5.1.06

Οταν έκλαψαν οι αρκούδες (από τα γέλια)

(ή όταν η κοινή λογική πάει βόλτα στους λόγγους) Το προηγούμενο βράδυ είχε χιονίσει, όχι πολύ αλλά είχε χιονίσει. Δυο τρεις πόντοι στους δρόμους που ανεβοκατεβαίνουν το βουνό, ίσως να σου λέω και πολλούς. Πάντως ήταν όσοι χρειάζονταν ώστε τα διάφορα ηλεκτρονικά τζάντζαλα ESP, IDS κτλ του αυτοκινήτου να ενεργοποιούνται κάθε φορά που οι ρόδες έχαναν τον μπούσουλα και την επαφή με την κρυμμένη άσφαλτο. Αλυσίδες; Αλυσίδες. Πώς τις βάζουν; Λίγο μπέρδεμα στην αρχή, με τα πολλά μπήκαν. Τσούκου τσούκου, τσούκου τσούκου περάσαμε το χιονισμένο κομμάτι, μπήκαμε στο σωστό τον καθαρό το δρόμο, να βγάλουμε τις αλυσίδες. Εδώ κρύβεται η συνωμοσία των απανταχού πωλητών αλυσίδων, μηχανικών και γνωστών / φίλων που για κάποιο λόγο έβαλαν κάποια στιγμή στη ζωή τους αλυσίδες (στις ρόδες του αυτοκινήτου, μην παρεξηγήσεις). Ολοι, δηλαδή, μπορούν να σου πουν αν έχουν τη σχετική εμπειρία πώς μπαίνουν αλλά κανείς δεν σου λέει πώς βγαίνουν. Στην περίπτωση που σου διεκτραγωδώ και στη μία ρόδα το σημείο ένωσης των αλυσίδων (δηλαδή το σημείο που κουμπώνει το κάτι σαν τσέρκι απ' το οποίο κρέμονται οι αλυσίδες, ελπίζω να καταλαβαίνεις τι διάολο θέλω να πω) βρίσκονταν κάτω από το ύψος του άξονα. Δεν το σκέφτομαι, λύνω τις αλυσίδες, ξεκουμπώνω και να η μαλακία (που δεν αργεί να γίνει). Μερικοί κρίκοι της αλυσίδας σκαλώνουν πίσω από τη ρόδα στο πιο ύπουλο και δυσπρόσιτο σημείο που θα μπορούσαν να βρουν. Θερμοκρασία περιβάλλοντος -5 βαθμοί, δεν φοράω γάντια, με γάντια δεν μπορείς καλά καλά να ξεκλειδώσεις πόρτα. Βλαστήμιες και τα συναφή, έχουν κατέβει κάμποσοι του 7ου ουρανού και χαζεύουν επίμονα σιωπηλοί την επιχείρηση σκαρφαλωμένοι στα διπλανά έλατα. Η αλυσίδα έχει κατσικωθεί για τα καλά, δεν κάνει ούτε μπρος ούτε πίσω, μωρέ να πάρω την οδική βοήθεια; Ωραία σκέψη απορρίπτεται με τη μία, πρώτον θα κάνει τέσσερα τέρμινα να φτάσει εδώ και ως τότε θα μας έχουν κάνει οι λύκοι μπρέκφαστ που λέει ο λόγος. Δεύτερον, το ότι θα γίνω σούργελο σε όλη την εταιρεία της οδικής βοήθειας πού το βάζεις, όχι καμία συζήτηση, η αλυσίδα θα βγει εδώ και σήμερα (για το τώρα δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτιά). Βρε από 'δω βρε από 'κει, σκατά με χιόνι - το χιόνι που ήταν λίγο πιο πάνω. Ιδέα: Να στρίψω το τιμόνι ώστε να φανεί το προβληματικό σημείο. Και γαμώ τις ιδέες ήταν, μόνο που η ορατότητα βελτιώθηκε ελάχιστα. Σταματά ένα Frontera, εκείνος, εκείνη και δυο πιτσιρίκια στο πίσω κάθισμα. Σωθήκαμε; Πριτς. "Για να ανεβώ στο βουνό θέλω αλυσίδες;" ρωτά ο θεός, που γενικώς στ' αρχίδια του που παιδεύομαι, αλλά ρε πούστη δεν θα σε πετύχω στην Αθήνα να ψάχνεις για παρκάρισμα... "Μάλλον όχι" του λέω, χαίρεται ο καλός συνάνθρωπος, φεύγει, σιχτιρίζω την τύχη μου. Μωρέ δεν σηκώνω το αυτοκίνητο με το γρύλλο, μπας και λασκάρει η μαλακία και την ξεμπλοκάρω πιο εύκολα; Και έτσι έγινε, γύρω στη μισή ώρα μετά από το μπέρδεμα. Ναι είναι αστείο, να σηκώνεις το αυτοκίνητο για να βγάλεις τις αλυσίδες, αλλά αυτό δούλεψε και έτσι η ιστορία κόστισε μόνο παγωμένες αρθρώσεις και μουτζουρωμένα χέρια (που' χουν καθαρή καρδιά, σύμφωνα με παλαιό τραγούδι).

Δεν υπάρχουν σχόλια: