L4A(*):Greek character encoding [technical post]

[switching to lingua franca: I understand that some aggregators have a major issue in replicating prefaces and posts from the blog in proper Greek. People see something shitty like the ancient dialect spoken in Venus before the nuclear meltdown written by someone with a twisted taste of humor, sometimes this is exactly the case sometimes not. Anyway, in case you have any idea of how to fix this problem (aka, snafu) in the so called Blogger new version just drop me a line. Credit and/or eternal appreciation may follow you to the end of time (worst case scenario, of blog, although I doubt there will be an end on this).

(*) L4A: Looking For Advice]

Ενας γνήσιος Ελλην

(με τη βούλα)

Είμαι εγώ ρατσιστής ρε; Εμένα θα πεις ρε πως είμαι ρατσιστής; Το ξέρεις ρε ότι εγώ όχι μόνο τους αγαπάω τους ξένους που ‘χουν κουβαληθεί στα μέρη μας αλλά τους συμπαραστέκομαι κιόλας; Γράφε ρε που θα μου πεις εμένα.... Λοιπόν, τα CD μου τα αγοράζω από τους αράπηδες που στέκονται στον πεζόδρομο. Οταν είμαι σταματημένος στα φανάρια έρχεται ένας λεχρίτης από το Μπαγκλαντές που σκυλοβρωμάει κάρι και σκόρδο και τι σκατά βάζουν στο φαϊ τους και μου πλένει το παρμπρίζ. Ενα ευρώ του δίνω κάθε φορά, άμα δεις το ρεζερβουάρ για τους υαλοκαθαριστήρες στ’ αμάξι βατράχια έχει πιάσει από την αχρηστία. Εχω γίνει του Μπαγκλαντεσιανού χρυσός ευεργέτης...

Στο βενζινάδικο ένας Πακιστανός που επίσης σκυλοβρωμάει από τα ίδια σκατά μου φουλάρει την κούρσα, καμιά φορά μου καθαρίζει και τα τζάμια να πάρει ο ζήτουλας κανένα ευρώ και αυτός. Ευρώ ρε, τ’ ακούς που θα μου πεις εμένα ότι δεν γουστάρω τους ξένους. Τι λες τώρα, κάτι Αλβανοί μου κάνανε τα μερεμέτια σπίτι και τους χρυσοπλήρωσα, 50 ευρώ έδωσα και στους τρεις μαζί για τα πλακάκια, τι νομίζεις. ‘Ντάξει, τους έδωσα στους μπάτσους μετά, τι να κάνω, αφού δεν είχανε άδεια παραμονής, μου το ‘πανε μονάχοι τους, τι να κάνω, είμαι νομοταγής εγώ.

Οχι ρε, τι λες τώρα, έχει πάει καιρός από τότε που ‘φυγε από τον Παντελέημονα, έχει πήξει ο τόπος εκεί στους Αφγανούς τους αλλόθρησκους τους Ταλιμπάν, τώρα μένω ψηλά στα βόρεια, έχω ζοριστεί λίγο είναι αλήθεια με το δάνειο αλλά τα δυο τα μικρά παιδιά τα στέλνω στο δημοτικό εδώ λίγο πιο πέρα. Μπα, καμία σχέση μ’ αυτά που ‘χεις ακούσει, περισσότερα από τα πιτσιρίκια στο σχολειό είναι Ελληνάκια, όχι θα τ’ άφηνα πάλι στη Μαρίκα που πήγε και τα ‘γραψε στο πολυπολιτισμικό γυρίζανε σπίτι και μιλάγανε ρώσικα, μου σηκώνονταν η τρίχα να τα ακούω με τα ιτς και τα οφ και δεν καταλάβαινα και μία. Α ρε συ, είπα για την τρίχα και θυμήθηκα, άμα έχω τίποτα σηκωμάρες παίρνω τηλέφωνο εκείνη την πιτσιρίκα ρε τη Μολδαβή, τη θυμάσαι, έλα ρε που κάνεις πως δεν ξέρεις τώρα. Ε τόσα χρόνια με τη Μαρίκα τα ίδια και τα ίδια, σκυλοβαρέθηκα ρε αδερφέ αλλά μη μου πεις πως δεν φταίω, σου λέω η άλλη, πσσσσς, κορμί λαμπάδα ε και δεν λέει όχι.

Καλά τώρα, 70, 80 ευρώ το μήνα κάπως τα καταφέρνω και τα βάζω στην άκρη μη με πάρει χαμπάρι η άλλη και ‘χω ντράβαλα. Αλλά είμαι και ‘γω εντάξει, την πάω τη σύζυγο σε κάτι έθνικ και τέτοια, ξέρεις τώρα, ιταλικά, γαλλικά - άλλο τώρα το πήδημα μην τα μπερδεύεις. Πώς, πάμε και σε κανένα κινέζικο αλλά ρε πούστη τον τελευταίο καιρό έχουν πήξει στους Κινέζους και δεν είναι πως έχω κάτι με τούτους αλλά μιλάνε περίεργα οι κοντοστούπηδες και όλο νομίζω πως με σχολιάζουν και είμαι ως εδώ να μην αρπάξω κανένα ζουμπά από το σβέρκο. Οχι πες τώρα, με κόβεις εμένα για ρατσιστή; Μόνο μη μου πεις πως θα μου κουβαλήσει κανέναν Εβραίο η μεγάλη η κόρη καμιά μέρα στο σπίτι ή κανέναν αράπη, άλλο το CD άλλο να του δώσω το λουλούδι μου να το ξεσκολίσει ο λεχρίτης.

Και με τους πούστηδες δεν έχω κανένα πρόβλημα αλλά, πού ‘σαι, εδώ που τα λέμε τώρα, άρρωστοι άνθρωποι έπρεπε να τους κάνουν θεραπείες με τίποτα ορμόνες και τέτοια να γιατρευτούνε μωρέ, κρίμα είναι, τους βλέπεις να μαζεύονται δεξιά κι αριστερά και να κουνιούνται οι πισωγλέντηδες, αν είχαμε χούντα θα τους είχανε πετάξει έναν ένα στη θάλασσα σε σακιά με ένα γάτο μέσα. Μωρέ έτσι που σου λέω, που ‘χει γιομίσει ο τόπος από δαύτους, αλλά εντάξει, τι με νοιάζει εμένα, σάμπως δουλεύω με κανέναν τους ή πρέπει να τους μιλάω; Αν μου κόλλαγε κανένας θα τονε γαμούσα επιτόπου αλλά είναι και αυτό το AIDS που τους το ‘στειλε ο Θεός, δεν λέει. Λοιπόν, πες, όχι πες, είμαι εγώ ρατσιστής; Ε;

"Δεν έχω πρόβλημα με τους ξένους, οι καλύτεροι μου φίλοι είναι ξένοι, αλλά αυτοί οι ξένοι δεν είναι από εδώ" (by Μαθουσαλίξ αν δεν απατώμαι)

Κάνε σε παρακαλώ έναν κόπο τώρα και πάτα εδώ, μετά ή πριν πέρνα και από εδώ...

Ζαλισμένα εγκώμια

(απολαύστε υπεύθυνα)

Είναι που αυτό το "Σαρακοστή" δεν λέει και πολλά πράγματα, διάολε, αφού υπάρχει Σαρακοστή που αφήσαμε την Τριακοστή Εννάτη ή την Δεκάτη Ογδόη;

(επίσης, Θεέ μου δώσε μου σε παρακαλώ αρετή και εγκράτεια αλλά όχι ακόμα.)

Βάλε τώρα ότι καλές αυτές οι εξυπνάδες αλλά τι είχε πιεί πριν ο καθένας τους; Εντάξει, ίσως κάποια να χάνουν στη μετάφραση...

"Μερικές φορές θυμάμαι πόσο κρασί έχω πιεί στη ζωή μου και ντρέπομαι. Υστερα κοιτάζω το ποτήρι και σκέφτομαι τους εργάτες στους αμπελώνες, τα όνειρα και τις ελπίδες τους. Αν δεν έπινα κρασί θα έμεναν άνεργοι και τα όνειρά τους θα γίνονταν θρύψαλα. Λέω, λοιπόν, πως είναι καλύτερα να πιώ αυτό το κρασί για να γίνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα αντί να είμαι εγωιστής και να ανησυχώ για το συκώτι μου", Jack Handey.

"Οταν διάβασα για όλα τα κακά που προκαλεί το ποτό σταμάτησα το διάβασμα", Henny Youngman.

"Η μέρα έχει 24 ώρες. Ενα κασόνι μπύρες έχει 24 μπουκάλια. Λέτε να είναι σύμπτωση;", Stephen Wright.

"Οταν πίνουμε μεθάμε. Οταν μεθάμε πέφτουμε για ύπνο. Οταν κοιμόμαστε δεν αμαρτάνουμε. Οταν δεν αμαρτάνουμε πηγαίνουμε στον Παράδεισο. Ας πιούμε λοιπόν για να πάμε στον Παράδεισο", Brian O' Rourke (δεν τον βρίσκω αυτόν ρε παιδιά, μπας και έχει πάει ήδη στους ουρανούς;)

"Δεν το συζητάω, η μεγαλύτερη εφεύρεση στην ιστορία της ανθρωπότητας είναι η μπίρα. Ναι, βέβαια, ο τροχός ήταν επίσης μια εξαιρετική εφεύρεση, αλλά η ρόδα δεν ταιριάζει καθόλου με την πίτσα", Dave Barry.

Η θεωρία των βουβάλων:

Ενα κοπάδι βουβάλια δεν μπορεί να κινηθεί πιο γρήγορα από το πιο αργό μέλος του. Οταν το κοπάδι γίνεται στόχος κυνηγών τα πιο αργά και αδύναμα βουβάλια είναι και εκείνα που σκοτώνονται. Αυτή η φυσική επιλογή κάνει καλό στο κοπάδι γιατί η θανάτωση των πιο αδύναμων μελών του βελτιώνει τη συνολική του ταχύτητα και την ευρωστία του... Τώρα, ξέρουμε ότι η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ σκοτώνει τα εγκεφαλικά κύτταρα. Εξαιτίας της φυσικής επιλογής το αλκοόλ επιτίθεται πρώτα στα πιο αδύναμα κύτταρα, με αποτέλεσμα ο εγκέφαλος να γίνεται ταχύτερος και αποτελεσματικότερος. Να γιατί νιώθεις εξυπνότερος μετά από μερικές μπίρες", Cliff Clavin από την τηλεοπτική σειρά Cheers.

"Λυπάμαι αυτούς που δεν πίνουν. Στη διάρκεια όλης της μέρας δεν πρόκειται ποτέ να νιώσουν πιο καλά απ' ό,τι ένιωθαν την ώρα που ξύπνησαν", Frank Sinatra.

"'Οταν είσαι νηφάλιος πάντα να κάνεις αυτά που έλεγες όταν ήσουν μεθυσμένος. Ετσι θα μάθεις να κρατάς το στόμα σου κλειστό", Ernest Hemingway.

Στενόχωρα

(ανείπωτα)

Από τα πρώτα βήματα που έκανε μπαίνοντας φάνηκε πως ήταν στην κατάσταση που λέμε με τα μυαλά πάνω από το κεφάλι. Τακτοποίησε νευρικά τα πράγματά του, κάθισε, έβαλε το κεφάλι του σε περιπολία ψάχνοντας το σερβιτόρο, παρήγγειλε.

- Δύσκολα ε;

Δεν πήρε την πάσα της ερώτησης, το πόδι έπαιζε σε ένα δικό του ρυθμό όσο το στόμα μασούσε την απάντηση. Και μετά, αφού γέμισε από την απάντηση την έφτυσε...

- Ναι δύσκολα αλλά στο τέλος πέρασε το δικό μας.

- Σαν να λέμε δηλαδή;

- Σαν να λέμε, τι να λέμε τώρα; Αστο, άμα με πιάσεις και με γυρίσεις ανάποδα δεν θα πέσει τίποτα, σαν άδειος νιώθω αδερφέ.

Σαν άδειος... Σαν όταν με κόπο φτάνεις στο σημείο που λες πως κόβεις το νήμα πριν από τους άλλους και πως είναι και πάλι σειρά σου να σηκώσεις τα χέρια σου ψηλά και να τρομάξεις το Θεό, σου γυρίζει αυτός έναν καθρέφτη και το μόνο που προλαβαίνεις να δεις είναι ένα μισοτελειωμένο βλέμμα της εξάντλησης. Χαίρεσαι τόσο μα τόσο που έφτασες ως εδώ με τα ντεπόζιτα να χάσκουν ερημιά αλλά μαζί σε πιάνει και μια λύπη, μα μια λύπη, χωρίς να ξέρεις γιατί.

Εκεί που λες πως σε μια αγκαλιά θα πνίξεις όλο τον κόσμο έρχεται αυτό που λέμε το είναι σου να σου πει πως δεν μπορεί άλλο και πως έχει αποκάμει και πως το μόνο που θέλει είναι να στραγγίξει και να απλωθεί σε ένα κομμάτι μωσαϊκό που όλη μέρα το χαϊδολογάει η μέρα και δεν ξέρει τι να κάνει με δαύτο.

Σκέφτεσαι τα λόγια του ποιητή για τα αδειανά πουκάμισα και αν συνεχίσεις να τα σκέφτεσαι, λίγο ακόμη και θα σου λυθούν οι κόμποι στα μάτια. Δεν μπορεί, θα λες, κάποιο όνομα θα έχουν βρει για όλο αυτό οι γιατροί αλλά, και έτσι αν είναι, για σένα είναι μια βαριά θλίψη, σαν εκείνη της άγκυρας που πιάστηκε κάπου. Και σαν να μη έφτανε αυτό δεν τη θες και την παρηγοριά... Ναι, κάτι έχω ακούσει...

Μπα πού να τους καεί ο ΦΠΑ

(όρσε γκουβέρνο κτλ κτλ)

Γαμώτο να βγω στις ρούγες να το φωνάξω, αλλά ποιες ρούγες, εδώ κάτω από το γραφείο (ξανα)σκάβει η ΔΕΗ, έχουν ανοίξει κάτι χάντακες να με το συμπάθιο και άμα πέσω μέσα θα λάβω αδικοθάνατο που λέμε και στο νησί. Αστο, το γράφω μη βρεθώ με μανίκι από γύψο, λοιπόν. Εχω μπλοκάκι, ναι έχω και blogάκι, αλλά ας μείνουμε στο μπλοκάκι, το δελτίο παροχής υπηρεσιών. Εχω και βιβλία (μορφωμένος άνθρωπος). Β’ Κατηγορίας. Είναι μάλλον επειδή έχω μικρό μπάνιο, άμα το φτιάξω κύριε Αλογοτέτοιε μου θα μου το αναβαθμίσετε σε 5 αστέρων σαν το Metaxa; Κάθε τρίμηνο, υποβάλω τη δήλωση ΦΠΑ. Αυτό είναι εύκολο και διασκεδαστικό γιατί ο ΦΠΑ δεν είναι λεφτά που βάζεις από την τσέπη σου, πάνε από χέρι σε χέρι και ο τελευταίος (που κάποιες φορές είμαι εγώ) τα δίνει στην Εφορία να γίνουν δρόμοι, γιοφύρια και σχολειά, να πάρει και η Ε.Ε. τα προβλεπόμενα και να τα κάνει ΚΠΣ. Επίσης είναι διασκεδαστικό γιατί γίνεται μέσω Internet. Υποβάλεις τη δήλωση ηλεκτρονικά και μετά τηλεφωνείς στην τράπεζα.

Της λες «κυρά μου τράπεζα στείλε αυτά τα λεφτά για την πληρωμή του ΦΠΑ» σου λέει και η τράπεζα «δεν μπορώ μάνα μου έχω έξοδα», «έλα τώρα σε παρακαλώ», «άμα μου δώσεις τρία ευρώ θα το κάνω», «γαμώ την ατυχία μου με τις βδέλες που ‘χω μπλέξει, εντάξει». Κάτσε κυρά τράπεζα, σε κέρματα θα πληρωθεί ο ΦΠΑ, να ξέρω αν θα πάει κανένας υπάλληλος με τα πόδια κα ένα σακί στον ώμο να απιθώσει τα τάλαρα στο ταμείο της Εφορίας. Γαμιέστε (αυτό δεν το λέω, το σκέφτομαι). Φινίτιο λα μούζικα το άλλο τρίμηνο πάλι.

Ομως ο πολύς εκσυγχρονισμός βλάπτει το καλό μου το κράτος. Σου λέει, «κοίτα να δεις, σου ΄κανα τη χάρη και τον ΦΠΑ τον καταθέτεις ηλεκτρονικά κάθε τρίμηνο μη μου ζητάς τώρα να κάμεις το ίδιο και με την εκκαθαριστική». Λες τώρα εσύ, ο αγαθός πολίτης. Ρε γαμώτο πόσο δύσκολο είναι η εκκαθαριστική να κατατίθεται ηλεκτρονικά; Ιδίως αν δεν έχεις να πληρώσεις τίποτε κερατιάτικα γιατί τα έκανες μαντάρα στους υπολογισμούς. «Α κοίτα να δεις, η Εφορία λέει πως θέλει να σε βλέπει μια φορά το χρόνο» μου λέει ο φίλτατος Γιάννης. Γιατί ρε Γιάννη, Γιαννάκη μου βρε παληκαράκι μου, δεν είμαστε ωραία έτσι όπως είμαστε από μακριά κι αγαπημένοι;

Πάω που λες στην Εφορία την Τετάρτη. Δυο νοματαίοι μπροστά με τις εκκαθαριστικές ανά χείρας. Ζέστη μέσα στα γραφεία, του θανατά. Ιδρώνεις σε χρόνο ντε τε. Τώρα νομίζω πως αυτό το κάμουνε επίτηδες, να σε βλέπουνε ιδρωμένο να λένε «αυτός ο πούστης κάτι θα κρύβει για να ιδρώνει έτσι» και να σε περνάνε στα άδυτα των αδύτων για κολονοσκόπηση (με τη χρήση βιβλίων Β’ Κατηγορίας). Ζητάω έντυπα για την εκκαθαριστική, μου τα δίνει η καλή κυρία. Φεύγω. Το άλλο πρωί, Πέμπτη δηλαδή, ανοίγω τα κιτάπια βρίσκω την περσινή εκκαθαριστική. Φτου γαμώ την ατυχία μου και την ανοργανωσιά μου μέσα δεν έχω καρμπόν και η δήλωση υποβάλλεται σε 3 αντίτυπα. Τρία; Δηλαδή κρατάει τρία η Εφορία και πρέπει να γράψω άλλη μια φορά την εκκαθαριστική να κρατήσω αντίγραφο ή κρατάει δύο και μου δίνει πίσω το ένα; Δεν θυμάμαι, κάτσε μωρέ να τα γράψεις τετραπλούν, νουμεράκια είναι.

Μούμπλε μούμπλε, τόσος ο τζίρος, τόσος ο ΦΠΑς, κοιτάζω και τις ηλεκτρονικές περιοδικές δηλώσεις (του τριμήνου ντε) με κοιτάζουν και αυτές, κουνάνε το κεφαλάκι τους καταφατικά, ωραία είμαστε, δεν τους χρωστάω σέντσι, δεν μου χρωστάνε μία. Πιάνεται λίγο το χεράκι μου είναι αλήθεια γιατί έχω ξεσυνηθίσει και το χειρόγραφο, προσέχω μην κάνω κολυβογράμματα και έχουμε άλλα, έτοιμος μετά από κανένα εικοσαλεπτάκι. Η προθεσμία τώρα για την υποβολή των εκκαθαριστικών του ΦΠΑ ξέρω πως λήγει στις 25 του Φλεβάρη που είναι Κυριακή, άρα πάμε στις 26, άστο θα πάω σήμερα (δηλαδή χθες, την Πέμπτη).

Tσακώνεται η υπάλληλος με μια κοπέλα από ένα λογιστικό γραφείο τρέχα γύρευε γιατί, τελειώνουν κάποια στιγμή τον καβγά, δίνω τις δηλώσεις (τις χειρόγραφες που τις σφράγισα με τη σφραγίδα μου που έψαχνα μισή ώρα γιατί δεν θυμόμουν πού στο διάτανο την είχα αφήσει) με κοιτά η υπάλληλος. «Σε τρία αντίτυπα η δήλωση κύριε, όχι σε τέσσερα». «Δεν χαίρεστε κυρία μου που περίσσεψε και μία να τη δώσουμε σε κανέναν άνθρωπο που θα έρθει με λειψό το μασούρι του;» Α, ξέχασα να σου πω πως τα ασανσέρ στο κτίριο της Εφορίας είχαν κολλήσει μεταξύ 5ου και 2ου ορόφου, μαύρη πέτρα είχαν ρίξει στο ισόγειο, ο ΦΠΑ μένει στον 4ο, έκανα και τη γυμναστικούλα μου. Ζέστη ρε παιδιά μέσα στην Εφορία, τον κλίβανο θα είχαν ανάψει και θα έκαιγαν παλιές δηλώσεις, δεν εξηγείται αλλιώς. Φεύγω κάποια στιγμή, ωραία ξεμπερδέψαμε, α ρε γαμώτο γιατί να μην υπάρχει δυνατότητα ηλεκτρονικής υποβολής της εκκαθαριστικής δήλωσης, ένα δυο κουμπάκια υπόθεση είναι. Και μου ‘ρχεται σήμερα το email. Και διαβάζω το χαμπέρι. Και κοντεύω να το πάθω το εγκεφαλικό. Να πέσω από την καρέκλα. Να λάβω αδίκοθανατο. Να πέσω από την Κοντραφόσα.

Μια μόλις ημέρα πριν λήξει η προθεσμία, έβγαλαν φιρμάνι ότι πρώτον παρατείνεται η προθεσμία (πάρτα μαλάκα να μη στα χρωστάω που ανέβαινες και τα σκαλιά φριτ φριτ φριτ μην και δεν προλάβεις) για το Μάρτιο και ανοίγουν και οι πόρτες του Taxisnet για την ηλεκτρονική υποβολή της εκκαθαριστικής. Μα με συγχωρείς, μαλάκες είναι; Ή μήπως μαλάκες; Βρε, λες να είναι τελικά εντελώς μαλάκες; Δεν μπορούσαν να το κάνουν μια βδομάδα πριν, δυο μέρες έστω. Δεν ήξεραν ότι θα το φτιάξουν να μας πούν «ψιτ, μαλάκες, κόφτε τα μαθήματα καλλιγραφίας θα σας φτιάξω μια εφαρμογή μπερεκέτι» να κάνουμε και εμείς τα κουμάντα μας; Τσάμπα οι υπογραφές και οι αφιερώσεις, όσο για το 4ο αντίτυπο είπα να το δώσω σε έναν άλλο ταλαίπωρο αλλά δεν ταιριάζανε τα νούμερά μου με τα δικά του. Γκαντεμιά...

Λευτεριά στη Βουλιαγμένη

(πάμε και μια βόλτα άμα θες)

Ντροπή. Να έχεις φτύσει αίμα για να βάλεις ένα (μόνο ένα) κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου και επειδή δεν βρίσκεις πουθενά ένα οικόπεδο της προκοπής, να στήνεις το παλάτι σου στην άμμο παρακαλώντας να μη φυσήξει ο βοριάς που τα κάνει συντρίμμια κομμάτια και να σου 'ρχεται το ανάλγητο το κράτος και να σου λέει πως αυτό που έφτιαξες κοστολογείται 8.800 ευρώ το τετρ. μέτρο. Αδικία ρε γαμώτο και όλοι αυτοί οι μεροκαματιάρηδες ψαράδες που κάθε πρωί ξεκινάνε με τις τράτες τους από την ακτή της Βουλιαγμένης για να φέρουν μπαλάδες και κουτσομούρες να φάει η αφρόκρεμα του Κερατσινίου πώς θα ζήσουν τώρα...

Απορία ημέρας

(έχω χάσει το νούμερο) Σέρνεται λίγη κιτρινίλα εσχάτως που κάνει τη διαδρομή από blogs σε τηλεοπτικά κανάλια και από blogs σε έντυπα ή είναι ιδέα μου; Θα πεις, και αυτό νίκη του κινήματος μπορεί να θεωρηθεί, συζητήσιμον...

Για δες και αυτό

(αν θες)

Λένε ότι το ταπεινό (itho) θέμα τους είναι η μεταμόρφωση/αναμόρφωση της Ελλάδας και του κόσμου, δεν θέλουν να γράφουν στους τοίχους (μα, συντρόφια, αν ο Θεός δεν ήθελε να γράφουμε στους τοίχους θα έδινε τις 10 εντολές σε τετράδιο) και θέλουν με τον καιρό να επεκταθούν σε διάφορα θέματα. Ξεκίνησαν από το anatheorisi.org αλλά τους έπεφτε κομματάκι στενό το κοστούμι, μετακόμισαν στο anamorfosis.net (δεν κατάλαβα γιατί το καθαρευουσιάνικο, το σκέτο anamorfosi.net ήταν διαθέσιμο, τέλος πάντων, γούστα), που αν κατάλαβα καλά τους φαίνεται πιο άνετο, καλορίζικο λοιπόν.

Ενα σκηνοθέτη ρε παιδιά...

(κινηματογραφική σημείωση)

Τρίτη βράδυ, είμαστε έξι νοματαίοι με τα πολλά καταλήγουμε σε περιφερειακό μπαρ στη μεγάλη γειτονιά του κέντρου, να πιούμε ένα (λέμε τώρα) ποτό να ξεσκονίσουμε τη μέρα από πάνω μας. Πιάνουμε τη μακρόστενη μπάρα-τραπέζι απέναντι από το κανονικό μπαρ, κουβεντούλα κτλ, κάποια στιγμή κάτι πέφτει στο πόδι μου, κοιτάζω. Μια πίπα. Τη μαζεύω, έρχεται ο άνθρωπος που κανονικά θα έπρεπε να ήταν πίσω από την πίπα, γύρω στα 50 τον κόβω ηλικιακώς. «Είναι η εποχή που πετάνε χαμηλά» του λέω, δίνοντάς του την πίπα, γυρίζει με ένα καλό -δεν λέω- ευχαριστώ, όχι ρε γαμώτο μου το χάλασε. Δεν έχει και σκηνοθέτη η ζωή να τον λαδώσεις να φωνάξει ένα «CUT» και να γυρίσει τη σκηνή από την αρχή, διότι ο επιθυμητός διάλογος που είχα φανταστεί ήταν:

- Είναι η εποχή που πετάνε χαμηλά

- Ε; Ποια;

- Τα τσιμπούκια

Κάπως έτσι, θα γελούσε και κανένας άνθρωπος, στην επόμενη σκηνή ίσως...

Ιστορία για τις ιστορίες που δεν έγιναν ιστορίες

(ακόμα)

Μετά έπεφτε σιωπή. Οχι σιωπή ανθρώπων που κάτι ψάχνουν μαζί να βρουν, ήταν ο καθένας στη δική του. Ελειπαν τα ακουστικά αλλιώς θα μπορούσες και να πεις πως έβλεπες τηλεφωνικούς θαλάμους, τον ένα δίπλα στον άλλο, στον καθένα από ένας άνθρωπος χωρίς να μπορείς να ακούσεις τι λέει. Με μικρά παραμύθια στο μυαλό μας. Σηκώναμε σημαίες, άγκυρες ή δίκρανα, δαγκώναμε στον ώμο ηλεκτροφόρα φαντάσματα, μιλούσαμε όρθιοι πάνω σε ένα εδώλιο δικαστηρίου, διαβάζαμε αόρατα γράμματα πάνω ακριβώς στη γραμμή που έφευγε η θάλασσα. Εκεί ήταν και που χαμένοι έρωτες έκαναν μια βόλτα στους δρόμους για να ξεμουδιάσουν. Αλλες φορές πάλι διαλέγαμε ένα ρόλο πίσω από ζεμένα άλογα ή περνούσαμε την κλωστή στη βελόνα για το πουκάμισο που θα φορούσε άλλος. Πότε πότε διαλέγαμε τα ρούχα μιας ζωής που δεν θέλαμε, ίσα ίσα να δούμε αν μας πήγαιναν χωρίς να κοιταχτούμε ποτέ στον καθρέφτη ή να ζητήσουμε μια άλλη γνώμη, δεν μας ενδιέφερε η άλλη γνώμη. Πάντα στο τέλος κάτι μας ξυπνούσε ήταν ο ήχος από το γυαλί καθώς ένα άδειο μπουκάλι πήγαινε να συναντήσει τα άλλα στον ανοιχτό κάδο που ήταν στην αθέατη μεριά του πάγκου ή κάποιος νυσταγμένος που ήθελε να ξοφλήσουμε το λογαριασμό. Κοιταζόμασταν και δεν θέλαμε να μοιραστούμε τις ιστορίες που είχαμε χτίσει, για πόση ώρα άραγε... Μετά ανεβαίναμε για το σπίτι μετρώντας ρωγμές στα πλακάκια ή, αν ήταν πια πρωί, το σπάσιμο της νύχτας πίσω από το βουνό στα ανατολικά, με τους πρόποδές του μπροστά μας να ήταν ακόμη μέσα στο χρώμα όμοιο με εκείνο των απόνερων που είχε μαζέψει ο κουβάς της νύχτας. Πέφταμε αποκαμωμένοι πια στο στρώμα και παραγγέλναμε στο μυαλό μας να μας φτιάξει ένα όνειρο που θα μας κάνει να γελάσουμε στον ύπνο μας. Οταν συνέβαινε δεν το μαθαίναμε ποτέ. Το πρωί σκεφτόμασταν τα ξενυχτισμένα μας παραμύθια, πάλι ο καθένας μόνος του στη δεύτερη τρίτη γουλιά του καφέ, κλειδώναμε την πόρτα και βγαίναμε στον ήλιο...

(Και ο) Πρώτος αριθμός

(37 and still counting)

Να σου πω πως το βλέπω. Πάρε το γενεαλογικό σου δέντρο ανάποδα, τράβα προς τα πίσω. Θα βρεις ανθρώπους που πολέμησαν (και επιβίωσαν), που αρρώστησαν (και έγιναν καλά), που πέρασαν χίλια μύρια ζόρια (και την έβγαλαν καθαρή). Το ίδιο και πιο πίσω και πιο πίσω και ακόμη πιο πίσω. Αν το δεις έτσι, ο καθένας είναι μια γραμμή αίματος που φτάνει ως τους πρώτους ανθρώπους και, δώσε μου λίγο Δαρβίνο ευχαριστώ, τα είδη που βγήκαν από τη θάλασσα. Μια γραμμή που διανύει κάμποσα εκατομμύρια χρόνια, δεν είναι και λίγο.

Περίπου έτσι και όχι ακριβώς έτσι:
Well my friends are gone and my hair is grey
I ache in the places where I used to play
And I'm crazy for love but I'm not coming on
I'm just paying my rent every day
Oh in the Tower of Song
(Tower of Song, Leonard Cohen)

Εχουνε μια αξία λοιπόν τα γενέθλια, λέω τώρα... Και τα 37 είναι πολύ ωραίο νούμερο.