Με λίγο ταμπάκο στο χέρι...

(πνεύμα αντιλογίας) Σοφία και Τάσος γράφουν για τη σημερινή παγκόσμια ημέρα κατά του καπνίσματος και μου 'ρθε αυτόματα στο μυαλό. Αφιερωμένο, λοιπόν, εξαιρετικά στους εμπνευστές της ημέρας.

Ολη μου η ζωή συνενοχή και πώς γουστάρω τα πιο μεγάλα ψέματα στα πιο αθώα βλέμματα Ολη μου η ζωή συνενοχή και πώς γουστάρω κάτι απογέματα με καφέ και τσιγάρο (Κακές Συνήθειες, Μιλτιάδης Πασχαλίδης)

α. Γιατί έχω την εντύπωση πως πολλοί άνθρωποι ενδιαφέρονται περισσότερο για πώς θα πεθάνουν παρά πώς θα ζήσουν; β. Γιατί μου αρέσει η παρατήρηση του εγγονού του Φρόιντ, αν δεν πίνεις, δεν καπνίζεις, δεν ερωτεύεσαι δεν ζεις περισσότερο, απλώς δεν περνά η ώρα; γ. Μια φωτιά κανείς;

Σκηνές για μεσημέρι

(ένα αστέρι γεννιέται) Πήξιμο στους δρόμους, βρέχει κάθε τρεις και λίγο, τα ρούχα κολλάνε στο σώμα, άστα να πάνε. Να δω μήπως ξεκολλήσεις λίγο απ' αυτή τη μουρτζούφλα. Στα 10.000 έτη φωτός από την οθόνη σου, στο νεφέλωμα Carina έχουν σαματατζίδικα γεννητούρια, μέσα από τεράστιες στήλες σκόνης ξεφυτρώνουν νέα αστέρια, αλήθεια σου λέω, μάρτυράς μου το τηλεσκόπιο Spitzer, δες και το σχετικό στην Boston Globe. Στο μεταξύ, μη χάσεις και τον ύπνο σου τώρα που θα στο πω, ο γαλαξίας της Ανδρομέδας είναι, λένε, τρεις φορές μεγαλύτερος απ' ό,τι είχαμε υπολογίσει, δεν ήξερα ότι έχουμε τόσο χοντρούλη γείτονα... Στο SETI, πάλι, έχουν πανηγυράκια, πρόσθεσαν στο σετάκι τους άλλο ένα ραδιοτηλεσκόπιο. Α, να μην ξεχάσω, δύο λευκοί νάνοι τα φτιάξανε, λέει...

Αντίσταση κατά της αρχής

(random acts of disobedience, ωραίος τίτλος για blog) Σταματημένος στον παράδρομο της Κατεχάκη μπροστά από την πρεσβεία του Ισραήλ. Δύο πραιτωριανοί αραγμένοι στη γωνία, έχουν ζωστεί την κουμπούρα χιαστί στην πλάτη και έχουν πιάσει την κουβέντα. Το ραδιόφωνο έπαιζε (αν είναι δυνατόν, πόσο καιρό έχω να τ' ακούσω αυτό;) το Island of Wonder με την Nelly Furtado, μια μυρωδιά από Ατλαντικό και από μια χώρα που δεν είχα τη χαρά να επισκεφθώ σαν να βγαίνει από τους αεραγωγούς, οι μπάτσοι γυρνούν το κεφάλι. Το φανάρι ακόμη κόκκινο, ένα κλικ στην ένταση, άλλο ένα, άλλο ένα. Ο ένας μπάτσος ξαναγυρίζει, αγριοκοιτάζει, αν είναι να κάνεις έτσι κακομοίρη μου για μια σχεδόν-μπαλάντα πού να σου έβαζα και AC/DC... Δεν είπε τίποτε (σαν τι θα μπορούσε να πει δηλαδή, σε παρακαλώ χαμήλωσε τη μουσική γιατί δεν ακούω τα 120 ντεσιμπέλ από τον ανισόπεδο;)... Πολλά ημίωρα πιο πριν, ένα σμήνος από περιστέρια ανέβαινε τη Βαλτετσίου (μάλλον) ανάμεσα στα ψηλά των πολυκατοικιών και έστριβε, τρόπος του λέγειν, ανάποδα στην Ασκληπιού... Πολλές ώρες μετά, ο Λυκαβηττός και ο Παρθενώνας από ανυποψίαστες οπτικές γωνίες, μέσα σε ένα λαμπερό πορτοκαλί και κίτρινο -βοηθούσε και η υγρασία- έπαιζαν κρυφτό ανάμεσα στα τσιμέντα... Λίγα λεπτά πιο πριν, διαδρομές σε περιφερειακές λεωφόρους με λίγο από το γκρίζο του Craig Armstrong να σβήνει ανάμεσα στις λωρίδες, καθώς τα συνεργεία των δήμων βάφουν δρόμους, πλένουν πεζοδρόμια, μαζεύουν παρατημένα αυτοκίνητα και παρακολουθούν βουβά μέσα σε ένα σούρουπο που ψάχνει για μια παγωμένη μπίρα και ένα παγκάκι να πάρει μια ανάσα. Τι να κάνουν άραγε οι Groove Armada; Πορτοκαλί; Ε; Α καλά, πορτοκαλί... Ενα στενό πιο πέρα απ' όλ' αυτά, τα γέλια της χθεσινής παρέας, της σημερινής, τασάκια να γεμίζουν, ποτήρια να αδειάζουν... Μια πόλη δίπλα, τα καράβια ξανοίγονται με βαριά καρδιά που τη βάρδια της θα 'ρθει αργότερα ν' αλλάξει ένας γρήγορος χτύπος στη φλέβα. Κανένα δεν έχει διάθεση να πάρει την εμπύρετη Δευτέρα μου που σκάει σαν πυροτέχνημα πίσω από τα μάτια, τα αντισώματα της ξενυχτισμένης μου (και εξαιρετικά δύσκολης) Τρίτης θα αναλάβουν την υπόθεση, το 'χουν ξανακάνει άλλωστε... Στο φως του πρωινού μια σταγόνα που ακροβατεί στην άκρη του κάγκελου, πέφτει σφυρίζοντας για να βρει τα φύλλα των δέντρων...

Island of wonder Where do you come from Is it the way the sun hits my face Or is it your memory which I cannot trace (Island of wonder, Nelly Furtado)

... και φεύγει μια ανάσα μπροστά σου -ωραία πράγματα θα συμβαίνουν πάντα θες δεν θες, το σκέφτηκες ποτέ;- αφήνοντας πίσω της τη μουσική μιας ζεστής καλημέρας...

Για λεπτούς ουρανίσκους...

(και λεπτούς γευστικούς κάλυκες) Συνάδελφος προτίθεται να παρασύρει το σύζυγό της σε βραδιές ανομολόγητου πάθους και, αναζητώντας το κατάλληλο περιβάλλον, μεθοδεύει διαδικασίες για διήμερο σε χάι-σοσάιετι λόου-προφάιλ ξενοδοχείο του λεκανοπεδίτικου βορρά. Σόου φαρ σόου γκουντ, το μαγαζί πρέπει να έχει ψιλοκεσάτια, χάρηκε που ένα δωμάτιο θα κατοικηθεί, έστειλε το μενού μέσω τηλεομοιοτυπίας (φαξόχαρτου, αντιλαμβάνεσαι). Διαβάζει ορεκτικά και κυρίως πιάτα και λύνεται στο γέλιο (της κόπηκε ελαφρώς όταν είδε τις τιμές, τι να κάνεις, ο έρως απαιτεί θυσίες). Γρήγορη επιλογή από τον περί ου ο λόγος κατάλογο:

- Σαλάτα από μπουκέ βοτάνων και μυρωδικών πάνω σε κρέμα ξινομυζήθρας (ο κρητικός ντάκος, δηλαδή, ανάποδα χωρίς το παξιμάδι) - Αγρια ρόκα σε πουρέ ψητής μελιτζάνας με φιλετάκια από κότσι αρνιού (απ’ όλο το ζώο κράτησαν τους αστραγάλους του) - Γαρίδες ταλιολίνι με σάλτσα τομάτα-πορτοκάλι (χωρίς τα κουκούτσια μάλλον) 16 ευρώ (άουτς) - Χταπόδι ποσέ σε ζωμό αμύγδαλου και αστεροειδών (βγάζουν ζουμί τα αμύγδαλα; Οι αστεροειδείς; Με μετεωρίτες δοκιμάσατε;) - Μπακαλιάρος φιλέτο τυλιχτός με μελιτζάνα και προσούτο (πού κολυμπούσε αυτός ο μπακαλιάρος ήθελα να ‘ξερα) - Λαβράκι φιλέτο γεμιστό με πράσινη ελιά και κάππαρη, συνοδευμένο με μικρή σούπα πικροράδικου 29 ευρώ (λογικό, δυο αράδες μελάνι τους πήρε για να το γράψουν) - Γλώσσα Ντόβερ (;;) με σάλτσα λεμονόλαδου και μικρά λαχανικά (θα ήταν φτηνότερο αν αντί λεμονόλαδου έβαζαν λαδολέμονο) - Σκορπίνα φιλέτο με σάλτσα κόκκινου κρασιού, μικρά κρεμμύδια και πατάτες σουφλέ με μαύρες ελιές και θυμάρι (σαν σε μπουρδέτο πολυτελείας μου κάνει) - Καρέ αρνιού με κόκκινες, πράσινες φακές, φάβα και σάλτσα από λεβάντα (προσπερνώ τις εμπριμέ φακές, αν δεν σ’ αρέσει το πιάτο το βάζεις στην ντουλάπα να διώχνει το σκώρο) - Μους σοκολάτα/φραμπουάζ με σάλτσα σοκολάτας αρωματισμένης με κορίανδρο (κρεμμυδάκι στη σάλτσα βάζουν άραγε;) - Ελαφριά μους βερίκοκου και κρέμα αμυγδάλου με ζελέ βερίκοκου (βάρδα μην τους παραπέσει κανένα τσόφλι) - Μπαβαρουάζ ρυζιού με μάνγκο και ανανά (την επόμενη φορά δοκιμάστε με φασόλια)

Τι τραβάνε οι γκουρμέ κάτι ώρες...

Sometimes...

(μόνο όμως μερικές φορές) Είναι κάτι ώρες που νιώθω πως όλα τριγύρω μου μένουν όμοια, να, ήμουν σε ένα γάμο το απόγευμα και φεύγοντας από το σπίτι άρχισα να φαντάζομαι τη σύνθεση των προσκεκλημένων. Ζευγάρια παντρεμένα από τη δεκαετία του '70 και του '80 (έπεσα μέσα σε ένα 60%), που αν έκρινα από τα ντυσίματά τους βγαίνουν από το σπίτι σε κάτι τέτοιου τύπου εκδηλώσεις. Παλαιοί συνάδελφοι των παιδιών που παντρεύονται σε πηγαδάκια μιλούν για δουλειές και κανονίζουν (για εκατομμυριοστή φορά) βραδινή συνάντηση για "χαλαρή κουβεντούλα μετά ποτού", που ενδεχομένως τελικά να γίνει κατά το 2014. Γνωστοί γνωστών, φίλοι, επαγγελματικές υποχρεώσεις, όλοι αυτοί πρέπει να αποτελούσαμε γύρω στο 35%, το υπόλοιπο 5% στο βάζω σε μια φλου κατηγορία "άλλοι". Ολα έγιναν μπάι δε μπουκ, ο γαμπρός στημένος με την ανθοδέσμη, η νύφη καθυστέρησε πέντε λεπτάκια (οι γάμοι στο κέντρο δεν σηκώνουν, φαίνεται, πολλά καπρίτσια), χειροκροτήματα, μπες στην εκκλησία, άστο κάνει ζέστη, πάμε έξω για τσιγάρο, μωρέ μήπως να πάμε μέσα, άντε πάμε, κάτσε λίγο να σου πω και το άλλο, τσακίσου μέσα πάμε να χαιρετίσουμε τουλάχιστον. Είναι κάτι ώρες που νιώθω πως όλα τριγύρω μου αλλάζουν και αδυνατώ να τα παρακολουθήσω, μικροπράγματα μην περιμένεις πως αλλάζουν και δραματικά, αλλά κάθε λίγο και λιγάκι παίρνουν και ένα μικρό ακόμη κλικ προς τη μια ή την άλλη πλευρά. Δοκίμασα μια μικρή έκπληξη όταν άκουσα τη λέξη "κουμπάρος" σήμερα από κάποιον που δεν είχα συνειδητοποιήσει πως είχε κάθε δικαίωμα να τη χρησιμοποιήσει, στην αρχή μου 'ρθε να τον ρωτήσω για ποιον μιλάει, μετά θυμήθηκα. Στον Rock FM τους είχε πιάσει ηλεκτρονική καταιγίδα, Anne Clark, Tiesto και δεν μπορώ να θυμηθώ ποιους ακόμη άκουσα χαζεύοντας το κόκκινο των σηματοδοτών να κοντράρεται με τα δέντρα των λιγοστών πάρκων της πόλης. Το καλοκαίρι έκανε μια στάση λέει, πήρε τηλέφωνο, είπε πως έρχεται και να μην ανησυχείς - καλή σου μέρα...

Είμαστε δυο είμαστε τρεις είμαστε χίλιοι δεκατρείς

(τα απομεινάρια μιας συνάντησης) Θα πας οπωσδήποτε μια βόλτα από τον VagueTourist και μετά θα σου πω δυο τρια ψιλά για τα χαϊρια μας του Σαββάτου. Μαζευτήκαμε με τα πολλά 13 νοματαίοι, άλλοι πεινούσαν άλλοι διψούσαν. Ο DJ (δηλαδή, αν αυτός που είδαμε εμείς ήταν ο DJ πράγμα που δεν μου κάνει απίθανο) αποτελεί το highlight του Πόλις, πρέπει να πας να τον δεις οπωσδήποτε. Απλωθήκαμε σε ό,τι πιο ευρύχωρο μας φάνηκε εκείνη τη στιγμή (hint, πάντα υπάρχει κάτι πιο ευρύχωρο που το παίρνεις χαμπάρι όταν βαριέσαι να μετακινηθείς), από ένα σημείο και μετά η ένταση της μουσικής δυναμώνει (hint, οι bloggers κάνουν φασαρία) και άρχισε η αποψίλωση. Οι 13 γίναμε διαδοχικά, 12, 11, 10, 8, 5, φυσιολογική φθορά μου κάνει, γενικώς ο V.T. με καλύπτει, πάντως κάτι χαζοαπορίες μου έμειναν: - Γιατί δεν έφερες το μπουζούκι; - Πώς διάολο είναι η "παράλειψη" στα αγγλικά; - Πώς την είπες εκείνη την πορτογαλέζικη ταινία; - Γιατί κουβαλάς σελοτέιπ πάντα μαζί σου; - Από πότε φτιάχνουν Πίνα Κολάντα στα Εξάρχεια;

Πας καλά ρε;

(μην το παίρνεις προσωπικά) Πόσα θες να μας τρελάνεις ρε μάγκα; Μπορεί να έχω Κουφώματα στον υπολογιστή αλλά το ρολόι και το ημερολόγιο πάνε μια χαρά, 28 Μαϊου λέει. Κοιτάζω έξω και είναι Οκτώβρης, το σπίτι έχει γίνει σπίτι των ανέμων, η μπουγάδα ακόμη να στεγνώσει και το Αστεροσκοπείο μιλά για καταιγίδα για αργά σήμερα αλλά και για αύριο. Μπορείς να μου πεις πού ακριβώς το πας; Το περασμένο Σαββάτο και την Κυριακή ήσουν μια χαρά, δεν μου 'κανε καρδιά να κλειστώ σε τοίχους, μπορείς να μου πεις πού βολόδερνες όλη τη βδομάδα και ειδικά από χθες έχεις αυτά τα χάλια; Οχι πως χαλιέμαι με τα ανοιξιάτικα μπουρίνια, με τη συννεφιά που 'χει κατσικωθεί από πάνω και δεν κουνιέται ρούπι όμως είναι άλλη ιστορία. Νομίζεις πως θα ψάξω να βρω πιο ζεστά ρούχα ε; Σιγά μη σου κάνω τη χάρη, θα στα κάνω τα νεύρα τσατάλια, ξεκάλτσωτος και με λινά θα βγω και μου κάνει χάρη να ρίξεις και χιόνι κακομαθημένο τσογλάνι που θυμήθηκες μαγιάτικα να το παίξεις Νοέμβρης, κωλόπαιδο μη σου σκάσω καμιά ξανάστροφη. Ναι, τώρα που το λες, κάτι τέτοιες μαλακιούλες είχες κάνει και πέρσι, αλλά σαφώς λιγότερες, τώρα πού βρήκες το θράσος φέτος πολύ θα 'θελα να 'ξερα, παλιοχαρακτήρα. Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που θέλω να σου ανοίξω το κεφάλι με ένα γλυκανάλατο στιλ Chris Rea και "Waiting for the summer" αλλά δεν θα πέσω στο επίπεδό σου, κανόνισε την πορεία σου μόνο αυτό σου λέω. 1: (είναι σοβαρό γιατρέ μου να τα χώνω στον καιρό;) 2: (βεντούζες ξέρεις να κόβεις;) 3: (όχι πες μου, έχω άδικο;)

Είναι αριστερός ο Πιανίστας του Κεντ;

(είναι όλα πολιτική;) Για τον Πιανίστα του Κεντ δεν έχει υπάρξει κάποια σημαντική εξέλιξη στην υπόθεσή του. Ο νεαρός εξακολουθεί να επικοινωνεί με το περιβάλλον μόνον όταν παίζει πιάνο, αλλά αυτό δεν εμποδίζει τους "φυσιολογικούς" να καταναλώνουν μελάνι και bits αναφερόμενοι στην "περίπτωσή του". Για τον Ολλανδό Hans Steketee του Open Democracy ο Πιανίστας του Κεντ αγγίζει μια πολιτική πτυχή σε ένα πρόβλημα που τελευταία ταλανίζει τους Βρετανούς - το θέμα των ταυτοτήτων που δεν έχει καμία σχέση με το δικό μας προ ετών χριστοδουλικό ανένδοτο. Γράφει: "... Ο Πιανίστας μπορεί να είναι ένας φαρσέρ ή πραγματικά να πάσχει από αμνησία. Εχει όμως ταυτότητα: αντιπροσωπεύει τη φυγή από το σύστημα... Αντιπροσωπεύει την ελευθερία, μέχρι τη στιγμή τουλάχιστον που κάποιος θα τον αναγνωρίσει ή θα αρχίσει να μιλά..." Μπαίνω στο τριπάκι. Ο Πιανίστας του Κεντ αντιπροσωπεύει με τον τρόπο του, νομίζω, μια αριστερή προσέγγιση. Λένε πως σήμερα τα αγαθά, οι επιχειρήσεις και οι άνθρωποι (λιγότερο οι τελευταίοι) κινούνται χωρίς περιορισμούς , πως η ροή της πληροφορίας είναι ανεξέλεγκτη και πως πρέπει να κινηθούμε με ακόμη μεγαλύτερο ενθουσιασμό προς αυτό το πλαίσιο που θα λύσει κάθε μας πρόβλημα. Ερχεται λοιπόν ένας τύπος από το πουθενά και αποδεικνύει πως αυτό το σύστημα έχει βαριές ελλείψεις. Εχουν περάσει περισσότερες από δέκα ημέρες, η φωτογραφία και η ιστορία του έχουν κάνει κάμποσες φορές το γύρο του κόσμου σε όλα τα (συμβατικά ή ηλεκτρονικά) μέσα ενημέρωσης/επικοινωνίας, αλλά το αποτέλεσμα είναι μηδέν στο πηλίκο. Η σκούπα της παγκοσμιοποιημένης ροής πληροφορίας βολοδέρνει τον πλανήτη και δεν έχει καταφέρει να εντοπίσει το ψήγμα που μας ενδιαφέρει. Γιατί αυτός ο μηχανισμός, που εύκολα μπορεί να σου πει πόσοι είναι οι συνδρομητές κινητής τηλεφωνίας στο Ουζμπεκιστάν (αν το ζορίσεις μπορεί να σου δώσει ονοματεπώνυμα και διευθύνσεις), ποια είναι η διαχρονική εξέλιξη του ΑΕΠ του Περού, ποια ήταν το 1996 η παραγωγή σίκαλης στη ΝΑ Ρωσία και ποιο είναι το καλύτερο καφέ στο Πόρτλαντ δεν μπορεί να βρει την ταυτότητα του Πιανίστα; Νομίζω πως συμβαίνει διότι το σύστημα έβαλε στο κέντρο του τους αριθμούς, χωρίς αριθμούς δεν μπορεί να λειτουργήσει και ο Πιανίστας δεν κουβαλάει επάνω του αριθμούς διαβατηρίου ή ταυτότητας - δεν έχει μια ΙΡ ή έστω μια ΜΑC διεύθυνση. Είναι όμως ένας άνθρωπος που χάρη σε αυτή την έλλειψη μπορεί να σταθεί οπουδήποτε στον κόσμο, δεν περιορίζεται από εμπάργκο ή άλλες διακρατικές προστριβές είναι ένας πραγματικός πολίτης του κόσμου (παγκοσμιοποιημένος λοιπόν) αλλά δεν είναι ταξινομημένος. Και αυτό, νομίζω (πάντα), τον φέρνει απέναντι από τους (νεοφιλελεύθερους ή μη) καθεστωτικούς μηχανισμούς που τον κοιτούν αμήχανα μην ξέροντας πώς να τον αντιμετωπίσουν. Εχουν λυσσάξει οι κρατικές υπηρεσίες να του δώσουν ένα όνομα και στο τέλος μπορεί να του δώσουν ένα ψεύτικο, τους χαλάει σήμερα το στόρι - είναι σαν το πετραδάκι ανάμεσα στις φακές. Εν γνώσει ή εν αγνοία του ο Πιανίστας έχει δέσει κόμπο το σύστημα θυμίζοντας πως το μέτρο δεν είναι αριθμός μα άνθρωπος, αλλά το σύστημα δεν αναγνωρίζει ανθρώπους...

Ο γρύλος, ο σωστός, ο πρόστυχος

(και ο μπήχτης, προσθέτω) Μετά το παιχνιδιάρικο post του Ηλιοτροπίου κινάω κατά το BBC και μετά από διάφορα αδιάφορα περί Ευρωσυντάγματος και δεν θυμάμαι τι άλλο, βρίσκομαι μούτρο με μούτρο με έναν αλπικό γρύλο, που νομίζω πως είναι ό,τι πιο αλήτικο κυκλοφορεί στον πλανήτη. Ο τύπος δεν το ρίχνει στο τραγούδι για να προσελκύσει τα θηλυκά (θα 'ναι φάλτσος υποθέτω), αλλά στήνει καραούλι και την πέφτει σε όποια γρύλα τύχει να περάσει. Λες και δεν έφτανε αυτή η αχαρακτήριστη συμπεριφορά ο γρύλος είναι έτοιμος να επαναλάβει το έγκλημα σε διάστημα μόλις 18 δευτερολέπτων. Αυτό το τελευταίο μου θυμίζει ένα mail με διάφορα άχρηστα ευρήματα από έρευνες για τη συμπεριφορά των ζώων που έλεγε ότι το γουρούνι έχει μισή ώρα οργασμό και πως στο χταπόδι το ζευγάρωμα κρατά γύρω στις 8 ώρες (ε, μέχρι να ξεμπερδέψουν τα πλοκάμια) - φαντάσου, τώρα, πόσο μέγκλα θα περνούσε το γουρουνοχτάποδο. Κάτσε ξεφεύγω, επιστροφή στο γρύλο. Ονομάζεται anonconotus alpinus (άντε να κάνεις προκοπή με τέτοιο όνομα), φωτογραφίες του εδώ και εδώ (ψιλοασχημόφατσα μου κάνει), το θέμα από το BBC εδώ. Ακούς εκεί 18 δευτερόλεπτα...

Εκκρεμές

(ζωντανός, ευτυχώς, μάλλον) Κομματάκι άδικο τώρα να στο πω αν περνάς από εδώ τακτικά και σε ψιλονοιάζει, αλλά μέχρι να καθίσω να σου γράψω αυτές τις γραμμές πέρασα το τελευταίο δίωρο μια δύσκολη ταλαιπωρία που θέλω να τη μοιραστώ με κανέναν. Γιατί στο γράφω λοιπόν και δεν το πνίγω; Ελα μου ντε... Ηθελα όσο περισσότερο σήμερα να καθίσω να κάψω ένα CD για το δρόμο, είχα αρχίσει σιγά σιγά να βάζω στο μυαλό μια λίστα με εκλεκτούς. U2 σε κάποια από τα παλιά τους, Moby σε παλαιότερα και νεώτερα, Bob Marley κλασικά, Clannad χωρίς δεύτερη συζήτηση, Deep Purple και Rainbow γιατί έτσι, Leonard Cohen και Archive σε ένα συνδυασμό που θα έκανε τον έρμο τον Eric Clapton να κοιτά απορημένα και κάπου εκεί θα εμφανίζονταν η Cesaria Evora, να πετά πάσα στους Dire Straits, που με τη σειρά τους θα λοξοκοιτούσαν απορημένοι τους Calexico, που κάνοντας σαν να μη συμβαίνει τίποτε θα άφηναν τη σκηνή για τους Pink Floyd. Η παρέλαση θα συνέχιζε με Manu Chao και ό,τι άλλο έρχονταν μετά... Τελικά έκαψα κανένα CD, δεν κατέβασα κάποιο από τα τραγούδια που μου κόλλησαν στη διάρκεια της προηγούμενης ημέρας. Είναι που μετά από πολλά βρήκα σε μια στροφή του δρόμου παλιές καραβάνες, καίγομαι να μεταφράσω αλλά ας μείνει και αυτό έτσι.

A man walks away when every muscle says to stay How many yesterdays - they each weigh heavy Who says what changes may come? Who says what we call home? (The Outsiders, REM)

Ενας ήλιος περιμένει σήμερα που θα τον βρω σχετικά νωρίς, ίσως να 'μαστε παρέα ως αργά, θα του πω κάτι αν θες...

Το γρασίδι βάφτηκε κόκκινο

(και πολύ καλά έπραξε) Να το πιστεύεις - αυτό που θες να το πιστεύεις. Είμαι σίγουρος, έτσι πρέπει να είναι. Δεν γίνεται αλλιώς. Το υπέρ της Milan 3-0 έγινε 3-3 μέσα σε χοντρικά δέκα λεπτά στο δεύτερο ημίχρονο από τους απίστευτους πεισματάρηδες της Liverpool, που κράτησαν αυτή την τρελή ισοπαλία στα 30 λεπτά της παράτασης με νύχια και με δόντια. Στα πέναλτι ήρωας ο τερματοφύλακάς της που τα καμώματά του τρέλαναν τους παίκτες της ομάδας του Μπερλουσκόνι. Τρία χαμένα πέναλτι για την Milan και η Liverpool πρωταθλήτρια Ευρώπης, ναι, η ίδια ομάδα που πήγε στα αποδυτήρια μετά το πρώτο ημίχρονο με 3 γκολ στην πλάτη. Στο επίσημο site της "Kings of Europe once again" βασιλιάδες της Ευρώπης για άλλη μια φορά. 21 χρόνια μετά, θυμίζει ο Σωτηρακόπουλος. Το στάδιο Ατατούρκ της Κωνσταντινούπολης αντηχεί το "You'll never walk alone", ποτέ δεν θα περπατήσεις μόνος. Τα ηχεία του υπακούουν στο αυτονόητο, you'll never walk alone... Οχι, δεν ήταν ένας απλός ποδοσφαιρικός τελικός, είναι μια υπόμνηση, να το πιστεύεις - αυτό που θες να το πιστεύεις. Μπορεί, τώρα, να περιμένεις να σου μιλήσω για τους Queen, λέω να ανασκαλίσω λίγο κάτι άλλο λιγότερο κλασικό

Why worry, there should be laughter after the pain There should be sunshine after rain These things have always been the same So why worry now (Why worry, Dire Straits)

Καλό τελείωμα στην εξαιρετικά κακή μου ημέρα, αλλά και καλή αρχή σε μια άγνωστη ημέρα. Ετσι κι αλλιώς ποτέ δεν υπήρχαν σερί δύο κακές ημέρες. Καλή σου μέρα...

Δεν προκάνω μάνα μ'

Και τώρα όλα τα παιδάκια μαζί θα κλίνουμε το ρήμα "πήζω". Πήζω, πήζω, πήζω.

Αααργγκρρρ!! (κάπως καλύτερα τώρα)

Παραγγελιά

(να μη ζητήσω κάτι;) Πρώτα the bright side of life σε μια παλιά ιστορία, ντόπια. Τα παλιά τα χρόνια ήταν, λέει, ένας καραγωγέας στην Κρήτη, ας πούμε τον έλεγαν Γιώργη. Κάθε πρωί ξεκινούσε από το χωριό πήγαινε ως το Ηράκλειο με το κάρο και στην επιστροφή την έπεφτε για έναν υπνάκο κάτω από μια συγκεκριμένη ελιά. Μια μέρα κάτι φίλοι του αποφάσισαν να του κάνουν πλάκα, περίμεναν μέχρι να κοιμηθεί, πήραν το άλογο του κάρου και το 'κρυψαν. Ξύπνησε ο Γιώργης πάει για το κάρο, έκπληκτος βλέπει πως το άλογο έχει κάνει φτερά (εντάξει, δεν ήταν και ο Πήγασος, σχήμα λόγου) και μονολογεί.

- Αν είμαι ο Γιώργης έχασα το άλογο. Μα αν δεν είμαι ο Γιώργης μόλις βρήκα ένα κάρο!

[όπως μου μετέφεραν, την ιστορία την έχει πει, λέει, ο Λουδοβίκος των Ανωγείων σε κάποια συναυλία του, τι να σου πω δεν ξέρω, θα ρωτήσω τη Νατάσα :) ] Στο μεταξύ, η βροχούλα που προβλέπουν οι μετεωρολογικάριοι για σήμερα το μεσημέρι θα ήθελα να γίνει ανοιξιάτικο μπουρινάκι, να ρίξει νερό με το καντάρι, καρεκλοπόδαρα και όλες τις επιπλοσυνθέσεις της Ikea και εξηγούμαι γιατί: α) διότι μόνο στον καταραμένο τόπο βρέχει Μάη μήνα. β) έτσι γουστάρω βρε αδερφέ, θέλω αστραπόβροντα και μετά να βγει ένας αγριεμένος ήλιος που θα στεγνώσει τα πάντα σε ντε τε, όχι τίποτε άλλο, να δείξει και ποιος κάνει κουμάντο εδώ πέρα. γ) τα ραδιόφωνα μπορεί και να θυμηθούν κάτι σαν το...

Who can say where the road goes where the day flows - only time And who can say if your love grows as your heart chose - only time (Only Time, Enya)

... και κάπως έτσι, λέω τώρα, θα έχουμε φτάσει στη συνέχειας μιας καλημέρας...

Σχι-ζο-φρέ-νεια τραλαλα-λαλα

(το αετίσιο το μάτι που όλα τα βλέπει) Χε, χε και εξηγούμαι αμέσως μη νομίσεις πως το 'χασα και το λίγο που μου απόμεινε. Στη μια μεριά διαβάζω ότι η ηλιοθεραπεία κάνει καλό και στην άλλη ότι δεν μπορούμε να κάνουμε ηλιοθεραπεία όπως παλιά. Πρόσεξε τώρα, οι δύο ειδήσεις φιλοξενούνται στο ίδιο φύλλο της Ελευθεροτυπίας, πλάκα έχει αυτό από μόνο του μα δεν μου λες τώρα, εγώ ποιους κερατάδες να πιστέψω; Τα τζιμάνια του Χάρβαρντ ή τα τζιμάνια της Ελληνικής Δερματολογικής και Αφροδισιολογικής (*) Εταιρείας; Αστο, δεν θα ασχοληθώ, όταν ξαναδιαβάσω για έρευνα θα γυρίσω τη σελίδα, σιγά μη σκάσω, θα κάνω και 'γω του κεφαλιού μου και άσε τους ειδικούς να σκούζουν για το ένα ή το άλλο. Ασταδιάλαπια, βαρέθηκα... (*) Ασχετο, αλλά τα δερματολογικά με τα αφροδίσια πώς στον κόρακα συνδυάζονται;

Απολογητικό υπόμνημα

(ίσως φταίνε τα τραγούδια...) Κύριε πρόεδρε, σεβαστοί δικαστές και ένορκοι, δεν θα ζητήσω δικαιολογίες ούτε τον οίκτο και το έλεός σας αν έσφαλα. Θα σας πω την αλήθεια και τα γεγονότα όπως συνέβησαν. Ξεκίνησα να γυρίσω σχετικά νωρίς, κατά βάση ήθελα να γυρίσω νωρίς, περιμένουν πολλά για να γίνουν από το πρωινομεσήμερο και μετά. Είχα κάθε καλή διάθεση να ακολουθήσω τη φωνή της λογικής που έλεγε πως 6-7 ώρες ύπνο θα μου 'καναν καλό και πως θα 'ταν ό,τι ακριβώς έπρεπε. Ολα αυτά τα είχα στο νου μου όταν γύριζα το κλειδί στη μίζα και μαζί άνοιξε και το ραδιόφωνο. Δεν έχω αποδείξεις, αλλά νομίζω πως όλοι οι παραγωγοί της μεταμεσονύχτιας ζώνης στα FM μου είχαν στήσει καρτέρι. Στην αρχή ο Κάρλος Σαντάνα. Ανέβασα την ένταση του ήχου, ανέβασα και τα παράθυρα για να μην ενοχλώ το διπλανό μου στο φανάρι που άκουγε κάτι ακαθόριστα. Αλλαξα σταθμό, ο Μητροπάνος, πιο κάτω ο Ξυλούρης, σε μια στιγμή της ευθείας η Αρβανιτάκη, πιο κάτω οι παλιοί Stranglers, οι Doors και οι Joy Division... Οσο περνούσε η ώρα το πόδι ξεμάκραινε από το γκάζι ήταν και το γλέντικο φεγγάρι, η διαδρομή άρχισε να γίνεται πιο πολύπλοκη. Ismael Lo, Calexico, Lynyrd Skynyrd, Μάλαμας, Πυξ Λαξ, Θ. Παπακωνσταντίνου, Νικόλας Ασιμος, Marianne Faithfull, Αλίμου, Κατεχάκη, Κηφισίας, Αλεξάνδρας, Μεσογείων να γίνονται κουβάρι και να μη θέλω να το ξεδιαλύνω όταν, πια, τραγούδησε ο Johnny Cash. Μετά, σαν ήρθε και ο Dylan με το "one more cup of coffee" ήξερα πως θα βρεθώ εδώ μπροστά σας... Ανεξαρτήτως της απόφασης που μπορεί να βγάλετε... καλή σας μέρα...

Μια φωτιά κάποιος...

(της αυτοκριτικής το κάγκελο...) Δεν με πειράζει καθόλου ο ποταμός από τους λογαριασμούς που μαζεύω πακέτο κάθε μήνα... Δεν με νοιάζει το απλήρωτο ΤΕΒΕ που κάποια στιγμή θ' ανησυχήσει για την πάρτη μου και θ' αρχίσει να με ψάχνει (βαριέμαι να τρέχω στο ταχυδρομείο, πειράζει; Ασε, θα κάνουμε διακανονισμό όταν έρθει η άγια ώρα) Δεν χαλιέμαι που η Εφορία καρτερεί ένα μέρος από την εξόφληση του χρέους μου για το 2003, την επόμενη εβδομάδα θα περάσω από εκεί (να πεις του Ρεγκούζα και του Αλογοσκούφη να μην κάνουν σαν τις χήρες στο κρεβάτι, είπα θα περάσω, άρα θα περάσω, πάει και τέλειωσε). Δεν με ζορίζει που πρέπει να μιλήσω με τους ΟΤΕδες γιατί έχει γίνει ένα μπάχαλο με μια γραμμή στο σπίτι. Ξέρεις τι μου κάνει τη ζωή μου δύσκολη; Να σου πω. Είναι που την Παρασκευή πήρα από το σουπερμάρκετ 3 αναπτήρες, είχα και άλλον ένα, σύνολο τέσσερις δηλαδή, και τώρα δεν βρίσκω κανένα, έχω φάει όλο το σπίτι και κάθε τσέπη παντελονιού που είναι στα άπλυτα, είναι όλοι εξαφανισμένοι λες και συνεννοήθηκαν τα τσογλάνια να μου κάνουν πλάκα. Πού στο διάτανο πήγαν δεν ξέρω ή, καλύτερα, δεν θέλω να ξέρω. Εχω μείνει με δύο (ναι, δύο, κυριολεκτώ) σπίρτα και πρέπει να κάνω σοφότατη χρήση τους (κατ' αναλογία με τον Μπρους Γουίλις στο "Fifth element" αν θυμάσαι ή αν ξέρεις). Ναι, καλά, ξέρω, στα δύσκολα ανάβεις το αυτόματο μάτι της κουζίνας περιμένεις να φουντώσει λίγο και ανάβεις τσιγάρο από εκεί, αλλά αυτό μου κάνει τόσο παρακμή που δεν καταδέχομαι να το κάνω - να χέσω την αριστοκρατία μου... Κάτι προβλήματα που έχω μερικές φορές...

Σαν απόπειρα πρωινού παραμυθιού

(επίσης, φεγγάρι μάγια μου ΄κανες) Λοιπόν, ένα γενναιόδωρο φεγγάρι βγήκε στην αρχή κάπου πάνω από τον Υμηττό και μετά έκανε την περαντζάδα του πάνω από τα σπίτια με μια διάθεση ξέγνοιαστης σπατάλης και ωραίου ξοδέματος. Μα λίγο σαν να ασήμισε λίγο ο τόπος, μα λίγο σαν να 'κανε το γέλιο να βγαίνει απ' τις καρδιές, τι να σου πω, σαν το φεγγάρι να 'χε κάθε καλή όρεξη να καθίσει στο πρώτο βαγόνι του rollercoaster και να μεθύσει από τον ίλιγγο του ανηφοροκατήφορου. Γνώριζε πως σε ένα φεγγάρι δεν πρέπουν τέτοιες συμπεριφορές μα δεν στενοχωρήθηκε, στάθηκε σε ένα από τα ακριβά πετράδια στην κορυφή της πόλης, αναστέναξε με κρυμμένη χαρά και έλυσε το καπάκι από το μπουκάλι για να πιει μια αχόρταγη και γενναία γουλιά. Ισως αυτό το πράγμα να το λένε ζωή και να 'ναι όμορφο, σκέφτηκε. Στην αρχή ο λαιμός του κάηκε απ' το οινόπνευμα και τρόμαξε. Τράβηξε απότομα μακριά το μπουκάλι, πήρε μια βαθιά ανάσα και μετά από λίγα δέκατα σκέψης το ξανάφερε στα χείλη ... Ο καπνός ενός τσιγάρου ήρθε να κάνει στη ζάλη παρέα και να της ψιθυρίσει πως το λένε ζωή και είναι όμορφο πράγμα. Το φεγγάρι χάζεψε για λίγο το χορό της ζάλης του με τον καπνό, έβγαλε από την τσέπη του γιλέκου του λίγη ακόμη ασημόσκονη και τη σκόρπισε στις στέγες και τις ταράτσες. Εμεινε για λίγο για να δει πώς φαίνονταν το φως του πάνω στα πράγματα των ανθρώπων, έστειλε το φιλί του κατά τη θάλασσα που του το γύρισε ψιθυρίζοντας πως το λένε ζωή και είναι όμορφο πράγμα. Βλέποντας όλα αυτά ο άνεμος γέλασε κάτω απ' τα μουστάκια του, κατέβηκε κατά το κύμα, του ζωγράφισε ένα δρόμο και αυτό με χαρά έτρεξε να το διαβάσει για να το πει μετά στο βράχο της ακτής. Αυτός, ανταριασμένος από το ξαφνικό της νυχτερινής επίσκεψης, γύρισε κατά το φεγγάρι. Ρώτα και τον ήλιο αν πρέπει, του 'πε, το λένε ζωή και είναι όμορφο πράγμα. Κουρασμένο το φεγγάρι άκουσε το βράχο, γέλασε βραχνά, βρήκε το πρώτο βουνό στο δρόμο του και έτρεξε να ξαπλώσει στην πλαγιά του και να κοιμηθεί - να κοιμηθεί στα όνειρα του ήλιου. Καλή σου μέρα...

Αντίο καπετάνιο....

(με τη γροθιά ψηλά, όπως πρέπει) Χωρίς να έχω τις προσλαμβάνουσες του πάρα πολύ δυνατού Ναυτίλου, προσκυνάω την αλήθεια του τίτλου στο λιτό post-παραπομπή του Introspection... Είναι και ο Κ. Παπούλιας που λίγο πολύ είπε τα αυτονόητα:

"...πορεύτηκε δίπλα στην ιστορία μέχρι τα 91 του χρόνια. Αυτή την πορεία, στα πιο δύσκολα και κακοτράχαλα μονοπάτια του τόπου μας, την ακολούθησε με απαράμιλλη συνέπεια και πίστη στις ιδέες του, με εντιμότητα και γενναιότητα και εκείνη τη βαθιά σοφία του που πήγαζε από τη γνήσια λαϊκότητά του".

Είναι ο Κ. Καραμανλής που στο δικό του συλλυπητήριο τηλεγράφημα χρησιμοποιεί μια λέξη που κανείς απ' τους ιδεολογικούς του αντιπάλους, απ' όσο είδα τουλάχιστον, δεν τόλμησε:

"... Στους οικείους και συντρόφους του, εκφράζω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια"

Αν, τυχόν, δεν είχες δει ή ακούσει κάτι για τον καπετάν Γιώτη υπάρχουν τα αφιερώματα του in.gr και του flash.gr. Στο Σκάι έχω την εντύπωση πως το "έθαψαν" το θέμα, δες και πες μου αν θες. Επίσης, αν θέλεις, μια βόλτα μέσω Google θα σε βγάλει σε λεπτομέρειες της ζωής του. Δεν θέλω να γράψω κάτι περισσότερο για το Χαρίλαο, δεν χρειάζεται, ένα αντίο φτάνει...

Εθνικό στοίχημα (version 2.0)

(U R My No 1 - the day after) Εχουμε και λέμε: flash.gr, Σκάι και έξω. Πάμ' παρακάτω... Λοιπόν, τι θα γίνει από εδώ και πέρα μιας και όχι του μέτρου δεν είμαστε (αρχαιόθεν) ούτε καν του χιλιομέτρου... Με την άφιξή της στην Αθήνα η Παπαρίζου θα γίνει δεκτή από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον πρωθυπουργό, την πρόεδρο της Βουλής (που μπορεί να της κόψει και κανένα επίδομα, ποτέ δεν ξέρεις), την υφυπουργό Πολιτισμού (η ωραία και το τέρας, ώρες ώρες γίνομαι θεόξινος), τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ (με τον οποίο η συζήτηση θα γίνει στα σουηδικά, ο πρόεδρος ακόμη να συνηθίσει τα ελληνικά, θεόξινος σου λέω), τον αρχιεπίσκοπο (τώρα αν θα 'ναι ακόμη ο χριστοδουλοαποτέτοιος μη σε γελάσω) και τη δήμαρχο Αθηναίων (αν δεν έχει γίνει αυτή στο μεταξύ υπουργός). Θα ακολουθήσουν επισκέψεις και βραβεύσεις από δημαρχαίους και νομαρχαίους, που έχουν αρχίσει να ανασκουμπώνονται ενόψει των δημοτικών εκλογών του 2006. Μόλις τελειώσουν τα πανηγύρια και οι τελετές η κυβέρνηση θα σηκώσει τα μανίκια (πώς; είναι καλοκαίρι και φοράνε κοντομάνικα;) για την Eurovision 2006 (EV06 εν συντομία). Ο Σαντιάγο Καλατράβα ανακαλείται εσπευσμένα στην Αθήνα για να κατασκευάσει στέγαστρο πάνω από το χώρο στον οποίο θα γίνει η Eurovision του 2006. Ρολόι που θα μετρά ανάποδα το χρόνο που απομένει ως τις 18/5/2006 θα στηθεί στην πλατεία Συντάγματος. Η κυβέρνηση θα χαρακτηρίσει εθνικό στοίχημα την υπόθεση της επιτυχημένης διοργάνωσης της EV06, επανεμφανίζεται η Γιάννα Αγγελοπούλου Δασκαλάκη Παρθένη (ξέχασα κανένα επώνυμο;) δηλώνοντας πως μόνο αυτή με τις υψηλές της γνωριμίες μπορεί να εξασφαλίσει μια άψογη διοργάνωση. Η αντιπολίτευση δηλώνει παρούσα αλλά προειδοποιεί πως θα καταγγέλλει κάθε απόπειρα κατασπατάλησης του δημόσιου χρήματος. Για τις ανάγκες της EV06 θα κατασκευαστούν 35 ξενοδοχεία 5 και 6 αστέρων, 45 χιλιόμετρα τραμ, 65 χιλιόμετρα μετρό και 570 χιλιόμετρα προαστιακού, η Ολυμπιακή θα αγοράσει 5 Airbus A380, τα οποία όμως δεν μπορούν να σταθμεύσουν στο "Ελευθέριος Βενιζέλος" και γι' αυτό προκρίνεται η κατασκευή νέου ειδικού terminal. Τα νοσοκομεία της Αθήνας ανακαινίζονται και προμηθεύονται σύγχρονο ιατροφαρμακευτικό εξοπλισμό προκειμένου να υποδεχθούν τα μίλιονς θάουζαντ τουριστών που θα την κατακλύσουν ενόψει της EV06. Ενοπλες Δυνάμεις και Αστυνομία συνεργάζονται για άλλη μια φορά για τα θέματα ασφαλείας, ενώ ένας στρατός τεχνικών του ΥΠΕΧΩΔΕ και της Τροχαίας αναλαμβάνουν τη διαχείριση της κυκλοφορίας. Η μεγάλη επιτυχία του θεσμού και η ανακοίνωση των ΗΠΑ ότι θα διαγωνιστούν στην EV06 σε μια προσπάθεια περαιτέρω σύσφιξης των σχέσεων με την Ευρώπη θα προκαλέσει την έντονη κινητοποίηση των αρχών ασφαλείας. Ετσι και την παραμονή της EV06 πέσει και κανένας από κάνα μηχανάκι...

Ψαλίδια μπορντούρας (γουάου!)

(επαγγελματικός εξοπλισμός) Στο δρόμο για το γραφείο σήμερα το πρωί σε ένα από τα φανάρια του κέντρου ένας πιτσιρικάς διένειμε φυλλάδια από το ένα αυτοκίνητο στο άλλο. Περνά από δίπλα μου, μου αφήνει ένα, δεν είναι φυλλάδιο, είναι σαν περιοδικό. Μαλακό χαρτί καλής ποιότητας, χλωριωμένο και ουχί ανακυκλωμένο. Στο εξώφυλλο ένας τυπάκος με ένα μίνι-καρτ κουρεύει το γκαζόν σε νησίδα παραλιακής λεωφόρου κάπου στη Γαλλία. Τίτλο το περιοδικό δεν έχει, μόνο το όνομα της εταιρείας τα προϊόντα της οποίας παρουσιάζονται στις μέσα σελίδες, Husqvarna. Εγώ, τώρα, αυτή την εταιρεία την ήξερα από κάτι μοτοσικλέτες, δεν ήξερα πως έβγαζε και ψαλίδια μπορντούρας, όπως διάβαζα στο εξώφυλλο. Από την άλλη, πριν από 10 βάλε χρόνια δεν ήξερα επίσης ότι η Peugeot έφτιαχνε ακόμη και πένσες, όσο ζει μαθαίνει ο άνθρωπος. Οι σελίδες είναι γεμάτες από θαμνοκοπτικά, αλυσοπρίονα, αποψιλωτικά, μίνι-καρτ και κάτι τρακτεράκια, «καλλιεργητές για επαγγελματική χρήση». Μαζί και παραφερνάλια, γάντια, πουκάμισα, καπελάκια, παντελόνια, τσάντες μεταφοράς. Παραφωνία μου φάνηκαν τα δύο τσεκούρια, πληροφορήθηκα μάλιστα πως υπάρχουν τουλάχιστον δύο τύποι, το τσεκούρι ξυλουργού και το τσεκούρι σχισίματος με πιο στενή λάμα (λάμα δεν τη λέμε;) Τι να σκέφτονταν άραγε η εταιρεία και διένειμε το έντυπό της στα φανάρια της Αθήνας; Ζήτημα αν αναλογούν γύρω στα δύο τετρ. μέτρα πρασίνου ανά κάτοικο και, διάολε, πόσοι πια έχουν κήπο και περνούν από το κέντρο κατά τις 9 το πρωί; Αντε βγάλε άκρη με τους μαρκετάδες και τους διαφημιστές, υποψιάζομαι πως κάποιος έβγαλε κάποια φραγκάκια απ’ αυτή την ιστορία. Τώρα που το ξαναβλέπω αυτό το αλυσοπρίονο δεν είναι και τόσο κακή ιδέα, μπα, κάθε άλλο, ίσως το χρησιμοποιήσω για να εκβιάσω αύξηση. Εν τω μεταξύ, γλυκύτατη η σημερινή ημέρα, το ραδιόφωνο ταλαντεύεται μεταξύ Thievery Corporation και White Stripes, τσουλάμε για κανέναν καφέ;

Της φωτιάς το ανάγνωσμα

(αφιερώσεων στιγμές) Ξεκινάω από τη Σοφία. Θυμήθηκε τη γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού - δεν μοιραζόμαστε την ίδια ρίζα αλλά κάτι μου κάνει. Αντιγράφω από το σημείωμα που συνοδεύει τα Ριζίτικα του Ψαραντώνη (παραγωγή της "Λύρα", εξώφυλλο μαλακό στα μαύρα, θα το βρεις εύκολα, προειδοποίηση, είναι δύσκολα κομμάτια): "Το ριζίτικο τραγούδι 'Τα χελιδόνια της Βλαχιάς' αναφέρεται στο κούρσος της Ανδριανούπολης το 1361 από τους Τούρκους του Μουράτ Α' και θεωρείται το αρχαιότερο ιστορικό ριζίτικο της στράτας...

Τα χελιδόνια τση βλαχιάς και τα πουλιά τση Δύσης κλαίσιν την Αντριανούπολη την πολυκουρσεμένη"

Λεβεντιά και λιτός πόνος, άνθρωποι που ζούνε τη λύπη γιατί κατά βάθος -λέω πως- ξέρουν ή θέλουν να ζήσουν τη χαρά... Στο μεταξύ, σε μια άλλη γειτονιά... Παρών ο μουσικός κριτής...

δεν μας συγχωρώ, από φόβο χάσαμε

μα σαν να μετάνιωσε και λίγο αργότερα, στην πρώτη ευκαιρία επανήλθε απολογητικός

Βουτάω βαθειά κι όταν θα αναδυθώ στον ήλιο θα παραδοθώ και ας καώ

Λοιπόν, το ξανασκέφτηκα, νομίζω πως υπάρχουν δυο ζωές. Η πρώτη εγγυάται εκατονταετίες ζωής σε μια παγωμένη σπηλιά. Η δεύτερη προσφέρει την εμπειρία δίπλα αλλά και μέσα στη φλόγα. Αν και πόσο θα ζήσεις εξαρτάται τελικά περισσότερο από σένα και λιγότερο από την πείνα της φωτιάς... Διαλέγεις ζωή και όσο παλεύεις με αυτό το δίλημμα, αν το παλεύεις βέβαια, καλημέρα...

Το παρασκήνιο της παραίτησης Παυλόπουλου

(του ανταποκριτή μας) Ο ασπρομάλλης κύριος έκανε δεξιά, άναψε τα αλάρμ και βγήκε εμφανώς αγχωμένος από το αυτοκίνητο για να διασχίσει το δρόμο με ταχύτητα. Ο αστυνομικός που στέκονταν στην πόρτα αποχαυνωμένος από τη μεσημεριάτικη ζέστη δεν πρόλαβε καν να τον χαιρετίσει. Εκείνος, κρατώντας σφιχτά στο χέρι του ένα λευκό φάκελο, ανέβηκε τρέχοντας τις μαρμάρινες σκάλες. Μπροστά στην κλειστή πόρτα κοντοστάθηκε να πάρει μια ανάσα και έφτιαξε πρόχειρα τη φράντζα που είχε αρχίσει να κατεβαίνει κατά τα φρύδια. Με ένα χαρτομάντηλο που βρήκε στην τσέπη σκούπισε βιαστικά τον ιδρώτα που κυλούσε στο μάγουλο, χτύπησε το κουδούνι. Σιωπή. Ξαναχτύπησε. Τίποτα. Τρίτη φορά. Μια βραχνή βαριεστημένη φωνή ακούστηκε από το θυροτηλέφωνο.

- Δεν ανοίγουμε σε πλασιέ και διαφημιστές. - Μισό λεπτό, παρεξήγηση, δεν είμαι πλασιέ. - Και ποιος είσαι; - Ο Προκόπης. - Ελα ρε ξαδερφάκι… - Ποιος ξαδερφάκι; - Ο Προκόπης απ’ το χωριό δεν είσαι; Τι κάνεις ρε θηρίο, κάτσε να σ’ ανοίξω… - Ναι, ανοίξτε μου αλλά ξέρετε δεν είμαι αυτός ο Προκόπης. - Και ποιος είσαι; - Ο Προκόπης ο υπουργός, θα μου ανοίξετε τώρα; - Δεν ξέρω κανένα Προκόπη Υπουργό. - Παυλόπουλος είναι το επώνυμό μου - Α! Ελα μωρέ, ναι, είπα και ‘γω, ο Προκόπης απ’ το χωριό στην Αθήνα. Τι θες; - Τον πρόεδρο. - Σόρι μαν, ο πρόεδρος δεν είναι εδώ. - Και πού είναι; - Πήγε μέχρι το σουπερμάρκετ να πάρει γάλα για τα παιδιά, η Νατάσα είναι πάλι σε ένα συνέδριο με κάτι νομπελίστες, καταλαβαίνεις, του ‘χουν πέσει όλα πάνω του του έρμου. - Θ’ αργήσει; Ξέρετε έχω παρκάρει παράνομα στην Ηρώδου Αττικού, μη μου πάρουν και τις πινακίδες. - Τι να σου πω φιλαράκι. Δεν μπορώ να τον πάρω και στο κινητό, στο σουπερμάρκετ δεν έχει σήμα. Είναι κάτι επείγον; - Θέλω να του αφήσω την παραίτησή μου. - Χμμ, ναι, κοίτα. Εδώ απέναντι λίγο πιο πάνω, μέσα στον Εθνικό Κήπο έχει ένα καφενεδάκι. Κάτσε, πιες έναν καφέ και όταν έρθει θα βγω να σε φωνάξω... - Και τ’ αυτοκίνητο τι να το κάνω; - Πτι ρε γαμώτι, δεν μπορώ να σου πω να το βάλεις και μέσα, περιμένει ο πρόεδρος το φορτηγάκι με τις φαρίν λακτέ… - Ποιες; - Τις φαρίν λακτέ. Στο ‘πα καλέ μου άνθρωπε, Νατάσα σε συνέδριο, τι θα φαν’ τα παιδιά, τα λυσσακά του πατέρα τους; - Ναι, δίκιο έχετε και εσείς. Θα του πείτε πως πέρασα και πως θα ξανάρθω αύριο τέτοια ώρα; - Ναι μαν, νο γουόριζ μπατ τουμόροου ο πρόεδρος θα πάει τα παιδιά στο Attica και μετά νομίζω έχει ραντεβού με κάτι παλιά φαντάρια για μπίρες. - Μπίρες; Ο πρόεδρος μπίρες; - Δεν καταλαβαίνεις μου φαίνεται, δεν σου ‘πα; Νατάσα εγουέι, τα ίδια θα λέμε; - Και ‘γω πότε θα παραιτηθώ; - Ακου τι θα κάνουμε. Τράβα σπίτι σου και θα κανονίσω να πουν τα κανάλια πως υπέβαλες την παραίτησή σου και πως ο πρόεδρος δεν τη δέχτηκε. - Λες να το κάνουμε έτσι; - Σουρ. - Θενκς μαν, στο χρωστάω, μπάι δε γουέι, πώς σε λένε είπαμε; - Θόδωρο, τζαστ Θόδωρο, σε πόρτα Καραμανλή χτύπησες τι περίμενες.. Να σου απαντήσει Φώντας; - Θενκς Θόδωρα, τα λέμε. - Μπάι δε γουέι τρέχα για τ’ αμάξι, ο τροχονόμος ετοιμάζεται να σε γράψει...

Στο φως της ανταρσίας

(αντι-γραφή) Ain't no love in the heart of the city, τραγουδούσε το ηχείο με την ίδια φωνή που έκανε το soldier of fortune να είναι αυτό που είναι - και μετά... "Μα δε νυστάζω, ξαγρυπνώ... Πρόβαλε φέξη τ' ουρανού..." σε ένα σκοπό πάνω στη φωνή της Αρβανιτάκη... Στην επιστροφή; Το χαστούκι σε ένα μαγαζί που στον τόπο μας το έχουμε κάνει σχεδόν θεό μας. Είπα στην αρχή να γράψω δυο αράδες παραπάνω, αλλά εξυπνοσύνη (ναι, εξυπνοσύνη) έχεις, άσε που θα έρθει η ώρα για χορό πάνω στους τάφους τους - αν τυχόν δεν είμαι απο το πρωί εκεί ελπίζω να με ειδοποιήσεις για να έρθω εγκαίρως με μια αγκαλιά ξύδια, μουσικές και όνειρα, ωραία θα περάσουμε. Και ύστερα, μια απορία. Γιατί κάθε φορά που ακούω ένα ζεϊμπέκικο σαν αυτό που λέει...

Αδεια τοπία ξημερώνουνε στα μάτια μου ποια ουτοπία με κρατάει ζωντανό, άλλα τοπία ξεκινούν μέσα απ' τα μάτια σου πάρε με, πάρε με στα αθώα μονοπάτια σου

... θέλω να σηκώσω το χειρόφρενο, να μείνω καταμεσίς, αυθάδης στρίβοντας τσιγάρο με τα αλάρμ να κρατάνε το ίσο σε μια προσευχή που ακούγεται ολόκληρη μόνον αφού η τελευταία νότα της φύγει για τον αέρα; Στην ομορφιά του ήλιου, που μάλλον κρύβεται πίσω απ' τα σύννεφα σήμερα, η συνέχειά σου...

Ραδιοφονικά

(φουσκοδεντριές, γνωστότερες ως κάβλες) Κάτι έχουν πάθει εσχάτως οι ορμόνες των διαφημιστών, δεν εξηγείται αλλιώς. Σε ραδιοφωνική διαφήμιση για τεντόπανα ακούω τη μία να λέει πως της αρέσει να είναι από κάτω. Στο καπάκι, σε σποτάκι της Neoset ή κάποιας άλλης παρόμοιας εταιρείας, η σύζυγος παραπονιέται στον καλό της που το κάνουν με το ζόρι μια φορά την εβδομάδα (όπου το "το", είναι η επίσκεψη στο μαγαζί για έπιπλα). Παρόμοια διαφήμιση για μάρκα ρούχων, όπου εκείνος και εκείνη γδύνονται αλλά μόλις βλέπουν τις ετικέτες στα ρούχα αναβάλουν το σεξ και πάνε για shopping. Πριν προλάβω ν' ανάψω τσιγάρο να πάρω μια ανάσα, έρχεται η τρίτη με φόρα περιγράφοντας το ξεκούμπωμα του τζιν της και στα ξεκούδουνα ακούγεται σαν διαφήμιση μέσα στη διαφήμιση κάτι για την Pizza Hut. "Οταν τελείωσε ξαναντύθηκα" η ατάκα της στο τέλος. Σου 'χω και συνέχεια με μια άλλη που βογγάει και φωνάζει το όνομα του Μάιου (το μαγιόξυλο τώρα δικαιώνεται) που δεν θέλει να τελειώσει, όπως εξηγεί το βοηθητικό σπικάζ, ένεκα που στο Filmnet παίζει ένα σωρό (καιγαμώ, αν καταλαβαίνω σωστά) ταινίες. Α, σου έχω και σποτ από την Durex για το πουλί Πελώριους ή κάπως έτσι, ένεκα τα νέα έξτρα σούπερ σάιζ μοντέλα της εταιρείας, αλλά, εντάξει, αυτοί προφυλακτικά πουλάνε, λογικό μου κάνει. Οι άλλοι πάλι...

Παζλ...

(σαν deja vu μου κάνουν αυτά) - Τα συνεργεία της ΔΕΗ έκαναν Βηρυττό τη γειτονιά μου για άλλη μια φορά, σακατεύοντας γύρω στα 100 μέτρα πεζοδρόμιο που είχαν ανακατασκευαστεί τα μισά το Σεπτέμβριο και τα υπόλοιπα κατά το Μάρτιο. Τα φορτηγά της ΔΕΗ είναι παρκαρισμένα στο δρόμο, γουστάρω, το πρωί θα μου κάνουν πάλι καντάδα τα κομπρεσέρ. - Ο πεζός που διέσχισε το βράδυ τρέχοντας την παραλιακή στο ύψος της Γλυφάδας, παίζοντας κορώνα γράμματα με το Χάρο. Ενα Seat που έρχονταν πατημένο τον απέφυγε με έναν αδέξιο ελιγμό. Ο Χάρος διάβαζε εφημερίδα εκείνη την ώρα, δεν πρόσεξε το σκηνικό. - Το email του γραφείου έχει πήξει από γερμανικά μηνύματα που κάτι τσαμπουνάνε για το βομβαρδισμό της Δρέσδης από τους Συμμάχους το 1945. Ντας ιζ γκενούχτ λίμπλιχε Φριτς μη σου πάρει ο διάολος τον πατέρα στην τελική. Πρέπει να 'σβησα καμιά 300ριά μηνύματα έτσι για πλάκα, με τα πολλά τελικά βρήκα την αιτία. - Η Κατεχάκη έχει γίνει ριγέ από τις διαφορετικές λωρίδες που ζωγράφισαν τις τελευταίες ημέρες κάτι μεθυσμένα μαστόρια. Ναι, παραμένει θεοσκότεινη, αλλά θυμίζει κάτι σε Νταλί (πάρα πολύ αμυδρά πάντως). Φανταστικός διάλογος

- Το ποτήρι είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο; - Αν θέλετε να πιείτε, πιείτε και αν είναι ξαναγεμίζουμε το ρημαδοπότηρο. Αν δεν το θέλετε να το πάρω στη λάντζα να μη σας χαλάει κιόλας που το κοιτάτε (γκαστριά πια).

Πραγματικός ήχος

Κάποιος μου είπε, μην αργείς Ισως να είναι αυτή η τελευταία βραδιά της γης (Χάρτινος ουρανός, Ξύλινα Σπαθιά)

Γλυκό καλοκαιρινό φως στα μάτια σου (ευχή ή διαπίστωση, διάλεξε)...

Pass the flame ρε!

(Οι καπουτσίνοι της ηθικής μας) Η εφημερίδα που αρέσκεται να μοιράζει DVD με αισθησιακές ταινίες (ψιλοτσοντούλες δηλαδή) βγαίνει σήμερα με πρωτοσέλιδο θέμα για ταινία σκληρό πορνό που μετέδωσε το κανάλι της Βουλής (btw, συχνότητες μετάδοσης εδώ). Σαν δεν ντρέπονται, τσόντες απ' το κοινοβουλευτικό κανάλι, τσ, τσ. Η επίμαχη ταινία ήταν αυτή και φέρει την υπογραφή του γνωστού για τις αισθησιακές του παραγωγές -μπροστά στις οποίες το "Βαθύ Λαρύγγι" και το "Παλαμάρι του Βαρκάρη" φαίνονται αθώα ντοκιμαντέρ για την αναπαραγωγή των αμοιβάδων- Peter Greenaway. Το κανάλι της Βουλής προσπάθησε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, ενώ τα γνωστά κέντρα που υποσκάπτουν την ηθική της ελληνικής νεολαίας και έχουν βάλει ως σκοπό την (απ)αλλοτρίωση της εθνικής συνείδησης των Ελλήνων (κλαψ, λυγμ) ανέλαβαν πάλι δράση. Ομως όχι, οι προβοκάτορες δεν θα πετύχουν στο δόλιο έργο τους, υπάρχουν θεματοφύλακες σε αυτό τον τόπο που όμως ενημερώνουν το site τους με 24ωρη καθυστέρηση, ώστε οι νέοι μας να μην αντιμετωπίζουν τον πειρασμό να μπουν στο γεμάτο ναρκωτικά, τσόντες και παιδεραστές Ιdερνέτ. Μόνο εμείς γνωρίζουμε ποιες τσόντες κάνουν κέφι οι απευθείας απόγονοι του Αριστοτέλη, του Περικλή, του Ιουστινιανού και του Μπότσαρη, ανάψτε επιτέλους τη ρημάδα την πυρά να πετάξουμε μέσα τους διαφωνούντες, θα ξεμείνουμε από θράκα...

Ενας Καίσαρας στο πιάνο...

(λίγο μεγαλόστομο αυτό, αλλά βρες μου κάτι άλλο) Οι Βρετανοί αστυνομικοί τον βρήκαν πριν από 1,5 μήνα να περιπλανιέται μουσκεμένος και καλοντυμένος κάπου στο Κεντ. Κάθε προσπάθειά τους να συνεννοηθούν μαζί του απέβη άκαρπη. Τον οδήγησαν σε ένα νοσοκομείο. Το προσωπικό τού έδωσε χαρτί και μολύβι με την ελπίδα πως θα έγραφε τουλάχιστον το όνομά του. Εγραψε τίποτα, δεν έδωσε όμως το χαρτί πίσω λευκό, ζωγράφισε ένα πιάνο - με ουρά. Τον οδήγησαν στο παρεκκλήσι του νοσοκομείου όπου υπάρχει ένα πιάνο. Επαιζε με τις ώρες χωρίς σταματημό. Δείχνει να ζωντανεύει μόνο όταν κάθεται μπροστά στα πλήκτρα και οποιαδήποτε άλλη προσπάθεια επικοινωνίας μαζί του πέφτει στο κενό.

Σίγουρα μια συγκινητική, απίστευτη, τρυφερή και δύσκολη ιστορία που να το θυμηθείς θα πάρει κάποια στιγμή το δρόμο για το κινηματογραφικό πανί.

Ιστορία που μου θυμίζει κάπως το Shine. Ξέρεις τι θα 'θελα; Ο άγνωστος νεαρός να μην έχει τίποτε απολύτως και να 'ναι μια χαρά, να έχει βάλει ένα τρελό στοίχημα, να 'χει κάνει ένα τάμα, να τον χτύπησε κατακούτελα ο έρωτας και να είπε πως γι' αυτόν η μουσική είναι πλέον ο μόνος δρόμος. Αν (μπορούσε να) είναι έτσι, το πρόβλημα το 'χουν οι άλλοι, αλλά, πάλι, οι άλλοι είναι πολλοί αυτός πάλι...

Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε, Καίσαρ, να σας σώσει. Κάτι που πάντα βρίσκεται σ'αιώνια εναλλαγή, κάτι που σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων, και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατελείωτη γη. (...) Κάτι που θά'κανε τα υγρά, παράδοξά σας μάτια, που αβρές μαθήτριες τ'αγαπούν και σιωπηροί ποιηταί χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουν με κάποιο τρόπο που, όπως λεν, δε γέλασαν ποτέ. (...) Η μόνη μου παράκληση όμως θά'τανε, τους στίχους μου να μην ειρωνευθείτε. Κι όπως εγώ για έν'αδερφό εδεήθηκα, για έναν τρελόν εσείς προσευχηθείτε. (Γράμμα στον ποιητή Καίσαρα Εμμανουήλ, Νίκος Καββαδίας)

Ο σιωπηλός πιανίστας, ίσως γρίφος που έχει όμως βρει ένα δρόμο - μια μέρα καλή θέλω να σε περιμένει και ένα ακόμη καλύτερο απόγευμα...

Κουβέντα να γίνεται

(αυτονόητα ε;) Ωραία λοιπόν, ο πρόεδρος της ΕΥΔΑΠ παραιτήθηκε ή ξηλώθηκε μετά την τρανταχτή "αποκάλυψη" (εξηγώ τα εισαγωγικά πάραυτα) ότι παίρνει μηνιάτικο 15 (ή ήταν 17) χιλιάρικα γιούρος. Ετσι αποκαταστάθηκε η ισορροπία στις αμοιβές και στο μεταξύ βγήκαν και κάτι βουλευτές (αυτοί με το 200ρι επιδότηση από τη Βουλή για το κινητό, θυμάσαι;) προτείνοντας οι διοικητές των ΔΕΚΟ να μην αμοίβονται με περισσότερα απ' όσα παίρνουν οι ίδιοι (όρσε γκουβέρνο είναι η σωστή απάντηση εδώ). Η "αποκάλυψη" είναι φούσκα παπαριά, σκέτη. Οι επίμαχες αποδοχές είχαν εγκριθεί από τη γενική συνέλευση των μετόχων (το ανώτατο όργανο κάθε επιχείρησης ιδίως δε των εισηγμένων, ρώτα και τα κοκόρια) από τις 11 Ιουνίου 2004. Χοντρικά το 70% της ΕΥΔΑΠ ανήκει στο Δημόσιο, το υπόλοιπο 30% πού ήταν μάγκα μου όταν ελήφθη η απόφαση; Εκανε τσιγάρο έξω ή την είχε πέσει στον μπουφέ; Να μη σου πω και ότι στις συνελεύσεις παρίστανται δημοσιογράφοι, αναλυτές και ένας σωρός ακόμη καλός κόσμος, αλλά μάλλον και αυτός κατά τα καναπεδάκια την είχε αράξει. Μωρέ δεν γαμιομάσταινε πανστοδιάολοόλοιμαζίκιαντάμα καλύτερα (much better now), που βρήκαμε κοντά με ένα χρόνο καθυστέρηση πόσα εισπράττει ο πρόεδρος της ΕΥΔΑΠ (για να υπογράφει τον ισολογισμό και να καθαρίζει το πορτοκάλι με μαχαιροπήρουνο, μη λες πως δεν στα λέω όλα) και το κάναμε και μείζον θέμα και καμαρώνουμε και από πάνω σα γύφτικα σκεπάρνια. Θα μου πεις "δεν είναι πολλά τα φράγκα;" μωρέ πολλά είναι, αλλά τώρα το θυμηθήκαμε; Αν ναι, τα 14Κ της Πασχαλίδου τι είναι δηλαδή; Στραγάλια; Βρήκαν στο μεταξύ την ευκαιρία οι πατέρες του έθνους να βγουν στην αντεπίθεση (λογικόν, έχουν κάνει μαζεμένες μαλακίες τελευταία, ψάχνουν να ισοφαρίσουν). Το πλαφόν που προτείνουν είναι επιεικώς για τα μπάζα ακόμη και για πρόεδρο μονοπωλιακής επιχείρησης άσε που αυτή η αντίληψη που θέλει τις εισηγμένες στο χρηματιστήριο εταιρείες να είναι ταυτόχρονα και ΔΕΚΟ, μου κάνει σαν να θέλουν να πατάνε σε δυο βάρκες. Η εισηγμένη δουλεύει με σκοπό πρωτίστως το οικονομικό κέρδος (της ίδιας και των μετόχων της, τα υπόλοιπα περί κοινωνικής ευθύνης είναι ωραίες γιάπικες και στρογγυλότατες αρλούμπες) η ΔΕΚΟ μπορεί να δουλεύει ακόμη και με ζημιά για την εξυπηρέτηση του συνόλου (δες τις μονίμως ελλειμματικές συγκοινωνίες). Τα υπόλοιπα είναι εκ του περισσού (και των πατησίων ενδεχομένως).

Ε9 να 'ναι οι ώρες τους

(παραδόξως, χωρίς πολλά γαλλικά) Ωρες ώρες δεν τους πιάνω, πώς σκατά τα καταφέρνουν και γίνονται μαλλιοκούβαρα με όλους κάθε τρεις και λίγο, θέλει ταλέντο. Παντρολογήθηκε για άλλη μια φορά ο φουκαράς ο Κουτρούλης με την ιστορία της Πρωτομαγιάς και πάνω που λέγαμε να πάρουμε μια ανάσα και να περιμένουμε την επόμενη χαζομάρα βγαίνει η καλή σου η ΠτΒ και τα χώνει στον τέως ΠτΔ, ο οποίος ο έρμος τι είπε περισσότερο από τα αυτονόητα; Κάτσε κυρία μου, basta μισό λεπτάκι, ακόμη δεν προλάβαμε να ξαποστάσουμε, να πάρουμε πρώτα μια ανάσα, αμ μαζεύεσαι άρον άρον αμ σ' έπιασε κωλοπιλάλα.. Όχι σου λέει η κυρία εδώ τώρα που σ’ έχω ζεστό. Το Μαξίμου έκανε αυτό που ξέρει να κάνει καλά, να εκφράζει την ενόχλησή του. Τελικά αυτός ο πρωθυπουργός, δεν εξηγείται αλλέως, πολύ ευαίσθητο στομάχι έχει και δεν του φαίνεται, μήπως να 'κοβε τα τηγανητά και τα λαδερά; Στο μεταξύ, στα σημερινά μαντάτα Σουφλιάς και Ρεγκούζας έχουν διαφορετική άποψη για τους ημιυπαίθριους χώρους, απ' όσα διαβάζω εδώ και εδώ. Βρε να μην μπορούν να συνεννοηθούν και καλά αν αυτοί έχουν πρόβλημα ενδοεπικοινωνίας, εμείς ρε παιδιά τι σας φταίμε... Πήγα στη λογίστριά μου το πρωί και η έρμη έχει φρικάρει με όσα της λένε για το Ε9, το οποίο αν έχω καταλάβει σωστά έτσι και το συμπληρώσεις με τη μία πας κατευθείαν για έδρα στο Μπέρκλεϊ. Βρε με κάτι μαλάκες(*) που μπλέξαμε (πάλι)... (*) Καφενειακή δήλωση, σόρι, δεν έχω καλύτερη...

Anima

(είμαι επιρρεπής, εντάξει;) Μόλις πέρασα από το τελευταίο post της Mourning Blade και νομίζω πως αν φώναζα τις Μούσες θα της (σου;) σιγοψιθύριζαν βιαστικές κάτι σαν το "της Κυριακής τα όνειρα ζουν ως το μεσημέρι /σαν παίρνει το απόγευμα κανένα τους δε βγαίνει". Βιαστικές, γιατί και αυτές έχουν μια εβδομάδα μπροστά να σκαρφαλώσουν, μην τα θες και όλα δικά σου. Ουσιαστικά η μελαγχολία της Κυριακής μού κάνει άγνωστη λέξη, εκείνο που μου κάνει πιο γνωστό είναι οι μεταμεσονύκτιες βόλτες στους άδειους δρόμους. Από τη θάλασσα του Πειραιά ως τους φαρδιούς μονοδρόμους της Φιλοθέης και μετά στα στενά του Γκύζη, έτσι για να μη μεγαλοπιανόμαστε και μετά κάθοδος για το κέντρο που πάντα τέτοια μέρα και ώρα λαγοκοιμάται και ανασαλεύει όταν ανεβαίνεις τη Σταδίου ταράζοντας το πέπλο των κίτρινων φώτων της. Θα ήθελα να σου πω και άλλα μα είναι που καταλαβαίνω τον καημό της Δευτέρας σου, είναι και αυτό το τραγούδι που μου 'χει πάρει το μυαλό από την ώρα που σουρούπωνε.

Κοίτα τους όγκους τους αδούλευτους χωρίς βαρύτητα αρχιτεκτονική, δεν συγκρατούν τους δορυφόρους τους που ‘χουν απρόβλεπτη τροχιά χαωτική, κυμματοθραύστες κατοικούμενοι μπλόκια σε ανθρωποθάλασσες, την ομορφιά σου αναδυόμενη χωρίς αντάλλαγμα τη χάρισες όποιον αντέχει τη νομοτέλεια πώς υποκύπτει μονάχα στο νερό αληθινό και η εντέλεια στον ανεξέλεγκτο και χείμαρρο καιρό Λαξεύονται από το νερό μέρες και νύχτες και περπατάνε στον αφρό οι Αφροδίτες τις φυλακίζουν στο βυθό μέρες και νύχτες μα είναι το φως το φανερό οι Αφροδίτες (Αφροδίτες, Ρόδες)

Σε μια κατά τα φαινόμενα ζεστή Δευτέρα που θα σε βρει ενδεχομένως να παλεύεις πάλι με πολλά που περιμένουν να γίνουν ως την Παρασκευή... Δικιά σου -και καλή σου- η μέρα...

Κυνηγοί της ουτοπίας

(πάνω σε offline παρατήρηση της Παρασκευής) Εχω την αίσθηση πως ορισμένες ασχολίες έχουν ένα ειδικό βάρος επειδή κάνουν αυτό το αφηρημένο όν που ονομάζεται μέσος άνθρωπος να αισθάνεται για λίγο ή για πολύ κάπως καλύτερα. Πάρε για παράδειγμα τη φάμπρικα της επικοινωνίας, διαφημιστές, δημοσιογράφοι, εκδότες, γραφίστες, διορθωτές, τυπογράφοι, αλλά και πολλοί άλλοι. Τι παράγουν άραγε, ειδήσεις και μεθόδους προώθησης προϊόντων; Στο πρώτο επίπεδο ίσως και ναι, πιο κάτω όμως; Μου φαίνεται πως γίνεται κάτι σαν για να ξεχάσει ο αποδέκτης τους μπελάδες του προσωπικού του σύμπαντος και να πει περίπου "ουφ, ευτυχώς υπάρχουν και χειρότερα". Δες το σαν οι αποδέκτες να ξεχνούν τα σημερινά τους άλυτα προβλήματα και να κοιτούν τα προβλήματα των άλλων (η συνταγή "όσο πιο μακριά τόσο πιο καλά" εφαρμόζεται κατά κόρον) ή, στη χειρότερη, τα προβλήματα που τους περιμένουν (η Εφορία είναι εύκολη αναφορά πάντα). Συγγενής με αυτή τη φάμπρικα "κάνω τον κόσμο να ψιλοξεχαστεί νομίμως", είναι η φάμπρικα του "μπορώ να σου λύσω τα προβλήματα, αρκεί να ξεχαστείς" με χαρακτηριστικότερους εκπροσώπους το χρηματοοικονομικό κλάδο. Αγχος για τη σύνταξη ή την αποταμίευση; Επενδυτικές προτάσεις που θα προσέχουν άλλοι για σένα και που είναι στο απίκο. Γενικώς αυτή η φάμπρικα παίζει πολύ με όρους outsourcing και πολύ εύκολα μπορείς να τη συγχωνεύσεις με την προηγούμενη. Πολλές φορές και κάποιες μορφές τέχνης εντάσσονται στις δύο φάμπρικες, στη βάση του όσο πιο mainstream τόσο πιο εύκολο (χωρίς να συμβαίνει πάντα). Συνολικά, η "βιομηχανία των ψευδαισθήσεων" στις υπηρεσίες της καταναλωτικής ανθρωπότητας. Μετά, υπάρχει μια άλλη φάμπρικα με μέλη όπως ο προγραμματισμός υπολογιστών και η αρχιτεκτονική. Νομίζω πως πάνω απ' όλα θέλει κάτι παραπάνω για να κουμαντάρεις τη μηχανή (ή τους περιορισμούς της βαρύτητας π.χ.) βάζοντας χαλινάρι στο μυαλό σου, όχι όμως τόσο σφιχτά γιατί χρειάζεσαι τη δύναμη της φαντασίας ώστε να βγαίνεις από το όποιο αδιέξοδο. Αν θέλεις να τους δώσω όνομα τους λέω κυνηγούς της ουτοπίας, γιατί νομίζω πως μία από τις δυνάμεις που τους κάνουν να πάρουν μπρος είναι δηλώσεις του τύπου "αυτό δεν γίνεται, δεν μπορεί να υπάρξει". Ναι, σίγουρα υπάρχουν και άλλες ομαδοποιήσεις όπως και άλλες φάμπρικες, αλλά αυτή την τελευταία, δεν ξέρω γιατί, πάντα τη χαζεύω...

Οι νόμοι του γκαράζ

(sir, could you please pass me the μπουζόκλειδο;)

Να πιστεύεις πως μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο Δούλευε γρήγορα, μην κλειδώνεις τα εργαλεία, δούλευε οποτεδήποτε Να μάθεις πότε να δουλεύεις μόνος και πότε να συνεργάζεσαι Να μοιράζεσαι τα εργαλεία και τις ιδέες. Να εμπιστεύεσαι τους συνεργάτες σου Ξέχνα την πολιτική και τη γραφειοκρατία (είναι γελοία σε ένα γκαράζ) Μόνο ο πελάτης μπορεί να σου πει αν η δουλειά που έκανες είναι καλή Οι ριζοσπαστικές ιδέες δεν είναι κακές ιδέες Να βρίσκεις νέους τρόπους εργασίας Να προσθέτεις κάτι κάθε μέρα, αλλιώς δεν θα φεύγεις από το γκαράζ Να πιστεύεις πως μαζί μπορούμε να κάνουμε τα πάντα

(Πηγή: Ενα επετειακό t-shirt από την Hewlett-Packard, με κάποια αφορμή που δεν ξέρω. Η εταιρεία 'γεννήθηκε' σε ένα γκαράζ κάπου στην Καλιφόρνια. Οχι πως έχει σημασία η πηγή)

Παλαιάς και νέας κοπής

(ωδική βοήθεια) Υπέροχα, τι να σου λέω. Ο Jimmy Page να παίζει κιθάρα την ημέρα εισαγωγής της Warner στην Wall Street... Κάποιοι από τους ήρωες των παιδικών μας χρόνων τράβηξαν γι' αλλού, ευτυχώς που άλλοι της ίδιας φουρνιάς είναι ακόμη στα δικά μας τσαντήρια και στο μεταξύ έρχονται και άλλοι. Πού θα βγάλει όλο αυτό μακάρι να 'ξερα, πάντως σου κομίζω ευχάριστα νέα. Ο Bruce Springsteen στο νεώτατο Devils & Dust αφήνει κατά μέρος όλα όσα ίσως είχες συνηθίσει να ακούς από την εποχή του Born in the USA και κάνει μια στροφή κατά το παλαιότερο River. Σαν η φωνή (και η μουσική του) να βγαίνει κάπως πιο κουρασμένη, πιο καπνισμένη, ίσως και πιο σοφή. Υπάρχει και εδώ για τη γνωστή διαδικασία, πάντως το CD συνοδεύεται και από ένα αξιοπρεπές DVD, κάνε ό,τι καταλαβαίνεις. Οι δικοί μας Raining Pleasure από την άλλη κάνουν ωραιότατα πράγματα στο Reflections του Μάνου, αξιώθηκα να ακούσω τις τελευταίες μέρες με την ησυχία μου (και να το χαρώ) και το Unplugged των Archive. Συμβαίνουν καλά πράγματα. Να σου πω και αυτό γιατί αν δεν το πω θα σκάσω, αν τυχόν βρέξει σήμερα αύριο θα φταίει ένα καραόκε session, δεν μπορώ να πω, ευγενέστατοι οι ακροατές, να φανταστείς δεν χρειάστηκε να ψάχνω να κρυφτώ πίσω από κανένα κοτετσόσυρμα όπως είχε συμβεί στους Blues Brothers.

Πεντάγραμμο

(ιιιιιπιιιι, αυτό δεν μετρά για γραμμή) Για συννεφιασμένη Κυριακή μιλάει το Αστεροσκοπείο. Τα δελφίνια γουστάρουν Morcheeba, διαβάζω στον Best Ο Γεώργιος Χοιροβοσκός Τζαζεύει Ο Ναυτίλος και ο Crazy Monkey σκαλίζουν Αρχεία. Οι νότες σε TGIF mode...

Μπροστά στις Ρόδες

(δεν είναι μόνο λόγια) Τι ακριβώς κάνεις όταν σε μια σκηνή περνούν από μπροστά σου περαστικοί η Nancy Sinatra, οι Clash, ο Bob Marley, o Σωκράτης Μάλαμας και ο Grover Washington Jr, ενώ παράλληλα οι Ενδελέχεια είναι ωσεί παρόντες και έρχονται στιγμές που νομίζεις πως σου ψιθυρίζουν στο αυτί οι Nirvana ή οι Rage Against the Machine; Δεν ξέρω τι κάνεις εσύ, πάντως επειδή ήμουν εκεί όταν συνέβαινε το απόλαυσα, ακούγοντας και κυρίως βλέποντας (μήπως το 'γραψα ανάποδα; γουατέβερ...) Ρόδες στο House of Art. Δυνατός, απενοχοποιημένος ήχος που δεν ντρέπεται να ντυθεί το ρούχο και την ψυχή του πανκ ή ακόμη και του γκαράζ, κέφι και καλή διάθεση στη σκηνή που στη χειρότερη περίπτωση δεν σου 'κανε καρδιά να μην τα χαρείς... Αν από Ρόδες έχεις ακούσει ως σήμερα μόνο τα Λόγια και την οπωσδήποτε ιντριγκαδόρικη συνεργασία με την Αρβανιτάκη στο Φοβάμαι, δεν μπορείς να φανταστείς τι έρχεται για μετά. Μπορούν να πάρουν ένα κλασικό κομμάτι σαν το Just the two of us, να το πλάσουν και να του δώσουν μια νέα αναπνοή, δεν είναι λίγο, κάθε άλλο... Βγαίνοντας συμφωνήσαμε - μακάρι να συνεχίσουν έτσι. Μάλλον όχι τυχαία και, επίσης, καθόλου τυχαία...

You can crush us you can bruise us but you 'll have to answer to... (Guns of Brixton, Clash)

Μια ρυθμική με ένα θανατερά επίμονο ριφ και με τα κρουστά της να παίρνουν φωτιά καλημέρα, είναι το λιγότερο, να μπορούσα να σου περάσω και τη μυρωδιά της μουσικής...

Εχω και πάρκιν πάμε μια βόλτα;

(αυτό και αν ήταν) Από τα καφέ της πλατείας Συντάγματος δεν ξέρω αν έχεις περάσει, αν όχι να πας στην πρώτη ευκαιρία. Με το που κάθεσαι σκάει μύτη μια καράφα νερό βρύσης, ο καφές μπορεί και να συνοδεύεται από κουλουράκια και λοιπά μπινελικάκια, ευγενέστατοι, σχετικώς γρήγοροι, φραπέ, καπουτσίνο και εσπρέσο διπλός όλα στα 4 ευρώ, για να μη λες δηλαδή πως δεν σου κάνω ρεπορτάζ (τρέμε Τσιαμτσίκα). Βραδάκι, ελαφριά δροσούλα, κόσμος ανεβοκατεβαίνει, παρέες ιθαγενών ή αλλοδαπών επισκεπτών (tourists, u know) περνούν ή κάθονται στα διπλανά τραπεζάκια, κάπου κατά τις 11 παρά δέησε ο υπεύθυνος φωτισμού και άναψε τα φανάρια της πλατείας, βέβαια το ξεκόλωσε το θέμα, γιατί από κάποια στιγμή και μετά νόμιζα πως είχε ήδη ξημερώσει. Κάπου στην ίδια ώρα (θυμίσου, είμαι στην πλατεία Συντάγματος, στα καφέ δίπλα στην έξοδο του μετρό) γίνεται το απίστευτο. Ενα σκοτωμένο Suzuki (Suzuki δεν ήταν; οι αυτόπτες να διορθώσουν αν κάνω λάθος), ένας ματρακάς ολκής, στην εταζέρα του οποίου ξεκουράζονταν κάτι κουκλομαξιλάρια, σκάει μύτη στη μέση της πλατείας. Μένουμε άπαντες. Καλά οι ξένοι που δεν θα μπορούσαν π.χ. να σκεφτούν πως υπήρχε ποτέ περίπτωση κάποιος να μπει με αυτοκίνητο κάτω από το μνημείο του Νέλσονα στην πλατεία Τραφάλγκαρ, άστους αυτούς, όταν εμείς διπλοπαρκάραμε αυτοί ακόμη ξεψειρίζονταν. Ελα όμως που μείναμε (μαλάκες, αυτή είναι η λέξη αλλά δεν στη γράφω μη και μου σοκαριστείς) και οι ιθαγενείς. Ο οδηγός, κάνει μια ψιλομανουβρίτσα και παρκάρει μπροστά σε ένα από τα δεντράκια που η καλή μας η δήμαρχος τα 'βαλε σε γυάλα (υπόσχομαι άλλο post γι' αυτό) και, μάλιστα, με χορηγό την Vodafone (κάποιος έπρεπε να πληρώσει για τα τζαμιλίκια). Ακόμη δεν έχουμε καταλάβει τι συμβαίνει, ο μάγκας βγαίνει απ' το αμάξι (το σκοτωμένο το Suzuki το ματρακά, όχι πως αν ήταν Ferrari θα άλλαζε το θέμα) κλειδώνει και φεύγει. Ναι σου λέω, φεύγει, πάρκαρε μπροστά στην πλατεία. Οχι δεν είδα αν μπήκε στο μετρό, ώστε να δώσει μια άλλη διάσταση σε αυτό που λέμε park and ride. Καθίσαμε κανένα τέταρτο ακόμη, όσο εμφανίστηκε ριγέ πιγκουίνος άλλο τόσο εμφανίστηκε και μπάτσος (δημοτικός ή κρατικός, αδιάφορο). Ασε που έχω την απορία, πώς η ματρακουδιά κατάφερε να μπει στην πλατεία. Τι λες; Ναι, έχω φωτό, θα παλέψω να την ανεβάσω αργότερα στη μέρα... Μετά απ' αυτό η σύφιλη που μ' έπιασε προχτές το πρωί (α δεν σου είπα;) στην Ομήρου, όταν μου βγήκε μηχανάκι που έμπαινε ανάποδα αέρα πατέρα στο μονόδρομο από τη Σόλωνος και που παραλίγο να το πάρω παραμάζωμα μαζί με τον αναβάτη και κάτι σακουλοκοφινοπότηρα που ήταν στο πίσω μέρος του, μου φάνηκε απλό μικροεπεισόδιο...

Βρε ένα γέλιο βρε...

(και άσε τον τελετάρχη να περιμένει) Παίρνω την παρόλα του καθενός και στην πάω βόλτα ως το άλφα του Κενταύρου αν χρειαστεί. Οπως λοιπόν λέει και εδώ αντικαταθλιπτικά και ecstasy (το τελευταίο, λέει, σε επικίνδυνα μεγάλες ποσότητες) μπορεί και να σκοτώνουν τον καρκίνο. Ασ' το ecstasy στην άκρη. Αντικαταθλιπτικά ε; Φάρμακα, δηλαδή, που καταπολεμούν την κατάθλιψη. Στο εν λόγω δημοσίευμα κάτι ηρωικά λέγονται για το Prozac, όχι, δεν ξέρω ποιος ήταν χορηγός της έρευνας, έχω κάτι υποψίες, δεν αποδεικνύονται, οπότε δέχομαι (τα ευρήματα) ως έχουν. Ας το πάρω λίγο αντίστροφα τώρα, αν και το μυαλό μου δεν είχε αποδειχθεί ποτέ να έχει ιδιαίτερες ικανότητες στα μαθηματικά (το παλεύω πάντως). Ομως, μισό λεπτό...

Rewind στα παιδικά χρόνια, μπορεί και να υπάρχει λόγος. Τρέχαμε θυμάμαι στο χωριό τα καλοκαίρια με τα ξαδέρφια μου. Από πέτρες και χαλίκια ο δρόμος άλλο τίποτα. Δεν μάθαινε και εύκολα ο νεαρός (εγώ ήμουν αυτός) που όλο τον υπόλοιπο χρόνο περπατούσε σε πεζοδρόμια και άσφαλτο, οπότε πρώτη, δεύτερη, το πολύ, μέρα διακοπών είχα ήδη γκρεμοτσακιστεί μερικές φορές και είχα κάνει κάτι ματωμένα γόνατα (δευτερευόντως τους αγκώνες), άλλο να στο λέω άλλο να τα βλέπεις. Εχοντας ήδη ζήσει την οδυνηρή εμπειρία του ιωδίου, φρόντιζα να γυρίζω σπίτι κατά το σούρουπο για να γλιτώσω τη διαδικασία των πρώτων βοηθειών, κατά κανόνα πετύχαινε. Μπορεί να πονούσα αλλά ήμουν εξαιρετικά ευτυχής που είχα γλιτώσει από το βασανιστήριο του ιωδίου και την επόμενη ημέρα μετά τη θάλασσα (που δεν διευκόλυνε την επούλωση, με αποτέλεσμα να έχω σήμερα ένα αμυδρό σουβενίρ εκείνων των ημερών στο δεξί γόνατο), όλα ξεκινούσαν από την αρχή.

Αν, λοιπόν, κάποιος έχει για παράδειγμα τη χαζομάρα (πες το εσύ, θάρρος, θράσος, περιέργεια, μπορείς να το αφήσεις και ως τίποτα) να αντιμετωπίσει τις ματσακονιές του πανηγυριού που για λόγους οικονομίας ονομάζουμε ζωή, οι λέξεις "κατάθλιψη" και "Prozac" του φαίνονται εντελώς άγνωστες. Ενα γέλιο χρειάζεται τελικά που συνοδεύει, μιας και το 'φερε η κουβέντα (ποια;), εκείνο το "εφτά φορές να πέφτεις και να σηκώνεσαι οχτώ", sort of... Οχι σώνει και καλά ένα χαζοχαρούμενο γέλιο, αλλά εκείνο που μπορεί να φωνάζει χαρά, μπορεί και να φωνάζει θλίψη. Ενα γέλιο που η διαφορά του από το δάκρυ ίσως είναι ότι το πρώτο το μοιράζεις το δεύτερο το μοιράζεσαι - κάπως έτσι τέλος πάντων.

Για μια στιγμή θέλω να σε κοιτώ να γελάς και να φεύγεις πάλι μπροστά μια ζαριά η ζωή για ν' αρχίσει πάλι και να την κοιτάς να γελά και να φεύγει πάλι μπροστά μια ζαριά η ζωή για να σβήσει πάλι (Να γελάς, Υπόγεια Ρεύματα)

Μωρέ ένα γέλιο θα τους θάψει (ναι, και ένα δάκρυ θα τους πνίξει), μαζί και τους κατασκευαστές των διαφόρων Prozac (αυτούς, μπορεί και νηστικούς). Ελα, το βλέπω, χαμογελάς, ό,τι και αν συνέβη πριν έρθεις απ' τη γειτονιά, τώρα σαν να σκάει το χειλάκι σου. Πού να σου ΄λεγα και ανέκδοτο για να πάει καλύτερα η μέρα σου...

Με τον ήχο στο mute

(σσσσσσσσ) Θα ήθελα να σου πω πολλά γι' αυτό μα με πρόλαβε η δίκαιη οργή του Ναυτίλου. Σε αυτή την οργή, καταφατική η σιωπή μου. Μετά, θα ήθελα να σου πω πολλά για τη μέρα που ξημερώνει, Πρωτομαγιά "εκ μεταφοράς". Την υπουργό που ήθελε δηλώσεις από τους εκπαιδευτικούς που θ' απεργήσουν, τους ενοίκους των Παλαιών Ανακτόρων με τα δικά τους τα καμώματα, τον Ανδρεουλάκο. Δεν μπορεί, γι' αυτόν κάτι θα 'χεις ακούσει. Η παγωμένη του σιωπή απάντηση στους προηγούμενους. Υστερα, είπα πως θα ήθελα να σου πω πολλά για προδότες της πίστης τους, που τους ξηλώνουν αλλά γατζώνονται στο μπράτσο του θρόνου τους.. Βάζουν τα παπαγαλάκια τους να τρευλίσουν κάτι ακατάληπτα περί "απώλειας ελληνικότητας" λες και όσα πιστεύεις χρειάζονται διαβατήριο. Η σιωπή μου, απορία για τη σιωπή σου. Το ξανασκέφτηκα λίγα λεπτά αργότερα, ήθελα να σου πω πολλά για τους μεσημεριανούς γλάρους που κατέβαιναν στο Σαρωνικό και σχεδόν άγγιζαν τα πανιά από τα σκαφάκια. Μετά γύριζαν κατά τη στεριά και περνούσαν σχεδόν μπροστά μας, ο ένας πίσω από τον άλλο. Σιωπηλοί... Στο τέλος, ήθελα να σου πω πολλά για τον ήχο που πήρε τη μέρα από το χέρι και αργά αργά την ξεπροβόδισε.

Oh Lord When your heart beats within mine Oh mine Am I in anyway divine? Or still twisted and unkind? And low down In the misty gorges of time Well oh Lord When your heart beats within mine No I never ever want this thing to pass One should never fall in love with things that last Last only for a day And they'll stay with you for another day Well oh Lord When your heart beats within mine Oh mine Am I in any way divine? Or still twisted and unkind? Oh no I never ever want this thing to pass One should never fall in love with things that last Last only for a day And they'll stay with you for another day Well I can hear your heart beat As we are lifted off the ground It's all around Oh no I never ever want this thing to pass One should never fall in love with things that last Last only for a day And they'll stay with you for another day No no I never ever want this thing to pass One should never fall in love with things that last Last only for a day And they'll stay with you for another day (Lost Gospel, Madrugada)

Ακούγεται καλύτερα με σιωπή... ((καλημέρα))

Εκταιλούντε Αίργα

(και η ορθογραφία επίσης) Αυτή τη στιγμή αν έρθεις από το σπίτι δεν υπάρχει περίπτωση να μη θυμηθείς την Αθήνα πέρσι τέτοιον καιρό λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Μόνο πορτοκαλί διχτάκια και μια ταμπέλα στρογγυλή απ' αυτές που βάζουν ως όριο ταχύτητας τα 10 χλμ/ώρα (δεν μου λες, μήπως να το παρκάρω καλύτερα;) δεν έχει μπει. Λαδόξυδα, κούπες και διάφορα κουζινοτζάνταλα ξεκουράζονται στο τραπεζάκι του σαλονιού, με τέτοια χλιδή αντιμετωπίζω το ελαιόλαδο (ε, βέβαια, εκεί που έχει πάει η τιμή του, σε λίγο θα του διαβάζω και παραμύθια). Δίπλα ακριβώς είναι τα κρεμμύδια και τα σκόρδα, για την αμελητέα πιθανότητα να σκάσει βρικόλακας από το παράθυρο. Στη μια άκρη του καναπέ ένα γουδί, αυτή τη στιγμή το γουδοχέρι αγνοείται. Στην άλλη άκρη, στο πάτωμα, η καφετιέρα, που παίρνει ρεύμα από μια δίμετρη (όχι Ρωσίδα βρε) μπαλαντέζα, διότι σε αυτό το μαχαλά α, όλα κι όλα, χωρίς καφέ το μαγαζί αδυνατεί να εργαστεί. Στην κουζίνα έπιπλα και πάτωμα είναι καλυμμένα από ένα λεπτό μεν ανθεκτικό δε νάιλον, το οποίο αν σε πιάσει ποτέ ο οίστρος να βάψεις σου το συνιστώ, απείρως καλύτερο από τις εφημερίδες (πάει, χάθηκε γι' αυτές άλλη μια χρήση). Να στα πω λίγο απ' την αρχή. Η κουζίνα, για να ξέρεις τώρα, είχε να βαφτεί αιώνες, δεν έχω καταλάβει πώς και γιατί, το σκεφτόμουν και το πρωί, μετά κατάλαβα, ο προηγούμενος ιδιοκτήτης είχε βάψει τους τοίχους από τη μέση και κάτω με λαδομπογιά (αν είναι δυνατόν), οπότε έπρεπε να πέσει τρίψιμο. Ανεβαίνω, λοιπόν, στο πατάρι (δηλαδή, δεν ανεβαίνω, μισοανεβαίνω, ο μισός μέσα ο μισός όξω) όπου θυμόμουν πως υπήρχε ένα τριβείο, αμ δε, μαρκούτσια σύντροφε, τριβείο γιοκ. Ψάχνω ανάμεσα σε διάφορα ετερόκλητα αντικείμενα που, κοιτάζοντάς τα, αναρωτιόμουν γιατί τα κρατάω, βρήκα ό,τι θες μέχρι και τηλέφωνο με καντράν, τριβείο άφαντο. Ξεκαβαλάω, κρατάω τα φύλλα νούμερο 36 και τώρα τι κάνουμε παληκάρι μ'; Τρίβουμε με το χέρι, αυτό κάνουμε. Ε ρε να' σουν από μια γωνιά να χαζέψεις, να φτιάξεις καινούργιο συκώτι. Παρατήρηση: με εξαίρεση ίσως το σεξ, οι οικιακές εργασίες και κυρίως όσες σχετίζονται με το βάψιμο σου αποκαλύπτουν νέες στάσεις που μπορεί να πάρει το σώμα σου. Είναι απίστευτο τι συνδυασμό θέσεων μπορούν να πάρουν οι σπόνδυλοι ώστε να φτάσεις και στα πιο απίθανα σημεία. Στο μεταξύ ο καλός σου έχει βάλει και ραδιόφωνο όπου κάποια στιγμή παίζουν κάτι λεβέντικοι Μητροπάνοι και Μπιθικώτσηδες, έτσι το μόνο που έλειπε ήταν η ορχήστρα με τα μπουζούκια αραγμένη στα καδρόνια, στον τέταρτο όροφο του γιαπιού. Και δώστου τρίψιμο και, βεβαίως, να κατεβαίνουν κατά καιρούς διάφοροι εξ ουρανών (ναι, βλαστημάω, όχι, δεν ξέρω γιατί, ναι είναι οξύμωρο, εντάξει;), ιδίως κάθε φορά που μια από τις αρθρώσεις των δαχτύλων έπεφτε με φόρα σε καμιά γωνία. Πρέπει να πέρασε και κανένα δίωρο έτσι, μετά το σχετικό διάλειμμα η πρώτη καλλιτεχνία, στόκος σπατουλαρίσματος στις διάφορες μικροαπώλειες του τοίχου, το αυτό και στο χολάκι που το πήρε αμπάριζα ο οίστρος της δημιουργίας. Αν δεν το έχεις δοκιμάσει να το κάνεις στην πρώτη ευκαιρία, παίρνεις μια μικρή σπάτουλα, κατά προτίμηση με στρογγυλεμένες γωνίες, ο στόκος σπατουλαρίσματος είναι κάπως σαν πηχτό γιαούρτι (χωρίς μούχλα), απλώνεται εύκολα το αφήνεις μερικές ώρες ή μια μέρα και έχει πήξει. Κουκλίτσα σου λέω. Ταβάνι χολακίου done. Τοίχοι χολακίου done. Ταβάνι κουζίνας done αλλά έχουμε θέμα εδώ. Δεν υπάρχει πουθενά γείσο ή γενικώς κάποια γύψινη δημιουργία που να χωρίζει το ταβάνι από τον τοίχο. Αστο, το πρωί με το φως τσι μέρας όλο και κάτι θα κατεβάσει η γκλάβα. Τα εξαιρετικά καλά νέα είναι ότι σε αντίθεση με την τελευταία φορά που έβαψα δεν υπήρξαν αξιόλογες απώλειες. Προ διετίας κατά την ανακαίνιση του υπόλοιπου σπιτιού κατεβαίνω φουριόζος από τη σκάλα για να πιάσω το τηλέφωνο, πατάω στην άκρη το σκαφάκι με την μπογιά με αποτέλεσμα η τελευταία να βάψει και τα μουστάκια του Θεού (έκφραση και αυτή) και να κάνει το σύνθετο σαν το υπουργείο Οικονομίας μετά από διαδήλωση διαμαρτυρίας. Αύριο κατά το μεσημεράκι υπολογίζω να 'χω τελειώσει και ίσως, λέμε τώρα, φωνάξω και τον Λαλιώτη για τα εγκαίνια. Στο μεταξύ, από τις μπογιές έχω μια γλυκιά μαστούρα, οπότε εξαφανίζομαι, πάω να πάρω λίγο φρέσκο αέρα, διότι το κακό δεν θα είναι να δω κανένα μοβ ελέφαντα μπροστά μου, το κακό είναι ότι θα αρχίσω να του μιλάω και το ακόμη χειρότερο είναι ότι θα μου γυρίσει την κουβέντα...

Στη γειτονιά του Avalon

(όμορφα παραμύθια, ομορφότερα παραθύρια)

Μακάρι ο Θεός να σ' ευλογεί και πάντα να σε φυλάει Μακάρι όλες σου οι ευχές να βγουν αληθινές Μακάρι να κάνεις κάτι για τους άλλους Και ν' αφήνεις τους άλλους να κάνουν κάτι για σένα Μακάρι να χτίσεις μια σκάλα για τ' αστέρια Και ν΄ανεβείς κάθε σκαλί της Και, μακάρι, να μείνεις νέος για πάντα (Forever Young, Bob Dylan)

Μου φαίνεται πως σαν το ρολόι να πήγαινε πίσω, με την γιγαντοοθόνη να προβάλλει παλιούς μου ήρωες. Sunday Bloody Sunday οι U2 και ο Bono πολύ πριν κάνουν Κολιάτσου-Παγκράτι τη διαδρομή από το Λευκό Οίκο στο Νταβός. Touch too much, οι AC/DC με τη φωνή του Bon Scott. Rock 'n' Roll οι Led Zeppelin με τον John Bohnam στα ντραμς. Shadow Play, o Rory Gallagher. Guns of Brixton οι Clash στη φωνή του Joe Strammer. Σχεδόν 24 ώρες μετά, Hush οι Deep Purple και μετά Temple of Love με Sisters of Mercy και πιο μετά τη σκυτάλη έπαιρναν και έδιναν Evanescence, Nightwish, Green Day… Επιστρέφοντας, υποκλίνομαι στο ραδιοφωνικό παραγωγό του Δίεση. Avalon με Brian Ferry, δεν νομίζω πως υπάρχει κάτι καλύτερo... Ενα τραγούδι με τίτλο που σε ταξιδεύει σε ένα μέρος που μπορεί και να μην υπάρχει καν, να 'ναι μια απάτη ή μια ψευδαίσθηση, αλλά τόσο ωραία ψευδαίσθηση που δεν υπάρχει λόγος να τη χαλάσεις.

(το ίδιο το τραγούδι πάλι, μιλά για άλλα πράγματα, ή όχι;)

Εκτός και αν μου πεις πως δεν βλέπεις πια όνειρα. Εκτός και αν κάνεις πως δεν βλέπεις όνειρα μην τυχόν και σου χαλάσουν τα προσχήματα. Μπα, δεν (θέλεις να) είσαι τέτοιος άνθρωπος και γι' αυτό ακριβώς σου φιλάω μια καλημέρα απέναντι από τον άνεμο...

Δακρυσμένα δέντρα

(the sequel) Πέρασε σχεδόν 1,5 μήνας απ' όταν σου έγραφα για τα πεύκα, τον άσπρο αφρό που είχε καλύψει τους κορμούς και το διαρκές δάκρυσμά τους και τουλάχιστον δύο εφημερίδες σήμερα ασχολούνται με το θέμα. Η Ρούλα Παππά-Σουλούνια στην Ελευθεροτυπία παρατηρεί πως βιώνουμε μία από τις πιο μεγάλες οικολογικές καταστροφές, που προκλήθηκε μάλιστα και με χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ενώ η Καθημερινή στο κύριο άρθρο της αναφέρει πως η περίπτωση των πευκοδασών αποτελεί ένα μόνο παράδειγμα των κινδύνων τους οποίους υποκρύπτουν τα κατά καιρούς "παραγωγικά πειράματα" με το περιβάλλον. Δύο πράγματα: Εψαξα για το έντομο Marsalina Hellenika που αναφέρεται στην Ελευθεροτυπία, δεν βρήκα κάτι, αν μπορείς να βοηθήσεις... Τον τελευταίο καιρό σαν να έχουν ψιλοσυνέλθει τα πεύκα, αλλά μπορεί να είναι και η ιδέα μου... --- UPDATE 20050509, 0311--- Η Lida έδωσε εντελώς λακωνικά στα σχόλια του post τη λύση στο μπέρδεμα με το όνομα του εντόμου (που έχει γραφτεί στην εφημερίδα και έγραψα και εγώ ως άλλα γι' άλλα της Παρασκευής το γάλα).

Από τη στέγη του κόσμου

(με αγάπη, υποθέτω) Ξεκινά από το υψόμετρο 4.900 μέτρων, περιπλανιέται στον κόσμο, περιμένει να το ακούσεις. Εξι λεπτά και τέσσερα δευτερόλεπτα ενός τόσο διαφορετικού ήχου, που όμως ταυτόχρονα μπορεί να σου θυμίσει τόσα πολλά. Να μου πεις πώς γίνεται, θέλω να μάθω. Γλώσσα που δεν κατανοώ, η μουσική όμως είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία. Να το ξανακούσω, πάλι και πάλι με κίνδυνο να λιώσει η γωνιά του δίσκου, όσο πλησιάζει προς το τέλος ο ήχος γίνεται όλο και πιο οικείος, αλλά από την άλλη, είναι όλο στο σύνολό του τόσο διαφορετικό. Ο Ψαλμός της Προσφοράς από τους Lama Gyurme και Jean-Philippe Rykiel - έρχεται από το Θιβέτ, αλλά μου θυμίζει και τα ινδιάνικα τραγούδια μιας συλλογής της Putumayo. Το άλμπουμ ονομάζεται Rain of Blessings (link για τη γνωστή διαδικασία). Αρκετά πράγματα θα βρεις και εδώ, περισσότερα για τους συντελεστές μέσω Google, να σε διευκολύνω λίγο για τον Gyurme εδώ για τον Rykiel εδώ.

These just in...

Απίστευτα δρώμενα [Μια πληροφοριακη ιστοσελιδα για τον Ελληνα επαγγελματια. (...αλλα και τον αεργο, μη νομιζετε)] επίσης... Μέσα στο μυαλό του Νίκου (Οι παραλογες σκεψεις μου, οι ελαχιστες εμπειριες μου και οι ακραιες ιδεες μου ολα σε ενα μερος) καλορίζικοι (με μια μικρή καθυστέρηση, η πρόθεσις μετρά)

Homo-λογίες

(πάρε θέση) Ανακεφαλαίωση, αν έχεις χάσει επεισόδιο. O Bliax αναρωτιέται σε τι κόσμο θα φέρει το παιδί του, σχολιάζει τα περί των γάμων μεταξύ ομοφυλοφίλων, μαζεύει αντιρρήσεις και αντιδράσεις, επανέρχεται και σταδιακά το κύμα φουσκώνει όπως τα περιγράφει ο Crazy Monkey, δεν χρειάζεται να πέσουμε σε duplicates. Κάπως έτσι, χοντρό τζέρτζελο νομίζω πως ψήνεται στη γειτονιά, λες γι' αυτό να έχει σηκώσει αέρα; Ορισμένοι θέτουν θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Βόλτα ως τον ΟΗΕ, αντιγράφω από τη σχετική διακήρυξη του 1948 που μπορεί γενικώς να έχει γίνει κουρελόχαρτο, αλλά αυτήν έχουμε... Αρθρο 7: Ολοι είναι ίσοι ενώπιον του νόμου... Αρθρο 16: Ενήλικες άνδρες και γυναίκες χωρίς περιορισμούς λόγω φυλής, εθνικότητας ή θρησκείας, έχουν το δικαίωμα να παντρεύονται και να δημιουργούν οικογένεια... Η είσοδος στο γάμο γίνεται μόνο με την ελεύθερη και πλήρη συναίνεση των δύο πλευρών... Μιας και η διακήρυξη δεν περιορίζει το δικαίωμα στο γάμο μόνο στον ετερόφυλο συνδυασμό και με δεδομένο ότι ισχύει η προστασία του άρθρου 7, κανένα κράτος δεν μπορεί να απαγορεύσει το γάμο μεταξύ δύο ανθρώπων του ίδιου φύλου, αυτό καταλαβαίνω τουλάχιστον. Είναι λοιπόν ανθρώπινο δικαίωμα ο γάμος; Μάλιστα. Μπορείς να μην επιτρέψεις το γάμο για συγκεκριμένες ομάδες της κοινωνίας; Οχι, πάει και τελείωσε. Αρα, με την ευχή μου αγόρια / κορίτσια και στα δικά μας των ελεύθερων (σχήμα λόγου). Εχουν, τώρα, δικαίωμα στην υιοθεσία; Μου αρέσει τώρα εμένα αυτό; Οχι δεν μου αρέσει, μου γυρίζουν τ' άντερα όταν βλέπω π.χ. το Γιώργο και το Βασίλη με το υιοθετημένο τους κοριτσάκι στο δρόμο. Την ίδια φούρλα όμως δεν πρέπει να κάνουν τ' άντερά μου όταν δω το -ετερόφυλο- ζευγάρι της απέναντι πολυκατοικίας που ολημερίς δέρνεται μπροστά στο δικό του παιδί; Πίσω στο χρόνο, ταινία με Θανάση Βέγγο, ιδιοκτήτη καφενείου, ο γιός του στην Ιταλία μπλέκει με νεοναζιστικές οργανώσεις κάποια στιγμή αποφυλακίζεται επιστρέφει στην Ελλάδα με τη μαύρη σύζυγο και το παιδί τους, που ο μπαμπάς Βέγγος ελπίζει ότι με τον καιρό θα ξασπρίσει. Για το ίδιο πράγμα μιλάμε; Δεν ξέρω, δεν είμαι σίγουρος, τι να σου πω, αλήθεια, εσύ τι λες;

Infinite loop

(μη τεχνικό post) Τελευταία λεπτά στο γραφείο, σε ρυθμούς Παρασκευής και το τζουκμποξ έχει κολλήσει μεταξύ των εξής ετερόκλητων. Slipping away από Moby - παραπονιάρικο που είναι...

Open to everything happy and sad Seeing the good when it's all going bad Seeing the sun when I can't really see Hoping the sun will at least look at me

Και στο καπάκι Temple of love από Sisters of Mercy, Lady Grinning Soul από David Bowie, Παράπονο από Ελευθερία Αρβανιτάκη, Don't Know Why από Nora Jones... Συννεφιά, νοτιάς, ψιλοζέστη (άσχετο, πότε να ανθίζουν οι κάκτοι) Είναι σοβαρό γιατρέ μου;

Εστιατόριο χρησμών

(food 4 thought) Ξέρεις, πολλά εστιατόρια, κυρίως αυτά που έχουν σχετικά αργό σέρβις, βάζουν ένα σουπλά μπροστά σου το οποίο έχει διάφορα, αποσπάσματα διηγημάτων, ιστορίες συνταγών, βιογραφικά, ό,τι κατεβάσει η γκλάβα του καθενός. Να περάσει η ώρα σου βρε αδερφέ, να χαζολογήσεις και λίγο μέχρι να αξιωθεί ο σερβιτόρος να ασχοληθεί μαζί σου. Το συγκεκριμένο σουπλά λοιπόν, που είχε παρακαλώ και σπόνσορα ένα εμφιαλωμένο νερό, είναι χωρισμένο σε δυο μέρη. Το δεξιό περιλαμβάνει αποσπάσματα από δημοτικά τραγούδια (προφανώς ο χορηγός θέλει να δείξει ότι υπάρχουν βουνίσιες καταβολές στο προϊόν του) το αριστερό είναι ένα κατεβατό από καμιά τριανταριά τσιτάτα. Θα μπορούσα να πάρω το σουπλά μαζί μου και να σου τα αντιγράψω εδώ, αλλά πρώτον το ξέχασα, δεύτερον το σουπλά έγινε κομματάκι σύχρηστο, τρίτον, τι θέλεις τώρα, να σου κάνω υπαγορεύσεις; Το πρώτο πρώτο (υποθέτω πως το θεωρούσαν και καλύτερο) έλεγε πως "η γραβάτα φοριέται στο μυαλό όχι στο λαιμό". Το προσπέρασα αδιάφορα, αφόρητα στιλιζαρισμένο. Ξαναβρήκα το κλασικό "αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας θα πας εκεί που κοιτάς", επιμένω πως στο δεύτερο μισό της φράσης έχει κλαπεί η επανάληψη του ρήματος 'θέλω' που κάνει τη διαφορά, οπότε το ορθότερο νομίζω πως είναι " αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας θα πας εκεί που θες να κοιτάς", μπορεί και να σε γαργάλησα λίγο τώρα, προχωράμε παρακάτω; Υπήρχε ένα που έμοιαζε με χρησμό, έλεγε πως "αν η πρόθεση προηγείται της θέσης, τότε πρόσεχε τι συμβαίνει πίσω σου" ή κάπως έτσι. Εχω βρει κάμποσες ερμηνείες ως τώρα, καμία όμως δεν στέκεται για πάρα πολύ, θα χαρώ να βάλεις ένα χεράκι. Ενα από τα τελευταία της λίστας μου άρεσε περισσότερο απ' όλα "αν πετάς αυτό που έχεις, κάποια στιγμή στη ζωή σου θα γίνεις σκουπιδιάρης" (αγνοώ τον πατέρα ή τη μητέρα του ρητού). Απορώ πώς πέρασε αυτό από το κόσκινο του χορηγού, υποθέτω πως πολλοί κόλλησαν σε αυτό και δεν έδωσαν καμία σημασία στο λογότυπο του εμφιαλωμένου νερού που καμαρώνει ακριβώς δίπλα. Ναι, έχει κάτι να πει, ίσως όχι κάτι ιδιαίτερα τολμηρό, οπωσδήποτε απόλυτο... Μάλιστα - θα το κρατήσω να το βασανίσω λίγο περισσότερο, στο μεταξύ...

Λες πως ο λόφος είναι πολύ απότομος για να τον σκαρφαλώσεις, λες πως θα 'θελες να προσπαθήσω διαλέγεις το μέρος, θα διαλέξω τη στιγμή για ν' ανεβώ το λόφο όπως ξέρω μόνο περίμενε για την κατάλληλη μέρα και όπως ανεβαίνω πάνω απ' τα δέντρα και τα σύννεφα κοιτάζω κάτω, ακούγοντας τους ήχους όσων είπες... (Fearless, Pink Floyd)

Περιμένοντας τη μεσημεριανή όστρια σε καλημερίζω...

Αφεντικά έχουν οι σκύλοι

(σιγά μη βάλω και χαρτόσημο στην απεργία) Ηθελα να ξεκινήσω να σου γράψω πάλι για την Πρωτομαγιά ειδικά μετά απ' το τουμπουρλούκι που έγινε με τη μεταφορά της "αργίας". Ξέρεις τι μου αρέσει; Ξέρεις τι γουστάρω πάρα πολύ; Πως δεν χρειάζεται. Το σημείωμα της Mourning Blade με καλύπτει απόλυτα. H κατακλείδα του konfet; Ασυζητητί. Οι επισημάνσεις του Roark στο e-rooster; Κάτι πολύ περισσότερο από σεβαστές. Η απορία του Αρκούδου και η σημείωσή του; Μαζί του. (Συγγνώμη αν ξέχασα κάποιον) Ε ναι λοιπόν, δεν είναι αργία, είναι απεργία, δεν περιμένουμε την εγκύκλιο κανενός κερατοτσόγλανου καρεκλοκένταυρου (ε ρε σύνθετες λέξεις που έπεσαν μαζεμένες) να μας πει τι θα κάνουμε, στο διάολο πια. Οσο για το μεροκάματο που θα τσεπώσουν οι εργοδότες (όχι αφεντικά, αφεντικά έχουν οι σκύλοι) εχέστηκα, δεν το χαρίζουμε σε αυτούς, το αφήνουμε να κυλήσει σε ανάμνηση των ονειροπαρμένων του Σικάγο, του Βόλου, της Θεσσαλονίκης, της Βαρκελώνης, του Αγρινίου. Αν οι εργοδότες θέλουν να παίξουν το ρόλο του κηφηναριού και του επαίτη ας κάνουν ό,τι καταλαβαίνουν... Αλλά όχι να περιμένω το φιρμάνι του κάθε ξεϊγλωτου, πάει πολύ (τελικά είχα δεν είχα κάτι έγραψα) Disclaimer-1: όχι δεν είμαι δημόσιος υπάλληλος Disclaimer-2: από την ΚΟΒ της περιοχής μου περνούσα μόνο απ' έξω Disclaimer-3: δεν έχει, μας σώθηκε...

Φουλ

(απόψε που υπάρχουνε τα τάληρα...) Ημέρα, Πέμπτη. Ημερομηνία, 5/5/05 Ενα διάσημο πεντάρι εδώ...

Φέρουσα ισχύς

(ορίστε;;;) Το δώρο φέρει πάντα κάτι από το φέροντα, συνήθως ένα από τα εξής δύο πράγματα- είτε αυτός που το προσφέρει θέλει να προσθέσει κάτι που ξέρει πως εύκολα ή κάπως πιο δύσκολα ταιριάζει στον κόσμο σου είτε ψάχνει για μια αφορμή για να τον ακούσεις. Πολλές φορές η προσφορά έχει και τα δύο χαρακτηριστικά. Πάρε για παράδειγμα ένα πουκάμισο με ύφανση και χρώματα που αν και του γούστου σου ποτέ δεν σκέφτηκες να αποκτήσεις μόνος σου. Από τη μία είναι το "είπα πως σου πάει και πως θα είσαι όμορφα σε αυτό" από την άλλη είναι και κάπως σαν "δες και αυτή την άποψη, άκου την, μην την απορρίπτεις...". Εντάξει, αυτό είναι σχετικώς εύκολο. Τις τελευταίες ώρες έχω δίπλα μου μια μινιατούρα, αντίγραφο του Hummer H2.

(Δηλωμένα μισώ αυτό το αυτοκίνητο με τα 5 μέτρα μήκος, τα 6.000 κυβικά του κινητήρα του και την αχόρταγη κατανάλωσή του, όπως μισώ όλα αυτά τα κτηνώδη, σπάταλα, εγωκεντρικά SUV και τζιποειδή με πρώτο στην κατάταξη της δικής μου hate list το κακοσχεδιασμένο όχημα, όνειδος για το όνομα της εταιρείας του, το οποίο ακούει στο όνομα Porsche Cayenne. Το H2 ακολουθεί στη δεύτερη θέση...)

Η μινιατούρα όμως είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία. Εχει κάτι από το φέροντα, για την ακρίβεια, τη φέρουσα και –έλα, μην ακούω αηδίες- δεν έχει να κάνει με διαστάσεις... Ξανακοιτάζω τη μινιατούρα, ανεβοκατεβαίνει στο γραφείο μου, τη ζαλίζω ανάμεσα στα δάχτυλα. Χαζεύω τη μινιόν ρέπλικα να κόβει βόλτες πάνω στο ξύλο... Μπορεί στο τέλος να είναι και ένα απλό παιχνίδι (αυτο)σαρκασμού, αλλά από την άλλη, τα πιο μεγάλα πράγματα τα είπαμε στ' αστεία, άιντε λοιπόν ξανά απ' την αρχή... Η αλήθεια είναι πως κάτι ακούω...

(Οταν πάντως πρωτοπήρα τη μινιατούρα στα χέρια μου γέλασα, απολύτως αυθόρμητα... Τόσο πολύ που δεν είπα ευχαριστώ... Λοιπόν... Ευχαριστώ...)

Τραγούδι δεν έχει, βρες ένα για τη μέρα σου και αν δεν βαριέσαι κάντο μια πάσα και από εδώ, καλή χρήση σου υπόσχομαι πως θα του κάνω. Στο μεταξύ έχει έναν ήλιο που κατά πάσα πιθανότητα θα κυνηγάει τα σύννεφα. Οπως και να το δεις, καλοκαιριάζει και λίγο φως αν φτάνει από ένα παράθυρο μάλλον φτάνει για να σου μεταφέρει την καλημέρα μου, ε;

Alea jacta est

(στην Πόλη...) Ωστε λοιπόν Αϊντχόβεν-Μίλαν 3-1 με ένα γκολ από κάθε πλευρά στην εκπνοή του αγώνα. Οχι, δεν είδα ούτε αυτό το ματς. Τελικός στις 25 Μαϊου στην Κωνσταντινούπολη Λίβερπουλ εναντίον Μίλαν. Οι Εγγλέζοι για πρώτη φορά στον τελικό μετά από τη φρίκη του Χέιζελ θα βρουν πάλι, όπως τότε, Ιταλούς απέναντί τους (τουλάχιστον αυτό λένε οι φανέλες όσον αφορά τις εθνικότητες). Κόκκινες διαβολικές συμπτώσεις...

Ζητείται καλός χριστιανός με φραγκέλιο

(πληροφορίες, εντός) Βρε τι γίνεται. Διαβάζω με καθυστέρηση το σχόλιο του Δημήτρη Μητρόπουλου στα χθεσινά Νέα, δεν έχω άποψη δεν μου κάνει και εντύπωση πάντως. Διαβάζω τη σημερινή Ελευθεροτυπία και, αν και στην αρχή δεν είχα καμία διάθεση, για άλλη μια φορά μου δίνεται η ευκαιρία να καμαρώσω το μακαριώτατοοοο, που εν πάση περιπτώσει κάποια στιγμή θα πρέπει να κόψουμε τις αηδίες και να τον λέμε ξερά διευθύνοντα σύμβουλο, ένεκα που ο φορέας του οποίου ηγείται δεν απέχει και πολύ από Α.Ε. Ώστε λοιπόν θεότητα τα ανθρώπινα δικαιώματα. Εύγε μάγκα μου, τσίφτη μου, καραμπουζουκλή μου. Δεν φταίει αυτός, φταίει που κανείς από τους πιστούς δεν του ‘χει ανοίξει ακόμη το κεφάλι, να τον αρπάξει από τα άμφια και να τον πετάξει κλωτσηδόν από το ναό...

(Πριν από μερικές ημέρες σε μια παρέα μιλούσαμε για τους μουσουλμάνους της Αθήνας, το τέμενος που θέλουν να φτιάξουν κατά Παιανία μεριά και τις αντιρρήσεις πολλών χριστιανών, που λένε πως δεν είναι δυνατό –λέει- να ‘ρχεται ο τουρίστας και από το αεροπλάνο το πρώτο πράγμα που θα βλέπει στην Αθήνα να είναι ένα τζαμί. Συγγνώμη που δεν μετακομίσαμε την Ακρόπολη στα Σπάτα, εξκιούζ μι που είναι αδύνατο να πάρουμε στην πλάτη την Αγορά και να την κοτσάρουμε δίπλα στο διάδρομο του αεροδρομίου… Στη συζήτηση ακούγονται απόψεις όπως το Ισλάμ δεν είναι ανεκτική θρησκεία, ότι στο μυαλό των Ελλήνων ισχύει η εξίσωση μουσουλμάνος=Τούρκος, τα στερεότυπα των στερεοτύπων ω στερεότυπα. Μετά και την τελευταία τοποθέτηση του μακαριωτάτου να υιοθετήσω και εγώ το στερεότυπο ότι ο χριστιανισμός δεν είναι ανεκτική θρησκεία και είμαστε κομπλέ, έτσι;)

Ευτυχώς ή δυστυχώς έχω μια Χ, Ψ, Ζ άποψη για τη ζωή, το σύμπαν και τα πάντα, δεν συγχέω τη θρησκεία με την εκκλησία και τα λοιπά παραμάγαζα, αλλά απορώ ώρες ώρες με την καλοσύνη των πιστών που αφήνουν κάτι τέτοιους αλήτες να τους λένε ό,τι θέλουν χωρίς καμία αιδώ και να τους αφήνουν να τους δηλητηριάζουν την ίδια τους την πίστη... Ακούς εκεί θεότητα τα ανθρώπινα δικαιώματα…

Ξέρεις....

(αρμύρα...) Γυμνή γυναικεία πλάτη σε θέση που παραπέμπει στην εμβρυακή στάση. Σκούρα χρώματα... Το αριστερό χέρι ίσιο πίσω, με τα δάχτυλα να ψάχνουν για σημείο στήριξης σε ένα αόρατο έδαφος. Κοκκινωπό φόντο... Κεφάλι γερμένο μπροστά, μια θάλασσα μαλλιά κρύβει το πρόσωπο. Χαλκόχρυσο περίγραμμα... Χαζεύω τον πίνακα κάμποση ώρα - σε λίγο ίσως και να μου μιλήσει... Πριν απ' αυτό, ένας δρόμος στρωμένος με νότες... Και πιο πριν - για μισό λεπτό, δεν ξέρω αν έχεις [(...) εδώ βάζεις ρήμα] τον καπνό του Talisker, την ντροπαλή γλύκα του μαυροτράγανου, τη λάμψη δυο ματιών, το κουράγιο μιας anejo, τη ζέστη του Matusalem, τον Υμηττό στην ανατολή, το κόκκινο του αγιωργίτικου, τη θάλασσα στους Αντίπαξους, τον ήλιο στο Κάστρο της Σίφνου... Ασε να σου πω κάτι πιο εύκολο, βάλε εσύ το ρήμα, αλλά όποιο και να 'ναι...

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα (Γυναίκα, Νίκος Καββαδίας)

... καλημέρα σου.

Ωραίο ήταν..

(είμαι κακεντρεχής και δεν ενοχλούμαι καθόλου) Ναι, ναι, Λίβερπουλ-Τσέλσι 1-0, γουστάρω πολύ και μου κάνει χάρη το γκολ του Λουίς Γκαρσία να είναι το πιο πέτσινο που μέτρησε ποτέ. Ορισμένα πράγματα ευτυχώς δεν αγοράζονται με όσα χρήματα όσων Αμπράμοβιτς και καμιά φορά σε αυτά τα "ορισμένα" συμπεριλαμβάνεται και το ποδόσφαιρο (και τα λάθη των ανθρώπων, ουπς). Χαμογελάω... Nice…

Ενα τραγούδι για καλό μήνα (III)

(μυρωδιές...) Δεν είν’ αργία, είν’ απεργία, μικρές και δειλές βουτιές στην Ιστορία εδώ και αν σ’ ενδιαφέρουν περισσότερα να ψάχνεις ξέρεις. Σκέφτομαι πως αυτό το post μπορεί να τελειώσει επαναστατικά με το γνωστό...

avanti popolo alla riscossa Bandiera rossa trionfera

...αλλά, θες λίγο η μεταφορά της Πρωτομαγιάς για τις 11 Μαϊου, θες ότι καλοκαιριάζει, θες ότι έχω φρέσκια ακόμη στο μυαλό την εικόνα ενός γαλαζοπράσινου Ιονίου και ενός ακόμη πιο γαλαζοπράσινου Αμβρακικού, που δεν τις κατάφερε να σβήσει το 9ωρο που χρειάστηκε για 470 χιλιόμετρα… Με καθυστέρηση, λοιπόν, 48 ωρών, μια ανάσα από τη γνωστή μακρινή έρημο, λίγο γκρίζα αν την περάσεις στα βιαστικά, φωτεινή και ξέγνοιαστη σε μία από τις επόμενες ακροάσεις…

Αlberto hits his brother on the back of the head, looks to the north as he starts to get up his brothers still sleepy grumbles "it's not light yet," "if you want a new life, what's a few minutes wait?" darkness on the road and over the land into the laws and out of the hands from those with so much and no show of heart you'd think it'd be crazy to ask for a small part spotted an eagle in the middle of a lake resting on cactus, feasting on snakes but the waters recede as the dump closes in, revealing a whole lake of sleeping children poison in the stream that flows to the sea out on the waves that crash within reach of those with so much and so little to fear you'd think it'd be crazy to be so far away yet so near some say a new day will shine here over these catastrophes and horrors of misfortune, all across the wire Alberto y Hermano on the coyote's trail and dodging the shadows of the border patrol out in the wastelands wandering for days the future looks bleak with no sign of change darkness in the eye and down in the soul all across the wire to those in control holding so much with no show of heart you think it'd be crazy to watch it all fall apart watch it all fall apart (Across the wire, Calexico)

Καλό σου μήνα λοιπόν, καλώς σε βρήκα, χρόνια σου καλά…