Νυχτερινός αναγνώστης

(λάθρα)

Είναι κάποιοι άνθρωποι, συνήθως έχει περάσει καιρός απ’ όταν βγήκαν στη σύνταξη, που κάθονται έξω με μια εφημερίδα στη μία ή στις δύο τη νύχτα. Μια εφημερίδα με τα νέα της προ-προηγούμενης ημέρας, δεν τη διαβάζουν απλώς, δείχνουν να μελετούν κάθε μία λέξη χωριστά και να ψάχνουν σε όλη την υπόλοιπη σελίδα για να την ταιριάξουν με μιαν άλλη. Μπορεί γι’ αυτούς οι στήλες στο φύλλο του χαρτιού να είναι απλώς λεπτομέρεια, ίσως βέβαια το μόνο που κάνουν είναι να χαζεύουν μια φωτογραφία, έναν τίτλο, μια παράγραφο που όσο τη βλέπεις τόσο τα γράμματα χάνουν τη φυσική τους συστολή και χορεύουν. Τους βρίσκω στις καρέκλες του ντονατσάδικου ή στο διπλανό καφέ που βασικά μπαρ ήθελε να είναι αλλά ας όψεται... Πότε πότε σηκώνουν το βλέμμα, κατά κανόνα για να αγριοκοιτάξουν κανένα διαλυμένο παπί που τρέχει πάνω στους κυβόλιθους αλλά στον υπόλοιπο χρόνο είναι απορροφημένοι από τις τυπωμένες λέξεις. Μπορεί να ήπιαν διψασμένοι το μπουκάλι των ημερών τους ή να το άδειασαν σιγά σιγά, λέω όμως τώρα με το μυαλό μου πως παίζουν με τον καιρό που απλώνεται μέσα στο ποτήρι τους ή στο φλυτζάνι του καφέ... Στο φόντο να παίζει το Leaving Feeling; Γιατί όχι...

Και σας ευχαριστώ κύριε μετρό μου για τα ψάρια

(απολεπίσατε)

Μπαίνω λοιπόν στο μετρό και βλέπω κάτι διαφημιστικά με ψάρια, που έχουν τιγκάρει το τρένο στο εσωτερικό του. Στη μία φωτογραφία είναι ένα λαβράκι, πράγμα εξαιρετικό από εκπαιδευτικής σκοπιάς διότι άμα σου τύχει και βρεθείς σε κανένα ψηλό (χάι δηλαδή) εστιατόριο σου φέρνουν μια φέτα από ψάρι και επειδή εσύ έχεις μια δυσπιστία διότι θυμάσαι από την τηλεόραση του Σκάι πως τα λαβράκιαδεν κυκλοφορούν ως φέτες, σου κάνουν και τη σύσταση «παρακαλώ, το λαβράκι με πουρέ φακής και κρουτόν πατάτας για τον κύριο». Λες και εσύ, που στο μεταξύ προσπαθείς να θυμηθείς πόσα δεκάρικα ευρώ έγραφε δίπλα στο βιογραφικό του πιάτου στον κατάλογο, πως για να σου το συστήνουν έτσι προσωπικά πρέπει να βγάλεις και εσύ μια κάρτα, να δώσεις το χέρι σου στη φέτα να της πεις «χαίρω πολύ».

Επίσης μιας και έφερα την κουβέντα, θα έχεις παρατηρήσει πως τα ψάρια που σερβίρονται στα ψηλά (μην επαναλαμβάνομαι) εστιατόρια είναι ασπόνδυλα. Ωραία όλα αυτά αλλά πού είχα μείνει; Α ναι στις φωτογραφίες. Αυτές λοιπόν οι εκπαιδευτικές είναι ψηλά στο βαγόνι, ενώ έχει και κάτι σαν ταμπλό πάνω από τις πλάτες των καθισμάτων όπου ο φιλομαθής επιβάτης βλέπει προφίλ μια τσιπούρα (δεν το έγραφε αλλά είμαι βέβαιος πως περί τσιπούρας πρόκειται και θα εξηγήσω μετά), έχει και κάτι βελάκια που δείχνουν σε συγκεκριμένα σημεία ώστε να μάθουμε επιτέλους να διαλέγουμε ψάρι όχι στο εστιατόριο (το εξάντλησα αυτό το θέμα νομίζω) αλλά στο ψαράδικο. Εντάξει; Ωραία…

Πρώτα πρώτα το βαγόνι είναι τίγκα στα φωτογραφημένα ψάρια, που όπως μου λέει και μια ψυχή που τα ‘χει σπουδάσει αυτά τα πράγματα είναι παρά πολύ καλό για την εταιρεία διότι, λέει, πως έχει το πλεονέκτημα να είναι η μόνη διαφημιζόμενη και πως, τι θα κάνει ο επιβάτης, θα γίνει αποδέκτης του μηνύματος. Τώρα, λέω εγώ, αυτά είναι και λίγο μαλακίες, λες δηλαδή πως θα βλέπω για μισή ώρα ένα λαβράκι απέναντι και θα βγω από το βαγόνι σαν ζόμπι με τα χέρια τεντωμένα και το μάτι ανάποδα και θα φωνάζω «θελω ψά’ι, θέλω ψά’ι….»; Μαλακία ε; Χαίρομαι που τα συμφωνούμε.

Μια από τις υποδείξεις με τα βελάκια δείχνει πως τα βράγχια που, λέει, πρέπει να είναι «υγρά, ροζ ή κόκκινα», πράγμα που το εκλαμβάνω και ως σεξουαλικό υπο-μήνυμα που θα ΄λεγαν και οι διαφημιστές αλλά το αγνοώ μιας που αν έβλεπα ένα ψάρι το πιθανότερο θα ήταν πως θα ‘θελα να το φάω και όχι να το πηδήξω, οπότε χέστηκα για τα ροζ υγρά του βράγχια και τα σαρκώδη του χείλια. Για τα λέπια δεν θα στα πρήξω, μιας και τα λέπια δεν τα τρώω (γούστα είναι αυτά) αλλά θα επιμείνω στο μάτι. Το μάτι, λέει τώρα η ρεκλάμα, πρέπει να είναι λαμπερό.

Ελα όμως που, του μοντέλου που ποζάρει, το μάτι προδίδει μια τρικυμιώδη καριέρα ως λατζέρη σε ξενυχτάδικα που το πρωί τσοντάριζε το μεροκάματο δουλεύοντας στον μπουφέ πατσατζίδικου. Με άλλα λόγια, το μάτι είναι μια δυσοίωνη καφετιά λάσπη που θυμίζει βούρκο λιμανιού ή βρεγμένο τασάκι τίγκα στις γόπες (όχι τα ψάρια, τις άλλες). Πιθανόν το ψάρι να ήταν στα πολύ καλά του όταν έγινε το casting αλλά από την ταλαπωρία κάτω από τα φώτα να κουράστηκε βρε αδερφέ. Επίσης μπορεί κάποιος να νόμιζε πως θα φωτογράφιζαν μπριζόλες οπότε θεώρησε σωστό να αφήσει το ψάρι στο μπαλκόνι για να σιτέψει λίγο.

Όπως καταλαβαίνεις, άμα είσαι σε μετρό «όχημα διαφήμισης» κοντεύεις να χάσεις τη στάση που κατεβαίνεις, όπως παραλίγο να μου συμβεί με όλη αυτή την ψαρολογία...

Εχει και το 2007 τα κουλά του

(κοψοχέρικο)

Τώρα για τούτο εδώ τι να πεις; Υπάρχουν τόσοι και τόσοι που έχουν δώσει ό,τι είχαν και δεν είχαν για ένα σκοπό και πάνε και τους καπελώνει ένας αντιπρόεδρος που σήμερα ζεσταίνει καρέκλες σε διάφορα Δ.Σ... Κεγαμώ! Να σου πω πως το βλέπω, έχει γίνει της μόδας το κλίμα και η διάκριση έπρεπε να πάει στον πιο αναγνωρίσιμο άνθρωπο. Celebrity οικολογία δηλαδή και νομίζω πως και οι Αμερικανοί θα τη σχολίαζαν λέγοντας "this is gore"...

Την πρώτη νύχτα που άσπρισαν τα σύννεφα

(μουγκοί κεραυνοί)

Εχω τις λάμψεις του βραδινού ουρανού ακόμα στα μάτια μου και αυτοί που είναι ήδη στο μεθαύριο ψιθυρίζουν τις συλλαβές του φθινοπώρου... Όσο δυνάμωναν τα βιαστικά φώτα στο ταβάνι, πάνω από τα μάτια μου, άκουγα... Μοιάζει σαν να 'ρχεται επίσκεψη στο σπίτι ένας που τον ήξερες πριν από καιρό και τον έχασες ή σ' έχασε αλλά σε ξαναβρήκε, ακόμα και επειδή πήγαινε κάπου αλλού πέρασε από το δρόμο σου, σταμάτησε να σε ρωτήσει άμα διαβάζει σωστά το χάρτη του και είπε να σταθεί για λίγο παραπάνω - όσο θες όσο θέλει, όσο θέλετε... Πάνω κάτω, συμβαίνει πότε πότε, μπορεί και πάντα, όσο θα τα κοιτάς όλα αυτά πίσω από την πλάτη σου να ακούς τι όνειρα είδε σήμερα ξενυχτισμένος ο ήλιος...

Ανθρωπος είναι

(σιωπής)

Τι πάει να πει "άνθρωπος είναι και αυτός", χυδαίο είναι αυτό το "και αυτός". Σκέτο άνθρωπος είναι και υποφέρει, πάει και τελείωσε, τι να τις κάνεις τις φιοριτούρες... Δεν ξέρω αν σκέφτεται για το λάδι που σώνεται στο καντήλι του (αλλά όλων μας δεν σώνεται;), δεν ξέρω αν τον έχει πιάσει το παράπονο, δεν ξέρω απολύτως τίποτα για τον άνθρωπο... Αλλά, περαστική μου ματιά, άμα θες μια ιδέα, ό,τι και να 'ναι όποιος και να 'ναι ό,τι και να 'πε ό,τι και να μην έκανε, άνθρωπος είναι...

Οχι άλλο ΠΑΣΟΚ

(οιδηματικό πρόβλημα)

Δεν αντέχεται άλλο, δηλαδή, εγώ δεν το αντέχω άλλο εσύ δεν ξέρω, κάνε ό,τι καταλαβαίνεις. Αλλά δεν μπορώ, όχι άλλο ΠΑΣΟΚ γαμώ την ψυχή μου, πρωί, μεσημέρι, βράδυ όποιο γαμωράδιο ανοίξεις (πέραν των μουσικών καθένα από τα οποία το έχει βάλει σκοπό να μπει στο Γκίνες -το βιβλίο, όχι την μπίρα- ως ο σταθμός που έβγαλε τις περισσότερες ημέρες παίζοντας τα ίδια 15 τραγούδια) ή φυλλάδα ή πορτάλι, για τηλεόραση δεν το συζητώ διότι δεν ξέρω δεν απαντώ θα πάρω τη βοήθεια του κοινού, θα λένε κάτι για το ΠΑΣΟΚ. Και λένε σοβαρά και κοσμοϊστορικά πράματα

Δυο πλατφόρμες για την πορεία του ΠΑΣΟΚ ανέδειξε το Εθνικό Συμβούλιο, λέει το in.gr. Τι λε ρε τσίφτη, αλήθεια ε; Δυο πλατφόρμες... Ε, άντε με το καλό να περάσει και το τρένο. Ασε με κύριε in μου και κύριε skai μου για το σταυροδρόμι του ΠΑΣΟΚ. Να είχε φροντίσει να πάρει ένα χάρτη μαζί του να μη χαθεί το μαλακισμένο, ήθελε να το παίξει μεγάλος εξερευνητής μυγαμήκω. Οχι πως συμβαίνει μόνο τώρα ή μόνο χθες, ένα μήνα τώρα αυτός είναι ο πόνος και ο καημός μας τι θα γένει το ΠΑΣΟΚ και τι θα κάμουνε με το ΠΑΣΟΚ και τι θα κάνουμε χωρίς ΠΑΣΟΚ που ήταν μια κάποια λύσις, άσε ρε που ήταν λύσις, όσο και ο Λαναράς που θα αγόραζε την Μπένετον (τι θυμήθηκα τώρα, άτιμο πράγμα το μυαλό ποτέ δεν ξέρεις τι θα βρεις μέσα).

Εχει γίνει και της μόδας η ιστορία με τα blogs, έχω χάσει την μπάλα πόσα έχουν ξεφυτρώσει και δώστου ξεκατίνιασμα και δώστου προβληματισμό για τις εξελίξεις στο Κόμμα της Δημοκρατικής Παράταξης (όλοι οι άλλοι φασιστάκια είναι ρε πούστη μου;), ποιες εξελίξεις δηλαδή ένας καφές χύθηκε και έγινε της πουτάνας. Τόσο χάλια νεύρα καιρό είχα να δω σε άνθρωπο, φαντάσου τι θα πάθαινε άμα τον έπινε κιόλας.

Λέει ο ένας / η μία, πως "έπρεπε να πάμε σπίτια μας" (αυτοί να πάνε, εγώ σπίτι μου είμαι) και γιατί καλέ μου άθρωπε δεν έδωσες το σωστό το παράδειγμα να σε ακολουθήσουν; Θα χάλασαν τα ασανσέρ και σου λέει μετά ο άλλος ο προβληματισμένος, χέστο μωρέ τώρα πού να κατεβαίνω με τα πόδια τόσους ορόφους. Ενας μήνας αυτό το πράγμα και θα πάει άλλον ένα μήνα μετά και μετά άλλον ένα μήνα με τα απόνερα, ενώ στο μεταξύ θα έχει πουληθεί ο ΟΤΕ θα έχει κλείσει η Ολυμπιακή, θα έχουν βγάλει απόφαση για το ασφαλιστικό και θα παίρνουμε σύνταξη ανάλογα με τη χοληστερίνη μας και όσοι είμαστε αγοράκια δεν θα μπορούμε να ανεβάσουμε το παντελόνι πάνω από τα μπούτια να πάμε επιτέλους στο μικροβιολόγο να μας πει άμα γκαστρωθήκαμε και πότε θα βγούμε στη σύνταξη. Λογικό να σου στέκεται αναποφάσιστο το βρακί, πού να σου χωρέσουν δυο αρχίδια άμα έχουνε γίνει τσουρέκια από το πρήξιμο ένεκα τα γαμιστερά νέα από το μέτωπο της Χαριλάου Τρικούπη.

Ο κόσμος μπροστά από την κλειδαρότρυπα

(κι άμα είσαι καλός θα σου δείξω και πτώματα)

Συλλαμβάνεται κάποιος και η ρετσινιά του κακοποιού απλώνεται σε όλη του την οικογένεια, λες και η μάνα του, ο πατέρας του, τα αδέρφια του πρέπει όπως και δήποτε να έχουν σχέση. «Α μα είναι γιός του τάδε» λένε, όπου τάδε ένα γνωστό όνομα ή τέλος πάντων όχι πλήρως άγνωστο... Το outing όμως, το κράξιμο όμως, δεδομένο. Ξερά, χλωρά στα παπάρια μας άμα ο άνθρωπος που βρίσκεται στο επίκεντρο της ιστορίας είναι «επώνυμος» (τι χυδαίος όρος, λες και υπάρχουν ανώνυμοι) τελείωσε, ανάψτε την πυρά και το νου σας στη θράκα...

Στο μεταξύ, μια κοπέλα συλλαμβάνεται (;) με την κατηγορία (;) της κατοχής (;) ναρκωτικών (;) και επειδή έχουμε δει τον κώλο της σε εξώφυλλα έρχεται νέο κράξιμο, νέα διαπόμπευση σε συμβατικά και ηλεκτρονικά μύδια, blogs περιλαμβανομένων. Μια άλλη κοπέλα «δίνεται» στεγνά σε πρωτοσέλιδο επειδή κάνει (;) χρήση (;) ναρκωτικών (;), λες και αυτός ο πατέρας, αυτή η μάνα δεν ζορίζονται δεν ζουν το δικό τους δράμα. Ασε που σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχουν blogs που σηκώνουν τη σημαία της κάθαρσης και της ηθικής ή είναι εκείνα που πρώτα μοιράζουν καρβουνόσκονη δεξιά κι αριστερά κάνοντας τον κόσμο μουτζούρικο. Τι διαφορά έχει δηλαδή η Δρούζα (π.χ.) από το press-gr ή την ηθικοπλαστική κιτρινίλα του Πρώτου Θέματος;

Ελα τώρα, απλά πράγματα, γουστάρουμε να κοιτάμε από την κλειδαρότρυπα, να βλέπουμε το γονιό και στο δεύτερο πλάνο το με χειροπέδες πισθάγκωνα δεμένο παιδί του μπρούμυτα με το γόνατο του μπάτσου στην πλάτη του, γουστάρουμε πρώτο πλάνο το γονιό τον «επώνυμο» και πίσω η μικρή που τρυπιέται, γουστάρουμε το μοντέλο που μπλέκεται σε ιστορίες με βίζιτες (;) και κόκα...

Συντηρητικοί, κομπλεξικοί, πεινασμένοι πρόωροι εκσπερματιστές που βλέποντας αλλά μην μπορώντας να αγγίξουν τη σάρκα, μουσκεύουν με το σπέρμα τους το ιλουστρασιόν σαλόνι του περιοδικού ή βγαίνουν από το μπαλκόνι με το δάχτυλο τεντωμένο στο γείτονα που το παιδί του «χτύπησε» το παραδιπλανό υποκατάστημα... Βλέποντας από την κλειδαρότρυπα, έρχονται και τα σχόλια...

Ολες έτσι είναι, πουτάνες έτοιμες να δώσουν κώλο για να γίνουν εξώφυλλο και να βουτήξουν σε ένα βουνό άσπρης σκόνης, πώς θα κυβερνήσεις τον τόπο κύριε όταν το παιδί σου έχει βουτήξει στην πρέζα, πώς θα αρθρώσεις λόγο για το Ασφαλιστικό άμα ο γιός σου κλέβει τράπεζες, λες και ένας χειρουργός θα σκοτώσει τον ασθενή του επειδή το παιδί του τράκαρε προχθές το βράδυ σε τροχαίο και τραυμάτισε περαστικό. Αναγούλα... Αηδία...

Κόκκινο γκρι

(άσπρο στο χρώμα) Απέναντι ο Βαν Μόρισον έγνεφε στον ίσκιο και οι Ρόδες για την άσβεστη κάψα μιλούσαν που την έστελναν στ' αστέρια, μα μια βαρναλική κουβέντα των παλιών είχε κολλήσει ανάμεσα στα σκληρά φιλιά του φετεινού καλοκαιριού, ανέβαινε λες γεννημένη από πέτρινη μήτρα και με ορμή από άυπνες ανάσες έριχνε με φόρα το βάρος της στο χώμα κάνοντας το να ανθίσει παράταιρα στον καιρό...