Κι όταν ακούω μπιραλλάχ

(καλά με το τζαμί, με τα τζάμια να δούμε τι θα γίνει) Να μη λειτουργήσει το τζαμί στο κέντρο της Αθήνας κάτω από την Ακρόπολη γιατί δεν θα ταιριάζει με τον Παρθενώνα (τι διάολο, ταγέρ είναι ή συνδυασμός ζώνη-παπούτσια;). Να πάει μακριά, όξω από την πόλη. Μάιστα, στην Παιανία να πάει; Α, όχι, στην Παιανία είναι κοντά στο αεροδρόμιο θα ‘ρχεται ο τουρίστας και θα νομίζει ότι οι Ελληνες έγιναν σουνίτες. Μωρέ μήπως να πάει στη Μακρόνησο να ξεμπερδεύουμε. Μωρέ δεν πάτε να πνιγείτε που σας πειράζει το τζαμί αλλά είστε ΟΚ με τη Μητρόπολη (γιατί καλέ μου κύριε αν δεν θες τον ένα ναό στο κέντρο γιατί να θες τον άλλο; Δεν πάει, δεν στέκει). Στο λέω και αυτό γιατί η πεφωτισμένη Δεξιά πάει να ντριπλάρει την κατάσταση:

Μανώλης Κοττάκης, «Απογευματινή»: «Διαφωνώ με την επαναλειτουργία του τζαμιού στο Μοναστηράκι για λόγους ιστορικούς και όχι θρησκειολογικούς. Στην περιοχή αυτή έχει αφήσει τα ίχνη της η Ιστορία. "Μιλούν" στον επισκέπτη τα μνημεία. Μιλούν και του διηγούνται την κουλτούρα της συνύπαρξης πολιτισμών και θρησκειών. Οι ξένοι επισκέπτες μας "χαζεύουν" τον Παρθενώνα, "παρατηρούν" την ορθόδοξη αρχιτεκτονική της εκκλησίας του Αγίου Φιλίππου, αλλά και της Καπνικαρέας (λίγο παραπάνω) και βεβαίως προσέχουν το τζαμί που βρίσκεται εκεί από το 18ο αιώνα και προώρισται να λειτουργήσει ως μουσείο. Ολη αυτή η περιοχή που εντάσσεται στο έργο της ενοποίησης των αρχαιολογικών χώρων δεν μπορεί να "επιβαρυνθεί" με λειτουργία τζαμιού. Ειδικώς, τώρα που επίκειται η λειτουργία του Μουσείου Ακροπόλεως. Ο χώρος πρέπει να εκπέμπει μία πολυχρωμία, αλλά πρέπει να έχει και συγκεκριμένη ιστορική ταυτότητα».

Κ και με τους άλλους που φοβούνται πως με το τζαμί θα μας έρθουν και τα τσάρτερ της Αλ Κάιντα τι κάνουμε; Εχει βρωμίσει ο τόπος από φανατικούς λέμε-τώρα-χριστιανούς αλλά άντε αν σου βαστάει τράβα να κλείσεις τη Χρυσοπηγή και τα λοιπά παραμάγαζα. Ούτε πού θα καταλάβεις για πότε θα σε βάλουν κάτω οι κυράδες με τους κότσους να σου βγάλουν αντίχριστε τα μάτια με τις παραμάνες να δεις το φως το αληθινό.

Εκλειψιασμοί...

(με κάτι τέτοια δεν πας μπροστά) Είναι ένα μοναδικό αστικό φαινόμενο και μη μου λες να προσέχω τι γράφω, αυτοί να προσέχουν τι λένε που το μόνο Καστελόριζο που ήξεραν ήταν τα εστιατόρια και θυμήθηκαν το νησί όλοι τώρα που ήταν να γίνει η συντέλεια του κόσμου αλλά τελευταία στιγμή άλλαξε γνώμη και πήγε να συντελέσει τον πιο κάτω Γαλαξία. Το θυμάσαι το Καστελόριζο; Εμένα, μόνο πως στο χάρτη της Ελλάδας που είχαμε στο σχολείο το είχαν κοτσάρει σε ένα πλαίσιο κάτω στην άκρη, λες και μας ήρθε στην επικράτεια τσόντα την ώρα που τυπώναμε το χάρτη και δεν προλαβαίναμε να αλλάξουμε τις κλίμακες. Αυτή η μαλακία να δείξουμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη την ηπειρωτική Ελλάδα, να τη βλέπει ο σκράπας από το τελευταίο θρανίο και να καμαρώνει, αλλά να μην μπορεί να διακρίνει πως και εκείνες οι σκατοκουκίδες εκεί κάτω δεξιά ή κάτω αριστερά είναι και αυτές τόπος μας... Ωραίος της ημέρας ο δήμαρχος, κοινοτάρχης -τι είναι δεν ξέρω βάλανε τελευταία τον κόντε Καποδίστρια να του κάμουνε δεύτερη κηδεία έτσι όπως πάνε- του Καστελορίζου, που βγήκε σε ένα ραδιόφωνο και χοντρικά είπε «ωραία, τώρα που τελείωσε η έκλειψη δεν την κάνετε σιγά σιγά οι επισκέπτες... δεν έχουμε να σας ταϊσουμε και τίποτα... λίγα ψάρια μείνανε». Του Βησσαρίωνα έγινε στο Καστελόριζο και θα κυνηγάνε τα λέπια οι άνθρωποι...

[David Gilmour, νέος δίσκος μετά από δέκα χρόνια και βάλε σιωπής, από το About Face λίγο καιρό μετά τον καβγά στους Pink Floyd. Πρώτο κομμάτι, Castellorizon, τίμιον, να το ακούσεις στην πρώτη ευκαιρία]

Γκουχ, γκουχ, εχχμμμ, γκουχ...

(από την πόρτα σου περνώ...) Και έλεγα και ‘γω πού χάθηκα τόσον καιρό και με ανησύχησα...