με το δάκτυλο στη σκανδάλη Οταν εισβάλει ο νόμος πώς θα προχωρήσεις πυροβολώντας στο πεζοδρόμιο ή περιμένοντας στη σειρά των μελλοθανάτων (Guns of Brixton, Clash)

Οι ευαίσθητοι δείκτες των Ελλήνων συνοριοφυλάκων, λιμενικών ή αστυνομικών εναι εξίσου ευαίσθητοι με εκείνες των Βρετανών συναδέλφων τους και σε επίπεδο επιχειρηματολογίας θα πρέπει να αναζητήσουμε τις ρίζες του φαινομένου κάπου κοντά στα αρχιτεκτονικά σχέδια των φυλακών του Μανχάιμ (ψάξε, διάβασε, μην τα θέλεις όλα μασημένα, ξέρεις κατά πού πέφτει το Google). Η πιο ακραία φωνή της αντίπερα όχθης μας έφερε απέναντι σε όσα αφήσαμε να γίνουν. Και κάπου εδώ θα μετρήσουμε είτε την ήττα μας ως πολίτες της Δύσης είτε τη νίκη μας ως πολίτες του κόσμου. Για την ώρα, πάντως, είμαστε στην άμυνα με την εξουσία των κυβερνήσεών μας και τον εξτρεμισμό των απέναντι να μας έχουν βάλει στη μέση.Βοήθειά μας...

Σεληνιακό marketing

(αντι-ιλουστρασιόν) Η φετεινή πανσέληνος του Ιουλίου μπορεί να ήταν η μεγαλύτερη ή η εντυπωσιακότερη, αλλά δεν μπόρεσε και δεν θα μπορέσει ποτέ, όσο μοδάτη και αν ήταν ή αν γίνει, να κλέψει κάτι από την αίγλη του Αυγουστιάτικου φεγγαριού. Ποτέ δεν κοίταξα το φεγγάρι να μου φάνηκε μεγαλύτερο απ' ό,τι συνήθως και να σκεφτώ πως η απόστασή του ήταν εκείνη τη δεδομένη στιγμή η μικρότερη ή η συγκριτικά μικρότερη με τη Γη. Αλλωστε στα μάτια μου το 'χω δει μεγαλύτερο πολλές φορές, όταν έβγαινε πάνω από ένα βουνό και από ένα παιχνίδι της ατμόσφαιρας νόμιζα πως θα το άγγιζα αν ήθελα (αλλά δεν ήθελα, τι αξία έχει ένα φεγγάρι αν μπορείς να το πιάσεις άλλωστε). Ναι, το είδα και όταν το είδα ήταν ένα ωραίο φεγγάρι, μια ξεμυαλίστρα που φόρεσε το καλό της φόρεμα και βγήκε για να μετρήσει καρδιές... Ηταν όμως ένα φεγγάρι πρόβα για τη μεγάλη παράσταση... Η πόλη μπορεί να άδειασε γύρω στο αργά της νύχτας, ίσως γιατί από τη ζέστη οι περισσότεροι κρύφτηκαν στη χαρά του κλιματισμού τους ή έτρεξαν να δουν την πανσέληνο "που έλεγαν στις ειδήσεις". Οταν θέλω ονειρεύομαι κόσμους με πολλά φεγγάρια και ταυτόχρονα εκατομμύρια αστέρια με τροχιές βελονιές γύρω τους. Εδώ, το φεγγάρι μου θα εξακολουθήσει να είναι αυτό του Αυγούστου και αυτό του Γενάρη θα είναι ένα από τα χαμένα νησιά που εμφανίζονται για μια στιγμή ανάμεσα σε μια θάλασσα από σύννεφα. Δεν θέλω ένα φεγγάρι σερβιρισμένο με κολγκέιτ χαμόγελα, είναι λίγο, φτωχό, μίζερο... Στον αντίποδα...

Hey look at the world open up your heart spread your love around (Starvation, Socrates)

... άτσαλη επιλογή; Καλημέρα...

Τα μυστήρια του Λονδίνου

(και τα βιβλία της στατιστικής) Λοιπόν, κατά την αστυνομία του Λονδίνου έχουμε 4 απόπειρες βομβιστικών επιθέσεων που εκδηλώνονται μόλις δύο εβδομάδες μετά την πολύνεκρη επίθεση στο μετρό (κυρίως). Κατά την αστυνομία οι βομβιστές ήθελαν να σκοτώσουν αλλά κάτι δεν πήγε καλά στη συνδεσμολογία αν αντιλαμβάνομαι σωστά από τα συμφραζόμενα. Μην ξεχάσω, αυτό είχε συμβεί και στον Πειραιά με το Σάββα Ξηρό που του εξερράγη ο εκρηκτικός μηχανισμός στα χέρια και κάπως έτσι "ξηλώθηκε το πουλόβερ της 17Ν", όπως έλεγαν οι δικοί μας αστυνομικοί και τα παπαγαλάκια των ωραίων εκείνων καλοκαιρινών ημερών. Κάτσε μισό λεπτό, άλλο να σου σκάσει μια μπόμπα στα χέρια ή να σου βγει με bug ένας πυροκροτητής και άλλο και οι 4 βόμβες που έχει φτιάξει για να καθαρίσεις κόσμο στην καρδιά της μητρόπολης να έχουν βγει σκάρτες. Τι διάολο, από ποιο μαγαζί ψωνίζουν; Σίγουρα όχι απ' το ίδιο που ψώνισαν την προηγούμενη φορά, αλλά σε παρακαλώ αν κάνεις κέφι πες μου ποιες είναι οι πιθανότητες να έχει συμβεί κάτι τέτοιο. Σύμφωνοι, υπάρχει ένα ισχυρό επιχείρημα: Το μεγάλο λάθος θα συμβεί είτε όταν έχεις μηδενική εμπειρία είτε όταν είσαι εξαιρετικά έμπειρος οπότε και θα την πατήσεις λόγω υπερβολικής σιγουριάς. Αλλά για μια οργάνωση που έχει εξαπολύσει τον νυν υπερ πάντων αγώνα κατά της Δύσης (αν αντιλαμβάνομαι σωστά την επιχειρηματολογία της και αν δεχτούμε πως αυτή είναι υπεύθυνη για όσα αιματοβαμμένα έχουμε δει την τελευταία 4ετία στη Δύση) μου φαίνεται αρκετά τραβηγμένο, οπότε ξαναρωτάω ποιες είναι οι ρημάδες οι πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο, 4 βόμβες να μη σκάσουν; ΟΚ, ψύχραιμα, για τα χθεσινά γεγονότα ψάχνω τις απαντήσεις σε ένα απ' αυτά: Proof of concept: Απλό το σκεπτικό. Δύο μόλις εβδομάδες μετά το αιματοκύλισμα επαναλαμβάνεται το σκηνικό, όμως αυτή τη φορά επίτηδες οι εκρηκτικοί μηχανισμοί δεν ενεργοποιούνται επίτηδες. Ηθικό δίδαγμα; Δεν είστε ασφαλείς μάγκες που να χτυπάτε το λευκό βρετανικό σας πισινούλη στα πλακάκια. Ωραία θεωρία, αλλά τα εργαστήρια της βρετανικής αστυνομίας μπορεί να βρουν κάποιο λαγουδάκι στα απομεινάρια των μηχανισμών, ποτέ δεν ξέρεις άρα γιατί να το παίξεις; Αστοχία υλικού: Σκάρτοι πυροκροτητές, τραβηγμένο μου φαίνεται, αλλά παίζει ως ενδεχόμενο... Διάβρωση της οργάνωσης: Κάποιος "μιλημένος" με τους Βρετανούς φτιάχνει τους μηχανισμούς επίτηδες ελλατωματικούς για να "ανοίξει" την οργάνωση. Αν ακούσω ή διαβάσω για σαρωτικές συλλήψεις τις επόμενες ημέρες δεν θα απορήσω. Δεν θα το ακούσω μεν αλλά αν κανένα κουφάρι κατεβαίνει αυτή την ώρα τον Τάμεση δεν θα μου κάνει επίσης εντύπωση. Προβοκάτσια: Σωστά εκρηκτικά και σκάρτοι πυροκροτητές. Αποτέλεσμα η αναστάτωση του κοινού, μηδενικές απώλειες όμως, βάλε και μερικά εκατομμύρια λίρες που μπορεί να χάθηκαν στην αναμπουμπούλα, σιγά τα ωά. Αν το ζητούμενο είναι να περάσουν τα νέα μέτρα καταστολής που ψήνονται στο καζάνι της Ε.Ε. το κέρδος είναι τεράστιο, αφού οι αντιδράσεις θα αρχίσουν να κάμπτονται.

Ο Μέγας Ρυθμιστής και οι Τέσσερις Ανεμοι

(ή πώς εξελίσσεται η αναμονή στο φανάρι) Στιγμή απ' αυτές που χαρακτηρίζεις ως αδιάφορες. Φρέσκο τσιγάρο, η νύχτα βαριά, λίγη κίνηση μπροστά, το ραδιόφωνο ανοιχτό λαλάει διαφημίσεις (γαμώ την τρέλα μου γιατί συντονίζονται όλοι οι σταθμοί και παίζουν τις ίδιες διαφημίσεις την ίδια στιγμή;)... Παύση δεκάτων του δευτερολέπτου και μετά μια κιθάρα σε ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Στίχοι. Πιάνο. Από την αρχή ένας ήχος που παραπέμπει σε μετρονόμο. Ρυθμικά ντραμς. Παλιό, καλό, σκονισμένο ροκ που μόλις έφτασε στα μέρη μας, φορτωμένο μια έρημο και πολλά χρόνια περιπάτου. Διάλεξε μια νύχτα με σπάταλο φεγγάρι που σκόρπιζε τη γοητεία του απλόχερα στη θάλασσα, τρύπωσε στο μυαλό και δεν ήθελε να βγει με κανένα τρόπο. Ασε που κανείς δεν ενοχλήθηκε με την παρουσία του...

if you're troubled send your mind out on vacation let it wonder like the wild geese in the west (Mighty Rearranger, Robert Plant)

Ωστόσο ο δρόμος είχε και κάτι άλλο να πει, κάτι σαν ένα είδος συνέχειας στο Stairway to Heaven των Led Zeppelin να σερβίρεται με μια σταγόνα Deep Purple (με David Coverdale). Ο,τι και να σου πω φρόντισε να ακούσεις το Let the Four Winds Blow... Καλή σου μέρα σε αυτή την ξέφρενα φεγγαρόπληκτη μέρα...

Μια δεύτερη γνώμη

(άντε και ένα ανεκδοτάκι) Τυπάκος υποφέρει από χρόνιους πονοκεφάλους, πάει στο γιατρό. Μετά από κάμποση ώρα πασπατέματος και αναλύσεων αίματος, ούρων κτλ ο γιατρός αποφαίνεται πως το πρόβλημα στον τυπάκο της ιστορίας οφείλεται σε μια σπάνια κατάσταση όπου τα αρχίδια (δεν θα λογοκρίνουμε τώρα τα ανέκδοτα) ασκούν πίεση (μη με ρωτάς πώς, ανέκδοτο είναι) στη σπονδυλική στήλη και το νωτιαίο μυελό με αποτέλεσμα οι πονοκέφαλοι που λέγαμε πιο πριν. Το πρόβλημα λύνεται μόνο με ευνουχισμό. Ο τυπάκος το σκέφτεται από εδώ, το σκέφτεται από εκεί τελικά αποφασίζει να κάνει την επέμβαση. Μετά από μερικές ημέρες βγαίνει από το νοσοκομείο, για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες δεν αισθάνεται ότι το κεφάλι του πάει να σπάσει. Βέβαια ένιωθε πως στο χειρουργικό τραπέζι είχε αφήσει ένα σημαντικό κομμάτι του εαυτού του, πράγμα που του προκαλούσε μια κάποια μελαγχολία. Όμως η ανακούφιση που ένιωθε από τον βοήθησε να ξεπεράσει αυτή την κακή διάθεση. Περνώντας μπροστά από ένα κατάστημα με αντρικά ρούχα αποφασίζει να αγοράσει ένα κοστούμι. Μπαίνει μέσα, ο πωλητής ήταν ένας ηλικιωμένος άνθρωπος.

Τυπάκος: Καλημέρα σας θα ήθελα ένα νέο κοστούμι Πωλητής: (τον κόβει με το μάτι) Λοιπόν, παντελόνι νούμερο 44 Τ.: Μα αυτό είναι καταπληκτικό, πώς το βρήκατε; Π.: (γελώντας) Ε, 40 χρόνια κάνω αυτή τη δουλειά.

Ο δικός μας δοκιμάζει το κοστούμι, του πήγαινε κουτί.

Π.: Μήπως θέλετε και πουκάμισο; Τ.: Ε, μιας και μπήκα γιατί όχι; Π.: (τον ξανακόβει με το μάτι, του δίνει ένα πουκάμισο): Νομίζω πως αυτό είναι το νούμερό σας. Τ.: (το φοράει) Καταπληκτικό, πώς καταλάβατε το νούμερό μου; Π.: (ξανά γελώντας) Μα σας είπα, 40 χρόνια. Εχω και κάτι νέα εσώρουχα εξαιρετικά μοντέρνα. Αν τα θέλετε. Το νούμερο 36 δεν φοράτε; Τ.: Α όχι την πατήσατε, το 34 φοράω. Π.: Αποκλείεται... Αλλωστε, αν φορούσατε το 34 το εσώρουχο θα πίεζε τα αρχίδια σας και στο τέλος θα είχατε απίστευτους πονοκεφάλους...

Το άλλο Μουντιάλ και ο πορτιέρης

(G8 να ‘ναι οι ώρες τους) Το 3ο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου Αστέγων αρχίζει σήμερα στο Εδιμβούργο με τη συμμετοχή 32 ομάδων απ’ όλο τον κόσμο αλλά και με απουσίες της τελευταίας στιγμής, θα στα πω όλα με τη σειρά. Νομίζω πως είναι δίκαιο να το πούμε «ποδόσφαιρο αλάνας», οι κανόνες του άλλωστε θυμίζουν εκείνους που ίσχυαν όταν πιτσιρικάδες παίζαμε μπάλα σε αλάνες, πάρκα ή –αραιά και που- σε κανένα δρόμο. Περισσότερα για τους κανόνες εδώ. Δικαίωμα συμμετοχής έχουν άνδρες ή γυναίκες που ζουν στο δρόμο ή βρίσκονται στο στάδιο της απεξάρτησης ή αναζητούν άσυλο. Φέτος είναι η τρίτη συνεχόμενη χρονιά που διεξάγεται το τουρνουά, αν είσαι στο Εδιμβούργο έχε κατά νου πως η είσοδος στο γήπεδο είναι ελεύθερη. Χορηγοί της διοργάνωσης είναι ο ΟΗΕ, η Uefa, η Nike και άλλοι. Δεν πρόκειται για άλλο ένα πανηγυράκι, από τους 204 που μετείχαν στη διοργάνωση του 2004 οι 78 βρήκαν δουλειά, 16 εργάζονται σε ποδοσφαιρικές ομάδες και για 98 βελτιώθηκε η κατάστασή τους. Στο φετεινό Μουντιάλ είχαν δηλώσει συμμετοχή και πέντε χώρες από την Αφρική (Ζάμπια, Μπουρούντι, Καμερούν, Κένυα και Νιγηρία), που όμως δεν θα εμφανιστούν διότι η Βρετανία αρνήθηκε μόλις προχθές την είσοδό τους στη χώρα. Οι ομάδες έφαγαν πόρτα με το αιτιολογικό ότι δεν έχουν όσα χρήματα χρειάζονται για να αυτοσυντηρηθούν κατά την παραμονή τους στη Σκωτία. Δηλαδή επειδή είναι φτωχοί δεν μπορούν να συμμετάσχουν στο μουντιάλ των φτωχών. Η οργανωτική επιτροπή αναρωτιέται πώς αυτή η συμπεριφορά συμβαδίζει με τα όσα λέει η βρετανική κυβέρνηση περί πρωτοβουλιών για την αντιμετώπιση της φτώχειας στην Αφρική. G8 μου λες μετά… Στο streetsoccer.org θα βρεις ό,τι τυχόν χρειάζεσαι, αν δεν βαριέσαι ρίξε και μια ματιά στο BBC.

Ακατάληπτες ομορφιές

(παύλες και τελείες) Νομίζω ότι οι Evanescence εξάντλησαν όλη τους την έμπνευση σε αυτό το ακατάληπτο μπιπ-μπιπ που ακούγεται σχεδόν από τα μισά του My immortal και παίζει το τελευταίο ρόλο στο fadeout. Οι κοφτοί ήχοι έκαναν πάρα πολύ κόσμο (της αφεντιάς μου περιλαμβανομένης) να ψάχνεται, καθώς ακούγονταν σαν σήματα Μορς, άρα υπήρχε ένα κρυφό μήνυμα, λογική σκέψη. Μόνο που δεν πρόκειται για σήματα αλλά για παιχνιδάκι με τα ηλεκτρονικά του συνθεσάιζερ, όπως θα δεις εδώ και σε πολλές ακόμη γωνιές του Δικτύου. Κάθε άλλο παρά θύμωσα όταν συμπέρανα πως πρόκειται για μια μικρή απάτη (του συγκροτήματος; του παραγωγού; της δισκογραφικής; αδιάφορο), κάθε άλλο, μου έδωσε μια καλή αφορμή να ξανα-αναζητήσω το τραγούδι. Ενα τραγούδι από μόνο του έχει βέβαια πολλά να πει πέρα από αυτά που διαβάζει κανείς "ακαδημαϊκά" στους στίχους εξαρτάται από την ώρα που τ' ακούς, τη διάθεση, το χρώμα του ουρανού, ακόμη και απ΄το αν στέγνωσε η μπουγάδα... Σχετικά με το θέμα του κώδικα Μορς υπάρχουν τραγούδια που περιλαμβάνουν φράσεις γραμμένες στην παλιά γλώσσα των ασυρματιστών, νομίζω πως ο Roger Waters ήταν από τους πρώτους διδάξαντες αλλά αν ξέρεις κάτι περισσότερο διόρθωσέ με. Υπάρχει ένα άγχος σε αυτά τα τρικ, να μη σου πω και έλλειψη εμπιστοσύνης στην αφηρημένη σχέση δημιουργού-ακροατή. Ο πρώτος δεν είναι σίγουρος ότι αυτά που θέλει να πει θα γίνουν κατανοητά στην mainstream γλώσσα και χρησιμοποιεί έναν άλλο κώδικα επικοινωνίας, ο δεύτερος ψάχνει τα κρυφά νοήματα στη "δεύτερη" γλώσσα αγνοώντας τη βασική έκδοση. Δεν είναι και πολύ παραγωγικό, σαν δυο γάτες να κυνηγούν την ουρά τους και κάποια στιγμή η μία βλέπει την ουρά της άλλης και ο κύκλος ξαφνικά διευρύνεται χωρίς να υπάρχει πραγματικά νόημα. Εχει όμως ενδιαφέρον, ιδίως αν τα σκέφτεσαι όλα αυτά με ένα φεγγάρι επιτηρητή των γραπτών σου και από το τελευταίο συρτάρι σκάνε μύτη κάτι μυστήριοι και αλαφροϊσκιωτοι που λένε τα πράγματα σε μια πιο αφηρημένη μορφή...

Ξύπνησα μια καλή μέρα και ο κόσμος ήταν όμορφος ένα καλοκαιρνό όνειρο απ' τα μεσάνυχτα με είχε κρατήσει μαγεμένο (κάπως σαν απόδοση στην αρχή του Midnight Summer's Dream των Stranglers)

Κινδυνεύω να επαναλαμβάνομαι, αλλά , καλή σου μέρα...

Σταγόνες ζαφειριού

(ποτέ κοτλέ) Με το Bombay Sapphire καταλαβαίνεις πόσο απίστευτα επικίνδυνο είναι το τζιν. Πιθανό να το 'χεις δοκιμάσει με τόνικ αλλά δεν σου μιλάω για κάτι τέτοιο, περσινά ξινά σταφύλια είναι αυτός ο συνδυασμός, σκέτο με λίγο πάγο είναι σαν να ισορροπείς ξυράφια στη μέσα μεριά του καρπού. Η μυρωδιά του παραπέμπει σε κάτι σαν αιθέρια έλαια, μου φέρνει στο μυαλό κίτρο αλλά δεν ξέρω αν θα συμφωνούσαμε σε αυτό. Χωρίς να είναι γυναικείο έχει κάτι το θηλυκό αυτή η μυρωδιά, πάλι μπορεί να μη συμφωνούσαμε όμως. Η γεύση άλλο μυστήριο. Εχει την ξηρότητα των λευκών αλλά, πάλι, δεν έχει τη σκληράδα που θα συναντήσεις για παράδειγμα στην τεκίλα ή, κάπως λιγότερο, στη βότκα. Δεν κατεβαίνει - επελαύνει δεν ζητά χώρο αλλά τον αποκτά και, λέω, πως αυτό είναι που το κάνει γοητευτικά μεν επικίνδυνο, αλλά επικίνδυνο. Αν ήταν μουσική θα είχε κάτι γλυκό, κάτι ίσως αρμένικο στον ήχο της, αν ήταν χρώμα θα είχε την κρυφή προειδοποίηση του κίτρινου μέσα του, το πράσινο μιας απίστευτης χαράς - το ξανασκέφτομαι, όχι, θα είχε το πρώτο βαθύ μπλε του ουρανού μετά το τέλος της νύχτας. Ούτε αυτό, το χρώμα της καρδιάς του πιο θυμωμένου ήλιου θα 'χε, ναι αυτό μου κάνει σωστότερα και χίλια συγγνώμη που σκέφτομαι γραφτά...

Κάτου στο ποτάμι

(τρίβουν το καζάνι, άσχετο) Το ‘μαθα με καθυστέρηση και δεν μ’ άρεσε που το ‘μαθα με καθυστέρηση γιατί θα μπορούσα να συμμετάσχω ως blog. Στις 17 Ιουλίου ήταν η ευρωπαϊκή ημέρα μπάνιου στα ποτάμια. Πτι ρε γαμώτι δεν το ‘ξερα να στο πω νωρίτερα, να φορέσουμε τα μπανιερά μας και να πάμε ως τον Ποδονίφτη ή στο σκεπαστό Κηφισό. Τώρα, γιατί αυτή η εκδήλωση έχει τον τίτλο Μεγάλο Πήδημα μακάρι να το ‘ξερα. Με το καλό και μια πανευρωπαϊκή ημέρα για το λιμνίσιο σκι (κατά το θαλάσσιο πάει αυτό) και εδώ που τα λέμε ένα awareness day για τα βατραχοπέδιλα δεν μου φαίνεται και τόσο κακή ιδέα.

Περικολόζο...

(το τσιγάρο βλάπτει την υγεία, ο καπνός;) Το απόγευμα σώνεται ο καπνός, κατεβαίνω για ανεφοδιασμό. Κάθε φορά που μου συμβαίνει αυτό στο γραφείο σκέφτομαι αυτές τις απίθανες ιστορίες που κάποιος πήγε για τσιγάρα το 1979 και έκτοτε αγνοείται η τύχη του, την τελευταία φορά που τον είδαν ήταν το 1993 κάπου στη Λαπωνία να έχει ανοίξει πλανόδιο πεταλωτήριο ταράνδων. Εγώ πάλι απλώς για καπνό πήγαινα δεν είχα άλλα σχέδια στο μυαλό μου. Μπαίνω στο ψιλικατζίδικο πράγμα που δεν είναι και ό,τι πιο ευχάριστο διότι μπορεί μεν ο κλιματισμός να δουλεύει στο φουλ και το μαγαζάκι να έχει μια αρκετά δροσερή ατμόσφαιρα αλλά ο ψιλικατζής είναι τόσο αργός που η σκιά του είναι ταπετσαρία στον τοίχο πια, φεύγει αυτός η σκιά εκεί, κάθεται και τον περιμένει. - Καλησπέρα, ένα Craven παρακαλώ (τώρα πρέπει να βάλω disclaimer ότι το τσιγάρο έχει βενζινόλες και αιθυλοπετρίδια;) - (απλανές βλέμμα, κοίτα κάπου αφηρημένα πίσω μου, μπα μια μύγα ήταν) Ενα τι; - Craven. Μεγάλο. - (παύση, σούφρωμα στόματος). Δεν έχω. - Δεν έχετε Craven (να πάρω την επιβεβαίωση να 'μαι σίγουρος ο άθρωπος) - Οχι δεν έχω μεγάλο ('ντάξει μωρέ, καλό παιδί να 'ναι και ό,τι να 'ναι) - Ε καλά, δώστε μου ένα μικρό (αν θέλω είμαι ο βολικότερος του λεκανοπεδίου) - Να δω αν έχω (κάτσε μπάρμπα, μη μου τα γυρίζεις τώρα) Σηκώνεται. Αργά. Ρίχνω λοξό βλέμμα στη σκιά. Η σκιά πλέκει, ψέματα, μιλάει στο τηλέφωνο. Δευτερόλεπτα περνούν, τικ τακ τικ τακ. Δυσοίωνες σκέψεις. Ο ψιλικατζής θα γυρίσει απότομα με ένα 45άρι στο χέρι θα με καθαρίσει και μετά θα σηκώσει την κρυφή πόρτα στον τοίχο που είναι καμουφλαρισμένη με τη ζωγραφιά της σκιάς και θα με πετάξει μέσα, εκεί που έχουν αράξει προ αιώνων και άλλοι πελάτες που ήθελαν σώνει και καλά να ψωνίσουν από το μαγαζί. - Ορίστε (λέξη, συνοδευόμενη από το πέταγμα του καπνού πάνω στον πάγκο) - Και χαρτάκια θέλω. Ασημένια (θα το φάω το κεφάλι μου) Το σετ των αργών κινήσεων επαναλαμβάνεται. Παρακολουθώ τα χέρια του, όχι κανένα όπλο στον ορίζοντα. Τα τσιγαρόχαρτα έρχονται. - Πόσο είναι (θα ξέρεις ίσως πως με τα τσιγαρόχαρτα δεν υπάρχει ενιαία τιμή, ό, τι του θυμηθεί του καθενός); - 3 ευρώ και κάτι (το κάτι δεν το είπε, δεν θυμάμαι τώρα πόσο ήταν ακριβώς) Πληρώνω. Περιμένοντας τα ρέστα, ανοίγω το πακετάκι του καπνού διπλώνω το περισσευούμενο της συσκευασίας και το βάζω στην καπνοσακούλα. Ο ψιλικατζής γυρίζει απότομα το κεφάλι του. Με κοιτάζει. Τον κοιτάζω (πάω γυρεύοντας). - Γιατί το άνοιξες; - Ποιο; - Τον καπνό (κάνεις πως δεν ξέρεις κιόλας, σε ποιον τα πουλάς αυτά;) - Ε, τι να το κάνω δηλαδή; - Θα το καπνίσεις ε; (όχι, να, ξέρεις, υπάρχουν και κάτι μυστικές συνταγές για αρακά με ταμπάκο, μη σου πω το άλλο με τα γεμιστά...) -Ε, έτσι λέω (κάτσε να δεις που θα αγριέψει, θα γουρλώσει τα μάτια και θα βγάλει τον μπαλτά απ' το συρτάρι να με κυνηγάει) - Α καλά, καληνύχτα (με χαμόγελο που το 'χει και ο χαμένος δευτεροτρίτος ξάδερφος του Τζακ Νίκολσον). - Καληνύχτα (έχει λαδάκι στο καντήλι μου τελικά) Κάτι στιγμές νομίζω πως ζω επικίνδυνα...

Και εσείς Μύκονο φέτος;

(π.χ: προσοχή χαλίκι) Δεν ήταν επιλογή μου, η τηλεόραση ήταν ανοιχτή ο ήχος ήταν στα ντουζένια του και να μην ήθελα το άκουσα. Ο καλός ρεπόρτερ στο καλό Mega κάνει το υπ' αριθμόν 382.402 ρεπορτάζ φέτος για τις καλοκαιρινές διακοπές και τον προϋπολογισμό τους και επειδή οι τηλεθεατές είναι ζώα όρθια και δεν καταλαβαίνουν αν δεν τους το κάνεις νιανιά, δίνει ένα παράδειγμα μπας και χαμπαριάσουν:

"Για μια τετραμελή οικογένεια που θα πάει διακοπές στη Μύκονο..."

Σωστά, αν η μέση ελληνική οικογένεια δεν χτυπήσει μια Σούπερ Παραντάιζ(ζζζ) τον Αύγουστο δεν τον βγάζει το χειμώνα με τίποτις σου λέω. Γεια σου Σαραντάκο... Τα επόμενα ρεπορτάζ που θα αγγίξουν το φιλοθεάμον οικογενειακό κοινό:

• Πόσο κοστίζει μια φιάλη βότκα στην Ιο και την Νάουσα της Πάρου.
• Πόσο έχει το σφηνάκι-καμικάζι στη Χερσόνησο Ηρακλείου Κρήτης.
• Η ενοικίαση τρικάταρτου ιστιοφόρου και τα πλεονεκτήματά του...

Ερχεται και ζέστη, άστα...

Ζήτω το F7

(και όχι το F16) Κοίτα τώρα τι μπορεί να πάρεις χαμπάρι κατά λάθος. Εχω τον Firefox [αλλά επειδή υπάρχουν και κάτι sites βίτσια σκέτο (π.χ. maps.flash.gr) έχω κρατήσει και την ντροπή της Microsoft]. Τις προάλλες και στο νιοστό tab του Firefox πατάω (πώς μου 'ρθε;) το F7 και ξαφνικά μιράκολο. Ενας cursor στη μέση της σελίδας που τον πας πάνω κάτω δεξιά αριστερά με τα βελάκια (όχι με τα τοξάκια, άλλο τα τοξάκια άλλο τα βελάκια) και αν συνδυάσεις τα βελάκια με το shift τι κάνει; Select το κείμενο κάνει, να τι κάνει. Control+C μετά, πάρτο και κάντο ό,τι θες... Πώς απενεργοποιείται η λειτουργία αν δεν τη θέλεις άλλο; Πατάς πάλι το F7, άρχοντας... Θέλω να σκάσω ένα φιλί στα μούτρα σε όποιον είχε την ιδέα να ενσωματώσει τη λειτουργία στο Firefox...

Απλώς απέναντι

(ασκήσεις) Δεν ξέρω τι του είπες του φεγγαριού, αλλά το είδα στην αρχή να πορτοκαλίζει και όσο περνούσε η ώρα, αν και το φως έπεφτε πάνω του ασύμμετρα, τα μάγουλά του κοκκίνισαν και έτρεξε να κρυφτεί πίσω από τους λόφους, μάλλον για να γελάσει ή να τραγουδήσει μόνο του, έτσι λέω τώρα, τι να σου πω δεν το 'δα κιόλας. Δεν ξέρω, θέλω να πω, δεν είμαι και σίγουρος μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά υπάρχουν κάποια τραγούδια που είναι οι πιο γερές γέφυρες ανάμεσα σε κόσμους που εκ πρώτης όψεως μοιάζουν απολύτως ξένοι. Πάρε ας πούμε αυτό...

Πριν χαθεί το όνειρό μας και ξαναβραδιάσουμε, άσε με να σ' αγαπάω κι όπου φτάσουμε (Πριν χαθεί το όνειρο, Τόλης Βοσκόπουλος)

Ωραίο κομμάτι, νομίζω πως κάπου κυκλοφορεί μια εκτέλεση με Μητροπάνο χωρίς να κόβω και το κεφάλι μου πάντως. Αυτό το "κι όπου φτάσουμε" πόσο μακριά είναι από αυτό ας πούμε:

Through the eons, and on and on Oh yes we’ll keep on tryin’... Till the end of time (Innuendo, Queen)

Μεγάλη η απόσταση; Οχι και τόσο, άσε που αφού ήρθαμε εδώ δεν χρειάζεται να κάνουμε και μεγάλη διαδρομή.

Try now we can only lose And our love become a funeral pyre (Light my fire, Doors)

Το οποίο αφού επιβεβαιώνει τη νοηματική του συγγένεια με τα προηγούμενα μας οδηγεί με τη σειρά του (αν θέλουμε πάντα) σε κάτι σαν...

Να μην αργήσεις, κι όταν μ’ αφήσεις να τάξεις της φωτιάς πως θα γυρίσεις (Δεκατρείς Φωτιές, Χάρις Αλεξίου)

Που με τη δική του σειρά μπορεί πάρα πολύ εύκολα και όμορφα να μας ξαναγυρίσει στο "κι όπου φτάσουμε" που σου 'λεγα λίγο πιο πριν. Οχι, το φεγγάρι δεν άκουσε τίποτε, μάλλον ήταν απασχολημένο με το να παρατηρεί τη χαμηλή πτήση της ζέστης. Ελα τώρα, το αμόνι της Δευτέρας δεν είναι η πρώτη φορά που το βλέπεις, άντε και καλή σου μέρα...

Πόσο τυχερός αλήθεια

(των μακαρίων...) Πόσο δύσκολο θα ήταν άραγε να μην έχω γεννηθεί εδώ (και για σένα το ίδιο ισχύει, μη βλέπεις τώρα που το γυρίζω σε πρώτο ενικό), να μην έχω γνωρίσει όλα όσα γνώρισα. Θα μπορούσε να είχα γεννηθεί σε έναν τόπο όπου ο πόλεμος στους δρόμους θα ήταν η ρουτίνα της καθημερινότητάς μου. Θα μπορούσε να ζω κάπου που δεν υπάρχουν βρύσες και καζανάκια και όπου ένας 40άρης θεωρείται γέρος. Θα μπορούσε να μένω σε ένα σπίτι με το φόβο ότι μέσα στη νύχτα κάποιοι άγνωστοι ένοπλοι θα μπουκάριζαν και θα άνοιγαν πυρ μόνο και μόνο γιατί δεν χαιρέτισα με τον προσήκοντα σεβασμό το νομάρχη… Θα μπορούσε να ήμουν μια γυναίκα που τα πρωτοπαλίκαρα του απέναντι πολέμαρχου ετοιμάζονταν να βιάσουν. Θα μπορούσε να ήμουν ένας ξέγνοιαστος γεωργός - ξέγνοιαστος μέχρι τη μέρα που έσκασε η νάρκη και μου πήρε το ένα πόδι μαζί της. Αντίθετα απ' όλ' αυτά πάσχω από ασθένειες του πολιτισμού όπως η τερηδόνα, τα καθημερινά μου προβλήματα δεν σχετίζονται με την επιβίωση αλλά με τη ζωή μου και αυτό από μια (δυο, τρεις) πλευρά/ές είναι πολύ καλό πράγμα. Αλήθεια σου λέω, κάνω ό,τι περνά από το μυαλό και το χέρι μου για να καταλάβω αυτή τη ματωμένη θάλασσα παράνοιας που έρχεται σιγά σιγά και στα μέρη μου. Αλλά δεν φταίω που γεννήθηκα εδώ…

Αγνάντευα την πυρκαγιά της θεμωνιάς αμίλητος την ώρα της συγκομιδής (Γεννήθηκα, Κ.Χ. Μυρής)

Μπορεί πάντα να συμβεί αυτό που λέει ο ποιητής, στα όνειρά μου όμως δεν βλέπω δίψα. Και γι’ αυτό νιώθω τυχερός. Μερικοί αριθμοί αν τους χρειάζεσαι

• Ανθρωποι που δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό: 2.000.000.000 (2002)
• Φορείς του ιού HIV: 38.000.000 (2003)
• Φορείς των ιών της ηπατίτιδας C και Β: 200.000.000 και 350.000.000 αντίστοιχα
• Πρόσφυγες στην Κεντρική Αφρική εξαιτίας πολέμων: Τουλάχιστον 9.500.000
• Προσδώκιμος χρόνος ζωής στην Ελλάδα και τη Ζουαζιλάνδη: 79 και 33 χρόνια αντίστοιχα
• Θανατικές καταδίκες το 2004: 7.395 σε 64 χώρες

Κουσάντασι αγάπη μου

(όπως Χιροσίμα) Τι έγινε; Σε είδα να αναδεύεσαι ανήσυχα στο μεσημεριανό σου ύπνο, όταν το αυτί σου πήρε χαμπάρι την κακή είδηση και την προώθησε για τα περαιτέρω. Ωστε οι βόμβες δεν σκάνε μόνο στο Λονδίνο, τη Βαγδάτη, την Καμπούλ και τη Μαδρίτη. Ελα, σοβαρά μιλάς; Τι λες ρε παιδάκι μου, τσ τσ τσ, τέτοια πράγματα. Δηλαδή υπάρχει η περίπτωση να έχεις κάνει τα μακροβούτια σου, να έχεις κατεβάσει μετά τρεις καλαμαράκια, μία σαλάτα και μία χταπόδι, να πας για τσιγάρα και να μη σε ξαναδούν διότι στο μεταξύ εσύ (μαζί με τα καλαμαράκια, το χταπόδι και τη σαλάτα) θα 'χεις εξαϋλωθεί από το C4 ενός απάτριδα / φονταμενταλιστή / φασίστα / αντάρτη / τρομοκράτη / εξτρεμιστή (είδες βρε τι καλός που είμαι, σου δίνω ένα καφάσι με λέξεις να διαλέξεις). Και τι έφταιξες, θα ρωτήσεις. Μωρέ σε τίποτα δεν έφταιξες, σάμπως έφταιξαν τα παιδάκια που ξεδιαλέγει ο Χάρος στο αλώνι της Βαγδάτης; Τι έφταιξε, ας πούμε, η γυναίκα της Σιέρρα Λεόνε που μπορεί να γράφει χιλιόμετρα για μια στάμνα νερό και μια μέρα δεν θα γυρίσει στο σπίτι της (όπου δεν έχουν βάλει ακόμη Nova) γιατί θα έχει πατήσει νάρκη / θα την έχουν φάει τα τσακάλια / θα την πυροβόλησε κάποιος ελεύθερος σκοπευτής / έπαθε λέπρα - ελονοσία - ευλογιά. Σε τι έφταιξε; Σε τίποτα; Ξεκάθαρα αυτός ο πόλεμος είναι άτιμος από τη στιγμή μηδέν. Αυτός ο πόλεμος που ζούμε (και δεν έχει σημασία αν στο Κουσάντασι ήταν το ΡΚΚ υπεύθυνο ή όχι) δεν σκαλώνει σε λεπτομέρειες τύπου Χάγης ή Γενεύης (σαφές ότι πρέπει να δούμε συνολικά το θέμα της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής και την ανάπτυξη εθνικισμών που πραγματοποιείται με καθυστέρηση πολλών δεκαετιών σε σύγκριση με τα ευρωπαϊκά δεδομένα). Το να βγαίνει λοιπόν ο δικός μας υπουργός Δημόσιας Τάξης και να κοκορεύεται ότι η Ελλάδα είναι ασφαλής χώρα που δεν ζορίζεται με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω είναι σαν να βγει ο Bill Gates και να πει πως το μαγαζί του έφτιαξε ασφαλή Windows. Λένε πως είναι λάθος να σκοτώνεις μόνο και μόνο γιατί θέλεις να αποδείξεις ότι είναι λάθος να σκοτώνεις, αλλά ποιος τους ακούει αυτούς...

Πρωινό μακρινό παραμύθι

(δώσε μου μισό λεπτό) [*] Φαντάσου, λέει, να είχες αφήσει από το βράδυ ανοιχτά τα παραθυρόφυλλα και κάπου μετά τις 5.30 το πρωί οι πρώτες ακτίνες των ήλιων να σου τραβούσαν την κουρτίνα για να σε καλημερίσουν. Θα έπινες τον καφέ σου διαβάζοντας στο Δίκτυο για την τελευταία ανακατωσούρα της κυβέρνησης που πήγαν να την κουκουλώσουν αλλά όπως είναι γνωστό σε όλους "ουδέν κρυπτόν υπό τους ήλιους". Θα κατέβαινες στο δρόμο και στο φανάρι της λεωφόρου, όσο θ' άκουγες κάτι αδιάφορες ειδήσεις στο καιμισή του ραδιοφώνου, θα χάζευες τον κίτρινο ήλιο, τον πορτοκαλί ήλιο, όπα, μισό λεπτό, κάτι λείπει, πού είναι ο κόκκινος; Κρίμα, τον αγαπημένο σου ήλιο τον κρύβει ένα σύννεφο αλλά και να μην υπήρχε αυτό υπάρχει το λεωφορείο που είναι δίπλα σου και κόβει τη θέα. Κατά το απόγευμα εκεί που θα μάζευες τα απομεινάρια της δουλειάς και η οθόνη θα σου ψιθύριζε ευχές για να φύγεις μια ώρα αρχύτερα, θα μιλούσες στα τηλέφωνα. Ισως και να ψιλοβαριόσουν και να 'λεγες κάτι σαν "άσε, πού να τρέχουμε τώρα, τα' χουμε ξαναδεί τα ηλιοβασιλέματα, ίσως στην εαρινή ισημερία όταν ευθυγραμμίζονται". Θα έκλεινες το ραδιόφωνο γιατί είχες βαρεθεί αυτό το δερματολόγο-μαϊντανό που έσκουζε ότι μόνο με τα νέα συνθετικά αντιηλιακά θα μπορείς φέτος να κατέβεις άφοβα στην παραλία. Μπορεί και να κατέβαινες με παρέα για το τελευταίο ακρωτήρι της πόλης σου και να μετρούσατε τα γειτονικά αστέρια στον αστερισμό του Κύκνου, περιμένοντας τα πέντε φεγγάρια. Μπορεί, πάλι, να σταματούσες για ένα τελευταίο ποτό στο μπαρ που είναι λίγα τετράγωνα από το γραφείο, λίγο περπάτημα άλλωστε θα σου 'κανε καλό.... Πάλι θα διαφωνούσες με τον μπάρμαν. "Ωραία" θα σου 'λεγε "αφού δεν είμαστε μόνοι στο σύμπαν πού είναι η υπόλοιπη παρέα;" και εσύ θα σήκωνες τους ώμους για να τινάξεις από πάνω σου την ερώτηση που μέσα στο κατακαλόκαιρο ήθελε να τυλιχτεί στο σβέρκο σου και να ρουφήξει τις στιγμές που η σκέψη ξαπλώνει στην αιώρα της. Μπορεί, πάλι, να πήγαινες για φαγητό και ανάμεσα στα λιγκουίνι και σε έναν αναστεναγμό του κόκκινου κρασιού θα μιλούσατε για το μεσαίο ήλιο που σήμερα ήταν κάπως χλωμός, σαν κουρασμένος να φάνηκε. Στην παραλία την άλλη μέρα το μεσημέρι να ψάχνεις για μια μικρή σκιά κάτω από τα βράχια, παίζοντας κρυφτό με τους ήλιους. Ισως, αργότερα, αν σταματούσες στο περίπτερο για τσιγάρα και γύριζες τις σελίδες της παρατημένης εφημερίδας μπορεί και να 'πεφτε το μάτι σου σε ένα μονόστηλο για ένα νέο πλανήτη που εντόπισαν οι αστρονόμοι και που, επειδή είναι σκοτεινός και παγωμένος, τον ονόμασαν Πλούτωνα. Ούτε αυτή η γειτονιά του σύμπαντος εμφανίζει συμπτώματα ζωής, θα τελείωνε το μονόστηλο. Και οι ήλιοι θα συνεδρίαζαν στον κατήφορο και μετά από μια πρόχειρη σύσκεψη θα συμφωνούσαν για ν' αλλάξουν τα χρώματά τους...

Planet Earth is blue and there's nothing I can do (Space Oddity, David Bowie)

[*] μια ιδέα που βρήκε την αφορμή της εδώ

Μέτρο μέτρο τον καημό μου

(όπα λέμε) Μετά και την επίκληση του Avanti στους φωτεινούς ηγέτες μας, έρχεται στο μυαλό αυτό...

Στύψε με σαν το λεμόνι, λιώσε με σαν την ελιά φούρνισέ με σαν ατσάλι, πέταξε με στα βαθιά πάρε μου όλο το ταμείο, απ' την τσέπη τα λεφτά άρχοντα και καραγκιόζη κουρελή και κουβαρντά Τι είν' αυτό που θα με σώσει απ' το φραγκοκράτορα ν' αγοράσω ένα αστέρι ή βαθύ υπόγειο να μαλώνω εγώ με μένα μες τον ξένο αχυρώνα; Κούρεψέ μου σαν αρνί το μαλλί για το χειμώνα πάρε το μισθό ενός μήνα απ' το στόμα το φαΐ Κλέβω απ' το υστέρημά μου για να βρω τη γιατρειά μου μα να ζω εκεί στον Κρόνο με φιάλες οξυγόνο ή στου υπόγειου την πλημμύρα και με βάρδια να πηγαίνω στη σαλοτραπεζαρία; Αρχόντισσα και Αγλαΐα, κουρελού και κουβαρντού τι είν' αυτό που θα με σώσει από τη φραγκοκρατία ν' αγοράσω ένα αστέρι ή βαθύ υπόγειο να μαλώνω εγώ με μένα μες τον ξένο αχυρώνα; Σκάψε με σαν αμπελώνα, κλάδεψέ με σαν ελιά πάτα με σαν το σταφύλι, πάρε μου τη συρμαγιά Βράσε με σαν τη χελώνα, γδάρε με σαν το λαγό βάλε τα υπάρχοντά μου, σε κοινό λογαριασμό φτιάξε με με ματσακόνι, τίναξέ μου τη σκουριά και ξανοίξου απ' το καρνάγιο, πέταξέ με στα βαθιά (Εθνικό έλλειμμα, Ορφέας Περίδης)

... όλα τα 'χουν πει τα τραγούδια

Ανθρωπος σε ανάγκη

(αν μπορείς) Ηρθε μέσω email, αν μπορείς να κάνεις κάτι:

Η Παπαδοπούλου Κλεοπάτρα έφερε στον κόσμο, στις 28/06/2005, το δεύτερο παιδί της, το οποίο δυστυχώς παρουσίασε κάποια προβλήματα υγείας (καρδιά) και τώρα νοσηλεύεται στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο. Υπάρχει προγραμματισμένη εγχείρηση για τις 18/07/2005 και υπάρχει άμεση ανάγκη για αιμοπετάλια (1 φιάλη) Yπάρχει προϋπόθεση ο δότης να μην έχει πάρει αντιβίωση για 1,5 μήνα. Τα στοιχεία στα οποία θα γίνει η αιμοδοσία είναι ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ (ΑΡΡΕΝ) του ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Όποιος μπορεί και επιθυμεί να βοηθήσει ας ενημερώσει τον Β.Γιουβαλάκη (210-9690774)

Το τηλέφωνο του Ωνασείου είναι 210-9493000.

Τέξας ανατολικά του Ατλαντικού

(μπα πού να τους πάρουν τα μέτρα) Ελα να στα πω και αν κάνεις κέφι μετά τα λέμε και μπουτσούνι[*] (μπου-, όχι που-, μη διαβάζεις γρήγορα) πιο αναλυτικά. Ομόφωνα, λοιπόν, οι υπουργοί Εσωτερικών, Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης αποφάσισαν τη λήψη επιπρόσθετων μέτρων για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας. Σε αυτά τα μέτρα περιλαμβάνονται: - Συχνότερη / πυκνότερη ανταλλαγή πληροφοριών για κλεμμένα ή χαμένα εκρηκτικά (να χέσω τα μέτρα ασφαλείας στις στρατιωτικές μονάδες, θα μου πεις είτε κληρωτοί θα είναι οπότε σιγά μην παίξουν το κεφάλι τους είτε τίποτε αργόσχολοι επαγγελματίες που κάποιος τους είπε πως αυτό που κάνουν ονομάζεται δουλειά) - Μέτρα κατά του ξεπλύματος βρώμικου χρήματος και καθιέρωση νέων νόμων για τις μεταβιβάσεις χρημάτων μεταξύ λογαριασμών (αν τους ενοχλεί το βρωμοχρήμα το παίρνω εγώ, ορκίζομαι πως δεν έχω σχέση με τρομοκράτες, ούτε της Ανατολής ούτε της Δύσης, ούτε με το αποσχιστικό κίνημα της Γροιλανδίας) - Κοινά πρότυπα για τις χώρες που ισχύει το δελτίο ταυτότητας (αχ κύριε αστυνόμε μου ο αριθμός της δικιάς μου της ταυτότητα ξεκινά με 007 δεν σας κάνω πλάκα, μπορώ να την κρατήσω, πλιζζζ) - Νέες προσπάθειες ώστε οι τρομοκρατικές ομάδες να μην επιτυγχάνουν στη στρατολόγηση νέων μελών (δηλαδή οι ομάδες αυτές δεν βάζουν μικρές αγγελίες;) - Επίσης οι υπουργοί συμφώνησαν πως ως το Σεπτέμβριο-Οκτώβριο θα έχουν καταλήξει σε συμφωνία ώστε να καθοριστούν όροι για την αποθήκευση όλων των τηλεφωνικών κλήσεων και του email. Και επειδή αν δεις τούρτα χωρίς κερασάκι θα πεις μαλάκα το ζαχαροπλάστη, Γαλλία και Ολλανδία επανέφεραν τους συνοριακούς ελέγχους βάζοντας στον πάγο τη Συνθήκη Σένγκεν. Και σε άλλα με υγεία. Λοιπόν επειδή αυτή η κοροϊδία με την περιστολή ατομικών δικαιωμάτων και τον έλεγχο της ιδιωτικής ζωής (αναφέρομαι στο τελευταίο σημείο των αποφάσεων) αρχίζει να γυρίζει τα άντερά μου και ξεκαθαρίζοντας πως σέβομαι: - Τους 50+ νεκρούς του Λονδίνου, όπως και όλους τους νεκρούς από τρομοκρατικές ή πολεμικές ενέργειες. - Τους 40.000 νεκρούς που κάθε χρόνο πεθαίνουν στην Ε.Ε. σε τροχαία - Τον άγνωστο αριθμό νεκρών από τη νόσο των τρελών αγελάδων, τα διοξινούχα κοτόπουλα και τα λοιπά διατροφικά σκάνδαλα (μαλακία είπα) εγκλήματα - Τον ακαθόριστο αριθμό νεκρών από τη χρήση ναρκωτικών - Το θολό αριθμό νεκρών από δυστυχήματα στους χώρους εργασίας Ξέρεις τι αντιπροσωπεύουν όλοι αυτοί οι μακαρίτες; Την ανικανότητά μας ως πολίτες να ελέγξουμε τους κρατούντες, την ευκολία με την οποία πετάξαμε στο καλάθι μαζί με το διαφημιστικό για το προσωπικό δάνειο της τράπεζας το δικαίωμά μας να ασκήσουμε ουσιαστική παρέμβαση. Την ευκολία με την οποία ανοίξαμε το κεφάλι μας και αφήσαμε κρατιστές ή επιχειρηματίες να μας κάνουν το μυαλό πουρέ με τις ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες στο ρόλο του μίξερ. Την αδιαφορία μας στη φτώχεια. Την αδυναμία να συνειδητοποιήσουμε ότι η απληστία ενός εργολάβου ή η μαλακία ενός οδηγού μπορεί ανά πάσα στιγμή να στείλει στον άλλο κόσμο εσένα, εμένα ή κάποιους που αγαπάμε και τη μοιρολατρία με την οποία δεχόμαστε αυτό τον κίνδυνο. Το ότι ξεχάσαμε πως και εμείς (μην το παίρνεις σώνει και καλά προσωπικά, τράβα 1-2 γενιές πίσω) κάποια στιγμή ήμασταν χωρίς στον ήλιο μοίρα. Το φανατισμό με τον οποίο υποστηρίζουμε τα δικά μας και το φανατισμό με τον οποίο τσαλαπατάμε ό,τι μας φανεί ξένο. Το ότι αυτή δεν είναι η πολυπολιτισμική Ευρώπη (και Ελλάδα) που γράφουν τα βιβλία της Ιστορίας αλλά ένα σάπιο μόρφωμα που όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει ΗΠΑ, οι ΗΠΑ του Μπους, ένα απέραντο Τέξας ανατολικά του Ατλαντικού. Ολοι αυτοί οι μακαρίτες ένα πράγμα μας ψιθυρίζουν...

Παιδιά, αποτύχατε...

Πώς το έλεγε σε άσχετο θέμα;

Μεθάει το κλήμα κι ο σκορπιός, μεθάει ο κόσμος όλος, όμως της μέρας η κεντιά τον πόνο δεν αφήνει (Οδυσσέας Ελύτης)

Βρόχινη καλημέρα για σήμερα... * επτανησιακός ιδιωματισμός, σημαίνει “λίγο”

Κάτω από το πέπλο

(άντε βρες υπότιτλο τώρα) Μια βαριά υγρασία που δεν θέλει να αφήσει την πόλη και που ανάμεσα από τα πόδια των βουνών ψιθυρίζει το δικό της βαρύ παραμύθι, μια μεγάλη γάτα με ανησυχίες... Οι κινήσεις γίνονται όλο και πιο αργές και τα αυτοκίνητα μετακινούνται τεμπέλικα από φανάρι σε φανάρι σαν το μόνο που θέλουν να περιμένουν είναι η συνέχεια της ιστορίας... Μεριές μεριές ο ουρανός κοκκινίζει λίγο περισσότερο και ο βράχος παραμένει πεισματικά λευκός και, γι' αυτό, πειστικός, τουλάχιστον σε αυτό το χάλι κάποιος κρατά χαρακτήρα. Τα ρούχα συμπεριφέρονται στα σώματα όπως τα χείλη παθιασμένων εραστών στην ώρα μία. Στις στροφές του μυαλού οι σκέψεις ξεστρατίζουν και πάνε να μιλήσουν με ανυποψίαστα ξωτικά, αφήνοντας πίσω τους το δρόμο και τις σκοτούρες του. Δεν θέλω να γράψω τίποτα, μόνο να βγω στο δρόμο με αραιωμένη ανάσα και ένα μουσκεμένο πουκάμισο που θα προσεύχεται στο βοριά...

Working on a mystery going wherever it leads (Running down a dream, Tom Petty)

...

Πολλαπλών αναγνώσεων (3)

(wildcard 3o, είχα κάνει λάθος)

«Δεν επιλέγουμε να γεννηθούμε. Δεν επιλέγουμε τους γονείς μας. Δεν επιλέγουμε την ιστορική περίοδο ή τη χώρα στην οποία γεννιόμαστε ή τις περιστάσεις που σχετίζονται με την ανατροφή μας. Δεν διαλέγουμε, τουλάχιστον οι περισσότεροι από εμάς, να πεθάνουμε ούτε επιλέγουμε το χρόνο και τις συνθήκες του θανάτου μας. Όμως μέσα σε αυτό το βασίλειο έλλειψης επιλογών, διαλέγουμε πως θα ζήσουμε, ως δειλοί ή ως γενναίοι, ως τίμιοι ή ως άτιμοι, με σκοπό ή χωρίς προορισμό. Αποφασίζουμε ότι αυτό που μας κάνει σημαντικούς είναι είτε αυτό που κάνουμε είτε αυτό που αρνούμαστε να κάνουμε. Δεν έχει σημασία πόσο το σύμπαν αδιαφορεί με τις επιλογές και τις αποφάσεις μας, αυτές οι επιλογές και αποφάσεις εξαρτώνται από εμάς. Εμείς αποφασίζουμε. Εμείς επιλέγουμε. Και καθώς επιλέγουμε και αποφασίζουμε παίρνει μορφή η ζωή μας. Τελικά φιλοδοξία είναι να δίνεις μορφή στη μοίρα σου…» Joseph Epstein

Λύκοι, αλεπούδες, τσακάλια

(παλιά, πολύ παλιά όμως) Δεν πήγαινα σχολείο ακόμη, οπότε δεν είχα φάει ακόμη το βρωμόξυλο της αρκούδας επειδή είχα μια απίστευτη αγάπη στις δασείες σνομπάροντας τις ψιλές. Ούτε με είχε καταχεριάσει ακόμη η δασκάλα επειδή επιδείκνυα μια ανεξήγητη -για την ίδια- λατρεία στις ξαπλωμένες και ελαφρώς κατσαρές περισπωμένες, με αποτέλεσμα οι οξείες να σπανίζουν. Πριν συμβούν όλα αυτά τα ηρωικά (και εξόχως οδυνηρά για τις παλάμες των χεριών, ένεκα η ξύλινη βέργα) είχα σχηματίσει μια εξαιρετικά βολική εικόνα για μια μικρή πτυχή του κόσμου, υπήρχαν οι λύκοι και οι αλεπούδες. Θεωρούσα πως τα δύο αυτά πλάσματα ζουν μαζί και κάνουν παιδάκια μαζί, σε τελική ανάλυση έβγαινε νόημα, σε πολύ γενικές παιδικές γραμμές λύκοι και αλεπούδες έμοιαζαν όσον αφορά το σουλούπι τους. Υπήρχε λοιπόν κάθε δυνατότητα για ένα λύκο και μια αλεπού να χτίσουν σπιτικό κάπου στα βάθη του δάσους, εκεί που οι κυνηγοί δεν έφταναν γιατί οι μεγάλες αρκούδες τους έτρωγαν όταν τους έβλεπαν (αφού πρώτα τους ξεπαρθένευαν, όπως έμαθα πολύ αργότερα μέσω του γνωστού ανεκδότου). Τα πράγματα κυλούσαν ειδυλλιακά, έγραφα γράμματα, ζωγράφιζα και οι λύκοι με τις αλεπούδες ζούσαν και έκαναν λύκους και αλεπούδες βεβαίως (τα μπαρμπούνια τα σιχαινόμουν τότε). Ολα αυτά ως τη μέρα που μια μεγάλη αλήθεια αποκαλύφθηκε, στην ιστορία έπρεπε να βρεθεί χώρος για τις λύκαινες. Αμάν, ζημιά... Δεν ξέρω πώς προέκυψαν αλλά η εμφάνισή τους ήταν καταλυτική, θέλω να πω, αν ξέρεις πως ο λύκος είναι αγοράκι και ξαφνικά από το πουθενά σου 'ρχεται μια λύκαινα που ζητά χώρο στο δάσος τι θα της πεις; Συγγνώμη μαντάμ, δεν σας προβλέπει το σενάριο έχω στο πόδι σας μια αλεπού, μήπως θέλετε να τα βρείτε με το ελάφι; Αποκλείεται διότι μεταξύ άλλων υπήρχαν και ελαφίνες στο σκηνικό... Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα, αφού τη λένε λύκαινα θα πάει να βρει το λύκο, ο οποίος εδώ που στα λέω τώρα δεν φάνηκε να είχε καμία αντίρρηση, κάθε άλλο, η υπόθεση της Ρώμης (που κοσμούσε το βιογραφικό της λύκαινας) ήρθε πολύ μετά. Το πρόβλημα ήταν με την αλεπού και τα αλεπουδάκια της. Νόμισα πως βρήκα τη λύση στα τσακάλια, αλλά αυτά τα πολλά "α" κάπως με αγρίευαν, άσε που δεν είχα δει τσακάλια στην τηλεόραση, δεν ήξερα πώς ήταν (κάτι Γαρδέληδες και λοιποί ήρθαν επίσης με μεγάλη καθυστέρηση). Ετσι, στο προσκήνιο έσκασε μύτη ο αλεπώς μια εξαιρετική λέξη αν θες τη γνώμη μου, σαφώς καλύτερη από το αλεπούδος που έχει μεν μια τρυφερότητα αλλά του στερεί κάτι από την αρσενική φύση, είναι λίγο φλούφλικη κατάσταση. Αν καθιερωθεί θα 'ναι μια χαρά, ο αλεπώς και η αλεπού κάνουν το αλετί δώσε μου για δέκα λεπτά τη Φύση και θα στην κάνω κουκλίτσα. Κάπως έτσι η μικρή ταραχή στο δάσος πέρασε, ο λύκος έκανε λυκάκια με τη λύκαινα, η αλεπού με τον αλεπώ ή τον αλεαποαποτέτοιο τέλος πάντων έκαναν κάτι μυστήρια αλεπουδάκια που ήταν 101 χρονών και όλα βρήκαν την παλιά τους ισορροπία...

And it's something quite peculiar something shimmering and white it leads you here, despite your destination under the milky way tonight (Under the Milky Way Tonight, Church)

Θα είμαι στο δάσος αν θες να μου πεις μια καλημέρα...

Συνάντηση στο ράφι

(ταξίδι στο Νότο) Από το πρωί τα κλιματιστικά είχαν ιδρώσει να δουλεύουν. Οι μικρές γραμμές νερού έξω από το κτίριο μαρτυρούσαν ότι μέσα υπήρχε ένα βαρομετρικό που καμία απολύτως σχέση είχε με αυτό που είχε για τα καλά σταθεί πάνω από τους δρόμους. Με το που μπήκα χάρηκα που είχα δίκιο, μαζί άρχισα να φτερνίζομαι σαν γατί από την απότομη αλλαγή της θερμοκρασίας. Σε αναζήτηση ενός χώρου όπου τα πράγματα από κλιματικής πλευράς θα ήταν κάπως πιο κοντινά στα καζάνια που έβραζαν έξω βρέθηκα σε μια μικρή βιβλιοθήκη, σε ελαφρώς αστεία κατάσταση (εγώ, όχι η βιβλιοθήκη) με μια μύτη να έχει χαλαρώσει από τα διαδοχικά φτερνίσματα προσπαθώντας παράλληλα να εξηγήσω πως όχι δεν είναι κρύωμα ούτε λοιμώδης μονοπυρήνωση ούτε σούρντισι. Εριξα μια ματιά στα βιβλία και τότε ακριβώς συναντηθήκαμε - Ιπποφορβείο γυναικών του Αλγερινού Αμίν Ζαουί, οι σκιές των καμηλιέρηδων με τις καμήλες τους στον ίσκιο ενός αμμόλοφου και στο πάνω μισό του εξωφύλλου ένα, όμορφο δεν θα το έλεγα γοητευτικό όμως ναι, γυναικείο πρόσωπο, μετά σου λένε να μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του. Στο οπισθόφυλλο:

Σας αφηγήθηκα την ιστορία μιας γης, εκεί όπου το χιόνι με τα τέσσερα χρώματα φύτρωνε σαν βαμβάκι, όπου οι άνθρωποι έκαναν σκι σε λόφους κίτρινης άμμου με χρυσαφένιους κόκκους, όπου οι άντρες ψάρευαν στην άμμο και οι γυναίκες μιλούσαν την ωραία γλώσσα των μελισσών, κι άλλες μιλούσαν τη γλώσσα των πουλιών

Εννοείται πως φύγαμε μαζί...

Κουρδίζουν τα όργανα

(και ο χωροφύλαξ όργανο είναι) Να σου πω πως δεν το περίμενα, ψέματα θα σου πω. Λοιπόν, ο Βρετανός υπουργός Εσωτερικών θα ζητήσει την Τετάρτη (μεθαύριο είναι αυτό) από τους ομολόγους του στην Ε.Ε. να συζητήσουν ένα σχέδιο 10 σημείων που περιλαμβάνει την καταγραφή και αρχειοθέτηση των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων και των email. Τα ίδια λέει και ο επίτροπος για θέματα ασφαλείας. Όλα αυτά τα νοστιμότατα από το BBC. Από εκεί λοιπόν που τα ευρωπαϊκά Συντάγματα έσκιζαν λίγο πολύ τα ρούχα τους για το απόρρητο και προέβλεπαν δικλείδες για την κατά περίπτωση άρση του, πάμε στο άλλο άκρο. Ολοι τσουβαληδόν και δυνητικά ένοχοι, τα πάντα καταγράφονται (από ποιους, πού, πώς και μιας και το θυμήθηκα τι γίνονται μετά;) και αν αύριο ένας φρενοβλαβής φανατικός (θεωρείται πλεονασμός αυτό;) ανατιναχτεί στην πλατεία Συντάγματος θα κατεβάσουν (ποιοι, πώς, πότε;) το αρχείο με τις συνδιαλέξεις των τελευταίων ημερών/εβδομάδων/μηνών και ανάμεσα από τηλεφωνικές παραγγελίες για πίτσες και πουτάνες, κουβεντολόι με τον/την γκόμενο/α και χριστοκάντηλα για τομπούστη το διαιτητή και το πέτσινο πέναλτι που σφύριξε, θα πάνε να τσιμπήσουν εκείνη την αναπάντητη κλήση που έγινε 3-4 δευτερόλεπτα πριν τραβήξει (ο πειραγμένος) τα φιτίλια. Και επειδή αυτή την κλήση μπορεί να την έχεις κάνει εσύ από τη Γλυφάδα μπορεί και να ακροβολιστούν οι ΕΚΑΜίτες στις γύρω ταράτσες και θα σε συλλάβουν την ώρα που θα δοκιμάζεις γοβάκια / σώβρακο / γραβάτα / σουτιέν. Αντε μετά να τους πεις ότι έπαιρνες τηλέφωνο τον Τάκη τον πλακά αλλά είχες κάνει λάθος στον αριθμό και σου βγήκε ένας μάλλον τρελαμένος που σου ‘λεγε κάτι ακατάληπτα για το Αλί Ακμπάρ και τους 15 του γιους και μετά κόπηκε η γραμμή. Μετά να η φάτσα σου ανφας (σιγά μη φας, μωρέ αν δεν τα ξεράσεις όλα ούτε νερό και εδώ θ΄αφήσεις τα κόκκαλά σου κοπρόσκυλο) και προφίλ σε κανάλια, εφημερίδες (Espresso προεξαρχούσης που θα έχει και την αποκλειστική πληροφορία ότι είσαι κοπρολάγνος κλεφτοκοτάς). Οταν με τα πολλά βγει η άκρη και θα έχεις πάρει πρώτα ένα χρωματάκι μούρλια σε κάτι σαν Γκουάνταμο, Μακρόνησο, Μανχάιμ (από το ξύλο; από τον ήλιο; λεπτομέρειες..) θα τα ξαναπούμε... Υπερβολές ε; Βρε εκείνο το σοφό (φαντάσου πόσο σοφός ήταν που ψυλλιάστηκε πού πήγαινε η δουλειά και πήγε και πέθανε πριν γίνει ο κόσμος το εντελώς μπουρδέλο που είναι σήμερα) που έλεγε ότι ο δρόμος της υπερβολής οδηγεί στο παλάτι της σοφίας, πώς τον ελέγανε, σπάω το κεφάλι μου...

Πολλαπλών αναγνώσεων (2)

(wildcard 2ο και τελευταίο)

Δεν έχει πρόβα αυτή η ζωή και χάνεις καιρό Μα δες την σπίθα που πετιέται εκεί στο βάθος...

Ελικοφόροι πολιορκητές έχουν πιάσει τα πόστα τους στους λόφους και κοιτούν τις βαριές ασπροκόκκινες καμινάδες του Λαυρίου ντυμένοι με την αυστηρή τους ακίνητη ετοιμότητα. Ενας τους απαντά στο νοτιά, βάζει τις λεπίδες του απέναντί του και ζυγίζει μια ανάσα του τη φορά. Μια ριπή, μισή στροφή, μια ριπή, μισή στροφή...

What I've felt What I've known Never shined through in what I've shown Never be Never see Won't see what might have been (Unforgiven, Metallica)

Μέρα καλή εύχομαι να σου έρχεται...

Πολλαπλών αναγνώσεων (1)

(wildcard)

Δεν θα αποτύχουμε, δεν θα κουραστούμε, δεν θα νιώσουμε αδύναμοι... Δώστε μας τα εργαλεία και θα την τελειώσουμε τη δουλειά. Οσο πιο μακριά προς τα πίσω μπορείς να κοιτάξεις τόσο πιο μακριά προς τα μπροστά θα μπορείς να δεις Αυτό δεν είναι το τέλος. Δεν είναι καν η αρχή του τέλους. Ισως, όμως, να είναι το τέλος της αρχής Δεν έχω να υποσχεθώ παρά μόνο αίμα, κόπο, δάκρυα και ιδρώτα. ... Θα πολεμήσουμε στους αγρούς και στους δρόμους, θα πολεμήσουμε στους λόφους, ποτέ δεν θα παραδοθούμε. Πριν τους κάνεις να δακρύσουν πρέπει πρώτα να τρέξουν τα δικά σου δάκρυα. Για να τους πείσεις, πρέπει εσύ πρώτα να έχεις πιστέψει.

Η Ιστορία γράφεται -λένε- από τους νικητές των πολέμων, αλλά ένα απ' αυτά που κάνουν ενδιαφέροντα τα γραφτά των ισχυρών της αναμέτρησης νομίζω πως είναι τα λόγια που ειπώθηκαν πριν, κατά και μετά. Το ακόμη πιο ενδιαφέρον -λέω τώρα- είναι ότι μερικά από αυτά τα λόγια ξαναβρίσκουν κατά καιρούς την επίκαιρη (έχοντας ήδη εξασφαλίσει την ιστορική) αξία τους. Κάποιες (ή και όλες) από τις φράσεις που προηγήθηκαν θα μπορούσαν να έχουν ειπωθεί από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ την 11.9.01 ή τον Ισπανό πρωθυπουργό την 11.03.04 ή το Βρετανό πρωθυπουργό την 7.7.05, θα μπορούσαν όμως να έχουν ειπωθεί και από τους ηγέτες της απέναντι πλευράς. Στην πραγματικότητα ειπώθηκαν πριν από περίπου 65 χρόνια σε διάφορες στιγμές από τον (sir μην ξεχάσω τον τίτλο και έχω ντράβαλα) Winston Churchill. Λόγια που ειπώθηκαν σε πολύ συγκεκριμένες στιγμές, στο ρόλο του μπαλαντέρ σήμερα ή κάνω λάθος;

Καμιά ιδέα γι' αυτό;

(σοβαρά τώρα) Συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας υπέγραψαν Ιράκ και Ιράν (ναι, αυτοί που σφάχτηκαν μεταξύ τους στην περίοδο '80-'88). Η συνεργασία προβλέπει τον καθαρισμό περιοχών από νάρκες, τον εντοπισμό αγνοουμένων και -το καλύτερο- η Τεχεράνη θα βοηθήσει στην εκπαίδευση και τον εκσυγχρονισμό του ιρακινού στρατού. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι δηλώσεις των δύο υπουργών Αμυνας (που μπορεί να γίνονται για εσωτερική κατανάλωση, μπορεί και όχι, κράτα το πάντως). "Κανείς δεν μπορεί να μας εμποδίσει από το να καταλήξουμε σε συμφωνία" (η ιρανική πλευρά), "κανείς δεν μπορεί να υπαγορεύσει στο Ιράκ τις σχέσεις του με άλλες χώρες" (η ιρακινή πλευρά). Πιο αναλυτικά; Εδώ...

Σύμπτωση ονόματος

(και επίκαιρη) Τον Jack London τον συνάντησα προ πολλών ετών, τον ξαναθυμήθηκα σήμερα και χωρίς πολλές δυσκολίες τον ξαναβρήκα.

Η ιστορία του πολιτισμού είναι μια ιστορία περιπλάνησης με το σπαθί στο χέρι σε αναζήτηση τροφής. Στον ομιχλώδη νεαρό κόσμο βλέπουμε φευγαλέα κούρσες φαντασμάτων, η εμφάνιση, η σφαγή, η εύρεση τροφής, η δημιουργία αγενών πολιτισμών, η παρακμή, η πτώση κάτω από τα σπαθιά δυνατότερων χεριών και το τελικό πέρασμα στη λήθη. Ο άνθρωπος, όπως κάθε άλλο ζώο περιπλανιέται άσκοπα στη γη αναζητώντας κάτι που μπορεί να καταβροχθίσει. Δεν είναι η ανάγκη για ρομαντικά ειδύλλια και για τον κίνδυνο που τον έχει οδηγήσει σε αυτές τις μεγάλες περιπέτειες, αλλά η ανάγκη για να ικανοποιήσει την πείνα του... (Jack London, The Human Drift)

Χάνει λίγο η μετάφραση δες το πρωτότυπο. Τι άλλο να σου πω, όσο άγρια και να είναι αυτά που συνέβησαν χθες, μου 'χουν κολλήσει οι REM

Είναι το τέλος του κόσμου όπως τον ξέρουμε Και αισθάνομαι ωραία

Καλή σου μέρα...

Υπό το Κράτος του Τρόμου

(μια προσπάθεια ψύχραιμης ανάλυσης)

Αδικος κόπος να προσπαθείς να αξιολογήσεις ένα ιστορικό γεγονός λίγο μετά τη δημιουργία του. Είναι αδύνατο να έχεις όλα τα δεδομένα διαθέσιμα, οι κρίσιμες πηγές δεν είναι στη διάθεσή σου, ενδεχόμενη προσωπική συμμετοχή σε εμποδίζει να εξάγεις ένα σοβαρό συμπέρασμα. Αυτό που ακολουθεί λοιπόν δεν είναι Ιστορία, προσπαθεί όμως να αποτελέσει μια προσπάθεια ανάλυσης. Αντίλογοι, προσθήκες, διορθώσεις είναι κάτι περισσότερο από ευπρόσδεκτοι επισκέπτες.

Το πρόσωπο του “εχθρού” Στοιχεία από το World Factbook της CIA (καμιά φορά κάνουν και καμιά δουλειά της προκοπής) με μια ματιά σε μερικές αραβο/μουσουλμανικές χώρες. Αφγανιστάν: Ανεξαρτησία 19.8.1919 από τους Βρετανούς. Πληθυσμός 30.000.000. ΑΕΠ (κατά κεφαλή): 800$. Θέση βάσει ΑΕΠ (επί 232 χωρών): 216 Ιράκ: Ανεξαρτησία 3.10.1932 από τους Βρετανούς, ως το 1920 ήταν τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Πληθυσμός: 26.000.000. ΑΕΠ: 3500$. Θέσει βάσει ΑΕΠ: 150 Συρία: Ανεξαρτησία 17.4.1946 από τους Γάλλους. Πληθυσμός 18.500.000. ΑΕΠ: 3400$. Θέσει βάσει ΑΕΠ: 152 Ιορδανία:Ανεξαρτησία 25.5.1946 από τους Βρετανούς. Πληθυσμός 5.800.000. ΑΕΠ: 4500$ Θέσει βάσει ΑΕΠ: 136 Λίβανος: Ανεξαρτησία 22.11.1943 από τους Γάλλους. Πληθυσμός 3.800.000. ΑΕΠ: 5000$ Θέσει βάσει ΑΕΠ: 128 Αίγυπτος: Ανεξαρτησία 28.2.1922 από τους Βρετανούς. Πληθυσμός 77.500.000 ΑΕΠ: 4200$ Θέσει βάσει ΑΕΠ: 138 Σαουδ. Αραβία: Ανεξαρτησία (με τη δημιουργία του βασιλείου) 23.9.1932. Πληθυσμός 26.500.000 ΑΕΠ: 12.000$ Θέση βάσει ΑΕΠ: 73 Υεμένη: Ανεξαρτησία Νοέμβριος 1918 από τους Οθωμανούς (Β. Υεμένη) , 30.11.1967 από τους Βρετανούς (Ν. Υεμένη). Πληθυσμός: 20.700.000 ΑΕΠ: 800$. Θέση βάσει ΑΕΠ: 221 Σουδάν: 1.1.1956 από Βρετανούς και Αιγύπτιους. Πληθυσμός: 40.200.000 ΑΕΠ: 1900$. Θέση βάσει ΑΕΠ: 180 Τυνησία: Ανεξαρτησία 20.3.1956 από τους Γάλλους. Πληθυσμός 10.000.000 ΑΕΠ: 7100$. Θέση βάσει ΑΕΠ: 105 Μαρόκο: Ανεξαρτησία 2.3.1956 από τους Γάλλους. Πληθυσμός 32.700.000 ΑΕΠ: 4200$. Θέση βάσει ΑΕΠ: 139 Αλγερία: Ανεξαρτησία 5.7.1962 από τους Γάλλους. Πληθυσμός 32.500.000 ΑΕΠ: 6600$. Θέση βάσει ΑΕΠ: 110 Στην καλύτερη περίπτωση οι χώρες είναι ανεξάρτητες όχι περισσότερο από 90 χρόνια, ασφαλές διάστημα για να συμπεράνουμε ότι η γενιά που κυβερνά σήμερα είναι η πρώτη που γεννήθηκε σε ένα καθαρό εθνικό περιβάλλον (με κατάλοιπα της αποικιοκρατίας ενδεχομένως).Αν αυτό που ονομάζουμε εμείς τροομοκρατία δεν είναι παρά η φυσική αντίδραση απέναντι στον πρώην κατακτητή που λεηλάτησε (και εξακολουθεί μέσω π.χ. πολυεθνικών επιχειρήσεων) τις πλουτοπαραγωγικές πηγές τι έχουμε να αντιτάξουμε; Ας το πω αλλιώς – αν η όποια Αλ Κάιντα είναι η μουσουλμανική απάντηση στις ευρω-χριστιανικές Σταυροφορίες (μια απάντηση που καθυστέρησε για αιώνες λόγω της αποικιοκρατίας), πώς μπορούμε να μιλάμε για τρομοκρατία; Γιατί δεν συνέβη νωρίτερα; Πρώτον φαγωνόμασταν μεταξύ μας, δεύτερον δεν είχαν ωριμάσει οι εθνικές-κοινωνικές συνθήκες για να δημιουργηθεί η Αλ Κάιντα. Επίσης αν ο Πρώτος Κόσμος εξακολουθεί να συμπεριφέρεται στην ευρύτερη περιοχή της υπερσαχάριας Αφρικής και της Δυτικής-Κεντρικής Ασίας σαν να έχει ακόμη και σήμερα δικαιώματα “ιδιοκτήτη” γιατί μας εκπλήσσει το αντάρτικο πόλεων στο “δικό μας” έδαφος με θύματα ως επί το πλείστον αμάχους; Μη βιαστείς για το “επί το πλείστον” στις 11.9.2001 χτυπήθηκε και το Πεντάγωνο. Η οικονομική κατάσταση πολλών χωρών είναι από απλώς ανεκτή ως ελεεινή με βάση όχι τα ευρωπαϊκά αλλά ακόμη και αυτά τα ελληνικά δεδομένα. Αναγνωρίζουμε ή όχι ότι ο όποιος φονταμενταλισμός αναπτύσσεται ευκολότερα σε τέτοιες συνθήκες; Νομίζω πως ναι. Κάνει κάτι ο Πρώτος Κόσμος γι' αυτό το θέμα; Εντελώς εγωκεντρικά σκεπτόμενος αν έβλεπα το γείτονά μου να βυθίζεται κάθε ημέρα στην εξαθλίωση ενδεχομένως να μην του έδινα ελεημοσύνη αλλά θα προσπαθούσα να κάνω κάτι για να βρει δουλειά, αλλιώς θα φοβόμουν πως κάποια μέρα θα μπουκάριζε σπίτι μου. Ο ρόλος της θρησκείας Διαβάζω ενδιαφέρουσες απόψεις για το ρόλο του Ισλάμ σε αυτή την υπόθεση και θυμάμαι το Λασκαράτο “ο Θεός έδωσε στους ανθρώπους τη θρησκεία και ο διάολος τους παπάδες”. Το Ισλάμ είναι ανεκτική θρησκεία και στην Ελλάδα θα έπρεπε να το γνωρίζουμε μιας και διατυμπανίζουμε την εμπερία της Τουρκοκρατίας. Πατριάρχη οι Ορθόδοξοι είχαν καθ 'όλη τη διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και εξακολουθούν να τον έχουν, παρ' όλο που εδρεύει σε μη χριστιανικό έδαφος. Οι Οθωμανοί δεν κυνήγησαν τις θρησκείες, όπως και οι Αραβες στην Ισπανία έδειξαν ανοχή που τα χριστιανικά κράτη δεν έδειξαν. Δεν θα σου πω για το Ολοκαύτωμα, στα Ιωάννινα υπήρχαν ως την απελευθέρωσή τους 17 τζαμιά, σήμερα σώζεται μόνον ένα. Θεωρώ κακόγουστο παιχνίδι της λογικής τους αφορισμούς για τους ακρωτηριασμούς που επιβάλλει το Ισλάμ τη στιγμή που οι χριστιανικές-εσχάτως φονταμενταλιστικές ΗΠΑ ευλογούν σε επίπεδο Πολιτείας ή Ομοσπονδίας την αυτοδικία και περιλαμβάνουν τη θανατική ποινή στον πίνακα των κυρώσεων που μπορούν να επιβληθούν σε έναν κατηγοούμενο. Στην περίπτωση μας η θρησκεία δεν είναι η αιτία παρά η αφορμή, η κοινή γλώσσα που θα πρέπει να μιλούν όσοι τάσσονται υπέρ ενός σκοπού (ιερού ή μη, εξαρτάται από την οπτική γωνία), γιατί αλλιώς δεν μπορούν α) να συνεννοηθούν β) να αντιμετωπιστούν όποιες προσπάθειες διαφοροποίησης μέσα στην ομάδα (ε, αφού τα λέει το Κοράνι έτσι θα είναι). Αλλωστε ο λόγος των ιερών κειμένων είναι τέτοιος που επιδέχεται των ερμηνειών που θέλει ο εκάστοτε αναγνώστης. Αν ο λόγος των Αγιατολάχ-Χριστόδουλων ακούγεται περισσότερο στις συγκεκριμένες χώρες γιατί φταίει το Κοράνι και όχι η συντήρηση δομών της αποικιοκρατίας, οι διαρκείς παρεμβάσεις των ξένων δυνάμεων, η συντήρηση τελικά του αποικιοκρατικού περιβάλλοντος υπό το μανδύα της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας (του Πρώτου Κόσμου); Μην ξεχάσω, οι αντιδράσεις από τις ηγεσίες των αραβικών χωρών. Το χρώμα του χρήματος Είναι ουτοπία και μόνο να σκεφτεί κανείς πως μπορεί να προστατευτούν υποδομές όπως τα δίκτυα συγκοινωνιών. Θυμάσαι πέρυσι λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες που ο υπουργός Μεταφορών είχε ζητήσει από το ΓΕΣ 20.000 φαντάρους για να φυλάνε τη σιδηροδρομική γραμμή; Εντελώς απλά δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Σημείωσε σε παρακαλώ ότι κατά μέσο όρο ένας Βρετανός καταγράφεται σε δημόσιους χώρους γύρω στις 300 φορές καθημερινά από φωτογραφικές μηχανές και κάμερες κλειστού κυκλώματος, που κάθε άλλο παρά βοήθησαν στη συγκεκριμένη περίπτωση στην πρόληψη. Εντατικοποίηση των μέτρων ασφαλείας, “σφράγισμα” των δικτύων όπως π.χ. συμβαίνει στα αεροδρόμια; Με τι κόστος; Περισσότεροι στρατιώτες στο Ιράκ και το Αφγανιστάν; Με απώτερο σκοπό ποιο; Πόσο χρήμα θα ξοδευτεί ακόμη (ας μη σου μιλήσω για τις απώλειες σε ζωές) για να διαπιστωθεί πως όλα αυτά δεν είναι παρά μια τρύπα στο νερό; Η Βρετανία έχει πέσει στην παγίδα του χαμένου κόστους (σε ζωές, χρήμα, κ.τ.λ.), ακολουθώντας σε αυτό το θέμα τις ΗΠΑ σαν να είναι η σκιά τους. Η δική μας ουτοπία “Μα οι παραδοσιακά στενοί δεσμοί της Ελλάδας με τον αραβικό κόσμο είναι που την προστατεύουν από τέτοιες επιθέσεις”. Το ακούω συχνά, το άκουσα και πέρυσι δες το αμέσως προηγούμενο post αν θες την άποψή μου. Αν ήμουν Αλ Κάιντα και αν ήθελα να δείξω ότι η εκστρατεία μου θα τους πάρει όλους αμπάριζα δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να χτυπήσω την Αθήνα, που θεωρείται η πιο φιλική προς τους Αραβες πρωτεύουσα, ακριβώς για να δείξω ότι ο δικός μου πόλεμος (εντός ή εκτός εισαγωγικών, κάνε το κουμάντο σου) δεν έχει όρια. Εχουμε σειρά; Δεν ξέρω, αλλά δεν θα εκπλαγώ αν τελικά έρθει και η δική μας σειρά. Μια παρατήρηση και τελειώσαμε Κάποιοι έβγαλαν λεφτά σήμερα. Η πρώτη πρόβλεψη για τον Dow Jones μιλούσε για άνοιγμα στο -200 μονάδες. Τελικά με την έναρξη της συνεδρίασης έπεσε 90 μονάδες και μετά οι μετοχές πήραν την πάνω βόλτα. Οι Αμερικανοί συγκρίνουν την επίθεση της 7.7.05 του Λονδίνου με την 11.9.01 της Ν. Υόρκης και μετά από ευγενικό ζύγισμα (και μπόλικο κυνισμό) καταλήγουν στο συμπέρασμα πως η Ν. Υόρκη το είχε πιο μεγάλο (το χτύπημα). Συμπερασματική υπόμνηση προς Βρετανούς: “Οχι, όχι και πάλι όχι δεν είστε πια το κέντρο του πλανήτη”.

Εραστές της υστερίας

(Λονδίνου, συνέχεια) Μην τρελαθούμε κιόλας. Ακούω από το μεσημέρι στα ραδιόφωνα και διαβάζω σε αρκετά blogs ότι οι Βρετανοί (επίσης οι Αυστραλοί, οι Αμερικανοί, παραδόξως πώς οι κάτοικοι της Αφροδίτης δεν έδωσα το στίγμα τους) μας είχαν σκοτίσει παραμονές των δικών μας Ολυμπιακών για την ασφάλεια κ.λ.π. αλλά στην Αθήνα το περασμένο καλοκαίρι δεν άνοιξε ρουθούνι. Χαιρεκακία δηλαδή, που στην πραγματικότητα θα ήθελε να εκφραστεί υψώνοντας το μεσαίο δάχτυλο του χεριού συνοδεύοντας την κίνηση με κάτι σαν "εσείς τον ήπιατε εμείς οι μάγκες όχι". Οποιος νομίζει πως αυτό συνέβη επειδή υπήρχαν εντατικά μέτρα ασφαλείας (ποια; το C4I π.χ. που δεν δούλεψε; οι δόκιμοι των αστυνομικών σχολών; οι ευέλπιδες;) παρακαλείται να "στοιχηθεί στην ουρά των ηλιθίων" που τραγουδά εσχάτως ο Μαχαιρίτσας. Δεν ήθελαν (οι όποιοι) να κάνουν κάτι στην Αθήνα και δεν το έκαναν. Αυτά...

Λονδίνο σε κατάσταση πολιορκίας

(η βρετανική 11η ) Τόνι Μπλερ (εμφανώς αιφνιδιασμένος):

"Σκοπός μου να αποχωρήσω από το G8 να συναντηθώ με τις αρχές [στο Λονδίνο] και να επιστρέψω αργότερα. Βούλησή μας είναι να συνεχίσουμε τις συζητήσεις που είναι σε εξέλιξη στο G8, μοιραζόμαστε την ίδια πίστη και θέληση για να αντιμετωπίσουμε την παγκόσμια τρομοκρατία... Είναι ξεκάθαρο πως πρόκειται για τρομοκρατικές επιθέσεις, είναι επίσης ξεκάθαρο πως ήταν συνδυασμένο για να συμπέσει με τη σύνοδο του G8. Είμαστε αποφασισμένοι να υπερασπιστούμε τις αρχές μας..."

Μονάδες στρατού αναπτύσσονται στο Covent Garden... Η αρχική εκτίμηση ότι οι εκρήξεις στο μετρό του Λονδίνου οφείλονται σε πρόβλημα με το ηλεκτρικό ρεύμα διαψεύδεται... Ο πρώτος απολογισμός μιλά για 2 νεκρούς και 90 τραυματίες, μόνον όμως από την έκρηξη στο σταθμό του Aldgate. (φόβοιι ότι οι αριθμοί θα αλλάξουν σύντομα προς το χειρότερο) Η κατάσταση είναι ακόμη συγκεχυμένη. Αναφέρονται ως τώρα συνολικές εκρήξεις σε 3 λεωφορεία και 5 σταθμούς του μετρό. Προβλήματα στις τηλεπικοινωνίες, τόσο στις κλήσεις προς κινητά όσο και στις συνδέσεις μέσω Internet με τα sites των ΜΜΕ. Kάλυψη, αναμετάδοση και σχόλια στο Google News, στο Metafilter, στο Ananova, στο Wikinews και στο Technorati... Φυσικά και ο αναμενόμενος οικονομικός αντίκτυπος.

Στην γκλίτσα του τσοπάνη

(εδώ παρακάτω) Ξέρω, ξέρω, πήζεις, πέρασες να ρίξεις μια ματιά στα γρήγορα θα πας παρακάτω στα πεταχτά και μετά θα γυρίσεις με ένα Alt+Tab στο σοβαρό σου software για να γράψεις, να σημειώσεις, να διορθώσεις. Σ' έχουν πάρει στο κατόπι οι προθεσμίες, η φρεσκάδα του πρωινού σου μπάνιου έχει αρχίσει κιόλας να εξαχνώνεται μετά τα λίγα βήματα που έκανες από το αυτοκίνητο, το λεωφορείο, το μετρό, τη μηχανή, ώσπου να φτάσεις στο γραφείο. Ο ζεστός σου καφές έχει αρχίσει να κρυώνει/ο κρύος σου καφές αρχίζει να αραιώνει επικίνδυνα όσο λιώνουν τα παγάκια, το κλιματιστικό γουργουρίζει, από το μυαλό σου περνούν στα γρήγορα οι δουλειές που θα κάνεις το απόγευμα όταν σχολάσεις, άμα προλάβεις να σχολάσεις πριν τα μαγαζιά κατεβάσουν τα ρολά τους. Σταμάτα μισό λεπτό, μη βιάζεσαι να φτάσεις στο τέλος, μ' ακούς, σταμάτα λέμε, έτσι μπράβο... Λοιπόν, αφού το ξέρεις τώρα μην κοροϊδεύεσαι - και να τελειώσεις όσα είναι να τελειώσεις σήμερα αύριο πάλι εκεί θα είναι και θα σε περιμένουν, η δουλειά δεν τελειώνει ποτέ, το οκτάωρο πάλι μας τελείωσε προ καιρού, τις προάλλες του κάναμε πάλι μνημόσυνο. Σήκω, πες ότι πας για τσιγάρα, για κεράσια, για σερβιέτες, πες ότι δεν είσαι σίγουρος αν κλείδωσες τ' αμάξι ή αν έχεις εισιτήρια, βρες μια δικαιολογία, πες μια μαλακία, κοπάνα την. Το ιδεώδες θα είναι να πας για έναν καφέ 2-3 τετράγωνα πιο κάτω και αν σε πάρει κανένα μάτι χαμπάρι πες πως έχει ουρά στην τράπεζα. Μπες ανάμεσα στον κόσμο, χάζεψε τ' αυτοκίνητα που ανεβοκατεβαίνουν στις λεωφόρους, δες το είδωλό σου σε μια βιτρίνα, κλείσε το μάτι στον ήλιο, κάνε μια γλυκιά σκέψη και χαμογέλα της. Θα γυρίσεις στο γραφείο; Ναι. Θα ξαναπήξεις; Ναι. Τη μικρή σου σκανταλιά θα την έχεις όμως κάνει για σήμερα...

There is no strength in numbers I've no such misconceptions (Lady in black, Uriah Heep)

Κάτι στιγμές αναρωτιέμαι γιατί σου λέω αυτά που ξέρεις... Καλή σου Πέμπτη...

Εξαιρετικώς σημαντική ανακοίνωσις

(may I have your attention please...) Μετά το θέμα που προέκυψε με το εμφιαλωμένο νερό Ζαγόρι, παρτίδα του οποίου αποσύρεται λόγω δυσοσμίας και με δεδομένο ότι τούτο 'δω το blog για λόγους που δεν είναι της παρούσης έχει μια αναφορά στο υδάτινο στοιχείο θα θέλαμε να διευκρινίσουμε ότι:

- Αντί μπουκαλιών το νερό μας προσφέρεται με τις χούφτες, σε περιπτώσεις δε κιμπαροσύνης με μεταλικούς κουβάδες. Καταργήσαμε τα ποτήρια διότι πολλοί εμεράκλωναν με τους προτεινόμενους ήχους και ξεπαραδιαζόμασταν να τα αντικαθιστούμε. - Για λόγους αρχής, μέσης και ταχυδρομικού τέλους δεν υποκύψαμε στο βολικό πειρασμό των πλαστικών ποτηριών. - Η εμφιάλωσις των παλαιοτέρων εκροών της πηγής γίνεται σε γυάλινα μπουκάλια βότκας τα οποία λόγω του εναπομείναντος οινοπνεύματος είναι επαρκώς απολυμασμένα και αναδύουν μια ελαφρά οσμή αποσταγμένης σίκαλης, αντιληπτής μόνο σε ευαίσθητους ρινικούς αποτέτοιους. - Το ίδιο νερό χρησιμοποιείται και για τις ελάχιστες περιπτώσεις που κερνάμε καφέ, λουκούμι ή μελιτζανάκι (μη βιάζεστε όλα θα γίνουν). - Του τα 'παμε του Ζαγοράκη δεν μας άκουγε.

Ευχαριστούμε δια την ευγενής σας (no typos here) εμπιστοσύνη και θα θέλαμε να ξαναεπαναλάβουμε άλλη μια δεύτερη φορά ότι νερό προσφέρουμε, αν ξεδιψάτε ή όχι είναι αλλουνούνανε παπά καλιμαύχι, μη μου αλλάζετε τώρα θέμα κάνει και βηχαλάκια το adsl...

Στον Τάμεση σφάζουν αρνιά

(Λόντρα, Λόντρα) Αγγελία από τις αυριανές βρετανικές εφημερίδες:

Οργανισμός που έχει αναλάβει σύνθετο έργο με ορίζοντα ολοκλήρωσης το καλοκαίρι του 2012 ζητά στελέχη. Ελκυστικό πακέτο αποδοχών με πρόβλεψη κάλυψης εξόδων μετεγκατάστασης. Θα προτιμηθούν άτομα με ανάλογη εμπειρία. Η γνώση καθαρισμού του πορτοκαλιού με μαχαιροπήρουνο, η αναγνώριση δια της αφής όλων των μοντέλων της Louis Vuiton, η γνώση βασικών επεμβάσεων πλαστικής χειρουργικής και η ετήσια κατανάλωση τουλάχιστον 30.000 λιρών Αγγλίας σε προϊόντα της εταιρείας Prada θα εκτιμηθούν.

Ετσι που λες κυρία Γιάννα μου...

Στοπ καρέ

(μην κουνηθείς μόνο) Είναι καλοκαίρι και οι μάγοι του νανουρίζουν τους 20 βαθμούς του Κελσίου, τα δροσερά δάχτυλα τα περίεργα τατουάζ στη μέση...

Stars when you shine you know how I feel Scent of the crime you know how I feel Your freedom is mine, and I know how I feel Its a new dawn, its a new day... (Feeling good, Nina Simone)

...

Μαστόρικο

(στο περιβόλι της γνώσης) Εχουμε (δηλαδή δεν έχουμε, έχει και είναι και δανεικό) ένα δίλιτρο κουπέ (κουπεπέ, κουπεπέ) που στο γύρισμα του κλειδιού στη μίζα αρνείται να πάρει μπροστά. Βρε καλό μου βρε χρυσό μου, μπα, το έχει πιάσει το κορεάτικό του δεν γίνεται τίποτα, για να καταλάβεις ούτε με βλαστήμιες δεν φιλοτιμείται, προφανώς είναι που δεν γνωρίζει τη γλώσσα αλλιώς θα σου 'λεγα, πύραυλος θα 'χε γίνει. Μιας και με τα αυτοκίνητα δηλώνω τελικός χρήστης δεν επεμβαίνω στην κρίση οδηγού-οχήματος, τι να πω δηλαδή, άνοιξε το καπό να του βάλουμε λουκούμι; Πρώτον δεν πρόκειται να ανοίξει το καπό (τέτοιος ξεροκέφαλος ο φίλος) δεύτερον μας σώθηκαν και τα λουκούμια. Η λύση έρχεται ολίγον τι απρόσμενα με τον Β. ο οποίος προτείνει κούνημα. Τι εννοεί τώρα λέγοντας κούνημα; Ε, αυτό που λέει η λέξη. Κουνάμε λίγο το αυτοκίνητο (εϊ ωπ, εϊ ωπ), "πάτα λίγο το γκάζι και άστο και μετά βάλε μπροστά" λέει στον οδηγό, η αλήθεια είναι πως δεν πιστεύω ότι η ευλογία (γιατί για τέτοια μου κάνει) θα πιάσει τόπο. Τώρα, το πιστεύεις ή όχι, το κουπέ (κουπεπέ κ.τ.λ.) πήρε μπροστά με την πρώτη. Σκορπίσαμε στις τέσσερις μεριές του ορίζοντα κάποιοι ικανοποιημένοι που μετέδωσαν τη γνώση τους, κάποιοι λίγο περισσότερο σοφότεροι, καμιά μέρα αν κολλήσει το μηχανάκι στο γραφείο θα το κουνήσω μπας και ξεμπλοκάρει, ποτέ δεν ξέρεις. Το δεύτερο εντυπωσιακό ήταν ότι για πολλοστή φορά χθες άκουσα το ίδιο και το ίδιο τραγούδι που σαν συμβουλή φαίνεται, σαν ευχή φαίνεται, σαν κατάρα μοιάζει, δεν έχει και κανένα δύσκολο στίχο. Ο ήχος θυμίζει Placebo, πράγμα που εκ των υστέρων φάνηκε λογικό καθώς ο τραγουδιστής τους (αν δεν σφάλλω) συμμετέχει...

It's the first day of the rest of your life Don't fuck it up (First Day, Timo Maas feat. Brian Molko)

Καλώς... Καλημέρα και αν δεν παίρνει μπρος τ' αμάξι δοκίμασε να το κουνήσεις, ποτέ δεν ξέρεις (ακόμη να το χωνέψω πάντως)...

Φτωχολογιά...

(κυνικόν) Ε, αφού η μουσική βιομηχανία και όλοι αυτοί που πλούτισαν από το αποικικοκρατικής έμπνευσης σύστημα του copyright, συνασπίστηκαν για να τα βάλουν με τη φτώχεια δεν έχει νόημα - ο καπιταλισμός είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να βάλει τέλος στην εξαθλίωση και -γιατί όχι;- το κοινό κρυολόγημα. Φάτσες που πλούτισαν χάρη στα τμήματα marketing των δισκογραφικών εταιρειών, να φωνάζουν από σκηνής στο κοινό αν είναι έτοιμο να ξεκινήσει μια επανάσταση (Madonna έφα) και από μια γωνιά ο Bono να ξορκίζει για πολλοστή φορά την καλλιτεχνική του αποτελμάτωση (όχι, αν έχεις ακούσει την τελευταία δεκαετία κάτι πραγματικά εμπνευσμένο από τους U2 να μου το πεις), πουλώντας φτηνούς δεκάρικους που το πολύ πολύ να εισέπραταν κανένα άδειο καφάσι. Καλοί και κακοί, ροκ και ποπ (δεν έχει καμία σημασία), ήρωες των παιδικών ή των εφηβικών ή των ενήλικων μας χρόνων επί σκηνής και γιατί όλο αυτό; Για 27 εκατ. SMS (δεν έχω link εύκαιρο, αν μπορείς) που έστειλε ο κόσμος για να συμπαρασταθεί βάζοντας το χέρι του στην τσέπη; Τι μου λες, καμιά 40αριά εκατομμύρια στέλνουν μόνο οι Ελληνες μεταξύ τους την Πρωτοχρονιά και αν θες να ξέρεις μόνο για τον έρανο του τσουνάμι πρέπει να μαζεύτηκαν γύρω στα 10 εκατομμύρια (ξεφτίλα πάλι αν το βάλεις κάτω). Θες την αλήθεια κατάμουτρα; Το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να αλαφρώσουμε την ψυχή μας για την αδιαφορία μας και οι δυτικότεροι από εμάς για τους αιώνες ξεζουμίσματος της Αφρικής. Θες κι άλλη αλήθεια; Ξηρασία και ακρίδες απειλούν 3,5 εκατομμύρια ανθρώπους στο Νίγηρα από τον περασμένο Νοέμβριο και κανείς δεν έχει συγκινηθεί στις εκκλήσεις των τοπικών οργανώσεων. Τα διάφορα Live8 δεν είναι παρά ο αυτοεξορκισμός μας, το χαμόγελό μας στον καθρέφτη, το αλληλοσυχαριλίκι - η λύτρωσή μας δεν είναι όμως... Τουλάχιστον αυτοί είναι κατά κάποιον τρόπο συνεπείς...

Δυναστείας Μινγκ

(της Ασίας το κάγκελο) Ο κατηχητής μου (που δεν είχα) στην ΚΟΒα (που δεν πήγα) θα μου τραβούσε το αυτί αν μ' έβλεπε να γράφω ότι γουστάρω την Google, αλλά τι θες να κάνω, να το πνίξω; Στην ενότητα των διεθνών ειδήσεων που συγκεντρώνει, δημιουργώντας το αντίστοιχο monitor του δικού μας Vrypan για τα -κατά κανόνα mainstream αλλά υπάρχουν και εξαιρέσεις- ΜΜΕ διαβάζω για 17 πολίτες μακαρίτες στο Αφγανιστάν (Ασία δεν είναι μόνο η Sony και η Οσάκα), προειδοποιήσεις για τη γρίπη των πτηνών και τα 100 εκατ. $ που χρειάζεται η Ασία (Ασία, δεν είναι μόνο τα κινέζικα βρακιά) για να τα βγάλει πέρα μαζί της, ενώ πάλι η Ασία θα μετρήσει 12 εκατ. φορείς του HIV ως το 2010 αν δεν ληφθούν μέτρα (Ασία δεν είναι μόνο τα Hyundai). Σαν να μην της έφταναν τα γενικώς δυσάρεστα της Ασίας πλάκωσαν και οι γύφτοι, σκούζι λάθος, οι Χριστόδουλοι με τις γραβάτες και τα ηθικοπλαστικά τους κηρύγματα (Ασία δεν είναι μόνον ο Κομφούκιος και ο Βούδας)...

Χρώματα κι αρώματα

(...άσε τα καμώματα) Με τη φωνή του Νίκου Ξυλούρη στα ανωτέρω να δυναμώνει τον απογευματινό ήλιο, βιαστική προσφορά του Σεπτέμβρη στον αιφνιδιασμένο Ιούλιο... Ενα ποτάμι κόκκινα φώτα από σταματημένα αυτοκίνητα στο φιδάκι της Κατεχάκη... Τα νοτιοδυτικά σύννεφα να στάζουν καταιγίδα... Λευκά ίχνη των παλιών... Τραγούδια της βροχής...

We had the roof down the sun came shining in (Where you end, Moby)

Ε, στο τέλος πάντα ο ήλιος θα κερδίζει - ευτυχώς... Καλή σου μέρα...

Πλούσια τα ελέη

(γέμισε το μάτι) Δίπλα στο κύμα, πιτσιρίκια καρα-υπέρβαρα με το δέρμα τους να κάνει δίπλες στο ύψος της κοιλιάς , του στήθους και των σημείων που μερικά καλοκαίρια αργότερα θα (θέλουν να) τα λένε "χερούλια του έρωτα". Αγόρια και κορίτσια σε μονοψήφιες ηλικίες που λαχανιάζουν σε κάθε τους κίνηση. Γονείς κάτω από ομπρέλες δικαιώνουν το σοφό του "κατά μάνα, κατά κύρη". Με το ζόρι να έχουν σανταρήσει από πλευράς ηλικίας σου λέω γιατί από πλευράς κιλών παίζουν στα βαρέα βάρη. Η σύνθεση παχουλά (βαριέμαι τα πολιτικώς ορθά) χοντρά παιδάκια-υπέρχοντροι γονείς(*) επαναλαμβάνεται με παραλλαγές μόνο στο συνολικό άθροισμα κιλών, άντε και στα χρώματα των μαγιό. Ολο αυτό το σκηνικό αποτελεί τη χειρότερη δυνατή διαφήμιση για την παράλληλη με την παραλία ευθεία των ψαροταβερνών, που με τέτοιους λουόμενους μόνο να πουλήσουν δεν μπορούν ότι τα θαλασσινά δεν παχαίνουν (εξαρτάται, βέβαια, γιατί αν στραμπουλάς μια φραντζόλα στα απομεινάρια της σάλτσας μουστάρδας των πετροσωλήνων δεν σου φταίει το έρμο το όστρακο). Το στρουμπουλό χοντρό (μη λέμε τα ίδια) αγοράκι φωνάζει τον πατέρα του να παίξει μαζί του. Γυρίζω το βλέμμα αναζητώντας τον πατέρα, δεν είναι και δύσκολο. Εκείνος ανασαλεύει κάτω από την ομπρέλα και με τη χάρη που θα έπειθε ακόμη και ιπποπόταμο να πάει να μάθει μπαλέτο πλησιάζει το μονάκριβό του (και σίγουρα καθ' εικόνα ) γιο του, αφήνοντας στην κοινή θέα αυτή την τέλεια μπάκα, το σκεμπέ δηλαδή, μαζί με μπόλικες χορταστικές πατσές, από εκείνες που όταν τις βλέπεις χορταίνεις στη θέα τους, πετάς την μπριζόλα στα σκυλιά και τρως μόνο τα χόρτα. Χωρίς λεμόνι. Και φτάνουμε στο καλύτερο. Το μαγιο βερμούδα του πατέρα φαίνεται πως έχει σκαλώσει στην 34η υπό την μπάκα δίπλα, πράγμα που έχει ένα ενδιαφέρον από στιλιστικής πλευράς τουλάχιστον αποτέλεσμα, το οποίο απολαμβάνουμε όλοι όσοι βλέπουμε την πλάτη του. Το μαγιό ξεκινά περίπου 2 πόντους κάτω από την έναρξη της ανατομικής λεπτομέρειας που είναι γνωστή ως κωλοχωρίστρα, οπότε όλοι εμείς οι λάτρεις του ωραίου θαυμάζουμε άλλη μια κορυφαία δημιουργία της μητέρας Φύσης (που ώρες ώρες ούτε να τη φτύσεις δεν είναι). Λεπτομέρεια: Η σύζυγος ούτε κιχ δεν έβγαλε για να διορθώσει τα κακώς βαλμένα, άρα: α) είτε έχει ξαναδεί το σκηνικό τόσες φορές που θεωρεί φυσιολογικό ο συζυγικός κώλος να ανατέλει πάνω από το πορτοκαλο(+471 χρώματα) μαγιό, θα της το 'πε η μάνα της υποθέτω, β) τον έχει σιχαθεί η ψυχή της τον σκατόχοντρο που της έφαγε τα νιάτα (και το φαί της μαζί). (*) παρακαλώ την προσοχή σας στο "υπερ-".

Οταν θύμωσε ο Λεονάρντο

(άμα σφίγγουν οι ζέστες) Κοίταξε από το παράθυρο με ανησυχία τον ήλιο όπως έγερνε για να κρυφτεί πίσω από τη γραμμή του ορίζοντα. «Γαμώ το φελέκι μου, δεν προλαβαίνω» ψιθύρισε μέσα από τα δόντια του. «Μα είναι δουλειά αυτή, deadline 25 μόνο χρόνια για να τελειώσεις έναν πίνακα, πώς να αποδώσω με τέτοια πίεση, πάνε οι παλιές μέρες». Εξυσε με την ανάποδη του πινέλου το αξύριστο μάγουλό του, κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Το αποφάσισε. «Θ’ αφήσω μούσι, αφού ο μπαρμπέρης μου ‘κοψε την πίστωση». Αφησε κάτω την παλέττα και έκανε δυο τρία βήματα πίσω για να δει το έργο του από μακριά. Στραβοπάτησε μέσα σε ένα κουτί μπογιάς που τινάχτηκε και άδειασε το περιεχόμενό του στον απέναντι τοίχο.

- Την κοινωνία μου μέσα για μέρα!...

Ο βιογράφος που παρακολουθούσε από τη μισοσκότεινη γωνία έπνιξε το γέλιο του και οι ώμοι του τραντάχτηκαν πάνω από το βαρύ βιβλίο με τις μεγάλες λευκές σελίδες. Ο καλλιτέχνης τον πήρε χαμπάρι και τον αγριοκοίταξε. Ανασκουμπώθηκε και έκανε πως έγραφε, περιμένοντας πως ο Μεγάλος θα τον ξεχνούσε. Δεν συνέβη:

- Δύσκολα τα πράγματα σήμερα αφεντικό; - Βρε άει παράτα με μη σε πάρει εσένα ο διάολος. Κοίτα μη γράψεις τις βλαστήμιες μαύρο φίδι που σ’ έφαγε.

Ξαναγύρισε τα μάτια του στο καβαλέτο. «Μούφα, μπουρούχα, παπαριά, δεν είναι πράγμα αυτό» μονολόγησε. Προς στιγμή σκέφτηκε να φωνάξει το βοηθό του... Την άλλη φορά με τη χοντρούλα του ‘χε δώσει μια ιδέα να τονίσει το χαμόγελό της. Ελα όμως που ο πιτσιρικάς την είχε κοπανήσει από νωρίς, «πάλι σε εκείνη την ξερακιανή γκιόσα θα ‘ναι, νεολαίρα…» Το πρόβλημα παρέμενε, ο πίνακας ήταν άθλιος. Κατέβηκε προς την αποθήκη, πράγμα όχι και τόσο απλό, μιας και το ατελιέ ήταν στο ισόγειο του πύργου και τα γόνατά του είχαν αρχίσει να πονούν όταν ανεβοκατέβαινε τα σκαλιά. Ξεκλείδωσε τη πόρτα της αποθήκης, βλαστήμισε για άλλη μια φορά όταν το κεφάλι του κουτούλισε στο πάνω μέρος του κουφώματος. Αναψε το κερί.

- Γαμώ τα μουστάκια της δούκισσας του Τορίνο και τ’ αυτιά του καντηλανάφτη του Πάπα, ξέμεινα από καβαλέτα!!

Γύρισε πίσω, ξανασκουντούφλησε στην πόρτα, ανέβηκε τις σκάλες με την επίσης θυμωμένη ρόμπα του να πετάει στο διάβα κηροστάτες και διακοσμητικά τζετζερέδια. Λαχανιασμένος ο μεγάλος δημιουργός ξαναμπήκε στο ατελιέ, ευτυχώς ο βιογράφος που τόση ώρα άκουγε όσα διαδραματίζονταν στην αποθήκη είχε λιποθυμήσει από τα γέλια και δεν θα τον ενοχλούσε. Πήρε το κουτί με την άσπρη μπογιά και με περίσσια καλλιτεχνική επιδεξιότητα τον άδειασε πάνω στο μισοζωγραφισμένο καβαλέτο. Πήρε μια βαθιά ανάσα. «Ωραία, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή». Ετσι έχουν τα πράγματα και όχι όπως τα λέει το BBC που είναι εμφανές ότι προσπαθεί να κουκουλώσει την αλήθεια. Μα τον Dan Brown σου λέω...

Ενα τραγούδι για καλό μήνα (V)

(είδες χρησιμότητα τα Λατινικά που γκρίνιαζες όταν τα μάθαινες;)

The mind has so many pictures Why can't I sleep with my eyes open The mind has so many memories Can you remember what it looks like when I cry I'm trying, trying to tell you All that I can in a sweet and velvet tongue But no words ever could sell you Sell you on me after all that I have done I'm only the one you love Am I only the one you love? The Lady Gloom and her hornets circling round Is now before us, the screaming's done without moving One little move and for sure you will be stung (The one you love, Rufus Wainwright)

Αυτοκρατικός μήνας ενόψει, χαρά που νομίζω πως βρήκα το χαμένο γιο του Steve Miller, σε μια γρήγορη μπαλάντα που δεν έχει πια και τόσα πολλά να ζηλέψει από το Serenade (ναι ναι, τι σου θυμίζω τώρα). Λες να το κρατήσω για την πάρτη μου;

(Παρακαλώ, μόνο, την προσοχή σου στην ειρωνεία "είμαι μόνο εκείνος που αγαπάς;"που αναρωτιέται ο βάρδος...)

Πέρνα από εδώ για να το αποκτήσεις (7 ημέρες προθεσμία, αλλά κάντο τώρα γιατί μετά θα το ξεχάσεις, κάτι ξέρω που στο λέω) και ένας γρήγορα νωχελικός ήχος θα προσπαθήσει να κάνει κάτι με αυτό το ζεστό πρωί που οι τζίτζικες τηλεφωνούν για ρεζερβέ ξαπλώστρα... H ώρα των mojito έρχεται και μην ψάξεις για δικαιολογίες, τις έκρυψα όλες, καλημέρα...