Φόρος νύχτας

(και να 'ταν ο μόνος) Στην αρχή είναι ήρεμος, μπερδεύεται ανάμεσα στα πόδια παιχνιδιάρικα, ανεβαίνει δυο τρια πέτρινα σκαλιά, κοντοστέκεται, περιμένει. Αν δεν ήξερα πως είναι γάτος θα ορκιζόμουν πως είναι σκύλος. Είναι γύρω στα δυο τρία χρόνια που βρισκόμαστε πότε πότε. Κάθε φορά έχει μια διαφορά σε σχέση με την προηγούμενη εμφάνισή του, διαφορές στη γούνα, στο χρώμα, στην ουρά, στην κίνηση, ωστόσο είμαι σίγουρος πως πάντα πρόκειται για τον ίδιο γάτο. Κάθε φορά όμως η κατάληξη είναι ίδια, με κρατάει με τα νύχια και τα δόντια του από το χέρι ή το πόδι, συνήθως από το χέρι. Δεν θέλει να μου κάνει ζημιά, απλώς να με ακινητοποιήσει ξέροντας πως ξέρω πως σε μια απότομή μου κίνηση ίσως μου σκάσει καμιά ξεγυρισμένη γρατζουνιά. Χθες το βράδυ η ιστορία επαναλήφθηκε. Μόνο που αυτή τη φορά έτσι όπως με είχε πιάσει άκουγα την ανάσα του να βγαίνει δυνατά και με κόπο. Κάποια στιγμή η αναπνοή του σαν να σταμάτησε και η περίεργη λαβή του χαλάρωσε. "Πέθανε" μου είπε ένας περαστικός που είχε δει όλη τη σκηνή. Οταν γύρισα να κοιτάξω ο γάτος είχε εξαφανιστεί... Κάτι όνειρα ώρες ώρες...