O ψηφιακός πολιτισμός των Ελλήνων και οι μπάμιες

(σινεφίλ μακαρόνι)

Παρασκευή βράδι στα μούβις και όχι σε όποια όποια μούβις στις Νύχτες Πρεμιέρας, ναι σε εκείνο το καταραμένο της Σταδίου με τα 9 ευρώ το εισιτήριο (που απ’ ό,τι έχω καταλάβει όλοι έκαναν μια αύξηση τσούκου τσούκου στα 8, το Απόλλων πήγες στα εννιά ένεκα ψηλοτάβανο). Ας όψεται που είχα κάτι τέρμινα να δω τον Γιάννη, άσε που και το θέμα έμοιαζε ενδιαφέρον, «στιγμές ψηφιακού πολιτισμού» που σε απλούστερα ελληνικά, επτά σκηνοθέτες σε ισάριθμες ταινίες μικρού μήκους σχολίαζαν τη σχέση των Ελλήνων με την τεχνολογία. Καθίσαμε ήρθε και ο κύριος Ανδρεαδάκης και μας είπε πέντε λόγια, ήρθε και ο κύριος Ασημακόπουλος από την ειδική γραμματεία ψηφιακού σχεδιασμού (καλά, όταν λασκάρετε λίγο κάντε κάτι με αυτό το όνομα, όχι το Ασημακόπουλος αυτό μια χαρά είναι, το άλλο το «ειδική γραμματεία…» είναι πολύ κάπως βρε αδερφάκι μου) σβήνουν κάποια στιγμή τα φώτα:

Το τρίτο καλύτερό μου: Η ταινία όπου εμφανίζονται 5 πιτσιρίκια το ‘να δίπλα στ’ άλλο το καθένα με ένα Nintendo στο χέρι (όχι Wii θα ‘πεφτε η κατά λάθος σφαλιάρα σύννεφο) και να ακούγονται επί 4-5 λεπτά τα μπλιμπλίκια του Pac Man και των παλιών arcade. Σηκώνουν το βλέμμα τα πιτσιρίκια παγώνει η εικόνα και μεταφέρονται τα πρόσωπά τους στον πίνακα της συντεχνίας των υφαντουργών (:), έργου ενός Ολλανδού ζωγράφου που δεν μπορώ να θυμηθώ με καμία δύναμη...

Το δεύτερο καλύτερό μου: Τύπος με ρούχα της δεκαετίας του ’40-’50 (; ίσως, δεν είμαι ενδυματολόγος) μιλάει εντελώς ακατάληπτα σε ένα παλιό τηλέφωνο, εκείνα τα μαύρα με το ρότορα, μετά κάθεται να γράψει στη γραφομηχανή του. Κυρίως χρησιμοποιεί το αριστερό τμήμα του πληκτρολογίου, ποιος ξέρει τι μαλακίες γράφει, πάντως ελληνικά δεν είναι. Μετά τον πιάνει και ένας πόνος. Ανασηκώνεται από την καρέκλα. Ο πόνος πάει ως το παράθυρο να δει αν έρχεται κανείς και επιστρέφει με φόρα. Ο δικός μας κάνει διάφορες κουλές κινήσεις, κολικός θα είναι λες, πάει ο έρμος θα λιώσει τώρα. Πέφτει από την καρέκλα και χτυπιέται στο πάτωμα, κρίση επιληψίας άραγε; Ανασηκώνεται λίγο κάθεται στα τέσσερα, κάπως σαν να ηρεμεί λίγο και μετά σκούζει. Μπα, ούτε επιληψία, τον έστησε το φάντασμα του σπιτιού και του τον φοράει κανονικότατα, φως φανάρι. Η κάμερα γυρίζει στον τουρλωμένο κώλο προφίλ απ’ όπου σιγά σιγά βγαίνει ένα κινητό τηλέφωνο που δέχεται κλήση. Το πιάνει ο πάσχων και, χωρίς να πονάει πια, μιλάει φυσιολογικά. Υποθέτω πως η ιδέα του σκηνοθέτη βασίζεται στην ευχή «άμα δεν το κάνεις να βουλώσεις θα στο βάλω στον κώλο» που κάνουν όλοι όσοι βρίσκονται σε αίθουσα κινηματογράφου και κάθονται δίπλα στον αφηρημένο/δημοφιλή/μαλάκα (ή όλα αυτά μαζί) ...

Το πρώτο (και μακρύτερο όμως) καλύτερό μου ήταν η ταινία, όπου ένας Κινέζος με μια SLR φωτογραφική μηχανή περπατά μάλλον στη Νέα Υόρκη και κάποια στιγμή η κάμερα γυρίζει σε διάφορους τηλεοπτικούς δέκτες που δείχνουν ρεπορτάζ από το αστυνομικό δελτίο, συν και κάποια εμβόλιμα πλάνα από αίθουσα ασκήσεων κουνγκ-φου. Και περπατάει ο Κινέζος, και δώστου περπάτημα ο Τσιν-Τι Γουόκερ (ετεροθαλής αδελφός του Τζόνι), έχουνε λιώσει οι σόλες του και βγαίνει και κάπου ψιλοεξοχικά και μετά σε ένα λιμάνι, δίπλα από τις παρκαρισμένες Mack νταλίκες, πάρε και δυο τρια κοντινά πλάνα στο πρόσωπο του Ασιάτη (τώρα που το ξανασκέφτομαι ίσως να μην ήταν και Κινέζος, μπορεί να ήταν Κορεάτης, δεν έδειξε διαβατήριο, λυπάμαι), σηκώνει τη μηχανή κάτι τραβάει, περπατάει, περπατάει, γαμώ (τα καντήλια μου) ήτανε, τίτλοι τέλους. Δεν ενθυμούμαι το σκηνοθέτη αλλά στις συστάσεις των ηθοποιών υπήρχε και ο «Αντίπαλος Kung-Fu», που μπορεί πια να διαδεχθεί στη μεταμοντέρνα σημειολογία (να θυμηθώ να αραιώσω την ανάγνωση της Λίφο) το «Μάνα Ρέιβερ». Επίσης, στη συμπαραγωγή μετείχε και η Σώτη Τριανταφύλλου, που αν το έχω πιάσει σωστά αποτελεί την εξωτραγουδιστική εκδοχή της Χάρις Αλεξίου (πάει να πει, τη βρίσκεις παντού) και μετά μου είπαν πως μπορεί η ταινία να αναφέρονταν στο τελευταίο της βιβλίο αλλά αυτό δεν έχει ουδεμία σχέση με τον ψηφιακό πολιτισμό και τα συμπαρομαρτούντα. Θα πέσαμε θύματα ενέδρας, ποιος ξέρει...

Να μην ξεχάσω, 3 από τις ταινίες που προβλήθηκαν είχαν ως θέμα το κινητό τηλέφωνο. Ως εκ τούτου και οι σκηνοθέτες των συγκεκριμένων ταινιών θεωρούν πως η σχέση του Ελληνα με την τεχνολογία είναι καθαρά καταναλωτική και, μάλιστα, στην πιο προβλέψιμα καταναλωτική μορφή της. Κοίτα που σου έβγαλα και ηθικό δίδαγμα. Τι λέμε τώρα, άμα ο άνθρωπος σκαμπάζει από Τέχνη...