Τρώγοντας....

(θα με φάνε αυτές οι σκέψεις) Και έρχεται η ώρα να πας να ρημαδοφάς, δεν σου λέω τώρα πρώτο ραντεβού και δεν συμμαζεύεται, βρίσκεστε δυο, τρεις, τέσσερις, πέντε το πολύ φίλοι, γκόμενες/οι, κολλητάρια, φιλενάδες και λέτε πως δεν θα κάνει κάποιος λάντζα απόψε (γιατί το να μαγειρεύεις για φίλους είναι μια χαρά αλλά εκείνο το συμμάζεμα και το πλύσιμο, ώρες ώρες είναι γάμησέ τα). Πού; Ανοίγεις τον κατάλογο με τα μαγαζιά που έχεις επισκεφθεί στο πρόσφατο παρελθόν, το ίδιο κάνουν και οι επίλοιποι, ιταλικό ή μεξικάνικο; Μήπως κάτι σε Tex-Mex ή σε ισπανικό που ‘ναι και της μόδας τώρα τελευταία; Τούρκικο; Μαροκινό, λιβανέζικο; Ο γύρος του κόσμου γύρω από ένα τραπέζι συσκέψεων που μαζεύει τα σάλια. Περνάει και η ώρα, τα στομάχια σε συγχορδία, τρέχουνε τα σάλια και στέγνωσε το στόμα, άντε να μην τα πολυλογούμε πάμε σε ένα φλου. Πρόσεξε τώρα, όταν λέμε φλου, δεν σου λέω fusion όπου μπορεί να βρεις τηγανητό κατσίκι με σάλτσα από άγριες τουλίπες, αλλά φλου. Πες το ένα εστιατόριο της προκοπής που δεν έχει ούτε άδεια παραμονής ούτε και την ελληνική σημαία φάτσα μόστρα στο κούτελο των σερβιτόρων, κάτι στο ενδιάμεσο εντάξει; Τσούκου τσούκου, τηλέφωνα και κρατήσεις αν το καλεί η ημέρα, φτάνεις με την παρέα των λιμασμένων έτοιμοι να κολατσίσετε τα τραπεζομάντηλα. Ωρα αλήθειας... Η κολεκτίβα της πείνας ανοίγει τους καταλόγους, σε γενικές γραμμές δεν πολυπροσέχεις τις τιμές, ώσπου έρχεται η ώρα που θυμάσαι την τελευταία σου γκουρμέ και ντίρλα επίσκεψη στην Κρήτη και ετοιμάζεσαι να προσθέσεις στην ατέρμονη λίστα των «πρώτων» τον ταπεινό ντάκο. Ο ντάκος, στο λέω αν τυχόν που δεν νομίζω αλλά, λέω, αν, είναι βρεγμένο παξιμάδι στον πάτο τριμένη τομάτα, ξινομυζήθρα, λάδι, ρίγανη, άντε και καμιά ελιά. Γλιστράει το μάτι σου στον κατάλογο των τιμών, δεν φταις εσύ φταίει ο Θεός που δεν το ‘φτιαξε το μάτι να ‘χει πατούρες και πάει όπου του κάτσει. Πέντε ευρώ ο ντάκος, κάτσε ρε μπάρμπα γαμώ την τρέλα μου, κοντά ενάμισι χιλιάρικο με τις παλιές δραχμές για λίγο παξιμάδι και τα συναφή, μη στα ξαναγράφω και στα πρήζω; Μόνο αν μάζευαν τις τομάτες 25χρονες παρθένες, σπάνιες οι 25χρονες παρθένες ακριβές θα είναι για να τις πάρεις στη δούλεψή σου να το καταλάβω. Αλλά κόβω το κεφάλι μου (όποιο να ‘ναι, άσ’ τις λεπτομέρειες) τις τομάτες τις έχει μαζέψει κανένας 55άρης κρητίκαρος με δυο πήχες μουστάκι ή κανένας μετανάστης που δουλεύει στα θερμοκήπια και τα μποστάνια και πάει στις πουτάνες μια φορά το τρίμηνο. Και να σου πω να σου φέρουνε τον ντάκο σε πορσελάνινο πιάτο που θα το σπάσουν μετά μπροστά σου να πάει και 10 ευρώ, έτσι γιατί ξύπνησες καλά σήμερα και νιώθεις λαρτζομαλάκας. Κάτσε, έχει και συνέχεια Μετά απ’ όλα αυτά αρχίζει να σου κόβεται η όρεξη, διαγράφεις τον ντάκο προχωράς στο θέμα της παραγγελίας, τρως, αλλά την επόμενη φορά θα παραγγείλεις πίτσα. Γιατί πίτσα; Γιατί έχεις ήδη δει τον πληθωρισμό στην τσέπη κάτσε τώρα να τον δεις και στο φαϊ. Η πίτσα, που λες, είναι φαγητό των φτωχών. Εφτιαχναν οι άνθρωποι μια ζύμη, άνοιγαν το ψυγείο ή ό,τι είχαν για ψυγείο, έβγαζαν ότι είχε μέσα το ξάπλωναν ψιλοκομμένο πάνω από τη ζύμη, βουρ στο φούρνο, καθίστε να περιδρομιάσουμε. Επιναν και κανένα λίτρο κρασί που το ‘φτιαχναν οι ίδιοι, φούσκωνε η ζύμη στο στομάχι, χόρταιναν, πάμε για ύπνο και αύριο αχάραγα για το χωράφι. Ερχεσαι λοιπόν στην Αθήνα του 2006 και η πίτσα έχει γίνει λαμέ βασίλισσα της νύχτας, η Ζωζώ Σαπουντζάκη στην κυριολεκτικά ψημένη εκδοχή της. Τυρί; Εντάξει. Τομάτα; Σαφώς. Κανένα αλλαντικούλι; Αντε να πάει στο καλό. Και μετά αρχίζει η χλαπαταγή. Πίτσα με γύρο. Πίτσα με παστουρμά, πίτσα με τρια-τέσσερα τυριά και δυο τρεις πρασινάδες μην και κολλήσει στο λαιμό του πελάτη και τον χάσουμε. Με σολωμό. Με κρέμα γάλακτος και παρμεζάνα. Γαμώτο ξέχασαν να βάλουν μακαρόνια ανάμεσα. Με σάλτσα μπάρμπεκιου και ψιλοκομμένο κοτόπουλο, πάλι δεν μου ‘βαλαν γαριδάκια. Σκέψου να ‘ρχονταν ένας ξένος που δεν ξέρει τι καπνό φουμάρουμε στην περιοχή, μπαίνει σε ένα εστιατόριο, σε βλέπει να τσακίζεις τον ντάκο, πλησιάζει, ρωτάει:

- Excuse me sir, how much will you pay for this? Ρωτάει, γιατί κάνει μια έρευνα για το πανεπιστήμιο του χωριού του. - 5 euroth, του λες και του το λες «euroth» όχι γιατί μόλις έσπασες έναν κοφτήρα στο παξιμάδι αλλά επειδή είσαι μπουκωμένος.

Φεύγει ο άνθρωπος πάει πιο κάτω, μια παρέα τρώει πίτσες αλλά τι πίτσες. Με μοσχάρια, ανανάδες, κοτόπουλα, πίτσες με κινέζικο, πίτσες με μεσανατολίτικα, πίτσες με τριών ειδών λουκάνικα. Και δεν με νοιάζει που ο άνθρωπος θα νομίσει πως εμείς εδώ κάτω έχουμε αφθονία αγαθών άρα και χρημάτων, χέστηκα γι’ αυτό, με ανησυχεί που ο εν λόγω μπορεί να είναι από τίποτα Βρυξέλες, και μας κόψει εντελώς το Δ’ ΚΠΣ εξαιτίας μιας παραφορτωμένης πίτσας και θα 'χουμε άλλα ντράβαλα...

Α-γνωστοι δρόμοι

(εν μέση οδώ) Σχεδόν κάθε μέρα περνάω από τα ίδια στενά. Δεν είναι η γειτονιά που μένω είναι η άλλη, του γραφείου. Ξέρω τις ρουτίνες της, η λαϊκή τις Δευτέρες για μισό χρόνο σμπαραλιάζει τον πιο φαρδύ δρόμο της περιοχής. Τιγκάρει στα διπλοπαρκαρισμένα που με ένα πρόχειρο σημείωμα στο εσωτερικό του παρμπρίζ ζητούν συγγνώμη για το μπάχαλο και με έναν αριθμό κινητού απεύχονται την ώρα ανάγκης. Τρίτες ως Πέμπτες βρίσκεις σχετικά εύκολα σε ένα μαγικό διάστημα της ημέρας, λίγο το πρωί, λίγο το μεσημέρι, καθόλου το απόγευμα. Τις Παρασκευές είναι πολύ πιο εύκολο αλλά φεύγοντας σε περιμένει στις λεωφόρους ο εξάγγελος αλαλαγμός του Σαββατοκύριακου. Μπορώ να σου πω αν το ψιλικατζίδικο στον πρώτο παράλληλο έχει Craven μεγάλο και ασημένια χαρτάκια σε τιμή κάτω του μισού ευρώ (απάντηση: ναι - όχι) ή αν το σουπερμάρκετ στη γωνία έχει και κανέναν καφέ της προκοπής εκτός από τους στιγμιαίους ενός συνοικιακού μπακάλικου. Τα βλέπεις εκείνα τα δυο βαρέλια με τη σανίδα στη μέση; Κρατάνε θέση για το φορτηγό του επιπλάδικου που όλη μέρα μυρίζει φυσίματα από βερνίκι. Εκείνη η καρέκλα δίπλα στο πεζοδρόμιο τη βλέπω κάθε μέρα, μπορώ να σου ορκιστώ πως πιο συχνά βλέπω την καρέκλα παρά ένα αυτοκίνητο στη θέση της. Το συνεργείο με το απαγορευτικό της στάθμευσης; Ακυρον, έχει κλείσει εδώ και χρόνια αυτό το μαγαζί παρκάρεις. Οχι σε αυτό το στενό θα στριμωχτείς φεύγοντας. Αλλη μια οικοδομή τελειώνει. Σε λίγες μέρες αλβανικά, ρουμάνικα, πολωνικά και ρώσικα θα ακούγονται στο νέο λάκο που θα ανοίξει λίγο πιο πάνω. Γκρέμισαν ένα ξεχασμένο χαμόσπιτο τις προάλλες, αν βιαστείς να περάσεις μπορεί να προλάβεις ακόμη τους σωρούς με τα μπάζα. Εχει βάλει και την ταμπέλα του ο εργολάβος. Σε λίγο θα το χτίσουν πάλι, όχι το χαμόσπιτο, κάτι άλλο πιο μεγάλο με κεντρική θέρμανση, αλουμίνια, πλακάκια δαπέδου, αναμονές για κρυφούς φωτισμούς στα έπιπλα της κουζίνας και στα γεισώματα. Με βαριές πόρτες που κλειδώνουν με τρίαινες σε τρία σημεία. Μπορώ να σου πω αν αυτό το καφενείο έχει λόγο ύπαρξης ή απλώς περιμένει τη σύνταξη του αφεντικού του και πώς θα βγεις από το αδιέξοδο που χώθηκες χωρίς να στραπατσαριστείς. Μόνο μη με ρωτήσεις πως λένε τους δρόμους. Δεν ξέρω κανέναν τους, τους γνωρίζω από τα γλιτσιασμένες σπασμένες πλάκες στα πεζοδρόμια και τις πρόχειρα παραγεμισμένες λακούβες στην άσφαλτο αλλά τα ονόματά τους, όχι...

Κάνε μου λιγάκι "μου"

(μούξινος, μοσχάρι) Δεν το ήξερα, το άκουσα για πρώτη φορά πριν από κάμποσες εβδομάδες και σήμερα διάβασα γι' αυτό στο Εψιλον τσι Ελευθεροτυπίας. Για το Cow Parade ο λόγος. Βάζουμε κάμποσα ομοιώματα αγελάδων σε δημόσιους χώρους (πλατείες, πεζοδρόμους κτλ κτλ), φωνάζουμε και μερικούς καλλιτέχνες να ζωγραφίσουν ή τέλος πάντων να κάνουν την παρέμβασή τους σε καθένα από τα ομοιώματα, φωνάζουμε για να το χορηγήσουν (το σπονσοράρουν) και μερικές εταιρείες που προφανώς ψάχνουν να γράψουν έξοδα για τη φορολογική τους δήλωση και όλο τούτο το πράγμα το λέμε πως είναι η μεγαλύτερη δημόσια εκδήλωση τέχνης παγκοσμίως. Αυτό διαβάζω στο site του Cow Parade. Μάλιστα και τώρα τι εννοεί λέγοντας παγκοσμίως. Ξεκίνησε απ' το Τσικάγο το '99 πήγε το 2000 στη Ν. Υόρκη, στο Κάνσας μετά και πιο μετά στο Χιούστον και μιας και επισκέφθηκε τις δύο τελευταίες μητροπόλεις του παγκόσμιου πολιτισμού θα ολοκλήρωνε τον κύκλο του αλλά μάλλον πήρε χαμπάρι την ιστορία ένας μάγκας, πήγε την ιστορία το 2002 στο Λονδίνο και από εκεί τσούκου τσούκου σε λίγο θα υποδεχθούμε τα υπερμεγέθη μοσχάρια στα μέρη μας. Το ότι η Αθήνα είναι κομματάκι στάβλος ήταν γνωστό, αλλά τέτοια επιβεβαίωση... Στο τέλος, λένε οι υπεύθυνοι του Cow Parade oι αγελάδες πωλούνται σε δημοπρασία και τα έσοδα πηγαίνουν σε φιλανθρωπικούς σκοπούς. Βλέπεις ο πλούσιος ο λεφτάς που του ξεχειλάνε τα γιούρα απ' την κωλοτρυπίδα (τα μπατζάκια τα 'χει ράψει από κάπου αλλού πρέπει να φύγουν) δεν μπορεί να πάει π.χ. στη Unicef και να της δώσει μια επιταγή, όχι μάστορα, πρέπει να πάρει και αυτός κάτι, ακόμη και μια ζωγραφισμένη αγελάδα να την κατσικώσει (την αγελάδα;) δίπλα στην πισίνα να πάρει ο χώρος μια πινελιά τέχνης καλή είναι. Τα λοιπά τα βλέπεις εδώ. Το ωραίο στο σχετικό θέμα του Εψιλον ήταν ότι στη διπλανή σελίδα από εκείνη με το θέμα για τις αγελάδες υπήρχε μια διαφήμιση για κάτι βιολογικά τυριά με τη φωτογραφία μιας ολοζώντανης κατσίκας που δεν έδειχνε να μασάει από τέχνη ή ταραμά.

Αλυσίδα (;) πολιτισμού (;)

(ή το άλλο πρόσωπο του Ιανού) Μια αφίσα από το κέντρο της Αθήνας. Αν δεν βγάζεις τα ψιλά γράμματα (σόρι, μίκρυνα την εικόνα για να χωρέσει) κάτω από τη φωτογραφία της αφίσας: "ΔΕΝ πληρώνομαι υπερωρίες, ΔΕΝ μου επιτρέπεται να χρησιμοποιώ το τηλέφωνό μου, ΔΕΝ πάω στην τουαλέτα αν δεν ζητήσω πρώτα άδεια, ΔΕΝ δουλεύω ποτέ οκτάωρο" και από εκεί και πέρα το κείμενο αναφέρεται σε κάποια μικροκομπίνα αν αντιλαμβάνομαι σωστά με τον ΟΑΕΔ. Οι Σαλονικιοί της γειτονιάς ίσως ξέρουν κάτι περισσότερο... ΥΓ: Ασχετο με το θέμα, αλλά ψιλογαμιέται το blogger τελευταία ή είναι ιδέα μου;

Και 'γινε το μπορντέλο παιδική χαρά

(να μη σου τα ζαλίσω και 'γω λίγο;) "Φτου ξελευτερία" αναφώνησε ο Γ. Βουλγαράκης μόλις έμαθε ότι πάει στο υπουργείο Πολιτισμού (το γράφει στο site του το Mega αλλά με αυτές τις Τζάβες και Μάβες που έχει δεν μπορώ να σου δώσω κατευθείαν link). Μετά από ενδελεχή ανάλυση της δήλωσης του ανθρώπου που (αν υπάρχει Θεός και έχει χιούμορ) μπορεί να μας φέρει τα Μάρμαρα (στο κεφάλι) μπορώ να φανταστώ πώς έγινε ο ανασχηματισμός. Στάθηκε ο Καραμανλής στη μέση, α μπε μπα μπλομ του κιθε μπλομ με κάτι φωτογραφίες των υπουργών του και τα 'βγαζε (όχι ρε τα ρούχα του, αυτό μας έλειπε). Στο διπλανό δωμάτιο ο Ρουσόπουλος έπαιζε το αλάτι ψιλό αλάτι χοντρό έχασα τη μάνα μου και πάω να τη βρω με τον Παναγιωτόπουλο (είναι πια σαφές γιατί ο τελευταίος πήρε τομπούλο) και στον πίσω κήπο του Μαξίμου ο Σπηλιωτόπουλος με την Ντόρα έπαιζαν την τυφλόμυγα (ο Σπήλιος έκτοτε αγνοείται ανάμεσα στις λαχανίδες). Παιδική χαρά σου λέω...

Σαν να μην πέρασε ένας αιώνας

(κύκλους κάνει) Αν σε φέρει ο δρόμος απ' το Γκάζι και κάνεις κέφι μπες στην έκθεση φωτογραφίας με θέμα την Αθήνα του 20ου αιώνα και ούτε που θα πάρεις χαμπάρι για πότε θα έχεις περάσει κανένα δίωρο τσαλαβουτώντας με την Ιστορία. Η έκθεση αποτελείται κυρίως από φωτογραφίες (λογικό, τι σκατά έκθεση φωτογραφίας θα ήταν αλλιώς) αλλά και από πολλά πρωτοσέλιδα αθηναϊκών (ή πανελλήνιας κυκλοφορίας) εφημερίδων, καθώς και από μερικούς σκόρπιους χάρτες. Λοιπόν, τη δεκαετία του '20 είχαν free papers στην Αθήνα και οι χάρτες που τυπώνονταν λίγο πριν την καταστροφή της Σμύρνης εμφάνιζαν μια Μακεδονία που ξεκινούσε αρκετά πιο πάνω από τα σημερινά βόρεια σύνορα της Ελλάδας. Ναι, είναι δύο άσχετες μεταξύ τους παρατηρήσεις...

Ποντικίσιος νεολογισμός

(καλό...) Δεν το είχα ξανακούσει ή ξαναδιαβάσει, το είδα για πρώτη φορά σε ένα email που αναγγέλει την online εμφάνιση της εφημερίδας Ποντίκι: Διανέτι, αντί Internet, Ιντερνετ, Ιντερνέτ, διαδίκτυο. Και γαμώ τις λέξεις - διανέτι άσε που έχει και large πληθυντικό: διανέτια, καμία σχέση με το στεγνό ακαδημαϊκό και εντελώς υποθετικό διαδίκτυα. Βλέπεις, διανέτια μπορούμε να βρούμε κάπως (πρόχειρη σκέψη: "θα σε κάνω ρεζίλι στα διανέτια") αλλά διαδίκτυα τσου... Διανέτι. Γουστάρω...

Η άτσαλη τέχνη της εξαπάτησης

(Ιράκ, πάλι) Πρόσεξε τώρα... Διέρρευσε μια έκθεση του ΟΗΕ σχετικά με τις συνθήκες κράτησης στο Γκουαντάναμο Μπέι και η κατακλείδα, λένε τώρα τα δημοσιεύματα, είναι αναμενόμενη - Γιάνκηδες κλείστε το στρατόπεδο... Υπάρχει μια εξαιρετική απαρίθμηση και παρουσίαση των σχετικών δημοσιευμάτων στο Christian Science Monitor, ρίξτου μια ματιά, ρίξτου, μην κάθεσαι και με κοιτάς. Ο Λευκός Οίκος αντέδρασε προσπαθώντας να υποτιμήσει την έκθεση του ΟΗΕ. Τη χαρακτήρισε ως συρραφή διηγήσεων και, το καλύτερο, στον Scotsman: η αμερικανική κυβέρνηση λέει περίπου ότι όλα όσα λένε οι εμπειρογνώμονες του ΟΗΕ καλά τα λένε μόνο που αναφέρονται στην περίοδο ειρήνης και όχι στην περίοδο πολέμου. Ουπς, πατάτα. Βλέπεις, οι ΗΠΑ ποτέ δεν κήρυξαν τον πόλεμο κατά του Ιράκ, αλλά η κομψή προσπάθεια εξαπάτησης καταγράφεται και μόνο και μόνο για την προσπάθεια παίρνει βαθμό 6,75. Ψάξτο, όχι μη με κοιτάς, ψάξτο, Κακαουνακιάδες και Τραγκιάδες γίνονται στην λαντ οβ δε φρι...

Νάιλον ντέφια, ψόφια κέφια...

(πιάσε μάστορα το φτυάρι) Πρώτα ήρθε ο ψόφος... Μετά πέρασαν οι ψόφιοι κοριοί... Από το βάθος διακρίνονται οι ψόφιοι κύκνοι... Τα όρνια μάς κάνουν σκιά (χμμ, ψιλοαμφίσημο βγήκε τούτο)...

Διανυκτερεύοντας

(κουδούνι) Μια καλύτερη συνταγή φαρμακείου για καλύτερη αναπνοή ή για καλύτερο βάδισμα και ό,τι μεσολαβεί ανάμεσά τους - σίγουρα θα υπάρχει... Ενας τέλειος ύπνος σινεμασκόπ που θα κάνει τα όνειρα να μοιάζουν με τα 'προσεχώς' διαφημιστικής υπερπαραγωγής που θα τελειώνει λίγο πριν ζεσταθεί το λάδι του πρωινού - χρυσή υποψηφιότητα για fast forward... Πόση ώρα λες πώς (δεν) θα αντέξεις την υποδοχή των Massive Attack... Και δεν σε καλημέρισα ακόμα...

Σε κατηφορική ανάγνωση (υπο)κλοπών

(και καλή μας ακρόαση) Δηλαδή να καταλάβετε το software δεν είναι δικό μας είναι από τους πέρα πάνω μαχαλόπαιδες, που εδώ που σας τα λέμε τώρα και μιας και το 'φερε η κουβέντα δεν είναι και τα πιο αθώα παιδιά στον κόσμο. Για να καταλάβετε και μη σας ξεφύγει παραπέρα όταν ο φουκαράς ο Νόμπελ τίναξε τα πέταλα και έγινε όλη αυτή η ιστορία με τα βραβεία του, όλα τα βραβεία τα δίνουν οι Σουηδοί αλλά το Νόμπελ Ειρήνης αν θέλετε να ξέρετε το δίνουν οι Νορβηγοί που τους Σουηδούς δεν τους συμπαθούν καθόλου είναι και αυτή η παλιοϊστορία με το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και εκεί πάνω στη Σκανδιναβία τους κοιτούν τους Σουηδέζους με μισό μάτι, αλλά τις Σουηδέζες πάλι δεν τις ανησυχεί αυτό και βγαίνουν ξεκάλτσωτες στους -12 βαθμούς Κελσίου και δεν ξέρω και 'γω πόσους Φαρενάιτ, δεν σας λέω ψέματα και δεν καταλαβαίνουν μήτε Χριστό μήτε κοριό. Αλλά εδώ τώρα που τα λέμε έχουν, που λέτε, οι Σουηδοί αυτό το software των νόμιμων υποκλοπών που εκείνοι δεν θέλαν να μας το πουλήσουν ούτε και 'μεις κάναμε κέφι να τ' αγοράσουμε γιατί δεν είχαμε εύκαιρο γύρω στο ενάμισο μιλιόνια γιούρα να το ψωνίσουμε, είχε φύγει και τ' αφεντικό να γεμίσει πετρόλαδο τη θαλαμηγό που τον περίμενε ο Πέτρος, ο Γιώργος και ένας μακρινοξάδελφος του Σωκράτη και δεν πρόκανε ο αθρώπατος. Και κάπου 'δω κάπως χάσαμε την μπάλα γιατί περιμέναμε το απαγορευτικό να βγει από το λιμεναρχείο αλλά αντ' αυτού έκαμε καλό καιρό και ο αφεντικός βγήκε μεσοπέλαγα και δεν έπγιανε το κινητό του. Και κάπως έτσι γίνηκε και πήρε η μάκινα των σωστών υποκλοπών μπροστά και μηδέ καταλάβαμε γιατί εκείνη την ώρα περνούσε ο Σάκης ο Ρουβάς από τη ρούγα και όλες οι τσούπρες των γραφείων είχαν στηθεί στις φανέστρες και φωνάζαν "Σάκηηηη!!!". Και το software που κάνει πολλά μιλιόνια γιούρα πήρε μπρος γιατί κάποιος, μα τον Αη Τράγκα σου λέω, πάτησε εφτά νούμερα ο αδικιοφορισμένος και πήγαν τα νούμερα και 'πεσαν, πού νομίζεις, πάνω στην ώρα που ο Κώστας ο Καραμανλής παράγγελνε στη μάνα των παιδιών του να πάρει Pampers, αλλά από την πρεσβεία το πήραν στραβά γιατί νομίζαν πως βγήκε στη ρούγα πάλι ο Κοσκωτάς και κουβαλεί ευρά μέσα σε κουτιά από σκατόπανα που τα πήρε η γυναίκα του κυβερνήτη μας να ξεσκατίσει τα παιδιά. Και ζαλίστηκε όπου λες ο πράκτορας και πήρε το κινητό να κατέβει στην πλατεία να πιει μιαν τζιτζιμπίρα και δυο τρία ουίσκια που κακό να μην τον έβρει και 'κει κακό δεν τον βρήκε μον' τονε βρήκε ο Κορωνιάς που έψαχνε να βρει καπιτάνιο για τη σκάφη του που κακή αδικιά να μην τσου 'βρει και ο μουρδούλης μπιορδεύτηκε, άφηκε το κινητό δίπλα στο άγαλμα τσι Αλίκης και 'φυγε να γίνει θαλασσόλυκος και γνωρίστηκε μ' ένανε Σουηδέζο που δεν ήξερε αλλά έμαθε πως στην Κεφαλονιά δεν έχουνε ρεύμα και 'βγάλανε τα σπερματσέτα να φωτίζουνε τουλάχιστο τη φανέστρα μη και φανεί ο Σάκης και να ζεστάνουνε τα κλιτσιά τους κ' αγριεύτηκε ο έρμος ο μουρδούλης. Πήρε ένα δευτεροξάλελφο στο τηλέφωνο και κανονίσανε να πάρει ρεύμα το νησί που να το φουντάρει ο διάολος μα είναι κρίμας τόσοι αθρώποι να πάνε αφόντου και τσου λυπήθηκε ο βόρειος και πήρε στο κινητό του τον Κορωνιά που πολύ απόρησε ο άθρωπος που τονε βρήκε τούτος ο ξένος και τον ερώτησε πώς τόνε βρήκε και τη συνέχεια τη διάβασες στις εφημερίδες και γινήκαμε βουρδούγιο μεγάλο. (ουφ...)

36

(φου!) Πέρα από κάθε αμφιβολία με ξεγέννησε η βάρδια επιφυλακής του νοσοκομείου. Tο έχω κοιτάξει πάλι και πάλι, 8 Φεβρουαρίου 1970 ήταν ημέρα Κυριακή, υποτίθεται ότι τις Κυριακές γεννιούνται οι ωραίοι ή οι γενναίοι ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Κάποιος πρέπει να κάνει τη γυριστή στους φοβερούς και τρομερούς σαββατογεννημένους, μπορεί η λαϊκή σοφία να ήθελε να εξισορροπήσει κάπως τα πράγματα. Τέλος πάντων, από την αρχή φάνηκαν τα δύσκολα, δεν τα πάω καθόλου καλά με το πρωινό ξύπνημα, οι πλέον αξιόπιστες μαρτυρίες λένε ότι έκανα πρεμιέρα στον κόσμο λίγο μετά τις 12 το μεσημέρι με τα γνωστά μαύρα χάλια ενός νεογέννητου - ξεβράκωτος και μες στα ζουμιά, μια αηδία δηλαδή, ένα κλικ καλύτερα από μια χρησιμοποιημένη σφουγγαρίστρα. Από τότε I got better, που λένε και οι Monty Pythons - σε γενικές γραμμές... Και τώρα, να ‘μαι στα πρώτα μου βήματα στη νέα χώρα των 36. Μια γραμμή πίσω που σιγά σιγά χάνεται, οι μαρκετάδες με βάζουν πια στη σειρά εφεδρείας αφού γλυκοκοιτάζουν την ηλικιακή ομάδα 18-35 - κοίτα, βασικά, εχέστηκα για τούτους που λένε και στα μέρη μου. Είναι ωραίο νούμερο το 36, κρύβει πολλά παιχνίδια. Δες το σαν το τετράγωνο του 6 ή, να το κάνω λίγο χειρότερο, το γινόμενο δύο πρώτων υψωμένο στο τετράγωνο ((3*2)^2)και είναι οι ίδιοι πρώτοι που παίζουν και αλλιώς (3^2)*(2^2), α, έχει πλάκα, μπορούμε να το συνεχίσουμε έτσι ως αύριο μεθαύριο, αρκεί να βρεθεί κανένας μαθηματικός που να ‘χει όρεξη... Πού να δεις του χρόνου που θα μου κάτσει καθαρόαιμος πρώτος αριθμός. Σε αυτή την κατάσταση και με πάσα ειλικρίνεια να σου πω πως κάτι στίχοι του στιλ «την ώρα που γεννιόμουνα σχολάγανε οι μοίρες» δεν μου πάνε καθόλου. Βεβαίως επίσης δεν «γεννήθηκα στο βλέφαρο του κεραυνού» και οι 4 εποχές του Βιβάλντι θα καταλήξουν σε πολύ μπαροκομελό κατάσταση, οπότε απορρίπτονται μετ’ επαίνων. Να σου πω; Με όλη την ειλικρίνεια. Μου άρεσε η πορεία ως εδώ, είχε απ’ όλα, ανάποδες στροφές, μεγάλες ευθείες, περάσματα μέσα από βουνά, τούνελ, ξέφωτα. Θα ‘θελα να καθίσω και να τα χαζέψω, αλλά είναι και αυτή η ρημάδα η περιέργεια, τι γίνεται παρακάτω...

Βάλτε τον Τράγκα στο ΜΙΤ

(TCP/IP και ξερό ψωμί) Εχεις λοιπόν τον Τράγκα που έχει αραδιάσει σαν πραμάτεια πλανόδιου την αφρόκρεμα της τεχνολογίας. Τι μαγνητικές κάρτες, τι κάμερες κλειστού κυκλώματος, ο Χατζηνικολάου δεύτερο βιολί σιγοντάρει με off-shore εταιρείες από το Ντουμπάι και ο Τράγκας ακάθεκτος συνεχάει. Πάρε δίσκους, όχι δεν θα μιλήσει τώρα για switches, λίγο να ‘χε καθίσει στο σεμινάριο θα είχε μάθει και για το near-zero downtime και πάνω που έχει καθίσει στο Εβερεστ της Κοιλάδας του Πυριτίου και είναι έτοιμος να αμολήσει τους κεραυνούς του A5 αλγορίθμου και των κλειδιών κρυπτογράφησης 128-bit, εκεί ακριβώς στο σημείο που έχει αραδιάσει ανάμεσα στα παράθυρα πεντ’ έξι servers έτσι για να του βρίσκονται, τσουπ, μπαίνει στη σκηνή με φάλτσο σόλο τσαμπούνα ο Κακαουνάκης: «Ναι ναι έτσι όπως τα λέει ο Γιώργος και με αυτά τα μαραφέτια…» Το σεμινάριο τεχνολογίας έλαβε τέλος, αύριο πάλε...

Σουτ, μας βλέπουν

(πάει καιρός που δεν ακούνε) Αν βγάζεις μια άκρη από αυτή την ιστορία των κοριών να μου το πεις και μένανε. Όχι το προφανές, ότι με τη μία έσβησε από το χάρτη της επικαιρότητας ο ανασχηματισμός (πού ‘ν’ τούτος πάλι;), η εισοδηματική πολιτική του γκουβέρνου (3 και στο χέρι και πολλά σού είναι) πες μου κάτι περισσότερο. Αναρωτιέμαι αν έχει χαρακτήρα νομοτέλειας η διαπίστωση πως η εξέλιξη της τεχνολογίας περιορίζει τον προσωπικό χώρο. Επίσης αναρωτιέμαι αν τους πήρε πράγματι περίπου ένα χρόνο για να πάρουν χαμπάρι στην Vodafone τι τους συνέβαινε. Να μην ξεχάσω να σου πω ότι αναρωτιέμαι αν στο πελατολόγιο της Vodafone υπάρχει εγγραφή «Ονοματεπώνυμο: Κ. Καραμανλής, Επάγγελμα: Πρωθυπουργός, Κατοικία: Ηρώδου Αττικού 4». Παραγγέλνει πίτσες ο πρωθυπουργός μέσω του κινητού του; Λες οι κοριοί να παθαίνουν τίποτε με το κρύο; Ελα μου ντε...

Και η κοτσάνα της ημέρας

(βάλε πλάτη) "Προσωπικά, έχω ωφεληθεί πολύ από τη χρήση των τεχνολογιών της Microsoft ήδη από τη δεκαετία του ’80, όταν ως νέος καθηγητής οικονομικών χρησιμοποιούσα προσωπικούς υπολογιστές για τις ανάγκες της δουλειάς μου" είπε ο Γεώργιος Αλογοσκούφης και έτσι έχουμε τώρα μια βάσιμη υποψία γιατί στο διάολο πάει έτσι όπως πάει η οικονομία. (Ολη η δήλωση του υπουργού ήταν εδώ αλλά θα έβηξε ο σέρβερας και την έφαγε η μαρμάγκα, κάποια στιγμή αύριο μεθαύριο θα το πάρουν χαμπάρι οι δημόσιοι και θα την αναστήσουν) Αν, μάλιστα, κάποιος μπορέσει να βρει τους προκατόχους του (Γ. Παπαντωνίου και Ν. Χριστοδουλάκη) και εκμυστηρευτούν το ίδιο πράγμα, ε, η υποψία θα γίνει βεβαιότητα. Μην κοιτάς και γελάς, βάλε πλάτη σου λέω... (το παρόν σχόλιο γράφτηκε με καμιά τριανταριά χριστοκάντηλα γιατί το μηχανάκι μου έχει ξεκωλιαστεί να κάνει disk swap - πού να χωρέσει ένας Web browser σε 512 ΜΒ μνήμης)

Μία βόλτα στην αγορά (φωτορεπορτάζ)

(ανταπόκριση από το μέτωπο) Τι έχουμε εδώ; Μια ουρά. Σωστό. Πού όμως είναι αυτή η ουρά. Στη Βουκουρεστίου, έξω από το κατάστημα Tod's, το οποίο δεν πουλάει ψωμί φρέσκο. Ολοι (κυρίως, όλες, αλλά οι γενικεύσεις κατά κανόνα εκφράζονται στο αρσενικό, τι να κάνεις) έχουν στηθεί διότι σήμερα (ναι, σήμερα) το κατάστημα προσφέρει έκπτωση 60% στα είδη του. Σημείωσε, τώρα, πως δεν μπορείς να πας στα ξεκούδουνα και να σταθείς έξω, διότι για να σου κάνουν την έκπτωση πρέπει να 'χεις και κάποιου είδους πρόσκληση από το μαγαζί, έτσι μου τα 'πανε, έτσι στα λέω. Ο by invitation only λαός που συνέρρευσε απ' όλα τα πλάτη και τα μήκη του λεκανοπεδίου ήταν τόσος που οι υπεύθυνοι του μαγαζιού αποφάσισαν να κλείσουν για λίγο τις πόρτες, ώστε να βγουν οι μέσα πελάτες και να γίνει χώρος για να μπουν οι απ' έξω. Μαύρη φτώχεια καταραμένη τι βάζεις τον κόσμο να κάνει μες στο γαμόβροχο. Δυστυχώς το πλάνο είναι παπαράτσικο και δεν μπορώ να καταλάβω πού στο διάολο τελειώνει η ουρά, αλλά το ότι κάνει μια κουρμπίτσα και μπαίνει στη στοά νομίζω πως είναι σαφές.

Ενα τραγούδι για καλό μήνα (ΧΙ)

(ασταθέστατος εσχάτως) Και καθώς το λεξικό εξακολουθεί να αρνείται να συμπαρασταθεί, κάνεις ξανά και ξανά το γύρο του τετραγώνου ελπίζοντας σε μια φιλεύσπλαχνη φυγόκεντρο που θα σε φέρει πάνω από ταράτσες και αναιμικά πάρκα. Με τη χαρακτηριστική τους αδιαφορία οι υαλοκαθαριστήρες ανοίγουν το δρόμο στα μάτια σου... Ξέρεις τώρα...

Which way can we go, only the moon casts a shadow. When we look far below the path is sharp and narrow. Your thoughts and mine, are far away from this moment, from this moment. Are the stars very bright in the place where you are sleeping? Can you hear this song and this song that I am keeping? Your thoughts and mine, are far away from this moment, from this moment. And this story it goes as we move along the shadows. And this story it goes along the sharp and narrow. Your thoughts and mine, are far away from this moment, from this moment. (Your Thoughts and mine, Tarnation)

Βέβαια, καλημέρα και καλό μήνα...