Του θάνατου παράγγειλα, του χάρου παραγγέλνω

(... κουφάλα νεκροθάφτη) Τυχαίνει καμιά φορά με διαφορετικούς ανθρώπους να συζητάς το ίδιο θέμα ξεκινώντας από άσχετες αφετηρίες, αυτή τη φορά η μπίλια της σύμπτωσης έπεσε στο θάνατο. Κάθε φορά που ο Χάρος πιάνει θέση στο τραπέζι ξαναθυμάμαι τον Ηρόδοτο που έγραφε (στο περίπου τώρα) πως ο πόλεμος είναι αφύσικος γιατί σε αυτόν οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους.

Μια ακόμη σκέψη με αφορμή αυτή τη διαπίστωση και το “πόλεμος πατήρ πάντων”. Η τεχνολογία είναι παιδί της ανάγκης του πολέμου και αν ο πόλεμος δεν είναι κομμάτι της φύσης (όχι η βία, ο πόλεμος λέμε) λογικά το ίδιο συμβαίνει και με την τεχνολογία. Από τη στιγμή που στο γονιδιακό μας παρελθόν έχουμε εγγράψει δεν ξέρω πόσους πολέμους και πλέον ζούμε σε έναν τεχνολογικό κόσμο είμαστε αποκομμένοι από τη φύση σε βαθμό που ξεχνάμε πως όλοι οι κύκλοι κλείνουν, αλλιώς δεν θα ήταν κύκλοι. Επιμένουμε να μιλάμε για το νήμα της ζωής, αλλά στη μη ευκλείδια γεωμετρία η διαδρομή του νήματος μπορεί να θεωρηθεί καμπύλη, ωστόσο εμείς εξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε αυτή τη διαδρομή ως ευθεία ή, έστω, τμήμα της. Λες;

Σε γενικές γραμμές τέθηκε άμεσα ή έμμεσα το θέμα της αδικίας του θανάτου. Παρατήρηση: Ο θάνατος δεν συμβαίνει στη διάρκεια της ζωής και γι' αυτό δεν είναι διαχειρίσιμος, συμβαίνει μόνο μια φορά και συμπίπτει με το τέλος της (αν βέβαια ισχύει αυτή η σύμπτωση - εξαρτάται από τη θεώρηση του καθενός και από μια σειρά παραμέτρων, θρησκευτικών πιστεύω συμπεριλαμβανομένων). Αν ο θάνατος δεν είναι λοιπόν εκδήλωση που συμβαίνει μέσα στη ζωή δεν έχει τη “γνώση” δικαίου-αδίκου. Η φράση “άδικος θάνατος” έχει τελικά την ίδια αξία με το “αθώα θύματα”. Ενα βήμα πιο κάτω; Η απώλεια του προσώπου μάς αναγκάζει να αναθεωρήσουμε τη δική μας ζωή και αυτό είναι αναμενόμενο να μη μας αρέσει - τελικά νομίζω πως αφορά καθαρά το εγώ μας (η λέξη “εγώ” αποφορτισμένη από τα όποια αρνητικά στοιχεία της έχουμε φορτώσει). Κάτι ακόμη: Δεν ξέρω γιατί, κουβέντες για το Χάρο κάνω πιο συχνά το καλοκαίρι, ίσως υπάρχει ένας ενδόμυχος φόβος για το χειμώνα. Α μην το ξεχάσω, το πώς γενικότερα κάποιος εκδηλώνει, εκφράζει ή απλώς νιώθει τη λύπη δεν μπαίνει στη ζυγαριά αν δεν έχεις μιλήσει με το μαξιλάρι του (νομίζω παίρνω το credit γι' αυτή την έκφραση)...