Από τη μέση και πέρα

(μη μας ακούσουν) - Και μετά τι γίνεται; - Σαν τι θες να γίνεται, περνά ο καιρός... - Και; - Και σιγά σιγά οι μύτες στις άκρες της γωνίας στρογγυλεύουν (και τα λόγια αντί να σκαλώσουν γλιστράνε και βρίσκουν μια σχάρα υπονόμου για να σκεπαστούν και να φυλαχτούν από τα βραδινά βήματα). Μάλλον θα φταίει ο αέρας. Αν δεις τα αρχαία αγάλματα τα περισσότερα λίγο πολύ έχουν χάσει τη μύτη τους... - Λες βλακείες και είναι και άσχετες... - Ναι, αλλά είπα να στο πω. - Και πιο μετά; - Πιο μετά; Οι γραμμές αργοσβήνουν και όλα όσα είδες και έγιναν παίρνουν τη θέση που τους αξίζει στις θολές γραμμές των οριζόντων. - Αυτό δεν είναι δικό σου. - Οχι, δεν είναι δικό μου... - Και είναι ωραίο τώρα αυτό, να αργοσβήνουν οι γραμμές; - Δεν ξέρω... Να σου πω... - ... - Κοιμάσαι; - ... - (βλακεία ερώτηση) - Μμ; - Τίποτα... - Καληνύχτα... - Καλημέρα...