Blogατζής όπως νταβατζής

(μια δραμαμίνη γρήγορα)

«Ενας blogger μιλάει με σκληρή γλώσσα, χρησιμοποιεί κακά παραδείγματα, προσελκύει αναγνώστες με ανορθόδοξους τρόπους και κάνει πράγματα τα οποία ο απλός κόσμος κατακρίνει». Τι λες καμάρι μου, αυτό είναι ο blogger; Και γιατί να μην είναι blogger μια καμήλα με 8 καμπούρες και 14 γλώσσες, έτσι να χαρεί και η έρμη η ελευθερία της έκφρασης τον πλουραλισμό της; Ε; Γιατι όχι;

Σε blogs (το πιο γνωστό παράδειγμα) άνθρωποι ξεμπροστιάζονται και λοιδωρούνται χωρίς κανείς να λογοδοτεί σε κανένα, η κιτρινίλα συμβατικών ΜΜΕ σκανάρεται και σερβίρεται στις οθόνες για να πάρει και ο netizen (τρομάρα μας) την τζούρα του σε αίμα και σπέρμα. Για χάρη της ελευθερίας του λόγου και του τύπου, σου λένε μετά οι blogατζήδες και καμαρώνουν σαν γύφτικα σκεπάρνια για την επισκεψιμότητά τους. Σωστό το κριτήριο, άμα έχεις 50.000 επισκέψεις την ημέρα γαμάς και δέρνεις, είσαι ο σωστός και ο άρχοντας, πάνω απ’ όλα είσαι ο αστυνόμος και ο δικαστής, έχεις (πώς άραγε;) το δικαίωμα να βγάζεις ανθρώπους στη σέντρα. Ε, να κάνουμε πρόεδρο των ΗΠΑ την Μαντόνα, άμα το παράσημο της ελευθεροστομίας κερδίζεται με 50.000 επισκέψεις, του πούστη, το δικαίωμα του κυβερνείν θα το κερδίζεις με 4-5 πλατινένιους δίσκους. Είμαστε οι blogατζήδες και την έχουμε μεγάλη (την επισκεψιμότητα πάντα), έχουμε το ελεύθερο να βγάλουμε κουπόνι στοιχήματος για τις ζωές των ανθρώπων (όχι όμως των δικών μας ανθρώπων, των άλλων, των ξένων), να γαργαλήσουμε τα εθνικιστικά μουστάκια των Ελλήνων, να αναμεταδώσουμε ό,τι μυρίζει ανθρώπινα υγρά...

Ο Γκέμπελς κάνει πάρτι στον τάφο του και είμαστε όλοι καλεσμένοι...

Μίλα ρε σκουλίκι, σε ποιο Θεό πιστεύεις ρε;

(αψού!)

Οχι πως δεν είχα άλλη όρεξη, αλλά όταν σε καλούν οι Αρχές δεν ξερμπεδεύεις εύκολα, οπότε το μεσημέρι έκανα ένα τσιγάρο μαζί με τους φύλακες τους νόμους και της τάξης για ένα άσχετο θέμα που δεν ενδιαφέρει. Κάθομαι λοιπόν απέναντι στον κρυολογημένο μπατσούλη που έχει μπροστά του ένα σωρό χρησιμοποιημένα χαρτομάντηλα.

- Το επώνυμό σας;

Του το ‘πα.

- Το όνομά σας;

Του το ‘πα.

- Του και της;

Πατέρα και μάνα ήθελε να μάθει, του τα ‘πα.

- Ημερομηνία γέννησης;

Πάρτην κι αυτή να δω τι θα καταλάβεις.

- Τόπος γέννησης; Αψού!

Γείτσες, στους μαγευτικούς Κορφούς.

- Ευχαριστώ! Θρήσκευμα;

- Ελα μου;

- Χριστιανός Ορθόδοξος ε;

- Ε, όχι… Αθεος.

Επεσε παγωμένη σιγή. Ευχήθηκα να φταρνιστεί. Δεν συνέβη. Με κοίταξε με τον τρόπο που μόνο ένας μπάτσος μπορεί να κοιτάξει κάποιον που του λέει κάτι που δεν γουστάρει ο ίδιος.

- Δεν είστε βαφτισμένος;

- Από τεχνικής πλευράς με κολυμπήθρες και τα συναφή; Ναι, εξ όσων γνωρίζω…

- Αρα είστε Χριστιανός Ορθόδοξος.

- Όχι…

- Πώς όχι; Αφού μου είπατε πως είστε βαφτισμένος…

- Και επειδή; (βρε μπελά που ανοίξαμε)

- Κοιτάξτε, θα γράψω Χριστιανός Ορθόδοξος...

Λογικά, αν ήμουν Εβραίος ή Μουσουλμάνος θα έπρεπε να κατεβάσω τα βρακιά μου ώστε να δει με τα μάτια του πως όντως έχω κάνει περιτομή… Αν του έλεγα πως ήμουν Βουδιστής, Μάρτυρας του Ιεχωβά, Ταοϊστής θα ‘πρεπε να του απαγγείλω εδάφιο από τα ιερά κείμενα… Τη Δημοκρατία μου μέσα και την ανεξιθρησκεία μου μέσα για μέσα...