Το ωραίο κουτί της Πανδώρας

(ο Επιμηθέας δικαιώνεται...) Ανακάλυψα την Πανδώρα, όχι μωρέ του Βήματος, την άλλη, το μουσικό κουτί του Δικτύου. Κορίτσι του Music Genome Project θέλει μια αξιοπρεπή σύνδεση με το Internet για να χαρείς τις δημιουργίες της και δουλεύει περίπου ως εξής. Ξεκινάς με ένα τραγούδι ή έναν καλλιτέχνη της επιλογής σου. Αν είναι διαθέσιμος (η γνωστή πληγή με τις άδειες χρήσης και το copyright, δεν έχει ας πούμε Mike Oldfield, μετά μου λες πως έχω άδικο άμα γκρινιάζω) αρχίζει να ξετυλίγει το κουβάρι, αλλά αν όχι πάλι το κουβάρι θα ξετυλίξει κάνοντας την πλησιέστερη (κατά το ίδιο το πρόγραμμα) επιλογή. Ακολουθούν μουσικές που μπορεί να ξέρεις μπορεί και όχι (το δεύτερο είναι βέβαια πολύ πιο ενδιαφέρον) όχι με βάση τις προτιμήσεις άλλων χρηστών, αλλά με βάση το στιλ και, μάλλον κυρίως, τα μοτίβα της μουσικής που πρωτοδιάλεξες. Εχω περάσει μπόλικο κομμάτι της χθεσινής μέρας παίζοντας με αυτό το απίστευτο μουσικό κουτί. Ζήτησα Loreena McKennitt, ξεκίνησε από το ίσως πιο λευκό τραγούδι που θα έχεις ποτέ ακούσει, το Snow. Μετά πέρασε από μερικά σαφώς γνήσια ιρλανδικά (άγνωστα πάντως στο αυτί μου) κομμάτια, ξαναγύρισε στην Loreena με το Seasons και το -να με συμπαθάς, αλλά είναι από τα πιο ταξιδιάρικά της- Marrakesh Night Market. Σε όλη τη διαδικασία μπορούσα να “βαθμολογήσω” κάθε τραγούδι, να πω πιο μου αρέσει και πιο όχι, κάπως σαν να εκπαιδεύω το πρόγραμμα που σερβίρει τις μουσικές προτάσεις. Αστο να συνεχίσει μόνο του. Νομίζω πως θα πέσω σε ένα loop με μουσικές του κόσμου, στην πορεία όμως εμφανίζεται ο Bryan Ferry με το Day for Night. Ανοιχτόμυαλη η Πανδώρα και η κατάσταση οδεύει για αλλού. Divinyls (τους/τη θυμάσαι;), ξανά η Loreena, μια ζωντανή ηχογράφηση των Fairport... Μια άλλη βόλτα που άρχισε με τους Dire Straits πέρασε από Crowded House και Steve Miller, άγγιξε τον Robert Plant και τους Police, επέστρεψε στους πρώτους σαν να ήταν μια δίνη, μια μαγεία που ξέρω πως την έφτιαξε στεγνός κώδικας αλλά δεν παύει να είναι μαγεία. Αλλωστε, βγάζοντας κοροϊδευτικά τη γλώσσα σε προγραμματισμούς, προθεσμίες, υποχρεώσεις, αναβολές, συναντήσεις...

You can look at yourself you can look at each other or you can look at the face of your god (Marakkesh Night Market, Loreena McKennitt)

... έχεις τη μαγεία των ανθρώπων στα μάτια σου μπροστά – νομίζω πως είναι η στιγμή που την καλημερίζεις... www.pandora.com, αν ρώτησες...

Καλώς τ΄αρχίδια μας τα δυο

(welcome to our ballocks the two) Οπως θα δεις (αν καθίσεις να δεις δηλαδή) το προηγούμενο σημείωμα συγκέντρωσε 9 spam σχόλια, εξαιρετικό σκορ αν το καλοσκεφτείς, μπορώ βέβαια να τα σβήσω και να τελειώσει το πανηγύρι αλλά έτσι για να θαυμάσεις την ευρηματικότητα της μαλακίας του κόσμου τα αφήνω για την οπτική σου ευχαρίστηση ή ενόχληση. Βρε τσουπούστηδοι τι σκαρφίζονται...

Αύριο...

(μα πάντα είναι αύριο) Κάποιος πετάγεται από ένα δελτίο ειδήσεων και απειλεί να αυτοκτονήσει πέφτοντας από τη γέφυρα της Χαλκίδας. Δεν ξέρω τι γυρεύουν οι κάμερες εκεί , ίσως ο υποψήφιος αυτόχειρας ή κάποιος γνωστός του να ειδοποίησε σχετικά. Αναρωτιέμαι πώς το 'κανε. “Γεια σας, γύρω στις πέντε πεντέμισι τ' απόγευμα θα φουντάρω από τη γέφυρα, στείλτε ένα συνεργείο”. Μπα, οι δαιμόνιοι ρεπόρτερ θα έχουν στήσει αυτί στα σκάνερ της αστυνομίας... Μια προσωπική υπόθεση σε δημόσιο θέαμα για να αποτρέψει τους υπόλοιπους ή να τους δώσει μια ιδέα; Υποθέτω πως σε όσους στήνονται να δουν μια προαναγγελθείσα καταστροφή στην τηλεόραση, από μια απόπειρα αυτοκτονίας ως το χτύπημα ενός τυφώνα ή το βομβαρδισμό μιας πόλης, υπάρχει ένα κομμάτι του εαυτού τους που εύχεται για τα χειρότερα. Ολος ο κόσμος στίβος βίας και εμείς σε μόνιμη σύνδεση πια με ό,τι κακό συμβαίνει.

Παρένθεση, έχω χάσει το λογαριασμό σήμερα πόσες φορές ακούστηκε από τα βάθη της σκιάς ο Παύλος να τραγουδάει “σου γράφω πάλι από ανάγκη / η ώρα 5 το πρωί”...

Ψέματα, το προηγούμενο ήταν παρένθεση (πάλι σκέφτομαι γραφτά), αυτό που θέλω να σου πω μιλάει για μια θάλασσα που τσαλακώνει την αντανάκλαση από τα φώτα της παραλίας και σπέρνει τις αγκαλιές της στα βράχια, μια γωνιά της χορεύει μέσα σε παλιά τραγούδια και μια άλλη μετράει τα αστέρια που τινάζει από την πλάτη του ο ουρανός, νιφάδες χιονιού του κόσμου που δεν ακούνε τίποτε για αναβολές και αυριανές προτεραιότητες, τι σου λέω πάλι...

Η έκλειψη του καλοκαιρινού ήλιου άνοιγε φλεγόμενες τρύπες σε όλους χωρίς άμυνες, αυτό που έμεινε μέσα μπορούσε πια να δραπετεύσει (Please stand up, BSP)

... καλή μέρα να 'χεις...

Οικονομία λόγου

(άνευ) Και λες κάποια στιγμή "να πω, να γράψω και αυτό και εκείνο και το άλλο" και μετά λες "μπα, ας τα βάλω σε μια σειρά να καταλάβει και κανείς αν τον νοιάζει δηλαδή" και για να μην σου τα πολυλογώ μετά από λίγο το μυαλό έχει γίνει κουβάρι με σκέψεις φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους που κονταροχτυπιούνται εκεί που δεν το περιμένεις, όπα, μια βαθιά ανάσα...

Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια μόνο τρόπο να κοιτάνε (Χρώμα δεν αλλάζουνε..., Μιχ. Γκανάς)

... μάλιστα... Τι λέγαμε; Καλημέρα;

Κινηματογραφικές φοβίες

(κανοίς δαιν οίννε ταίλιωσ) Οι Ντιούκς βγαίνουν σε ταινία την Πέμπτη, μαζί με τον Ιζνογκούντ, ψιλομύρισε ‘80s γαμώτο και φοβάμαι ότι κάπου από καμιά γωνιά θα ξεμυτίσει σύντομα η Τροχονόμος Βαρβάρα (the director’s cut σε νέα κόπια επεξεργασμένη ψηφιακά) με τον Στάθη Ψάλτη στον ομώνυμο ρόλο. Φοβάμαι επίσης ότι με τη μανία για τη διαρκή ενσάρκωση κόμικ θα ξεμυτίσει κανένας τρισδιάστατος Σνούπι και έχει γούστο κανένας παραγωγός εκεί που θα ξύνεται στην πισίνα του σκεφτεί την κινηματογραφική μεταφορά του Μεγάλου Ρεμαλιού (του Resie, αν δεν με απατά η μνήμη μου). Πότε έχει αβάν πρεμιέρ για τον Κόκορα του Αρκά;

Το κυνήγι της γόπας

(ξεροβήχει το κύμα;) Πρόσεξε τώρα πως κατεβαίνει μια σημαντική μερίδα Ελλήνων στην παραλία. Κουβαλάει εκτός από την πετσέτα. - Ψάθα, την απλώνουμε συνήθως στην άμμο για να πέσει η πετσέτα από πάνω μην τυχόν και λερωθεί (τι διάολο, χέζουν γαϊδούρια, κότες και κατσίκια στην παραλία;) - Ρακέτες και μίνιμουμ δυο μπαλάκια (θα σου 'λεγα τώρα για τα μπαλάκια, σου 'χω πει ότι ψηφίζω υπέρ της ποινικοποίησης του αθλήματος;) - Πτυσσόμενα καρεκλάκια, συντρόφια η νέα μόδα, χαρές που κάνουν Praktiker και Ιkea [κάθεται που λες ο αγάς στο καθισματάκι, αγναντίζει (credit 2 Μ. Εβερτ) το πέλαγο και κάνει σχέδια για το υπόλοιπο του βίου του, ενώ η κοιλιά του ξαπλώνει αναπαυτικά στην κάτω από το λάστιχο περιοχή του μαγιό]. - Ομπρέλα πτυσσόμενη, σπαστή ή μονοκόμματη (η τελευταία είναι και η πιο επικίνδυνη αν ο κουβαλητής γυρίσει απότομα). - Ισοθερμικό κιβωτιάκι με καταμήκος χερούλι. Οσο μεγαλύτερο το γκρουπ (παρέα, φαμίλια) τόσο μεγαλύτερο το μέγεθος του κιβωτίου. Σε ακραίες περιπτώσεις μπορείς να υποψιαστείς πως μέσα φυλάσσεται τεμαχισμένο πτώμα κροκοδείλου. - ΡαδιοCD ή παρεμφερής φορητή συσκευή αναπαραγωγής ήχου (και όχι απαραίτητα μουσικής) με ηχεία τουλάχιστον 40W. Ο ανοιχτοχέρης φορέας της συσκευής έχει προνοήσει ώστε τα μουσικά του γούστα να κοινοποιούνται προς λουόμενους, γλάρους, σπάρους και ανυποψίαστους σαργούς. Μαζί με τις ρακέτες νομίζω πως η συγκεκριμένη συσκευή έχει γίνει αιτία για πολλά χριστοκάντηλα. Είμαστε κομπλέ; Δεν συμπεριλαμβάνω ψιλοπαραφερνάλια όπως καπελάκια, αντιηλιακά, κουβαδάκια και λοιπά παιχνίδια για τα πιτσιρίκια (στην τελική, πιτσιρίκια είναι τι θες να κάνουν να βαθμολογούν κυτταρίτιδες και σκεμπέδες; Ασε να μεγαλώσουν λίγο). Τι λείπει, τι λείπει, να δεις που κάτι χρειάζεται. Οπα, σταχτοδοχείο λείπει, το βρήκα. Που λες ο Ελληναράς μπορεί να κουβαλήσει μέχρι και 200μετρη μπαλαντέζα για να βλέπει τηλεόραση στην παραλία αλλά ένα γαμωτασάκι δεν ξέρει να το κουβαλήσει. Ιδίως από τα μέσα του Αυγούστου οι αμμώδεις κυρίως παραλίες έχουν έναν τσιγαρόβηχα άστα να παν' στο διάολο και ακόμη παραπέρα, όχι πως τη γλιτώνουν και εκείνες με βότσαλο ή οι πιο μονοκόμματες με βράχια. Βλέπεις αργά το απόγευμα μια απέραντη σπορά από γόπες, περιμένεις να φυτρώσουν περίπτερα. Στήνονται στην παραλία, απλώνουν το φορητό τους νοικοκυριό και αφήνουν πίσω τους αναμνηστικό της παρουσίας τους (όχι δεν θα σου πω για κουτάκια, μπουκαλάκια και νάιλον διαφόρων διαστάσεων από συσκευασίες).

Στο δευτερολεπτοδείκτη

(ούτε καν) Είναι η ώρα που ο καπνός του τσιγάρου στέκεται καταμεσίς του δωματίου, σαν να σκέφτεται αν θα τραβήξει για το άγνωστο του παραθύρου ή αν θα ανακατευτεί με τη μυρωδιά του χώρου. Ανεβαίνει λίγο πιο ψηλά για να πάρει μια καλύτερη εικόνα, τριγυρίζει γύρω από το σβηστό φωτιστικό, μαγνητίζεται για λίγο από την ασθενική λάμψη ενός κεριού, λίγο πιο πρίν έχει ξετυλίξει τη μακρινή του ουρά μπροστά από την οθόνη... Εξω ένας ασθενικά ζεστός αέρας κουβεντιάζει στη γωνία με τις σκιές του καλοκαιριού και καληνυχτίζει το φεγγάρι που κουρασμένο από το φετεινό του encore γλιστράει πίσω από τον Υμηττό...

Πόσες φορές ξύπνησες και ευχήθηκες να βρέχει; (Always the sun, Stranglers)

Καλή σου μέρα στην κατηφόρα της Παρασκευής...

Τι έσιαξε ο μάστορης

(τεχνουργήματα...) Μπορεί να με θεωρήσεις βάρβαρο, βάνδαλο, βαζιβουζούκο (έχουμε διαθέσιμη κύριε καθηγητά άλλη παρόμοια λέξη από “β” ή να προχωρήσω στο παρασύνθημα;) αλλά αδυνατώ να το καταλάβω. Πέρασα για πολλοστή φορά από μια μικρή πλατεία μεταξύ τέρματος Αμπελοκήπων και Π. Ψυχικού, στην προέκταση της οδού Δάφνης και για πολλοστή φορά (επίσης) παρατήρησα μια σκαλωσιά που είναι στη μέση του παρτεριού στο κέντρο της πλατείας που δεν είναι πλατεία αλλά κυκλικός κόμβος. Υποτίθεται πως είναι τέχνη. Χμμ, α ναι, τέχνη είναι και οι ομπρέλες του (μακαρίτη) Ζογγολόπουλου που θα βρεις στο μετρό στο Σύνταγμα στο Φάρο στη λεωφόρο Κηφισίας, έξω από τον ΟΤΕ (λάθος;) και να δεις πού αλλού πού αλλού, νομίζω στη Σαλονίκη, πατριώτες βοηθάτε. Τι να σου πω, δεν την αντιλαμβάνομαι τέτοια τέχνη, δυο παλούκια όρθια και κάτι ομπρέλες κολλημμένες πάνω τους ή απλώς μια μεγάλη σκαλωσιά με κάτι κεραίες να εξέχουν στην κορυφή λες και περιμένουμε να μαζέψουμε κάνα φράγκο για το πανωσήκωμα. Μπα, δεν το πιάνω, μένω στην ίδια τάξη αν χρειαστεί αλλά μάλλον δεν θα κερδίσει κανείς τίποτα. Στο Λονδίνο μια καλογυαλισμένη πέτρα έξω από ένα νοσοκομείο κόστισε 70.000 λίρες (κάτι στα 120.000 ευρώ χοντρικά;) και βεβαίως έγινε σχετικός σαματάς. Πώς είπες; Η πέτρα κόστισε τόσο, όχι το νοσοκομείο, τι να σου πω, το ξέρω πως αν ξεκινήσει κουβέντα μπορεί εύκολα να καταλήξει σε flame war, αλλά σκέφτηκα πως ίσως να έχεις παρόμοιες απορίες... Μωρέ μήπως να ξαναθυμηθώ την οξυγονοκόλληση;

Η τηλεοπτική αλήθεια για τα ΑΕΙ

(α, μη λες πως σ' έχω ανήμερο) Περνούσα από μια ανοιχτή τηλεόραση και ο εξαίρετος δημοσιογράφος σημείωνε στο σχετικό του ρεπορτάζ ότι οι επιτυχόντες στις εξετάσεις των ΑΕΙ και ΤΕΙ επέλεξαν θέσεις που οδηγούν σε επαγγελματική αποκατάσταση. Οχι ρε πούστη μου και 'γω που νόμιζα πως όσοι μπαίνουν στην τριτοβάθμια το κάνουν γιατί βαριούνται να κάθονται στο δερμάτινο σαλόνι και να χαζεύουν στο matrix των οθονών πλάσματος το στόλο του μπαμπά και τις τιμές μετοχών, ομολόγων και χρυσού.

Φάλτσο (;) μάθημα σολφέζ...

(άσπρα μαύρα) Ωστε δεν είναι αυτιστικός; Η σχέση του με το πιάνο περιορίζεται στο πάτημα ενός μόνο πλήκτρου; Είναι τελικά ένα 20χρονο κωλοπαίδι από τη Βαυαρία που για λόγους ψυχιατρικού ενδιαφέροντος ή μη έγινε πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες και ένα από τα βασικά θέματα στα μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια; Και λοιπόν; Ας δεχτώ πως όλα αυτά και ακόμη περισσότερα ισχύουν. Θες να είναι απατεώνας ή άρρωστος; Ξανά, ε και λοιπόν; Μας κορόιδευε όλους μες στα μούτρα μας για 4 μήνες μέχρι που βαρέθηκε ή κάποιος τον πήρε χαμπάρι; Απολύτως αδιάφορο. Το τι λέει η Mirror (η βρετανική εκδοχή της Espresso δεν είναι τούτη;) δεν με αφορά και μου κάνει χάρη αν το μόνο που ξέρει να κάνει με ένα πιάνο είναι να ακουμπάει πάνω του το ποτήρι με το ουίσκι ή την μπίρα. Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι ο πιτσιρικάς (αν δεχτώ πως είναι όντως πιτσιρικάς) έκανε φιτίλια μπάτσους, νοσηλευτές, πρακτόρους και διάφορα δίκτυα ανταλλαγής πληροφοριών – κυρίως αυτά, και μου αρέσει πολύ η αμηχανία που διαβάζω ανάμεσα στις γραμμές αλλά και οι διάφορες προσπάθειες ιδιοποίησης. Απόλαυσέ το, το Google news να 'ναι καλά...

Γεύση θάλασσας

(κόμποι αλατιού) Τα πρώτα σποτάκια που άκουσα στα αθηναϊκά ραδιόφωνα μόλις ξαναβρέθηκα στην εμβέλειά τους μιλούσαν για αποδράσεις λες και δεν πρόκειται για πόλη αλλά για στρατόπεδο συγκέντρωσης και εγώ κρατούμενος που λόγω καλής διαγωγής έλαβα ολιγοήμερη άδεια. Δεύτερη σκέψη: Μα δεν είναι πόλη, παρά άθροισμα χωριών. Σωστό, νομίζω. Βουτιά στα βαθιά από το πρωί πια, καμία συγγένεια ούτε καν η πιο μακρινή με αυτές στο Παλιοχώρι της Μήλου ή τον -κατακαραπαγωμένο- Αη Γιώργη της Κέρκυρας. Μια βαλίτσα με κοιτάζει από το πάτωμα, με ίχνη άμμου στο βάθος και κανα δυο ίχνη από φύκια. Διλήμματα και απαντήσεις βγάζοντας από τους ώμους τα απομεινάρια μιας τοπικής μεσημεριάτικης καταιγίδας. Βουνό ή θάλασσα; Θάλασσα και αν σε φέρει ο δρόμος για τα βορειότερα του Αντιρρίου, βγες αριστερά από την (λέμε και καμία μαλακία να περνά η ώρα) εθνική, πάρε το δρόμο για Μεσολόγγι, στρίψε στο Αιτωλικό και συνέχισε για τον Αστακό. Στα δεξιά τα βουνά της Αιτωλοακαρνανίας, στα αριστερά το Ιόνιο και μια αγκαλιά μικρότερα και μεγαλύτερα νησιά. Το βλέμμα γλιστρούσε κατά τη θάλασσα. Χώμα ή άσφαλτος; Ο λιγότερο ταξιδεμένος δρόμος... Ιόνιο ή Αιγαίο; Φως στη μια μεριά, χρώμα στην άλλη, αλλά δουλεύει και ανάποδα και αν τα Κυκλαδονήσια σου μεταφράζονται μόνο σε μπλε και λευκό, δοκίμασε για παράδειγμα τη Μήλο και τα χρώματα των βράχων. Δυο στιγμές (1 και 2) μιλούν για το καλοκαίρι - μία από κάθε μεριά. Πολλά είναι άλλωστε θέμα οπτικής γωνίας. Το Σαρακίνικο είναι Αιγαίο ε; Μπορείς να δοκιμάσεις το θυμό του νοτιά ή την ηρεμία του και μετά μπορείς να πεις τι προτιμάς κοιτάζοντας σιωπηλούς πρεσβευτές του χτες. Να μη σου λέω πολλά από την πρώτη κιόλας στιγμή, ελπίζω να χόρεψες κάτω από το γενναιόδωρο φεγγάρι αλλά αν πάλι όχι...

Summertime and the living is easy fish are jumpin' and the cotton is high (Summertime, G. Gershwin)

Καλή σου μέρα και καλώς σε βρήκα...

Του φευγάτου η μάνα ποτέ δεν έκλαψε

(για τον πατέρα δεν ξέρω)

Από το πρωί στο γραφείο ακούω την ίδια ευχή - “να περάσεις όμορφα, να περάσεις ωραία”, χαίρομαι για το ξεπροβόδισμα (έχει καμία σχέση η λέξη με την προβοσκίδα;) Λοιπόν, την κάνω, εξαφανίζομαι, εγώ τώρα φεύγω, αλήθεια σου λέω, φτιάχνω βαλίτσα, έχω εισιτήρια, κλείνω διακόπτες και ρελέ, ρυθμίζω το ποτιστικό, κατεβάζω ρολά... Αν σε νοιάζει, επιστρέφω λίγο πριν φύγει ο Αύγουστος. Σε φιλώ...

Βρε κοίτα πώς μεγάλωσε!

(των ευχών) Ηθελα να στο κάνω σουρπρίζ αλλά τι να σου κάνω που δεν κρατήθηκες, βγήκες στη ρούγα και άρχισες να λες δεξιά και αριστερά πως έχεις σήμερα γενέθλια. Θα μου πεις, πως δεν έχεις μόνο γενέθλια έχεις και Java και τη θεωρία των σχεσιακών βάσεων, τι να πεις... Το λοιπόν, τώρα που έκλεισες τα 25 μπορείς να βάλεις υποψηφιότητα και για τη Βουλή, ορίστε σου βρήκα και κάτι δημιουργικό (τρόπος του λέγειν) - Χρόνια Καλά και Πολλά, με ό,τι καλύτερο, φιλιά...

Από ψηλά

(πλανάρισμα) Οσο και αν το έψαχνε κανείς στα πρέπει και τα μπορώ του θα 'κανε άδικο κόπο, αλλά στα μπορώ δεν βάζει κανείς την άμμο που ανακατεύεται στα δάχτυλα - μοιάζει για εύκολο. Ούτε το τεμπέλικο μπουκάλι που μιλάει με μικρά γυάλινα ποτήρια στη γωνιά ενός καλντεριμιού – φαίνεται λίγο. Ούτε τις κουβέντες των γλάρων πίσω από τα καράβια που ακολουθούν – αρχίζει να γίνεται κουβάρι. Στα πρέπει και τα μπορώ δεν θα βρεις ούτε καν το αλμυρό φιλί της θάλασσας, αυτό που μεγάλωσε τα καλοκαίρια μας – αντίφαση; Οσο για το μεθυσμένο χορό στο γκρεμό της μέρας...

Κι αν η προσευχή μου οινόπνευμα μυρίζει καπνό και πυρετό στο γυάλινο το κύμα τ' άρωμά σου φωνάζω να καθρεφτιστεί η φωνή μου (Ημερολόγιο, Χρήστος Θηβαίος)

... αν δεν αποζητά τον οίκτο μιας δεύτερης ζωής θα είναι ένας πυρίχειος που κάνει τ' αστέρια να παρακολουθούν ζαλισμένα και να πέφτουν γελώντας στο πέλαγος... Καλημέρα...

Συγκάτοικοι και περαστικοί

(της άγριας πανίδας) Τι μου θύμισες τώρα mindstripper. Εχω ένα μπαλκόνι (σιγά το χαμπέρι), έχω και μερικά φυτά μη φανταστείς τώρα τίποτε εξαντρίκ, εξαιρείται μια αμυγδαλιά, θα σου πω μια άλλη στιγμή γι' αυτό το ζήτημα. Πριν βάλω ένα ψιλοαυτόματο σύστημα ποτίσματος που χρησιμοποιώ τα τελευταία 2-3 χρόνια είχα κάνει μια πατέντα με ένα λάστιχο ποτίσματος, πού να τρέχεις τώρα με κουβάδες και ποτιστήρια. Το συνέδεα στη βρύση του μπάνιου και μετά με το σύστημα αμόλα καλούμπα έβγαινα μέρα παρά μέρα το καλοκαίρι να ποτίσω, έριχνα και ένα μπάνιο στο μπαλκόνι χαρές μάλλον θα 'καναν οι αποκάτω που τους δρόσιζα το ταβάνι.Ενα βράδυ εκεί που 'χω βγει ξέγνοιαστα και φιρουλί φιρουλό ρίχνω νεράκι από γλάστρα σε γλάστρα κάτι πιάνει το μάτι μου να κινείται λίγο παράξενα. “Κανένα φύλλο θα 'ναι που του 'πεσε άτσαλα λίγο περισσότερο νερό” σκέφτηκα, έλα όμως που ξαναπιάνω την κίνηση. Αυτή τη φορά σιγουρεύτηκα, ήταν αφύσικη κίνηση για φύλλο που τρώει μπουγέλο. Ξέχασα να σου πω, δεν έχω βιονική όραση, είχα ανάψει το φως του μπαλκονιού. Να σου 'πω πως δεν τα ανησύχησα, μαλακία θα σου πω. Σκεφτόμουν ότι είχα να κάνω με κάτι μεταξύ κατσαρίδας (σε φυτά; μπα), ποντικού, ραδιενεργού σκορπιού, φιδιού (στην Αθήνα; τι παίρνεις;) και κανενός μυστήριου ξωτικού (όχι επειδή δεν το 'χεις δει δεν υπάρχει κιόλας). Παίρνω μια απόσταση ασφαλείας από το πρόβλημα ξαναρίχνω λίγο νερό και ο εχθρός αποφασίζει να αποκαλυφθεί. Και φασκελώνομαι. Ενα σαμιαμίδι, αυτό το κάτι σαν σαύρα κομματάκι διαφανές, ναι, α γεια σου. Είχε χεστεί το φουκαριάρικο από το μπάνιο και έψαχνε μια γωνιά για να μην καταβρέχεται. Βγήκε στον τοίχο και ανέβηκε πάνω του για να 'ναι μακριά από τις σταγόνες. Κρύφτηκε πίσω από τους δυο μου κάκτους (που όταν τους τη δώσει πετάνε ένα καταπληκτικό λουλούδι) και μετά έβγαλε το κεφάλι του από μια άκρη για να αξιολογήσει την κατάσταση. Κοιταχτήκαμε (ή έτσι θέλω να λέω) για λίγο και ορίσαμε τους χώρους μας. Εγώ έξω από τις γλάστρες, αυτό μέσα στις γλάστρες. Αψογη συμβίωση. Δεν ξέρω τι τρώει, αν το βρίσκει ή αν παραγγέλνει σε ντελίβερι. Ξαναβρεθήκαμε κάποια στιγμή στην άνοιξη, ίσως είναι το ίδιο σαμιαμίδι αλλά και το εγγόνι του να 'ναι λίγο με στενοχωρεί. Οπως δεν με στενοχωρεί το απομεινάρι από ένα κουκούλι που βρήκα την Κυριακή σε ένα από τα φύλλα της αμυγδαλιάς, γαμώτο, αν το 'ξερα θα 'στηνα καραούλι να περίμενα τι θα βγει. Τι στην ευχή, δεν πρέπει να είναι και πολλές οι πεταλούδες που είναι εγγεγραμμένες στο μητρώο της Κυψέλης...

Με λόγια δανεισμένα

(κάπως έτσι...) Στην αρχή ήθελα να αφήσω ένα σημείωμα για τη μαγιά των ονείρων... Ισως να είναι πολλά “φοβάμαι” και πολλά “θέλω” και ακόμη περισσότερα “τρέμω” και πιο πολλά “μπορώ αλλά” και ό,τι άλλο μπορείς να νιώσεις, σκεφτείς, δεις και φανταστείς... Μα γιατί να μπαίνουν όλα αυτά σε ένα μικροσκόπιο και να μη μένουν ελεύθερα φτιάχνοντας ένα αμάλγαμα ή, καλύτερα, ένα βιβλίο που κάθε του παράγραφος είναι γραμμένη σε διαφορετική γλώσσα γραμμένες όλες από σένα; Αλλιώς, μια ειρωνεία του εαυτού σου, ένα κομμάτι σου που σου βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα και περιμένει καθώς σιγοτραγουδά “να σ' ερμηνεύσω / και να ερμηνευτώ” τη στιγμή που θα βρεις όχι το κλειδί αλλά την κλειδαριά. Ομως μετά, όπως ξεσκαρτάριζα τα βιβλία, ξαναβρήκα το “Ο κύριος της συντέλειας του κόσμου” του Homero Aridjs και ξεφυλλίζοντάς το:

“Τι έχεις εδώ;” Την άγγιξα. “Δεν έχω παρά το θάνατο”, αποκρίθηκε. “Κι εκεί ακόμα;” τη ρώτησα. “Κι εκεί , κι ακόμα παραμέσα". “Και τι άλλο έχεις;” “Μέλι”

Ταιριαστό και το τραγούδι από το Βασίλη Λέκκα,

“Ζει σε κόσμο μυστικό / από τη νύχτα πιο σκοτεινό / μα νιώθω ναυαγός / κι εκείνη είναι πλοίο και φως”

τέλος πάντων (φοβερή έκφραση στην κυριολεξία της), αν κοιτάξεις τον καυτό ήλιο με λίγο χαμόγελο θα στο ανταποδώσει, μη με ρωτάς αν και πώς το ξέρω... Καλή σου μέρα...

Κυρίες μου!!!

(αν δεν έχεις ακούσει Radio Blackman...) Η μύτη μου είναι άθλια όχι τόσο στο σχήμα της όσο στις λειτουργίες της, δηλαδή δεν μπορώ να μυρίσω πολύ καλά, οπότε αν λέω πως κάτι μου κάνει οσφρητική εντύπωση δεν λέω ψέματα. Τις τελευταίες εβδομάδες σε όποιο γραφείο μπω είχα την αίσθηση πως μυρίζω το ίδιο γυναικείο άρωμα, κάποια στιγμή ρώτησα και έμαθα. Το Mademoiselle της Chanel είναι υπεύθυνο για τις διαρκείς επαναλήψεις. Το τι βρίσκετε κορίτσια σε αυτό το γλυκόξυλο (όχι γλυκόξινο) άρωμα είναι δική σας υπόθεση (προσωπικά το άρωμα με παραπέμπει συνειρμικά σε σεμέν πάνω από τηλεόραση, αλλά ίσως είμαι εγώ ο μυστήριος aka ο τζόρας) , αναρωτιέμαι πάντως αν είναι σύμπτωση ή αν είναι φέτος της μόδας το εν λόγω ή αν ξεστοκάρει ο Χόντος. Κάθε βοήθεια δεκτή.

Πλαστική όαση

(στη γωνία δεξιά) Δυο σκύλοι, αδέσποτοι, έδειχναν να σιγοκουβεντιάζουν πάνω από έναν πλαστικό κεσέ γεμάτο νερό που κάποιος άφησε στον πεζόδρομο δίπλα στο σπίτι... Αδειοι δρόμοι, πολυκατοικίες που ιδρώνουν από το βάρος των κλιματιστικών, μια νύχτα που αν ήσουν λίγο πιο μακριά από τα φώτα και αν ήσουν τυχερός και αν συνέβαινε την ώρα που θα χάζευες τον ουρανό (πολλά αν μαζεύτηκαν), μπορεί -αν ήσουν και λίγο παρατηρητικός- να έβλεπες κάποιο διάττοντα να αφήνει τη σιωπηλή του λάμψη... Τα σκυλιά, πάντως, δεν είχαν ιδιαίτερη όρεξη για να χαζέψουν τον ουρανό, διψούσαν. Διψούσαν τόσο που δεν μου 'δωσαν καμία σημασία όταν πέρασα σχεδόν ξυστά δίπλα τους. Η ουρά του ενός χόρευε στον αέρα χαρούμενη για το εύρημα του νερού που υποθέτω πως κάποιος πονόψυχος άφησε στη γωνία. Ο χαρούμενος ήταν μαυριδερός, το τρίχωμα του άλλου, του πιο σοβαρού, που ήταν και αρκετά πιο μικροκαμωμένος έφερνε σε κάτι σε γκρι μπεζ - παρά τη διαφορά διαστάσεων (και αναγκών σε νερό) δεν υπήρξε θέμα κυριαρχίας ή πρωτιάς, έπιναν ταυτόχρονα, βιαστικά και λαίμαργα. Οσο για αύριο, όλο και κάπου θα βρεθεί ένα γεμάτο μπολ ή κάτι παρόμοιο...

Like the flower and the scent of summer Like the sun and the shine Well the truth may come in strange disguises Send the message to your mind (Tattva, Kula Shaker)

Πίσω από τη ζαλάδα, που στα γιάπικα μετράνε σε μεγαβάτ και στις περγουλιές τη μετρούν με τα σταφύλια που μέρα τη μέρα βαραίνουν, μια καλημεριάτικη βεντάλια ανοίγει...

Τρεις τρεις

(όλα εδώ θα τα μάθεις) Εχεις παρατηρήσει ίσως ότι στις πεζές περιπολίες οι μπάτσοι βγαίνουν ανά τριάδες, ξέρεις γιατί; Είναι επειδή ο πρώτος ξέρει να γράφει, ο δεύτερος να διαβάζει και στον τρίτο του αρέσει να κάνει παρέα με μορφωμένους ανθρώπους.

42 στα ξάρτια

(Καλά και Πολλά) Αγαπητέ, Δεν θυμάμαι να σου είπα πόσο χάρηκα που σε βρήκα σε αυτή τη γειτονιά μετά από τόσα χρόνια - στο λέω τώρα... Τώρα, λοιπόν, που βρήκες και την απάντηση για τη ζωή, το σύμπαν και τα πάντα, ποιος σε πιάνει... Οσο για την αυτοαφιέρωσή σου, ως αντίβαρο...

Την ανεξήγητη γραφή να λύσω πολεμώ Που σου χαράξαν πειρατές Κινέζοι στις λαγόνες. Γυμνοί με ξύλινους φαλλούς τριγύρω απ΄ το λαιμό, Μας σπρώχναν προς τη θάλασσα με τόξα οι Παταγόνες. Κόκαλο ρίξε στο σκυλί το μαύρο που αλυχτά Και στείλε τη " φιγούρα " μας στον πειρατή ρεγάλο. Πες μου, που βρέθηκε η στεριά στου πέλαου τ' ανοιχτά Και το δεντρί με το πουλί που κρώζει το μεγάλο; Για τ' άστρο της Ανατολής κινήσαμε μικροί. Πουλί, πουλάκι στεριανό, θάλασσα δε σου πρέπει! Και σε που σε φυτέψαμε, παιδί, στο Κονακρί, Με γράμμα συμβουλευτικό της μάνας σου στην τσέπη. Του ναύτη δώσ' του στη στεριά κρεβάτι, και να πιει. - Όλο τον κόσμο γύρισες, μα τίποτα δεν είδες... Μες στο μετάξι κρύβονταν της Ίντιας οι σκορπιοί Κ' έφερνε ο αγέρας της νοτιάς στην πλώρη άμμο κι ακρίδες. Σημάδι μαύρο απόμεινε κι ας έσπασε ο χαλκάς. Στην αγορά του Αλιτζεριού δεμένη να σε σύρω - Και πήδηξ' ο μικρός θεός μια νύχτα, των Ινκάς, Στου Αιγαίου τα γαλανά νερά, δυο μίλια όξω απ' τη Σκύρο. Μεσάνυχτα και ταξιδεύεις δίχως πλευρικά! Σκιάζεσαι μήπως στο γιαλό τα φώτα σε προδίνουν, Μα πρύμα πλώρα μόνο εσύ πατάς στοχαστικά, Κρατώντας στα χεράκια σου το λύχνο του Αλαδδίνου. (Λύχνος του Αλαδδίνου, Νίκος Καββαδίας)

Καλές σου θάλασσες...

Εμμονη ιδέα

(χωρίς αύξοντα αριθμό) Πώς τυχαίνει να σε βρίσκει λίγο μπόσικο στα ψηλά του μεσημεριού και μετά να σε παίρνει από το χέρι και μέχρι τη νύχτα και την αλλαγή της μέρας δεν έχει καμία διάθεση να σ' αφήσει, ενώ εσύ δεν έχεις και ιδιαίτερη όρεξη να διαμαρτυρηθείς; Φαντάζομαι πως θα σου 'χει συμβεί, δεν το αναφέρω για μοναδικό, αλλά είχαμε πολύ πάρα πολύ καιρό να συναπαντηθούμε...

Όταν γεννιέται ο άνθρωπος ένας καημός γεννιέται όταν φουντώνει ο πόλεμος το αίμα δε μετριέται [...] Ορκίστηκα στα μάτια σου που τα 'χα σαν βαγγέλιο τη μαχαιριά που μου 'δωκες να σου την κάμω γέλιο [...] Μα συ βαθιά στην κόλαση την αλυσίδα σπάσε κι αν με τραβήξεις δίπλα σου ευλογημένος να 'σαι Καίγομαι καίγομαι ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά πνίγομαι πνίγομαι πέτα με σε θάλασσα βαθιά (Καίγομαι καίγομαι, Νίκος Γκάτσος)

Μαθητευόμενος κηπουρός αναλαμβάνει τη φροντίδα καλημερισμάτων, πληροφορίες...

Του θάνατου παράγγειλα, του χάρου παραγγέλνω

(... κουφάλα νεκροθάφτη) Τυχαίνει καμιά φορά με διαφορετικούς ανθρώπους να συζητάς το ίδιο θέμα ξεκινώντας από άσχετες αφετηρίες, αυτή τη φορά η μπίλια της σύμπτωσης έπεσε στο θάνατο. Κάθε φορά που ο Χάρος πιάνει θέση στο τραπέζι ξαναθυμάμαι τον Ηρόδοτο που έγραφε (στο περίπου τώρα) πως ο πόλεμος είναι αφύσικος γιατί σε αυτόν οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους.

Μια ακόμη σκέψη με αφορμή αυτή τη διαπίστωση και το “πόλεμος πατήρ πάντων”. Η τεχνολογία είναι παιδί της ανάγκης του πολέμου και αν ο πόλεμος δεν είναι κομμάτι της φύσης (όχι η βία, ο πόλεμος λέμε) λογικά το ίδιο συμβαίνει και με την τεχνολογία. Από τη στιγμή που στο γονιδιακό μας παρελθόν έχουμε εγγράψει δεν ξέρω πόσους πολέμους και πλέον ζούμε σε έναν τεχνολογικό κόσμο είμαστε αποκομμένοι από τη φύση σε βαθμό που ξεχνάμε πως όλοι οι κύκλοι κλείνουν, αλλιώς δεν θα ήταν κύκλοι. Επιμένουμε να μιλάμε για το νήμα της ζωής, αλλά στη μη ευκλείδια γεωμετρία η διαδρομή του νήματος μπορεί να θεωρηθεί καμπύλη, ωστόσο εμείς εξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε αυτή τη διαδρομή ως ευθεία ή, έστω, τμήμα της. Λες;

Σε γενικές γραμμές τέθηκε άμεσα ή έμμεσα το θέμα της αδικίας του θανάτου. Παρατήρηση: Ο θάνατος δεν συμβαίνει στη διάρκεια της ζωής και γι' αυτό δεν είναι διαχειρίσιμος, συμβαίνει μόνο μια φορά και συμπίπτει με το τέλος της (αν βέβαια ισχύει αυτή η σύμπτωση - εξαρτάται από τη θεώρηση του καθενός και από μια σειρά παραμέτρων, θρησκευτικών πιστεύω συμπεριλαμβανομένων). Αν ο θάνατος δεν είναι λοιπόν εκδήλωση που συμβαίνει μέσα στη ζωή δεν έχει τη “γνώση” δικαίου-αδίκου. Η φράση “άδικος θάνατος” έχει τελικά την ίδια αξία με το “αθώα θύματα”. Ενα βήμα πιο κάτω; Η απώλεια του προσώπου μάς αναγκάζει να αναθεωρήσουμε τη δική μας ζωή και αυτό είναι αναμενόμενο να μη μας αρέσει - τελικά νομίζω πως αφορά καθαρά το εγώ μας (η λέξη “εγώ” αποφορτισμένη από τα όποια αρνητικά στοιχεία της έχουμε φορτώσει). Κάτι ακόμη: Δεν ξέρω γιατί, κουβέντες για το Χάρο κάνω πιο συχνά το καλοκαίρι, ίσως υπάρχει ένας ενδόμυχος φόβος για το χειμώνα. Α μην το ξεχάσω, το πώς γενικότερα κάποιος εκδηλώνει, εκφράζει ή απλώς νιώθει τη λύπη δεν μπαίνει στη ζυγαριά αν δεν έχεις μιλήσει με το μαξιλάρι του (νομίζω παίρνω το credit γι' αυτή την έκφραση)...

Το μεγάλο ριάλιτι: Δημοτικές εκλογές

(όρσε γκουβέρνο) Να αλλάξει το σύστημα των δημοτικών εκλογών, να βγαίνει δήμαρχος από την πρώτη Κυριακή για να μην ταλαιπωρούνται οι πολίτες; A, αν πάω να ψηφίσω είναι ταλαιπωρία – ό,τι πεις, μη σου χαλάσω το χατήρι αυγουστιάτικα. Ομορφα, στις επόμενες εκλογές ας γίνει tv ριάλιτι σε εθνικό δίκτυο διάρκειας μίας εβδομάδας, με όλους τους/τις υποψήφιους/ες να μαλλιοτραβιούνται στο δημαρχείο. Κάθε βράδυ το κοινό θα ψηφίζει για να αποχωρήσουν, ξέρω 'γω, οι μισοί (προτεραιότητα θα έχουν όσοι είναι φάλτσοι, έκαψαν το σώβρακο που σιδέρωναν, πήρε φωτιά ο κώλος τους γιατί έπεσε παραπάνω πιπέρι στο μοσχαράκι, τέτοια πράγματα). Το βράδυ της Κυριακής θα μένουν δύο μονομάχοι που θα περνούν διάφορες δοκιμασίες: - Αλλαγή γλόμπου σε κολώνα υπό τάση χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Στη δοκιμασία αυτή κατ' εξαίρεση θα επιτρέπονται στοιχήματα. Σε περίπτωση θανάτου του ενός υποψηφίου νικητής θα ανακηρύσσεται αυτομάτως ο άλλος. - Αλλαγή πεζοδρομίου. Χρήση κομπρεσέρ, τσάπας. Χρονομέτρηση προπαρασκευής χαρμανιού τσιμέντου. - Αποκομιδή σκουπιδιών με γυμνά χέρια. Ρίψη σακούλας σουπερμάρκετ από τα 5 μέτρα με κατεύθυνση το απορριματοφόρο υπό το κορνάρισμα σχιζοφρενή οδηγού. - Εκδοση κλήσης σε παράνομα σταθμευμένο χλιδάτο αυτοκίνητο έξω από δημοφιλές ξενυχτάδικο. Ως αντιστάθμισμα θα προσφέρεται δωρεάν νοσηλεία για 24 ώρες στα εξωτερικά ιατρεία νοσοκομείου. - Κατάθεση αιτήσεων στο δήμο ή τη νομαρχία. Κάθε λάθος στη συμπλήρωση της αίτησης θα τιμωρείται με ραπίσματα στο κωλαράκι το οποίο θα έχει πρώτα καταβρέξει με κρύο νερό ειδική επιτροπή (συμμετέχουν οι Δάφνη Μπόκοτα, Γκούφι, Δάντης, Ναταλία Γερμανού και πέντε μόνιμα μέλη της Ακαδημίας Επιστημών της Ρωσίας) - Οδήγηση τιγκαρισμένου λεωφορείου δημοτικής συγκοινωνίας με χαλασμένο κλιματισμό υπό 42 βαθμούς Κελσίου που έχει κολλήσει πίσω από διαδήλωση. Εκτός της δημαρχίας/νομαρχίας όποιος/α μείνει στο τέλος στο δημαρχείο θα υπογράφει και ένα συμβόλαιο με την Heaven για 2 δίσκους και ζωντανές εμφανίσεις στο Ηρώδειο, τη Ροτόντα, την Επίδαυρο και τις Μυκήνες. Ναι μωρέ, πού να τρέχεις τώρα για ψηφοφορίες και παπαριές να ταλαιπωρούμαστε...

Εις την Πόλιν

(Istanbul is not Constantinople) Ενα mail με προσκαλεί να συνυπογράψω έκκληση με την οποία θα ζητώ από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να μη δεχθεί την Τουρκία στην Ε.Ε. παρά μόνο αν η γειτονική χώρα αποκαταστήσει την Αγία Σοφία ώστε αυτή να λειτουργήσει ως χριστιανικός ναός και όχι ως μουσείο. Χρειαζόματε, λέει το mail, τουλάχιστον 1.000.000 υπογραφές για να συζητηθεί η έκκληση. Σωστά να πας να υπογράψεις διότι είναι γνωστό για παράδειγμα ότι η δική μας χώρα, αυτό το καταπληκτικό δημιούργημα του Μεγαλοδύναμου που την ομορφιά του ξεπερνούν μόνο οι κάτοικοί του έχει (τα χοντρά χοντρά): - Ρημάξει σχεδόν ό,τι υπάρχει σε τζαμί. - Εχει ασκήσει κατ’ επανάληψη πολιτική εκφοβισμού και απομόνωσης σε μη ελληνόφωνους πληθυσμούς - Εχει αλλάξει αυθαίρετα τα τοπωνύμια εκατοντάδων περιοχών της επικράτειας απαλείφοντας τουρκικές, σλαβικές και αρβανίτικες ονομασίες. Θέλεις την Αγία Σοφία ως ναό; Μαγκιά σου. Θες και ένα μουσουλμανικό τέμενος στην Παλλήνη; Α, τώρα ξινίζεις τα μούτρα σου. Τι, δεν γουστάρεις να έρχεται ο τουρίστας και στην προσγείωση να βλέπει φάτσα κάρτα το μιναρέ γιατί φοβάσαι ότι θα σε πάρουν για Αγιατολάχη ε; Ωραία, γιατί δεν λες λοιπόν να γίνει μια ωραία θρησκευτική γειτονιά δίπλα ακριβώς από το «Βενιζέλο» με τζαμιά, παγόδες, συναγωγές, χριστιανικές εκκλησίες και ό,τι άλλο τραβάει η ψυχή της οποιασδήποτε θρησκευτικής ομάδας; Όχι σαν γκέτο αλλά σαν ένας πολυεθνικός, πολυθρησκευτικός κήπος. Αλλά ξέχασα, ο τόπος τούτος είναι copyrighted από το Χριστιανισμό και εμείς δεν μπορούμε να αφήσουμε τα αλλόθρησκα στοιχεία να μαγαρίσουν τα μέρη που περπάτησαν οι Παλαιολόγοι, ο Κομνηνός, ο Θεοδόσιος και όλα τα λοιπά καλόπαιδα. Η Αγία Σοφία όμως, α, όλα κι όλα, αφού δεν μπορούμε να την πάρουμε, ε, ας την κυριεύσουμε εκ των έσω (Εχω μπει στην Αγία Σοφία, το αίσθημα είναι μοναδικό, ξεχνάς να αναπνεύσεις από την ομορφιά της και δεν σκαμπάζω στάχτη από αρχιτεκτονική)

Ενα τραγούδι για καλό μήνα (VI)

(στην κορυφή του καλοκαιριού) Ιδρωμένος, κουρασμένος και -μην ξεχνάς- ματωμένος μήνας φεύγει, υπό μία έννοια επάξιος συνονόματος του Ρωμαίου και τώρα, ο διάδοχος κάνει τα πρώτα του βήματα στη σάλα. Μερικούς κόσμους πιο δίπλα το φως γλυστράει κάτω από το Βράχο και περπατά σε φαρδείς λιθόστρωτους δρόμους, αγκαλιάζει τους περαστικούς, ξεκουράζεται σε πάνινες καρέκλες και σε ένα ποτήρι οι πρώτοι μικροί κόμποι γλιστρούν για να ερωτοτροπήσουν με το τραπέζι, κάτω από το αυστηρό και μαζί στοργικό βλέμμα του ήλιου. Κάπως έτσι θα μπορούσε να ξεκινήσει η πρώτη σου μέρα με το θείο Αύγουστο και όχι με ουρές σε μισοκλιματιζόμενες αίθουσες (εμένα με περιμένουν δύο, ίσως και τρεις αν σε παρηγορεί) και προθεσμίες που πρέπει να κλείσουν το συντομότερο δυνατό... Μισό λεπτάκι, μήπως ξεχαστείς λίγο κάπου εδώ... Wait until the morning, take tomorrow by the hand Take it down the highway like a rocket to the ocean, we can run (11:59, Blondie) Αποφασισμένη η ξανθιά, κάτσε να δούμε τι λένε και αλλού... I was made to go with my girl Like a saxophone was made to go with the night (Expresso Love, Dire Straits) Τόσα χρόνια πάλευαν στα στενά, μάλλον κάτι περισσότερο θα ξέρουν, για έλα και από εδώ... Tender is the ghost The ghost I love the most Hiding from the sun Waiting for the night to come (Tender, Blur) Ελα να φύγουμε από εδώ νυχοπατώντας μην ξυπνήσει και το θολωμένο φάντασμα... Let me take a tear from your eye and leave it behind stay by my side (Follow me, Rory Gallagher) Οπως καταλαβαίνεις λίγο πιο δυνατά ή όχι το θέμα ήταν ένα, όχι, δύο, τι λέω... Πατάω τα αστέρια στο φεγγάρι να βρεθώ να πάρω φόρα από ψηλά και ν' απογειωθώ (Μονό κρεβάτι, Ρόδες) Αν όλα αυτά ήταν κοκτέιλ το σίγουρο ήταν πως πονοκέφαλο δεν θα 'χες το πρωί... Καλό σου μήνα και καλή σου μέρα...