Ιστορία για τις ιστορίες που δεν έγιναν ιστορίες

(ακόμα)

Μετά έπεφτε σιωπή. Οχι σιωπή ανθρώπων που κάτι ψάχνουν μαζί να βρουν, ήταν ο καθένας στη δική του. Ελειπαν τα ακουστικά αλλιώς θα μπορούσες και να πεις πως έβλεπες τηλεφωνικούς θαλάμους, τον ένα δίπλα στον άλλο, στον καθένα από ένας άνθρωπος χωρίς να μπορείς να ακούσεις τι λέει. Με μικρά παραμύθια στο μυαλό μας. Σηκώναμε σημαίες, άγκυρες ή δίκρανα, δαγκώναμε στον ώμο ηλεκτροφόρα φαντάσματα, μιλούσαμε όρθιοι πάνω σε ένα εδώλιο δικαστηρίου, διαβάζαμε αόρατα γράμματα πάνω ακριβώς στη γραμμή που έφευγε η θάλασσα. Εκεί ήταν και που χαμένοι έρωτες έκαναν μια βόλτα στους δρόμους για να ξεμουδιάσουν. Αλλες φορές πάλι διαλέγαμε ένα ρόλο πίσω από ζεμένα άλογα ή περνούσαμε την κλωστή στη βελόνα για το πουκάμισο που θα φορούσε άλλος. Πότε πότε διαλέγαμε τα ρούχα μιας ζωής που δεν θέλαμε, ίσα ίσα να δούμε αν μας πήγαιναν χωρίς να κοιταχτούμε ποτέ στον καθρέφτη ή να ζητήσουμε μια άλλη γνώμη, δεν μας ενδιέφερε η άλλη γνώμη. Πάντα στο τέλος κάτι μας ξυπνούσε ήταν ο ήχος από το γυαλί καθώς ένα άδειο μπουκάλι πήγαινε να συναντήσει τα άλλα στον ανοιχτό κάδο που ήταν στην αθέατη μεριά του πάγκου ή κάποιος νυσταγμένος που ήθελε να ξοφλήσουμε το λογαριασμό. Κοιταζόμασταν και δεν θέλαμε να μοιραστούμε τις ιστορίες που είχαμε χτίσει, για πόση ώρα άραγε... Μετά ανεβαίναμε για το σπίτι μετρώντας ρωγμές στα πλακάκια ή, αν ήταν πια πρωί, το σπάσιμο της νύχτας πίσω από το βουνό στα ανατολικά, με τους πρόποδές του μπροστά μας να ήταν ακόμη μέσα στο χρώμα όμοιο με εκείνο των απόνερων που είχε μαζέψει ο κουβάς της νύχτας. Πέφταμε αποκαμωμένοι πια στο στρώμα και παραγγέλναμε στο μυαλό μας να μας φτιάξει ένα όνειρο που θα μας κάνει να γελάσουμε στον ύπνο μας. Οταν συνέβαινε δεν το μαθαίναμε ποτέ. Το πρωί σκεφτόμασταν τα ξενυχτισμένα μας παραμύθια, πάλι ο καθένας μόνος του στη δεύτερη τρίτη γουλιά του καφέ, κλειδώναμε την πόρτα και βγαίναμε στον ήλιο...